Op stap in Antwerpen

Vrijdag was mijn vriend in het land, dé ideale gelegenheid om iets te gaan eten met zijn zus en schoonbroer. En ja, ik weet dat het aanbod aan restaurants Antwerpen, schier eindeloos is, maar toch kon ik het niet laten om in te gaan op het behoorlijk smakelijke aanbod van de Troubadour: 7 gerechtjes voor slechts 39 euro! Daar kan een mens niet voor sukkelen, he. ‘t Is dat mijn vorig bezoek zo’n succes was.

Om 18.25u stonden we voor (gesloten) deur van de Troubadour. Blijkt dat dit restaurant bijzonder stipt is, ook als het op openingstijden aankomt, want vijf minuten later mochten we wel binnen. Ik had vroeg gereserveerd omdat de politieagent-schoonbroer van mijn vriend om 22u aan zijn Tomorrowland shift moest beginnen. We informeerden even bij de uitbater of we toch zeker om 21.30u de maaltijd konden afronden en hij verzekerde ons dat dat geen probleem was.

Wij genoten van:

Ceviche van zeebaars , fris en zomers:
IMG_8560

Burrata met gebrande avocado en groene gazpacho:
IMG_8561

Beste garnaalkroket in de wereld:
IMG_8559

Lamsschouder, traaggegaard, handgerolde couscous met aubergine:
IMG_8562

Keizersbaars , calamari en saffraanrijst:
IMG_8564

Rundstartaar , gepickelde groentjes:
IMG_8565

Basilicum, rabarber en aardbeien ijs van yoghurt:
IMG_8566

Buiten de rundstartaar (die me vreemd genoeg wat tegenviel, normaal ben ik nochtans een fan) was alles bijzonder lekker. Genoten ook van de ongestoorde gesprekken. Meestal zijn hun drie dochters erbij en dan is het moeilijk om drie zinnen na mekaar te zeggen zonder onderbroken te worden door een kwetterend kinderstemmetje.

Rond half tien betaalden we de rekening, zetten we onze politieagent af aan Antwerpen-Centraal en zochten we hogere oorden op voor een cocktail (of twee). Gelukkig was de Sky Bar ditmaal wél open. Een beetje jammer dat er een verjaardagsfeestje aan de gang was waardoor de muziek nogal luid stond, maar het uitzicht was prachtig en de cocktails werkelijk voortreffelijk. Prijs voor de beste cocktail van de avond gaat naar de Ciroc en Provence (met wodka, limoen en siroop). Heerlijk!

IMG_8569

IMG_8572

IMG_8575

En dat we na deze fijne avond mooi voor de deur van mijn studio werden afgezet, was natuurlijk ook niet te versmaden.

Dineren bij Barba

Gisteren moest voor een doktersafspraak in Leuven zijn (not to worry, ik moest gewoon het voorschrift van mijn Nuvaring vernieuwen). Ik besloot meteen van de gelegenheid gebruik te maken om af te spreken met mijn goede vriend J, die ik (schande!) niet meer gezien had sinds zijn verrassingsfeestje in januari.

Ik reserveerde een tafeltje bij restaurant Barba, omdat het mij daar de vorige keer zo goed was bevallen. Ditmaal konden we genieten van het mooie terras in de Mechelsestraat, naar mijn bescheiden mening één van de gezelligste straatjes in Leuven (al doet het verkeersvrije gedeelte van de Tiensestraat het ook niet slecht).

Het werd een zeer aangename culinaire ontdekkingsreis, waarbij de pluim voor het beste gerecht moeiteloos gewoon werd door de varkenswangetjes.

Passeerden op ons bord:

Gerookte hoevekip – feta – olijf – basilicum – coeur de boeuf tomaat:
IMG_8542:

Varkenswang – spitskool – pindanoot – kokos:
IMG_8543

Vangst van de dag – bisque – mosselen – kikkererwten – courgette:
IMG_8546

bavarois – kokos – kardemomsorbet – abrikoos:
IMG_8553

De bediening was vriendelijk, het eten uitstekend en we hadden veel om over bij te praten. De avond was in een wip en een zucht voorbij. Tot dan toe was alles perfect verlopen, maar bij het vragen van de rekening liep het mis. Na drie keer vragen, de derde keer met aandrang, lukte het eindelijk om af te rekenen. Toen ik naar binnen ging om met mijn Mastercard te betalen, begreep ik meteen waar het schoentje knelde: alle rekeningen werden met de hand gemaakt. Euh? Witte kassa, hallo?

Doordat het zo lang geduurd had voordat we konden afrekenen, miste ik natuurlijk de rechtstreekse trein naar Berchem. Ik had nochtans het uiterste uit mijn blue bike gehaald. Oh well, niet zo erg, een kwartier later was de volgende trein er al en overstappen in Mechelen is natuurlijk het einde van de wereld niet.

Hopelijk volgen er nog veel prachtige zomeravonden in 2018 (al zou een nachtelijk regenbuitje niet slecht zijn voor de dorstende natuur rondom ons).

Scrabble

Maandagavond stond e na mijn werk een treinrit van Brussel naar Limburg op de planning. Nu mijn vriend zijn verlofaanvraag eindelijk (na anderhalve maand wachten en zagen!) is goedgekeurd, kunnen onze reeds lang gesmede vakantieplannen omgezet worden in de realiteit. Ik moet toegeven dat ik op een gegeven moment vreesde dat onze plannen voor een jaar de koelkast in zouden moeten. Gelukkig kwam het niet zover.

En dus spoorde ik naar Limburg om mijn internationaal paspoort aan te vragen en tegelijkertijd een nieuw rijbewijs én internationaal rijbewijs aan te vragen (want sinds ik bestolen ben, was dit er nog niet van gekomen). Al leek het er even op dat ik mijn trein niet zou halen en de hele expeditie afgeblazen diende te worden, want de pasfoto-automaat in Brussel-Centraal was buiten gebruik en ik had niet de vooruitziendheid gehad om op voorhand bij een fotograaf pasfoto’s te laten maken. Gelukkig bleek na een telefoongesprek met de pasfoto-automaatpechverhelpingsdienst (it’s a thing!) en een kleine zoektocht dat er nog een tweede automaat in Brussel-Centraal staat. Al een geluk dat ik riant veel marge genomen had om mijn trein te halen. Al kan ik jullie verzekeren dat mijn gelaatsuitdrukking op de foto niet bepaald stralend te noemen is.

Helaas stopte mijn pech niet bij de defecte automaat. Bij de overstap in Diest nam ik per ongeluk de rechtstreekse trein naar Hasselt i.p.v. de stoptrein die me naar het onooglijk kleine stationnetje van mijn geboortedorp moest brengen. Ik vergiste me omdat de rechtstreekse trein op hetzelfde spoor stopte als de trein die ik wilde nemen en doordat de rechtstreekse trein vertraging had, ongeveer op het tijdstip aankwam dat ik mijn eigen trein verwachtte. Toen de trein echter de volle drie minuten te vroeg vertrok, rook in onraad. En jawel, op de foute trein gestapt…

Gelukkig was mijn broer zo vriendelijk om redder in nood te spelen en mij in Hasselt te komen ophalen, zodat ik toch nog mooi op tijd op de dienst bevolking van het gemeentehuis geraakte. In amper aan kwartier was ik geholpen. Mijn zucht van verlichting moet ver hoorbaar geweest zijn.

Daarna was het plezante deel van de avond aangebroken: ik inspecteerde de net afgewerkte ruwbouw van mijn broertje en schoonzus, mijn schoonzus maakte heerlijke curry die we buiten opaten en vervolgens speelden we exploding kittens en scrabble (in een uitgave die ongeveer even oud geweest moet zijn als mijn schoonzus).

Alsnog, een happy end.

IMG_8535[1]

IMG_8537[1]

Tragisch nieuws

De tragische gebeurtenissen volgen elkaar in een verschroeiend tempo op, deze zomer van 2018. De zelfmoord van de echtgenoot van mijn collega zinderde nog na, toen ik gisteren het schokkende bericht kreeg dat een andere collega plots overleden is. Een collega met wie ik jaren prettig samengewerkt heb (al zijn de e-maildiscussies die ik met hem had over de kleinste futiliteiten legendarisch) en die ik enorm waardeerde voor zijn werkethiek en nauwgezetheid. Als je iets vroeg aan hem mocht je er zeker van zijn dat het gebeurde. En we vonden elkaar in het gevecht tegen onze gemeenschappelijke vijand: onze IT-leverancier.

Het bericht kwam gisterenavond binnen via whatsapp en ik kon het eerst gewoon niet geloven. Onwel geworden, plots overleden, hartfalen. Tijdens zijn verlof onwel geworden na een fietstocht. Op reis door China. De grote reis met zijn vrouw en dochter waarnaar hij zo had uitgekeken, want het was de eerste keer dat hij buiten Europa reisden. Vlak voor zijn afscheid spoorden we nog samen naar Brussel en de dag voor zijn verlof stuurde hij me nog een paar mailtjes met afspraken.

Afspraken die hij nu, voor de eerste keer in zijn carrière, niet zal kunnen nakomen. 58 jaar oud. Het is niet te bevatten.

Ik zal hem missen.

Middelheim

Dit weekend was mijn agenda maagdelijk leeg. Geen afspraken, geen plannen, geen uitstapjes, niks. Een oproep op Facebook leverde niet meteen een supertip, noch een uitnodiging voor een geweldig feestje op (mijn populariteit is tanende, ik besef het). Al kan dat ook gelegen hebben aan het feit dat ik niet veel zin had me ver te verplaatsen. De komende weekends dienen zich op dat vlak al druk genoeg aan.

Maar een godgans weekend alleen thuis zitten, dat kan ik gewoon niet. Zelfs al zijn er in principe genoeg dingen waarmee ik mij kan bezig houden (mijn Koreaans opfrissen, mijn achterstand in tripadvisor reviews wegwerken, de foto’s van mijn voorbije vakantie verwerken, de was doen,…), ik voel na een dag de muren al op mij afkomen.

Dus besloot ik iets te doen wat al lang op mijn lijstje stond: een bezoekje aan de tentoonstelling Experience Traps in het Middelheimmuseum. Ik fietste op mijn gemak naar ginder en wandelde een beetje in willekeurige volgorde van het ene naar het ander kunstwerk met in mijn oren de podcasts Trojka (over de Russische revolutie) en Death in Ice Valley (over de mysterieuze dood van de tot nu toe ongeïdentificeerde Ishdal vrouw). Een combinatie die wonderwel werkte.

Ik beperkte me niet tot de Experience Traps kunstwerken, ik passeerde ook langs een paar klassiekers uit de collectie die mij in het verleden al aanspraken. De hemel was strak blauw met hier en daar een schapenwolkje en het gras was bijna volledig verdord door de aanhoudende droogte. Het leek wel alsof ik een andere wereld binnen stapte.

The Passage of the Hours – Pedro Cabrita Reis:IMG_8515

Condor – Josuë Dupon:
IMG_8516

Untitled – Monika Sosnowska:
IMG_8517

Koning en koningin – Henry Moore:
IMG_8518

IMG_8520

Eindeloze Kronkel – Max Bill:
IMG_8521

Het zwarte schaap – Johan Muyle:
IMG_8522

Arc de Triomphe – Gelitin:
IMG_8525

Folding House 2 – Monster Chetwynd:IMG_8527

Envelope – Tony Cragg:
IMG_8528

Zuilenpaviljoen – Charles Vandenhove:IMG_8530

Nose Job -Andra Ursuta:
IMG_8531

 

Misconceivable – Erwin Wurm:IMG_8532

IMG_8534

Na mijn bezoek vond ik dat ik wel een gelato verdiend had en fietste ik speciaal helemaal naar Fratelli omdat ik ergens gelezen had dat deze ijsjeszaak de beste gelato van heel Antwerpen verkocht. Uiteraard niet zo lekker als de gelato van Decadenza, maar toch lekker genoeg om een omweg voor te maken!

Bar Stark

Gespot: hipster plek voor koffie- en theeliefhebbers niet ver van mijn studio in Borgerhout. Toen mijn vriend en ik er waren, was het veel te warm voor koffie of thee, dus hielden we het bij een verfrissende limonade (ik) en een streekbiertje (mijn vriend). Na jaren geen limonade meer gedronken te hebben, heb ik dit jaar dit verfrissende drankje, dat ik altijd associeerde met mijn jeugd in Limburg, herontdekt. Fijn dat er tegenwoordig zo veel verschillende smaken limonade te vinden zijn en dubbel fijn dat die nieuwe limonades helemaal niet lijken op het plakkerig zoete goedje uit mijn herinnering.

IMG_8476

Alleen jammer dat de openingsuren van Bar Stark nogal beperkt zijn.

Op stap in Antwerpen

Dit weekend stond er een afspraak met onze West-Vlaamse vrienden op het programma. De derde stad die we samen bezoeken, na eerdere uitstapjes naar Ieper en Gent. We hadden ‘s middags afgesproken op, hoe kan het ook anders, de Dageraadplaats. Onze vrienden had voor ons zessen een tafel gereserveerd op het terras van restaurant Aan het strand van Oostende (ja, ik vind dat ook een bizarre naam voor een Antwerps restaurant).

Onze vrienden arriveerden een beetje te laat, maar dat kon ons niet deren. Hadden mijn vriend (die voor het weekend overgevlogen was) en ik wat meer quality time voor ons tweetjes. De zon scheen, maar afgewisseld met wat wolkjes, dus was het aangenaam toeven onder de schaduw van de bomen op de Dageraadplaats. Om de eerste honger te stillen bestelden we wat tapas, terwijl de kinderen van onze vrienden zich uitleefden op de speeltuigen op de Dageraadplaats. De tapas (albondigas en scampi in look) waren bijzonder lekker. We genoten.

IMG_8432

Gelukkig hadden we stof genoeg om bij te praten, want het hoofdgerecht liet wel heel lang op zich wachten, daar Aan het strand van Oostende. En het terras zat nog niet eens vol. Ook drankjes versieren bleek minder evident dan verwacht, want de bediening (nochtans waren ze met drie) was niet bepaald opmerkzaam en eens besteld duurde het een eeuwigheid om een paar drankjes aan onze tafel te brengen (hoe lang kan het duren een glas wijn uit te schenken?). Jammer, want de salmon poké bowl (een soort Hawaïaanse gedeconstrueerde sushi geserveerd in een kom) was best wel lekker.

IMG_8437

Na een lunch die wat langer uitgelopen was dan gepland, namen we de tram naar de Groenplaats. De zoon van onze vrienden wilde graag de kathedraal bezoeken. Jammer genoeg kwamen we net aan toen de kathedraal sloot. 15u is wel een heel vroeg uur om dicht te gaan, vind ik persoonlijk. We waren duidelijk niet de enige teleurgestelde toeristen. En dat allemaal omdat we zo lang moesten wachten op onze lunch…

We lieten het echter niet aan ons hart komen en besloten een fijne wandeling te maken langs de Schelde in de richting van Park Spoor Noord. Onderweg passeerden we het MAS en lieten we de roltrappen ons tot aan het dakterras voeren. Na vijf minuten van het uitzicht genoten te hebben, waren de kinderen het al beu. 😉 Gelukkig waren ze wel te vinden voor een ijsje van Fratelli!

IMG_8450

IMG_8452

IMG_8454

IMG_8455

IMG_8456

IMG_8458

Op ons gemak wandelden we verder naar Park Spoor Noord, waar we nog net genoeg tijd hadden voor één drankje, want onze vrienden hadden die avond een tweede afspraak in het Antwerpse en we moesten nog helemaal terug wandelen naar de Dageraadplaats waar hun auto geparkeerd stond.

IMG_8462

IMG_8464

IMG_8468

Het is vreemd, het was alsof de uren voorbij waren gevlogen en voor we het goed en wel beseften was het tijdstip om afscheid te nemen alweer  aangebroken. Het was fijn om een dagje de toerist uit te hangen in Antwerpen.

Wanneer nieuws je bij de keel grijpt

En neen, dan heb ik het niet over de uitzonderlijke prestaties van de Rode Duivels die er zowaar in geslaagd zijn meervoudig wereldkampioen Brazilië te verslaan. Dat nieuws heb ik opgenomen, maar om heel eerlijk te zijn, het doet me niet zo veel om een bende overbetaalde jongetjes achter een bal te zien aanhollen.

Neen, het nieuws dat me al dagen in de ban heeft, is het onwaarschijnlijke verhaal van een andere voetbalclub: 12 Thaise jongens die samen met hun coach al meer dan twee weken vast zitten in een grot kilometers verwijderd van de uitgang. Dagenlang hebben ze daar gezeten, in de duisternis, zonder dat iemand wist waar ze zich exact bevonden en of ze wel nog in leven waren. Langzaam verhongerend. Absolute horror.

Momenteel is de reddingsactie gestart, een operatie die bijzonder veel risico inhoudt. Het feit dat twee dagen geleden een ervaren duiker het leven liet, zegt genoeg. Het lijkt wel een compilatie van al mijn ergste nachtmerries. Door nauwe gangen vol met modderig water moeten navigeren met een duikmasker voor gezicht, erop betrouwend dat er voldoende zuurstof zal zijn om de tocht te overleven. Zwaar verzwakt door zolang onder de grond te verblijven. Elke paniekaanval in deze benarde omstandigheden kan de dood betekenen.

We kunnen alleen maar hopen en duimen dat alles goed gaat…

Zomers buffet op het werk

Deze middag had ik afgesproken met een collega met wie ik in het verleden heel vaak heb samengewerkt. Door mijn nieuwe job is deze samenwerking echter tot een einde gekomen, waardoor we elkaar al een tijdje niet meer gesproken hadden. Meer dan stof genoeg om bij te praten tijdens een gezamenlijke lunch, dus. Ik plande enkele weken geleden iets in ons beider agenda’s, in de veronderstelling dat juli wel wat rustiger zou zijn dan de voorbije maanden (quod non). Ik hield echter koppig vast een de afspraak en duimde dat er geen onverwachte crisis zou tussen komen.

En jawel, wonder boven wonder, onze allereerste poging tot een lunchafspraak hield stand. We waren nog aan het twijfelen waar we zouden gaan lunchen toen we een collega tegen kwamen die ons erop wees dat de cafetaria vandaag een zomers buffet serveerde. Onbeperkt buffet aan vier euro, daar zegt een mens geen neen tegen, natuurlijk. En het toffe was dat we al snel door een bende andere collega’s omringd werden.

IMG_8410[1]

We sloten onze maaltijd af met een potje schepijs (chocolade en banaan). En zo waren mijn batterijen weer helemaal opgeladen voor een namiddagje vergaderen.