Na een dagje samen ontwikkelen, sloten mijn collega’s en ik vrijdag de werkweek af met een drankje op het terras van de Kosmopol. Alleen bleek al snel dat de temperatuur in de schaduw toch net niet terrasvriendelijk genoeg was en verkasten we noodgedwongen naar binnen. Ik moet zeggen dat ik van mijn kant wel een cocktail kon gebruiken na de voorbije tumultueuze weken van VTE’s tellen en crisismanagers rekruteren. Maar hey, ‘t is niet dat het gras groener is elders, want ik weet dat mijn collega’s ook met de nodige problemen te kampen hebben en ik ben al blij dat ik mijn team (voorlopig) ongeschonden door de besparingen heb kunnen loodsen.
Buiten gesloten
Deze morgen maakte ik mij klaar voor (alweer) een dagje opleiding. Ik was goed gezind, want de opleiding vond plaats in Leuven, dus kon ik ‘s ochtends wat langer in bed blijven liggen. Terwijl ik op mijn appartement in de vroege ochtend al wat werkmails aan het beantwoorden was, liepen de eerste berichtjes binnen van collega-teamverantwoordelijken dat ze in Leuven aangekomen waren. Dus pakte ik mijn spullen bijeen, grabbelde de sleutel van de voordeur van mijn bureau en trok ik vervolgens de deur achter mij dicht. Om een seconde later te beseffen dat de sleutel die ik in mijn hand hield niet die van onze gepantserde voordeur was, maar wel die van de studio van mijn vriend in Zwitserland. Ik kon mezelf wel voor het hoofd slaan, want normaal gezien kijk ik altijd heel goed na of ik wel de juiste sleutels bij heb. Het is namelijk niet de eerste keer dat ik mezelf buiten gesloten heb. En nu mijn vriend nog altijd in Zwitserland woont, is het net iets onhandiger om zijn hulp in te roepen.
Maar goed, één moment van onoplettendheid en het was gebeurd.
Gelukkig heb ik een abonnement bij The Kotfather en beschikt deze over een reservesleutel. Ik dus meteen gebeld en gelukkig kon ik deze middag al om de sleutel gaan. Het zieke zoontje van The Kotfather was thuis en overhandigde mij in pyjama mijn reservesleutel. Ik kon hem wel omhelzen, maar uit schrik voor besmettingsgevaar heb ik dat toch maar niet gedaan. 😉
Eind goed, al goed. Nu morgen niet vergeten de sleutel terug te brengen, want anders zou een gelijkaardig incident de volgende keer wel eens minder gelukkig kunnen aflopen.
Girls night out bij Barba
Op het verjaardagsfeestje van mijn petekindje spraken zijn mama en ik af om eens een keertje onder ons twee af te spreken. Want op zo’n feestjes is het meestal te druk om een goed gesprek te hebben en als we op stap zijn mijn mijn petekindje en zijn broer, dan zijn we vooral bezig met de jongens te entertainen. Dus boekte in een tafeltje bij één van mijn favoriete restaurantjes in Leuven, Barba.
Tussen al dat lekkere eten door hadden we een paar serieuze gesprekken over onze respectieve carrières. De mama van mijn petekindje heeft haar eigen zaak en dat brengt uiteraard de nodige uitdagingen met zich mee. Het was echt fijn om eens één op één met haar te kunnen praten, want in gezelschap is ze meestal wat stiller en als haar man erbij is, gaan de gesprekken een beetje te vaak over zijn werk. Zal ik zeker op letten in de toekomst!
Dit aten wij:
Appetizer:
Gekonfijte zalm – biet – dille – walnoot:
Gambero – chorizo – passievrucht – wortel – mango:
Skrei – brandade – kappertjes – spitskool – koolrabi:
Bavarois van sinaasappel – chocolade – papaya – kokos – abrikoos:
Zoetigheden bij de thee:
One Child Nation
Jawadde, lang geleden dat een Docville film mij nog zo van mijn melk gebracht heeft. One Child Nation is een mokerslag van een film over een land waarover wij in het Westen gewoon veel te weinig weten. De documentaire brengt haarfijn in beeld hoe een dictatuur werkt en welke vernietigende impact de van hoger hand opgelegde beleidsbeslissingen en bijhorende staatspropaganda heeft op mensenlevens. De geïnterviewden in de film vertellen, alsof het de normaalste zaak van de wereld is, dat ze hun pasgeboren kind achterlieten op een markt, waar het twee dagen laten stierf van ontbering, omdat niemand zich het lot van de baby aantrok.
En zo zit de film vol met hallucinante interviews. Met een abortusdokter die verteld hoe ze bijna volgroeide foetussen laat geboren worden en vervolgens de nog levende baby’s vermoord. Met de dokters die vrouwen gedwongen steriliseerden. Of de beelden die een kunstenaar maakte van geaborteerde foetussen achtergelaten op vuilnishopen. Je haren gaan er rechtovereind van staan. Alvast een unicum: dit moet beslist de enige film zijn waar de human traffickers er sympathiek uit komen.
En allemaal herhalen de geïnterviewden hetzelfde motto: we hadden geen keuze.
The stuff of nightmares. Beangstigender dan eender welke horrorfilm.
Van Lugano naar Milano – 2 april 2019
Weet je wat niet leuk is? Eén dag na het ingaan van het zomeruur moeten opstaan om 3 uur om de shuttle bus van Lugano naar Milano Malpensa te halen. En ja, ik had een taxi kunnen nemen, maar de meerkost van 155 CHF voor anderhalf uur meer slaap vond ik niet te verantwoorden. Dus sleepte ik mij groggy van het hotel naar het treinstation van Lugano alwaar op het eerste gezicht nergens een bus te bespeuren viel. Gelukkig dwaalde er bij het station een vriendelijke nachtraaf rond die mij de juiste weg wees. Blijkbaar stopte de shuttle aan de achterkant van het station en ik stond aan de voorkant. Dankuwel onbekende weldoener om mij in het Duits uit te leggen waar ik de shuttle kon vinden!
Op de bus ontspon zich nog een ganse discussie met de chauffeur of ik al dan niet een ticket moest kopen. Ik had in het hotel geregeld dat de prijs voor het ticket bij het uitchecken betaald zou worden, maar had daar helemaal geen bewijs van. De dame aan de receptie had gezegd dat ik gewoon moest zeggen dat via Hotel Federale een ticket voor mij gereserveerd was. Dus dat legde ik uit in mijn beste Italiaans (waar, daar moet ik eerlijk in zijn, best wel wat haar op staat). Ik had ook helemaal geen Zwitsers geld op zak, dus ik kon zo’n ticket niet betalen als de chauffeur geen credit cards aanvaardde. Uiteindelijk denk ik de chauffeur het van pure miserie heeft opgegeven en mij gewoon gratis liet meerijden.
Tijdens de busrit probeerde ik wat te slapen, maar verder dan doezelen geraakte ik niet. Om 4.50u kwamen we aan bij de luchthaven. Drie uur en veertig minuten voordat mijn vlucht zou vertrekken. De check-in was zelfs nog niet open. Dus restte er mij geen andere optie dan een stoeltje op te zoeken en te wachten. Om 6.20u kon ik dan eindelijk mijn valies inchecken en mij naar de security begeven. Alwaar ik uiteraard eruit gepikt werd voor een springstoffencontrole. Welja. Waarom niet?
Ik dwaalde wat rond op de luchthaven, kocht me een verse fruitsla als ontbijt en wachtte geduldig op mijn vliegtuig, dat (mirakel) ongeveer op tijd vertrok. Een uur en een kwartier later stond ik terug op Belgische bodem en spoedde ik mij NMBS-gewijs richting Brussel om een twintigtal minuten (11.20u) te laat aan te komen voor mijn eerste vergadering van de dag. Al een geluk dat er die dag nog maar één andere vergadering gepland stond om 16.30u, want ik weet niet of ik anders het einde van de dag gehaald zou hebben…
PS: De chocolaatjes en amaretti vielen dik in de smaak bij mijn collega’s.
Olle wandeling nr 9 op Jeju Island – 12 september 2018
Opnieuw geprofiteerd van het uitstekende ontbijt! Heerlijke pumpkin porridge (nog nooit gegeten, maar een onverwachte meevaller) en de mogelijkheid om zelf je bibimbap samen te stellen. Over een goed begin van de dag gesproken! Het is bewolkt, maar het regent niet. Dus wagen we het erop een wandeling te maken. De weersvoorspellingen voor ons verblijf op Jeju zijn helaas niet zo denderend. Dus wanneer de gelegenheid zich voordoet, moeten we daar gebruik van maken.
Jeju heeft een uitgebreid systeem van wandelpaden (Olle) over het ganse eiland, die voornamelijk langs de kust lopen. Je kan, als je dat wil, het ganse eiland rondstappen. Wij kiezen voor Olle wandeling nummer 9. Het enige vervelende aan zo’n Olle wandeling is dat bijna geen enkele van die wandelingen eindigt op het startpunt. Dat wil zeggen dat we straks de taxi naar het beginpunt moeten terugnemen.
We rijden met onze wagen van het hotel naar het startpunt van Olle nummer 9, gelegen aan een klein haventje. We parkeren en beginnen meteen met een korte maar pittige klim. De wandeling is echt heel mooi en afwisselend. Het pad leidt ons door het groen met hier een daar een mooi uitzicht op de kust van Jeju island. Het is bewolkt, maar gelukkig regent het niet. De wandeling is stevig, maar in vergelijking met de wandelingen die we al achter de rug hebben deze vakantie, a piece of cake. Onderweg komen we langs een mooie, kronkelende rivier die zich diep in het landschap ingesneden heeft. We genieten van de rust (we komen onderweg maar één keer andere wandelaars tegen) en de mooie natuur rondom ons.
De wandeling valt wel iets langer uit dan verwacht: we doen er in totaal meer dan vier uur over. Wellicht te veel gestopt onderweg om foto’s te nemen van het uitzicht. 😉 Alweer een late lunch dus… Op het eindpunt van de wandeling gaan we op zoek naar een plek om iets te eten. We komen terecht in een gigantisch restaurant dat we helemaal voor ons alleen hebben. Ondertussen is het al kwart voor vier, dus we hebben stevig honger.
Ik bestel redelijk random iets van de kaart: resultaat: er wordt een ongelooflijke hoeveelheid eten op onze tafel gezet. En als we denken: dat zal nu wel het laatste potje zijn, dan volgt er nog iets. We drinken uiteraard makgeolli bij dit alles. We moeten ons tot het uiterste inspannen om alles op te krijgen. Echt, die Koreanen, ik begrijp niet waar ze het steken.
We nemen een taxi die ons zonder problemen terug bij onze huurwagen afzet. Onderweg naar het hotel stoppen we nog even langs de kust om de zonsondergang mee te pikken. We vinden een geschikte plek tussen een hoop duikers die allemaal op de terugweg zijn van wat ik vermoed een fijne namiddag visjes kijken. Heel mooie plek!
Rond 19u zijn we terug in het hotel. Honger hebben we niet, dus trekken we met het statief erop uit om foto’s te nemen van de Saeyeongyo Bridge, een voetgangersbrug die de haven van Seogwipo verbindt met Saeseom Island. De brug heeft een toren die lijkt op het zeil van een boot en is ‘s avonds prachtig verlicht met LED lichten die van kleur veranderen. Bijzonder fotogeniek. We vinden een geschikte plek om foto’s te maken op een kade waar vissersboten aangemeerd liggen. De geur van vis is redelijk penetrant. 😉
Na deze fotoshoot keren we terug naar een straat in de buurt van ons hotel alwaar we nog een glaasje, best wel lekkere, wijn drinken.
Geslaagde dag én we hebben het droog gehouden!