Aangezien mijn maag maandag niet in een toestand was om eten te verteren, sloegen we een Foodbag dagje over. Gelukkig hadden we deze week maar drie maaltijden besteld.
Rijst met kalkoenreepjes en frisse mangosalade – bonuspunten voor de heerlijke mangosalade:
Pasta pesto met geroosterde pompoen en krokante pitjes – bijzondere combinatie die me toch niet helemaal wist te overtuigen:
Zalm met ratatouille, spitskool en volkorenrijst – het beste gerecht deze week:
Om op gepaste wijze afscheid te nemen van het Thalasso Concarneau Spa Marin Resort Hotel in Concarneau hebben we ditmaal een zeer uitgebreid ontbijt besteld. We hebben ondertussen ons lesje geleerd!
Na het ontbijt pakken we onze valiezen en rijden we naar de laatste bestemming van deze vakantie: Vannes. Onderweg hebben we een tussenstop gepland om de befaamde megalieten van Carnac te bezoeken. We parkeren onze wagen op een vrij lege parking en beginnen aan een wandeling langs rijen en rijen menhirs. Zeer indrukwekkend. Alleen jammer dat het niet mogelijk is om tussen de menhirs te wandelen: een omheining scheidt ons van deze getuigen van een in mysterie gehuld verleden. Want ja, op de site staan wel een aantal plakkaten die gissen naar de bestaansreden van deze velden, maar laten we eerlijk zijn: hoeveel onderzoek hiernaar ook zal verricht worden: de échte reden van deze bijzonder groepering van rechtopstaande stenen zullen we nooit weten.
Mijn vriend en ik wandelen langs het omheinde menhirveld tot aan het officiële onthaalcentrum. We informeren of het nog mogelijk is die dag een geleide wandeling te boeken, om op die manier toch dichter bij de menhirs te geraken. Helaas, alles is volzet. Om onze teleurstelling te verbijten kopen we dan maar een biologisch waterijsje en wandelen we verder langs de fascinerende megalieten.
Op de informatieborden langs de omheining lezen we over een plaatselijke actiegroep die ijvert voor het neerhalen van de omheining en het openstellen van de site voor iedereen. Tegelijkertijd trekt de actiegroep ook stevig van leer tegen te plannen om van deze plek een soort attractiepark te maken. En ik volg helemaal. Zo’n wonderbaarlijke plek zou vrij te bezoeken moeten zijn door iedereen. Je kan dan nog geld vragen voor geleide bezoeken of de mensen vragen een vrijwillige bijdrage te doen om deze plek te onderhouden. Op mijn bijdrage zouden ze alvast kunnen rekenen!
Maar goed, de omheining staat er nog steeds en wij wandelen in de warme middagzon langs de velden met rijen en rijen menhirs. De wandeling voert ons vervolgens een stukje het bos in naar Tumulus Saint-Michel, een neolithische grafheuvel met op de top een zestiende-eeuws kerkje. Het is ondertussen al 14u en we hebben nog niets gegeten… We laten de grafheuvel dus even links liggen en wandelen naar het naast de grafheuvel gelegen Hotel Le Tumulus (qua originaliteit kan deze naam tellen!). We melden ons aan bij de receptie in de hoop dat het restaurant nog open is. Helaas… Gelukkig biedt de vriendelijke dame ons een alternatief aan: een driegangenmenu geserveerd in glazen weckpotten. Klinkt interessant!
We vinden een plekje in de prachtige tuin onder de schaduw van een grote boom met uitzicht op het zwembad. Niet slecht, helemaal niet slecht. En onze menu in potjes is ook verrassend lekker. Goed concept eigenlijk: de potjes worden wellicht een dag op voorhand klaargemaakt en hoeven dan enkel geserveerd en in sommige gevallen opgewarmd te worden.
Na deze bijzonder prettige lunch beklimmen we de tumulus en genieten van het uitzicht op de omgeving. We kunnen zien tot aan de zee! We wandelen doorheen het bos terug naar onze wagen en rijden vervolgens verder naar Hotel Escale Oceania in Vannes. We checken in en droppen onze valiezen op de kamer. De kamer is proper maar zo klein dat er amper ruimte is om onze twee valiezen open te leggen. Nuja, geen erg, op vakantie dient een hotelkamer voor ons toch alleen maar om te slapen, te seksen en te douchen.
We parkeren onze wagen een beetje verder van het hotel, waar we gratis kunnen parkeren en lopen te voet naar het centrum van Vannes. Vannes is een gezellig stadje met mooie vakwerkhuizen, een prachtige kathedraal en indrukwekkende omwallingen. Wij zijn alvast onder de indruk. Ook hier is de stempel van Vauban zichtbaar aanwezig in de versterkingen en bijhorende torens.
In het toeristische gedeelte van Vannes is het op de koppen lopen en zelfs met mondmasker op voelen we ons niet helemaal op ons gemak. Om te vermijden dat we in een toeristenval terecht komen, reserveren we via The Fork bij Indisch restaurant L’Indus een beetje buiten het stadscentrum gelegen. Wij zijn de eerste klanten van de avond en krijgen een tafel met kraakwit gesteven tafelkleed vlakbij het raam. Uiteraard bestel ik mijn favoriete Indische drankje: een mango lassi. Het eten is zeer lekker en we zijn opgelucht wanneer er toch een paar andere klanten het restaurant binnen stappen. Zou zonde zijn, mocht dit restaurant overkop gaan.
Na de maaltijd is onze energie op, we keren terug naar het hotel en kruipen op tijd in bed.
Amai, ik weet niet wat er in die Portugese visschotel van Kalypta zat, gisteren, maar ik heb er de ganse nacht ‘plezier’ van gehad. Ben de tel kwijtgeraakt hoeveel keer ik ‘s nachts het toilet omarmd heb, maar laten we het erop houden dat het niet prettig was. Zoals het er nu naar uit ziet, zal 2020 niet alleen het jaar van het coronavirus zijn, maar ook het jaar van de voedselvergiftiging. Vraag me toch af wat deze extreme reactie heeft veroorzaakt. Een slechte mossel, misschien? Jammer, want die visschotel was één van mijn favoriete gerechten om thuis te laten leveren.
Normaal gezien zou ik na zo’n nacht een dag ziekteverlof genomen hebben, maar ik had drie belangrijke vergaderingen die ik onmogelijk kon uitstellen. Dus beet ik door en vergaderde ik de ganse dag met een lege maag. En voelde ik me extra zielig omdat de geplande power nap van een uur door het uitlopen van de vergadering in de voormiddag gereduceerd werd tot een zielige twintig minuten.
But, hey, what doesn’t kill you makes you stronger.
We hadden een gezonde eetlust overgehouden aan onze stevige wandeling in Villers-la-Ville en omgeving, wat maakte dat de heerlijke gerechten van Cum Laude vlotjes binnen gingen. Mijn vriend en ik boffen dat er in Leuven zoveel toprestaurants afhaalmaaltijden aanbieden. Zo’n afhaalmaaltijd kan een écht restaurantbezoek natuurlijk niet vervangen, maar we doen ons best om het gezellig te maken en op het gemak te genieten, met een lekker flesje wijn erbij. En natuurlijk wordt elk gerecht uitgebreid vanuit verschillende hoeken gefotografeerd. De instagram-fans willen ook kunnen meegenieten. 😉
Gebrande makreel, frisse koolsalade, appel en citroenverbena:
Duif van Anjou, fine champagne met truffel, jonge wortelen en spitskool rollade:
Manjari chocolade, gemarineerde peer en kefir:
Deze zaterdag was ideaal wandelweer voorspeld en aangezien het onduidelijk is of er ons nog veel zulke dagen gegund zijn, boekten mijn vriend en ik een Cambio om onze actieradius te vergroten. Mijn vriend vond een wandeling die de ideale combinatie leek van natuur en cultuur.
En jawel, we werden niet teleurgesteld. Het begin van de wandeling zakten we met onze wandelschoenen weg op de modderige paden, dus lieten we de zoektocht naar de beverburcht noodgedwongen achterwege. Twaalf kilometer wandelen met natte voeten zagen we niet zitten. Na het drassige gedeelte droogde de wandelpaden op en kwamen we al snel bij de prachtige ruïne van de Abdij van Villers.
De abdij was nog steeds open voor bezoekers en we waren duidelijk niet de enige Vlamingen die dit prachtig stukje cultureel erfgoed wilden bewonderen. Het was er vrij druk, maar gelukkig hield iedereen zich mooi aan de mondmaskerplicht. Aangezien we nog een hele wandeling voor de boeg hadden, konden we niet zo lang blijven als we wilden (de zon gaat vroeg onder), maar ik weet zeker dat we nog zullen terugkeren naar deze prachtige plek.
Aangezien we langer dan verwacht op deze prachtige site doorbrachten, moesten we er noodgedwongen stevig de pas in zetten voor de rest van de wandeling. Geen erg, da’s goed voor de gezondheid!
En kijk, door ons wandeltempo te verhogen, waren we zelfs vroeger dan gepland bij onze wagen. Om 15.50u zaten we alweer in onze Cambio voor de terugrit, met tussenstop bij Cum Laude om ons avondmaal op te halen. Kwestie van deze mooie dag in stijl af te sluiten.
Deze vrijdagavond wat vroeger gestopt met werken om onze afhaalmaaltijd (een samenwerking tussen Barba en De Walvis) af te halen bij De Walvis in de Mechelsestraat. Tijdens de vorige lockdown bood Barba geen afhaalmaaltijden aan, dus ik was erg benieuwd om een nieuw afhaalconcept te proberen. En ja, hoe kan je bij De Walvis binnen stappen zonder een paar oestertjes te kopen? Kwestie van het weekend op een goede manier te starten.
Het bereiden van de maaltijd was alvast supersimpel. Gewoon de oven op de juiste temperatuur instellen en de gerechtjes de voorziene tijd in de oven laten staan. Ondertussen weet ik dat mijn oven altijd net een paar minuten meer tijd nodig heeft om de gerechten op te warmen en slagen we er meestal in perfect warme gerechten op tafel te toveren. En ook het in de microgolf opwarmen van saus, zonder dat het sauspotje ontploft, hebben we zo langzamerhand onder de knie.
Dit stond er deze avond op het menu:
Gebakken coquilles, lardo, partinaak, gepasteuriseerd eigeel, grana, erwtencrème (daar hoorde nog een sausje bij, maar dat staat helaas niet op de foto):
Dorade, paksoi, oesterzwam, gemarineerde aubergine, duchesse, citroenboter:
Tarte tatin:
En ja, het was even lekker als het eruit ziet.
Witvis met romescosaus en geroosterde bloemkool – één van mijn favoriete Foodbag-recepten tot nu toe, die bloemkool was gewoon fantastisch, ook koud de dag nadien met wat hummus:
Gevulde portobello met kruidige couscous, mozzarella en muhammara – had baat bij een beetje extra sriracha, maar zeker een degelijk vegetarisch gerecht:
Makkelijke viscurry – duidelijk té gemakkelijk, want het minst smakelijke én minst aantrekkelijke gerecht deze week:
Risotto met wilde champignons en pancetta – amai wat een smaakbommetje (en wellicht ook een caloriebommetje):
Ik moet zeggen dat dit (op de viscurry na) echt een Foodbag- topweek was!
Ondanks het ietwat twijfelachtige weer, wilden mijn vriend en ik deze Wapenstilstand liever niet binnenshuis doorbrengen. Ditmaal kozen we voor de fiets als vervoersmiddel (afwisseling moet er zijn) en om onszelf een beetje uit te dagen, pikten we een route uit van zo’n 50 kilometer. Aangezien mijn fietslichten nog altijd niet gerepareerd zijn, gingen we veiligheidshalve met twee blue-bikes op pad. De zon gaat tegenwoordig vroeg onder en we moesten maar eens verloren rijden…
De Voervalleiroute leidde ons naar het prachtige Park van Tervuren, waar zich heel strategisch aan de ingang een foodtruck had gepositioneerd die warme chocomelk met échte chocolade maakte. Ja serieus, dat kon ik toch niet aan mij voorbij laten gaan… We parkeerden onze fietsen en maakten een kleine wandeling in het prachtige park, terwijl we van onze warme drankjes genoten.
Na de statige vijvers van het park en het Africamuseum achter ons gelaten te hebben, fietsten we een stukje door het bos waarbij we volop genoten van de herfstkleuren. Vervolgens ruilden we het bos in voor de landelijke gemeenten Duisburg, Huldenberg en Loonbeek, alwaar we getrakteerd werden op prachtige vergezichten.
We stopten even aan de kerk van Neerijse, die met haar twee prachtige torens het hart van dit charmante dorpje vormt. De kerk blijkt trouwens een zeer boeiende geschiedenis te hebben.
Op het einde van onze fietstocht, toen de Imec-toren in zicht kwam, brak zowaar de zon door de wolken. Zeker om ons te feliciteren met het feit dat we onze langste fietstocht sinds het begin van de eerste lockdown in maart tot een goed einde gebracht hadden. En ja, er waren een paar zeer steile heuvels die ik te voet heb genomen, maar dat steek ik dan maar op het feit dat die zware blue-bikes niet echt gemaakt zijn om hellingen mee te nemen.
De laatste keer dat ik mijn petekindje in ‘t echt zag, was tijdens zijn verjaardagsfeestje in maart. Dus meer dan een half jaar geleden. Maar vandaag verrasten hij en zijn mama mij met zelfgemaakte truffels. Ok, de overhandiging gebeurde dan wel buiten op de stoep, maar dat neemt niet weg dat ik het gebaar niet apprecieer.
Eigenlijk onvoorstelbaar hoe dit virus ons sociaal leven volledig overhoop gegooid heeft. Maanden die voorbij gaan zonder de vrienden te zien, het zou vroeger gewoon ondenkbaar geweest zijn. En tegelijkertijd lijkt het alsof ik twee keer met mijn ogen geknipperd hebt en opeens zijn we al eind 2020. Zo snel dat die lockdownmaanden voorbij gevlogen zijn. Onvoorstelbaar. Wellicht zit de hoge werkdruk hier voor iets tussen, maar ook het gevoel dat veel dagen hetzelfde zijn, waardoor het moeilijker is de dagen uit mekaar te houden. Ik ben erg benieuwd hoe ik later op 2020 zal terugkijken. Want, tot nu toe heb ik niet het gevoel dat 2020 mij slecht behandeld heeft. Zeker niet omdat het virus mijn vriend en mezelf weer dichter bij elkaar gebracht heeft en onze naaste omgeving tot nu toe van grote rampspoed gespaard is gebleven.
Het wordt steeds moeilijker om originele verhalen te vertellen op deze blog. Uiteindelijk komt het steeds op hetzelfde neer: de lockdown heeft mijn actieradius enorm verkleind en alle plekken in Leuven die zich lenen tot aangename wandelingen heb ik ondertussen al tientallen keren bezocht. Maar hey, dat neemt niet weg dat ik niet kan genieten van een zonnige zondag in het Provinciedomein en de Abdij van Vlierbeek. En dat geldt dubbel wanneer zich vlak vóór de abdij een prachtig zonnebloemenveld bevindt. Dat deze zonnebloemen niet geplukt mochten worden, was blijkbaar niet algemeen bekend, want we zagen redelijk wat mensen met bloemen terugkeren.
Op de terugweg van onze zondagse wandeling liep ik een oude bekende tegen het lijf: een oud-klasgenootje Spaans die, net als wij, samen met haar Griekse vriend van het zachte herfstweer aan het genieten was. Dat global warming een realiteit is, valt niet meer te ontkennen, maar tegelijkertijd kan ik niet ontkennen dat het fantastische lenteweer en deze zonnige herfst tijdens deze pandemie een belangrijke bijdrage hebben geleverd aan mijn welbevinden. Maar hey, laat dat geen excuus zijn om dat streven naar klimaatneutraliteit overboord te gooien!