2 jaar geleden…

Kan ik alleen maar bevestigen wat ik een jaar geleden schreef: de herinnering aan de aanslagen is in mijn geheugen zo goed als vervaagd. De beelden verdrongen door ander nieuws. Mochten de media mij er niet op gewezen hebben, twijfel ik eraan of ik mij spontaan gerealiseerd zou hebben dat ik twee jaar geleden op de trein zat toen het nieuws van de aanslagen in Maalbeek mij bereikte. Toch vreemd hoe zo’n schokkend feit vlakbij zo weinig indruk schijnt nagelaten te hebben.

Klantenkaarten

Vroeger had ik er een portemonnee vol van, maar naarmate ik me steeds meer begon te realiseren dat ik die dingen nooit genoeg gebruikte om er effectief voordeel uit te halen, besloot ik resoluut al deze overbodige ballast uit mijn leven te verwijderen. Ik heb zelfs geen klantenkaarten van grootwarenhuizen meer. En ja, ik weet dat er allerlei apps bestaan om klantenkaarten te digitaliseren, maar wegens verregaande onverschilligheid kan ik mezelf niet eens zover krijgen zo’n app te downloaden. Het is ondertussen een automatisme geworden om klantenkaarten te weigeren en al die zogenaamd gemiste kortingen zullen mij eerlijk gezegd worst wezen.

Wat een gemak! Neen, het leven van een coupon queen is niet echt aan mij besteed.

En hoe bevalt het nu in Borgerhout?

Wel, best goed, eigenlijk. Al moet ik toegeven dat het aantal uren dat ik wakker doorbreng in mijn studio redelijk beperkt is.

Maar het is fijn om een goed werkende, ruime en moderne douche met mengkraan te hebben en een keukentje dat niet uit een vorig tijdperk afkomstig lijkt te zijn (al zou een microgolf wel handig geweest zijn). De dagen van slapeloosheid lijken ondertussen tot een ver verleden te behoren en ik geniet ervan het grote bed voor mij alleen te hebben: twee kussens én een groot tweepersoonsdonsdeken om me in te rollen (tot ongenoegen van mijn vriend die dit weekend meermaals liet weten dat ik ‘s nachts meermaals zijn stuk van het donsdeken afgepakt had). De straat is lekker rustig, er zijn voldoende winkels in de buurt en de hippe wijk Zurenborg met een aantal fijne culinaire adresjes ligt op wandelafstand.

Helaas, elk huisje heeft zijn kruisje en ook deze woonst is niet perfect. De grootste nadelen van mijn nieuwe woonst zijn:

  1. Het is hier ‘s avonds behoorlijk frisjes: als de chauffage af staat, koelt mijn studio sneller af dan je tot tien kan tellen. De warmte ontsnapt door de kieren en gaten en je voelt op bepaalde plekken de kou van buiten naar binnen sijpelen. Niet bepaald goed geïsoleerd, met andere woorden. En doordat de thermostaat ‘s avonds om 22u afspringt, moet ik me in meerdere lagen fleece hullen om de nachtelijke uurtjes op temperatuur te blijven. En dan te bedenken dat ik een ongelooflijke koukleum ben.
  2. De afstand tot het station: hoewel ik de ongeveer vijftig minuten per dag wandelen heen en terug naar het station een goede lichaamsbeweging vind, zou het toch handig zijn om wat dichter bij het station te wonen. Nu moet ik bijna een half uur in calculeren om aan het station te geraken. En ja, ik zou beter een abonnement op de Antwerpse stadsfiets nemen, want ik weet dat me dat veel tijd zou besparen.
  3. De tergend trage droogkast van mijn gastgezin. Laat ik zeggen dat ik tot voor ons verblijf in Genève me nooit gerealiseerd heb wat een luxe een eigen wasmachine en droogkast zijn. Nu, mijn situatie is er wel op vooruit gegaan: ik moet niet meer vier verdiepingen met mijn wasmand naar beneden om in kelder vast te stellen dat iemand anders de gemeenschappelijke wasmachine in gebruik heeft. Al moet ik nu wel meer rekening houden met mijn gastgezin: ‘s avonds na het werk nog een was in steken is uit den boze, want mijn gastgezin gaat heel vroeg slapen en ik wil hun slaap niet verstoren. Maar waar ik me tot nu toe het meest aan geërgerd heb is de droogkast: een superflashy machine die er werkelijk uuuuuuren over doet om de was te drogen. En dat terwijl het hippe display blijft aangeven dat je was over een paar minuutjes droog zal zijn. We kunnen maar hopen dat het ding tenminste energiezuinig is, want drogen is duidelijk niet de prioriteit.

Girls only weekend

Niet dat ik iets tegen mannen heb, maar dit weekend had een uitgesproken vrouwelijk tintje. Na mijn date Overzee, trok ik op zaterdagavond met megasportieve Kato naar Dôme sur Mer. Alweer een bijzonder aangename culinaire ervaring (ik val in herhaling), want bestaat er een betere manier om een maaltijd te beginnen dan met een portie oesters?

We hadden het over Kato haar volgende sportieve uitdaging: de 100km-run ten voordele van kankeronderzoek. 40km lopen voor het goeie doel. Chapeau! Ik zou het haar niet nadoen.

IMG_7131

IMG_7132

IMG_7135

IMG_7138

We sloten de avond af met een drankje in de bar van het Lindner Hotel. Onze oorspronkelijke bedoeling was iets te gaan drinken in de Sky bar, maar blijkbaar waren we daar een paar maanden te vroeg voor. 😉 Nu, de bar zelf was lekker rustig en mijn vers geperste fruitsapje was de ideale afsluiter van een fijne avond.

Met twee Overzee

orige vrijdag had ik na het werk afgesproken met een goede vriendin (als in: vroeger hebben we ettelijke city trips samen gedaan) die ik al veel te lang niet meer gezien had. Zij was zo vriendelijk om na haar werk naar Antwerpen te rijden speciaal om met mij iets te gaan eten. Ik reserveerde een tafeltje voor twee bij Overzee, het Thaise restaurant gelegen boven het immens populaire Zeezicht café, mij aangeraden door een collega.

We hadden veel om bij te praten, niet in het minst omdat we er allebei een lastige periode op hebben zitten. Waarbij mijn kleine akkefietjes uiteraard in het niets verzinken in vergelijking met haar grote verdriet. Chapeau voor de manier waarop ze haar verlies een plaats wist te geven in haar leven. Ik kan niet anders dan duimen dat haar grootste wens, against all odds, toch in vervulling gaat.

Ondanks de soms zware onderwerpen, was het een heel fijne avond. Het eten was om duimen en vingers van af te likken (letterlijk, want de rundsvleesblokjes mochten we, gewikkeld in een blaadje sla, met de vingers eten) en de margarithai (geen schrijffout) cocktail was bijzonder geschikt om dit alles door te spoelen. Een luisterend oor zo af en toe doet deugd. In beide richtingen.

IMG_7129

IMG_7130

Lunch bij Pain Quotidien

Eigenlijk was ik deze vrijdagmiddag van plan snel snel te lunchen in de cafetaria en dan opnieuw achter mijn pc te kruipen om de week af te sluiten met iets wat vaagweg lijkt op ‘inbox zero’, maar een lieve collega wist mij te overhalen om me buiten het gebouw te wagen voor een lunch bij Le Pain Quotidien. En hoewel ik eerst wat tegenstribbelde, liet ik me overhalen.

En boy, het deed deugd er eventjes tussenuit te zijn, al die lunchvergaderingen even achter me te kunnen laten en gewoon gezellig te babbelen met collega’s. Ik besloot de boel de boel te laten en bestelde zelfs een dessert! Per slot van rekening zal de wereld zal niet vergaan van een paar onbeantwoorde mails. ‘t Is niet dat ik de relativiteit van dit alles ‘inbox zero’ niet besef, maar het kan geen kwaad om daar zo nu en dan nog eens aan herinnerd te worden door een paar geweldige collega’s.

IMG_7141

Confronterend

Vandaag stond er dus een ganse dag sollicitatiegesprekken op het programma. Een stuk of vier van de kandidaten waren van mijn leeftijd en dat was toch wel confronterend: rimpels, grijze haren, kalende hoofden,… Ik weet rationeel gezien natuurlijk wel dat ik geen jong veulen niet meer ben, maar om de één of andere reden blijf ik voor mezelf hardnekkig ontkennen dat ik ouder word. Ik voel me nog even dartel als toen ik aan de unief zat en ben tot nu toe de dans der fysieke mankementen mooi ontsprongen. Als blondine zal ik waarschijnlijk nog wel een tijdje gespaard blijven van grijze haren en ik smeer tegen beter weten in braafjes elke dag én nacht dure crèmes op mijn gezicht in de hoop de voortschrijdende tijd te slim af te zijn. Maar ik weet dat dit slechts uitstel is. De tijd laat zich niet bedotten.

Wat ik nog het meest confronterend vond, was hoe volwassen die kandidaten overkwamen. Echte ‘Grote Mensen’. Ik voelde me net een puber in hun aanwezigheid, terwijl we ongeveer dezelfde geboortedatum deelden. Een teken dat het voor mij stilletjes aan tijd wordt om ook maar de kudde der volwassenen te vervoegen? Denk niet dat ik nog iemand ga kunnen wijsmaken dat ik nog een studentje aan d’unief ben…