Terug naar kantoor!

Het voelde echt een beetje als een eerste schooldag: voor het eerst sinds 17 maart spoorde ik deze vrijdag opnieuw naar Brussel. Mét mondmasker op de trein, uiteraard. Het was bijzonder rustig in mijn wagon, dus strikt genomen was dat masker niet nodig, maar hey, regels zijn regels en toegegeven, ik show graag met mijn coole mondmaskers van Plan International. Als je dan toch een mondmasker moet dragen, dan liefst eentje met een boodschap, niet? Al kon ik niet wachten om het ding weer uit te doen. Comfortabel is anders…

Bij aankomst in Brussel Centraal was het akelig leeg en stil. Het anders zo bruisende station lag er verlaten bij en veel zaken waren nog gesloten. Ook in de Brusselse straten was het stilletjes en het was raar om na zolang weggeweest te zijn opnieuw ons kantoor binnen te stappen. Ik had nog maar net twee passen in onze inkomhal gezet, toen ik onze gebouwverantwoordelijke tegen kwam, druk in de weer om het ganse gebouw coronaproof te maken, met pijlen en linten om eenrichtingsverkeer te garanderen. Ook de koffiebar in ons gebouw maakte maar een trieste indruk, zo zonder klanten. Wel een voordeel van de coronamaatregelen: er mag maar één persoon tegelijkertijd in de lift. Voorlopig geen ongemakkelijke stiltes meer in de lift!

Op mijn bureau trof ik een gigantische, chaotische stapel post aan, waarmee ik een ganse voormiddag zoet was om die weg te werken. Maar er was ook goed nieuws: niemand had mijn secret stash paaseitjes ontdekt, dus de weinige collega’s op de werkvloer konden meegenieten van deze eitjes na Pasen. In totaal waren we met vijf mensen op onze verdieping, wat al bij al nog meeviel. En amai, het deed deugd om weer gewoon een babbeltje te kunnen doen, zonder het risico te lopen dat de verbinding wegviel, zelfs al was het op anderhalve meter afstand. Zó gemist mijn lieve collega’s. <3

‘s Middags steunden we de Brusselse horeca door een wrap en een slaatje bij de Foodmaker te halen. Echt compassie met de jongen die gans alleen in een zaak zonder klanten stond, terwijl het daar normaal bruist van de bedrijvigheid. De rest van de dag werd er voornamelijk veel vergaderd, op dat vlak, niets nieuws onder de zon. Al bleven we mooi de “anderhalve meter afstand” regel respecteren.

De dag eindigde met minder nieuws: één van mijn collega-teamverantwoordelijken gaat ons bedrijf verlaten. Een ongelooflijke sympathieke dame bij wie ik altijd terecht kon, ik ga haar enorm missen. Wie gaat nu al mijn HR-vragen oplossen? Aan de andere kant ben ik natuurlijk heel blij voor haar. Ik besefte maar al te goed dat zij in een moeilijke positie zat en ik ben er zeker van dat de job die ze nu gaat doen haar op het lijf geschreven is. Alleen jammer dat we, gezien de omstandigheden, geen spetterend afscheidsfeest voor haar kunnen organiseren.

Gelukkig wachtte er thuis een troostende, vegetarisch maaltijd op mij: tapas van de Optimist:

Bruschetta met roomkaas & zongedroogde tomaten:

Maïskolf met manchego & zure room:

Salade met tomaat, mozzarella & kappertjes:

Bami goreng:

Geroosterde venkel met yoghurt & olijf:

Veggie bobotie met perzik & seitan:

Alweer een nieuw gerecht ontdekt, trouwens. Het Zuid-Afrikaanse gerecht bobotie was mij totaal onbekend, maar het smaakte alvast naar meer. Op het eerste gezicht ook simpel om klaar te maken. Het proberen waard!

Rond zonsondergang werden we trouwens op een hevige regenbui getrakteerd (eindelijk!) gevolgd door een dubbele regenboog en een spectaculaire zonsondergang. De plantjes slaakten een zucht van opluchting.

Chocolade in de post!

Deze ochtend zat er een fijne verrassing in de post: een doosje chocoladehartjes van Chocola Tuti! Nuja, een echte verrassing was dit niet, want het was een cadeautje van mijn collega-teamverantwoordelijken en mezelf voor alle medewerkers van ons bedrijf. Door de hitte van de voorbije dagen duurde het iets langer om de chocolaatjes tot bij de collega’s te krijgen (we wilden niet het risico lopen dat de post gesmolten hartjes afleverde), maar beter laat dan nooit. En toch wel een kleine pluim op mijn hoed: het idee voor de hartjes kwam van mij. Bij de chocolaatjes hoorde een leuk gepersonaliseerd kaartje met een gedichtje dat de collega’s van het team communicatie schreven en het ganse doosje paste perfect in de brievenbus. Heel leuk dat in de loop van de dag de enthousiaste reacties van de collega’s begonnen binnen te druppelen!

En dat was meteen het hoogtepunt van de dag, want het Foodbag gerecht van vanavond was niet echt bijzonder te noemen. Wel lekker, maar een beetje gewoontjes. Of misschien liggen de culinaire standaarden van mijn vriend en mezelf gewoon een beetje te hoog? 😉 Oja, en spotten we daar toch geen Nederlands ingrediënt, zeker?

Obligate indrukwekkende zonsondergang:

Ovenkrieltjes met getakaascrème, broccoli en granaatappel

En ja, ik dacht ook eerst dat het om een typfout ging, maar getakaas blijkt een Belgische ‘fetakaas’ van geitenmelk te zijn. Een leuke woordspeling op ‘feta‘, dat sinds juli 2002 een Beschermde Oorsprongsbenaming is binnen de Europese Unie. Hoed af voor Foodbag, want dit gerecht was helemaal mijn ding. Een perfecte illustratie dat vegetarische gerecht ook heel smakelijk kunnen zijn. Een recept dat we zeker nog eens opnieuw zullen maken.

Puzzelvooruitgang (ok, we zijn een beetje stilgevallen, die lucht is echt heel lastig):

And now for something totally different: Foodbag!

Op de sociale media waar ik trots de foto’s deel van mijn vriend’s kookkunsten, kreeg ik regelmatig de vraag waarom ik geen abonnement had op Foodbag, want Foodbag werkt, in tegenstelling tot Hello Fresh, meer voornamelijk Belgische leveranciers. Goeie vraag en het antwoord was eigenlijk heel simpel: gebrek aan research van mijn kant. Ik kende Hello Fresh als merk, omdat ik hun bestelwagens regelmatig in het straatbeeld zag, Foodbag was voor mij een nobele onbekende. Bij nadere inspectie bleek effectief het merendeel van de producten van Hello Fresh uit Nederland te komen, niet dat ik iets tegen onze Nederlandse vrienden heb, maar ik gun onze lokale economie ook graag wat. Dus zetten we ons Hello Fresh abonnement op pauze en probeerden we Foodbag uit, in de hoop dat dit beter zou meevallen dan Marley Spoon.

En jawel, de rivierkreeftbowl met pompelmoes en avocado was meteen een schot in de roos. Ik ontdekte dankzij dit recept trouwens en mijn totaal onbekende graansoort: farro. Lekker en gezond, naar ‘t schijnt!

Antitankgrachtwandeling

Deze prachtige Pinkstermaandag haalden mijn vriend en ik opnieuw onze fiets van stal voor een tochtje langs het kanaal Leuven-Mechelen. Echt waar, dat jaagpad kent ondertussen geen geheimen meer voor ons! Omdat mijn poging om een route via het fietsknooppuntennetwerk uit te stippelen tot te veel extra kilometers leidde, namen we ditmaal de kortste route naar Wespelaar. De combinatie van 24 km fietsen en 12 kilometer wandelen, leek ons wel genoeg voor één dag. We moeten nu ook niet overdrijven, he. 😉

De Antitankgracht en het aangrenzende Haachts Broek waren (alweer) onbekend terrein voor ons. Ik wist zelfs niet van het bestaan van dit overblijfsel uit de Tweede Wereldoorlog af. Als het leven straks terugkeert naar normaal ga ik deze mini-ontdekkingstochten in de buurt zeker missen. Zoveel leuke plekken ontdekt dicht bij huis, de voorbije weken!

Het was stevig warm tijdens de wandeling en overal rondom ons zagen we sporen van droogte. Het waterpeil van de grachten en poelen ws extreem laag. Al lieten de luid kwakende kikkers het watertekort niet aan hun hart komen, voor de schapen die graasden langs de Antitankgracht was het duidelijk te warm. Die zochten een plekje op in de schaduw en bewogen zo weinig mogelijk. De wandeling bracht ons langs een verlaten bunker die nu dienst deed als schuilkelder voor vleermuizen en zorgde voor een extra dosis spanning door de dreiging van een agressieve buizerd. We wandelden zelfs een stukje door het centrum van Wespelaar. (En jawel, hoe fijn zou het geweest zijn om daar een terrasje te doen!),

Na de wandeling fietsten we opnieuw langs het kanaal terug naar huis, alwaar ons een heerlijke risotto van Dumon wachtte. Omdat de porties bij Dumon nogal royaal zijn, hadden we het tussengerecht opgespaard als avondmaal voor Pinkstermaandag. Het duurde even voor we de risotto in de oven opgewarmd kregen, maar daarna was het smullen geblazen! De prachtige zonsondergang was de spreekwoordelijke kers op de taart.

Trevor Noah over dominosteentjes

De huidige staat van de USA (en, laten we eerlijk zijn, bij uitbreiding de wereld): armoede, ongelijkheid en onrecht. Onvoorstelbaar dat in de eenentwintigste eeuw racisme en discriminatie nog steeds in alle geledingen van onze samenleving aanwezig zijn.

Yet Another Blog

Life on my side