Eén uur salsa + één uur squash op één avond! En nadat ik mijn squashpartner op overtuigende wijze had ingemaakt, had ik het gevoel nog energie over te hebben voor een bijkomend uurtje salsa.
Ik zou echt wat meer tijd moeten vrijmaken om te sporten, heb er achteraf altijd zo’n deugd van. Misschien binnenkort nog eens gaan rollerbladen als het weer wat beter wordt.
Na een fijn ontbijt In de Wulf stelden onze vrienden voor om een dagje naar Lille/Rijsel te gaan. Fantastisch voorstel, want alhoewel deze stad niet bepaald ver van Leuven is, waren mijn vriend en ik er nog nooit geweest.
Toen we aankwamen in Lille straalde de zon, maar tijdens de wandeling naar het Belfort van het stadhuis doken er steeds meer wolken op en tegen dat we met de lift boven waren, was de hemel helemaal dichtgetrokken. Al hield dat me niet tegen om een honderdtal foto’s te maken van het fenomenale uitzicht. 😉
Op de terugweg naar het historische centrum passeerden we een paviljoen ter ondersteuning van de kandidatuur van Frankrijk voor de Wereldtentoonstelling van 2015. Omdat ik, na de fijne ervaring in Milaan, een bezoekje aan een toekomstige Expo in een buurland wel zag zitten, liepen we het paviljoen binnen. Het leukste vond ik de kijkboxen met 3D foto’s in zwartwit uit lang vervlogen tijden. Het moderne 3D-filmpje dat we te zien kregen, was een pak minder indrukwekkend, maar goed, een lovenswaardige poging. Ik maakte nog snel een selfie en toen was het tijd voor het middagmaal.
Niemand van ons gezelschap had grote honger, dus een pannenkoek leek ons een ideaal middagmaal. Crêperie Beaurepaire had een zeer uitgebreid aanbod pannenkoeken. Mijn tafelgenoten gingen voor de hartige variant, maar ik kon het niet laten voor een pannenkoek Normande te gaan. En daar hoorde natuurlijk een warme chocolademelk bij.
![IMG_0007[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2016/04/IMG_00071-e1461624153171.jpg)
![IMG_0004[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2016/04/IMG_00041-e1461624161731.jpg)
Helaas vielen onze plannen voor de namiddag letterlijk en figuurlijk in het water. We hadden graag deelgenomen de gegidste wandeling door Vieux Lille, maar helaas was de wandeling volledig volzet. We besloten wat op eigen houtje door het stadscentrum rond te kuieren, maar het weer was spelbreker. Van het fijne zonnetje in de voormiddag geen spoor meer, de regen viel met bakken uit de hemel.
Gelukkig konden we gaan schuilen in de mooie, en zeer recent (1947) voltooide kathedraal van Lille. Genoeg glasramen en religieuze kunst om mij een tijdje zoet te houden!
Daarna deden we nog een poging om van de ene winkel naar de andere te lopen en hielden daar een fijn assortimentje Kusmi tea aan over, maar gaven er al snel de brui aan. Ik ben nu eenmaal niet zo’n fan van shoppen in het algemeen en al helemaal niet in de regen. We dronken nog ergens een theetje en namen dan afscheid van onze vrienden om terug te keren naar Leuven.
Jammer dat het weer niet mee zat, want Lille lijkt me zeker de moeite van een uitgebreider bezoek waard.
Na ons bezoek aan Hertog Jan en mijn nogal onfortuinlijke zeiltocht de dag nadien hadden we meteen een nieuwe datum vastgelegd voor een volgende culinaire ervaring met onze vrienden. Waar die zou plaatsvinden, hadden we echter nog niet bepaald. Tot ik in de kranten las dat Kobe Desramaults eind 2016 zou stoppen met In de Wulf, wat mij betreft nog altijd het beste restaurant waar ik ooit gegeten heb. De keuze was dus snel gemaakt. Helaas bleek de zaterdag die wij oorspronkelijk geprikt hadden voor onze afspraak helemaal volzet. Gelukkig was er op vrijdag wel nog plek. Wat heen-en-weer-sms-verkeer later, was alles in kannen en kruiken. Een tafeltje voor vier personen en twee slaapkamers om niet in het holst van de nacht vanuit het verre Heuvelland te moeten terug rijden.
Mijn vriend zag het niet zitten om met de auto vanuit Brussel te vertrekken, dus spoorden we eerst terug naar Leuven om van daaruit te vertrekken. Een lange, lange autorit met redelijk wat file later, arriveerden we een klein half uur voor de aanvang van ons diner. Net op het moment dat we met de wagen de parking op draaiden, zagen we opeens twee bekende gezichten. En neen, het waren niet de vrienden waarmee we afgesproken hadden. Het waren de vrienden waarmee we op de vestingen in Ieper waren gaan wandelen! Zij hadden net als wij gedacht: als we nog één keer In de Wulf willen gaan eten, dan is’t nu of nooit. En ‘t grappige is, dat ze in gezelschap waren de ouders van het vriendje dat mee de zoektocht op de vestingen had gedaan. Wat een ongelooflijk toeval en wat een fijne verrassing!
We probeerden een gezamenlijke aperitief met z’n achten te regelen, maar dat bleek te lastig. Het personeel was wel zo vriendelijk om aan te bieden om de afsluitende koffie te serveren in het salon waar we wel met acht personen samen konden zitten. Ideaal!
En toen begon de maaltijd waarbij we van de ene naar de andere smaaksensatie geleid werden. Ok, ik kan natuurlijk niet vergelijken met The Jane of zo, maar voor mij blijft In de Wulf het beste restaurant van België. Echt subliem. En fijn dat we een rondleiding in de keuken kregen, waar de geuren van het eten dat er gerookt werd ons al op voorhand deden watertanden.
Wat wij aten:
Wat wij dronken (want zo’n menu, daar moet je wel de aangepaste wijnen bij drinken):
Super dat er een paar ‘oranje’ wijnen tussen zaten. Deze ongefilterde witte wijnen waarbij de schil van de druif verwerkt wordt, heb ik nog niet zo lang geleden leren kennen bij het Land aan de Overkant. Een kennismaking die naar meer smaakte. Oja, de wijnen werden dit keer niet bijgeschonken, dus zo zat als de vorige keer waren we beslist niet. 😉
Het personeel hield woord en we sloten de avond met z’n achten af in het salon met heerlijke thee en nog enkele versnaperingen om de laatste gaatjes te vullen.
µ
Doodzonde dat dit geweldige restaurant eind dit jaar de deuren sluit.
Zondag 10 april bleek een fantastisch mooie zonovergoten dag te zijn, zo eentje van het soort dat we dit jaar nog niet al te veel gezien hebben. Ons bezoekje aan Isaak en zijn mama en papa had niet beter gepland kunnen zijn.
In de namiddag maakten we een fijne wandeling in de buurt en genoten we met een drankje en een portie gemengd van het lentezonnetje op het terras van Den Duiventoren. Isaak ontpopte zich tot charmeur eerste klas en bood mij verschillende zelf geplukte madeliefjes aan. Nog een beetje oefenen en hij wordt net zo’n Don Juan als zijn papa. 😉
Na de wandeling zetten we het aperitieven verder bij onze vrienden thuis en werden we onthaald op huisgemaakte vegetarische lasagne. Tijdens en na het dessert (eveneens huisgemaakte appeltaart) speelden we Brieven uit Whitechapel. Ik kreeg de twijfelachtige eer Jack The Ripper te mogen spelen, maar al snel voelde ik de hete adem van de detectives in mijn nek. Het stond dan ook in de sterren geschreven dat ik bij de lurven gevat werd voordat ik al de hoertjes op gruwelijke wijze had kunnen vermoorden. Al wil ik graag een rematch, want volgens mij werden mij de spelregels niet helemaal goed uitgelegd. 😛
PS: Naar ‘t schijnt is het Wookiee zoekboek een groot succes!
Gelukkig was het buikgriepje dat mij twee dagen parten speelde, tegen zaterdagmiddag op de terugweg. Ik voelde mij op de treinrit naar Schaarbeek nog een beetje slapjes, maar al de rest van de symptomen waren verdwenen. Oef, want ik zou het doodzonde gevonden hebben het uitstapje naar Train World dat ik zelf georganiseerd had te moeten missen.
In totaal waren we met twaalf volwassen en tien kinderen. Het jongste kind was 1 jaar, het oudste kind acht. Een mooie opkomst, al zeg ik het zelf. Eén koppel was zelfs rechtstreeks vanuit hun vakantiehuisje in Duitsland gekomen om de uitstap zeker niet te missen.
Aangezien onze vrienden uit alle windstreken kwamen (sommigen met de auto, anderen met de trein), hadden we afgesproken te starten met een gezamenlijk middagmaal bij Brasserie “RN Express”. Heel sfeervolle en kindvriendelijke brasserie met een sympathieke bediening, alleen jammer dat het eten niet aan de verwachtingen voldeed. Omdat we met een grote groep waren, beperkten we ons tot een viertal verschillende gerechten en namen veel van onze vrienden de dagschotel: stoofvlees met frieten. Het stoofvlees was echter taai en vettig. Spijtig, spijtig. Zelf hield ik het wijselijk bij een soepje. Kwestie van niet meteen te overdrijven.
Train World zelf bleek gelukkig wél aan de verwachtingen te voldoen. Wat een fantastisch knap museum! Ik had natuurlijk op voorhand al wat foto’s gezien, maar de realiteit overtreft de foto’s ruimschoots. Magnifiek! Uiteraard zijn de prachtige locomotieven en treinstellen de onbetwiste sterren van het museum, maar er wordt tegelijkertijd heel veel aandacht besteed aan de geschiedenis van de spoorwegen in België en de techniek die achter alles zit. Ik heb zeer veel bijgeleerd over onze spoorwegen en ik wil zeker nog eens terug gaan om alles meer in detail te bekijken.
Een museum bezoeken met zo’n grote groep betekent natuurlijk onvermijdelijk dat de groep beetje bij beetje uit mekaar valt. Iedereen heeft immers zijn eigen tempo. Samen met de achtjarige T vormde ik de achterhoede. Kleine T is zowat een genie (niet overdreven) en het klikt echt geweldig goed tussen ons. Hij vertelde me dat hij binnenkort hobo ging leren spelen (mijn favoriete instrument!) en legde me heel geduldig het principe van een magneetzweeftrein uit. 😉 We deden alles op het gemak en raakten steeds verder achterop. Op een gegeven moment kreeg ik telefoon van mijn vriend die vooruit gegaan was met zijn zus, schoonbroer en hun dochters met de vraag waar we bleven. De mama van T wilde immers graag naar huis gaan, want de broer van T voelde zich niet zo goed (hopelijk niet geveld door hetzelfde virus als ik).
Gelukkig waren we bijna aan het eind van de tentoonstelling. T en ik verhoogden ons tempo een beetje zodat de hereniging met zijn ouders en broers niet al te lang op zich hoefde te laten wachten. Met een dikke knuffel nam ik afscheid van T.
Na het bezoek aan Train World vertrok een gedeelte van onze groep naar huis. Met de resterende helft gingen we nog iets drinken in dezelfde brasserie als waar onze uitstap gestart was. We bleven achter met een klein groepje van reizigers die met de trein richting Leuven trokken. Opeens was er enige haast bij gemoeid, want we hadden blijkbaar de rechtstreekse trein gemist (ik had geen moeite gedaan om de tijd in het oog te houden) en zouden nu moeten overstappen in Mechelen. Met een klein sprintje slaagden we er nog net in de trein naar Antwerpen Centraal te halen. Hilariteit alom toen de zus en schoonbroer met hun kroost, waarvan we net tien minuten geleden afscheid genomen hadden, op dezelfde trein bleken te zitten. Gezellig!
De overstap in Mechelen verliep probleemloos en in Leuven namen we afscheid van de rest van de groep. Enkel mijn vriend, ikzelf en een goeie kameraad bleven achter. Mijn maag voelde helemaal hersteld aan, dus ik stelde voor om de stad in te trekken om samen iets te gaan eten bij Indisch restaurant Masalatop, maar helaas bleek dat helemaal volzet (zaterdagavond in Leuven zijn traditioneel erg druk). Bij de Wabi Sabi was er wel nog plaats in het gedeelte waar je op de grond kan zitten. Niet bijzonder comfortabel, want het was blijkbaar niet de bedoeling om de schoenen uit te trekken. Aan sushi wilde ik me nog niet wagen, maar de pad thai (waar we tergend lang op moesten wachten, volgens mij hadden ze onze bestelling over het hoofd gezien) was ook heel erg lekker.
![IMG_9938[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2016/04/IMG_99381-e1461447005699.jpg)
Na de maaltijd wandelden we op ons gemak terug naar het station alwaar we afscheid namen van onze vriend.
Een zeer fijne dag!
Dat was het totaal aantal studenten dat vandaag is komen opdagen voor de inhaalles Koreaans (de vorige les werd immers geannuleerd vlak na de aanslagen in Brussel).
Laat ons zeggen dat ik in het geheel niet verbaasd was over deze bijzonder lage opkomst en laat mij meteen de redenen opsommen waarom dit zo was:
Koreanen, het zijn voorwaar geen Japanners.
De leerkracht zelf scheen er alleszins niet van wakker te liggen dat er zo weinig volk was. Ze nam de gelegenheid te baat om het tempo flink op te drijven (“Now only the good students are here, I can finally teach at a higher pace”), iedereen om beurt aan bord te roepen om zinnetjes op te schrijven en mij mijn opstel te laten voorlezen voor de klas (jullie moeten je niet te veel voorstellen van dat opstel, hoor, niveau tweede studiejaar of zo) en er nog wat nieuwe grammatica door te rammen.
Onze leerkracht slaagt er elke keer opnieuw in mij te verbazen met haar pedagogisch verantwoorde aanpak. 😉
Eerlijk, ik kan me de laatste keer dat ik nog eens een dag ziekteverlof heb moeten nemen zelfs niet meer herinneren. Maar donderdagnamiddag werd ik op het werk geveld door een mild griepvirus. De misselijkheid kwam rond een uur of half vijf opzetten en na ettelijke keren op verschillende wijzen boven de wc-pot gehangen te hebben (gelukkig was er op dat moment niet veel volk op het werk, dankuwel, paasvakantie), hoopte ik dat het ergste leed geleden was en ik zonder al te veel problemen met de trein naar huis zou geraken.
Het werd alsnog een spannende treinrit waarbij ik mij strategisch bij het toilet plaatste en een plastic zakje bij de hand hield voor extreme noodgevallen. Ik haalde gelukkig zonder accidenten mijn appartement, maar een paar minuten later hing ik alweer boven de wc-pot. Daarmee was de ijdele hoop dat het om een voedselvergiftiging zou gaan, ook vervlogen. Een buikgriepje, dat was van het uitstapje naar Budapest geleden (statistisch gezien heb ik meer kans om ziek te worden op reis dan doorheen de normale werkweek).
Ik deed vrijdagochtend een manmoedige poging om toch naar het werk te gaan, maar voelde bij het opstaan al meteen dat het er niet in zat. Ik gooide dan maar de handdoek in de ring, meldde mij ziek en kroop terug in bed. De vrijdagse dinner date met een kameraad werd meteen ook geannuleerd.
Gelukkig voel ik me vandaag na een dag vasten alweer een pak beter. Net op tijd beter voor wat een fijn lenteweekend belooft te worden!
Maandag kreeg ik een berichtje van ex-collega S dat hij woensdag in Brussel was voor een vergadering en of ik zin had om samen met hem te lunchen. Andere collega’s waren uiteraard ook welkom. Aangezien S een behoorlijk populaire collega was, stuurde ik de uitnodiging ruim uit, in de veronderstelling dat de meeste collega’s toch op verlof zouden zijn tijdens de paasvakantie. Maar hey, opeens zaten we daar in Restaurant National met 12 personen aan tafel!
Helaas was ik door een vergadering wat later en zat ik helemaal aan het andere uiteinde van de tafel waardoor ik heel de lunch geen twee zinnen tegen mijn ex-collega heb kunnen zeggen en het oorspronkelijke doel van de lunch: gezellig bijpraten, niet echt bereikt werd. Heel jammer, maar zo kwam ik er wel achter dat een andere collega net als ik fan was van Casey Neistat. Who knew?
Dus misschien moet bij nader inzien de titel van deze blogpost eerder ‘Gemengd lunch-succes’ zijn.
Een hele tijd geleden vroeg mijn goede vriendin L me of ik foto’s wilde maken als aandenken van de communie van haar dochtertje. Uiteraard wilde ik dat, graag zelfs! Ik vind het altijd een hele eer als mensen aan mij denken om zeen belangrijk moment in hun leven vast te leggen.
Op zoek naar een geschikte locatie kwam de suggestie van mijn vriendin om naar Blankenberge te trekken. Hun zoon deed mee aan een meerdaags schaaktornooi in Hotel Floreal en de ganse familie zou hem daar zondag gaan inschrijven. Een fotoshoot aan zee, uitstekend idee!
Zo kwam dat het dat mijn vriend en ik op zondag voor dag en dauw en met een lichte kater na het diner bij EssenCiel de trein van 8.19u naar Blankenberge namen. Gelukkig was de treinrit lang genoeg om volledig gerecupereerd te zijn bij aankomst.
Ondanks de weersvoorspellingen zag de hemel rond half elf er nogal grauw en bewolkt uit. Goed voor een dramatische fotoshoot, minder voor vrolijke communiefoto’s. Na gezamenlijk overleg besloten we eerst met het hele gezin te gaan wandelen om alvast wat toffe locaties te spotten. Naarmate de wandeling vorderde, trok de hemel open en konden we langzaam maar zeker het onderscheid tussen de lucht en de zee waarnemen.
Uiteraard gingen we iets drinken op de pier van Blankenberge. Puur jeugdsentiment. Al moet ik zeggen dat de inrichting volledig verschilde van de herinneringen uit mijn kindertijd (als ik diep in mijn geheugen graaf, herinner ik me zelfs Afrikaanse maskers, iemand die weet of deze herinnering op de realiteit gebaseerd is?).
We lunchten ‘s middags vrij vroeg op de dijk bij restaurant Picardie. De lucht was nu echt wel bijna helemaal open getrokken en we wilden optimaal van het goede weer profiteren. Ik kon het niet laten om mosseltjes te bestellen. Clichés zijn soms gewoon heel erg lekker!
Na het middagmaal keerden we terug naar Hotel Floreal om het communicantje in haar feestkledij te steken. We namen afscheid van de zoon en de papa, want het schaaktornooi werd in de namiddag geopend en de eerste schaakpartij stond al om 15u geprogrammeerd.
Tijd om aan de fotoshoot te beginnen! Ons communicantje gedroeg zich zowaar als een volleerd fotomodel. Springen, glimlachen, cool kijken, ongelooflijk professioneel en met een engelengeduld. Zelfs na meer dan twintig keren in de lucht te springen voor de perfecte foto, bleef ze glimlachen. De complimentjes van de bomma’s die ons passeerden waren dan ook niet uit de lucht: “amai, zo’n schoon communicantje!” En blinken dat ze deed. 😉
De moeder stond tegelijkertijd doodsangsten uit, want het fragiele communiekleedje moest de ganse fotoshoot ongehavend doorstaan. Gelukkig ontpopte mijn vriend zich tot de ideale assisent/drager/vasthouder van ons communicantje en had de mama eraan gedacht een handdoek mee te nemen om op te zitten.
Na de fotoshoot van meer dan twee uur (!) keerden we terug naar het hotel, alwaar ons schaker zijn eerste match al gewonnen had. Dat vroeg om een overwinningsdrankje bij een hippe strandbar (Blankenberge is er waarlijk op vooruit gegaan sinds mijn kindertijd). De moeder was alleszins opgelucht dat het communiekleedje weer op de kapstok mocht. 😉
Tijdens de treinrit met de mama naar Leuven (de rest van het gezin bleef logeren in Blankenberge) konden we het niet laten om de eerste resultaten van de fotoshoot te bekijken. Al zeg ik het zelf: blij met het resultaat! (En de mama gelukkig ook!)
Oftewel: de bijna gemiste dinner date.
Al in december had ik een tafeltje voor vier gereserveerd bij restaurant EssenCiel, om toch maar zeker te zijn van een tafeltje in dit populaire Leuvense restaurant. Elk jaar proberen we minstens één keer chique te gaan dineren met de zus en schoonbroer van mijn vriend. Met drie kinderen en twee drukke jobs is dat voor hen niet altijd vanzelfsprekend, dus ik kijk er altijd erg naar uit. Dit keer hadden ze zelfs een hotelletje geboekt in Leuven om optimaal van de avond te kunnen genieten. Toch dreigde onze afspraak nog op het nippertje fout te lopen.
Vrijdag kregen wij een whatsapp-je van de schoonbroer met de vraag of wij voor hem een doosje pralines bij Bittersweet konden halen. Geen probleem uiteraard, hij bedankte ons vriendelijk en typte vervolgens: “tot zondag”. Op dat moment gingen bij mij de alarmbellen af. “Tot zondag”??? De reservatie was op zaterdag! Ik typte meteen terug dat onze afspraak op zaterdag was en gaf mijn vriend de opdracht tegelijkertijd te bellen.
Aangezien het vrijdag 1 april was, hoopte ik nog even dat die “tot zondag” een zeer misplaatste 1 april-grap was. Helaas, dat bleek niet het geval. De zus van mijn vriend had de foute datum in haar agenda genoteerd. Zondag 27 maart in plaats van zaterdag 26 maart. Het logeerpartijtje voor de drie kinderen was geregeld voor zondag op maandag en ook het hotel was geboekt van zondag op maandag. Aiaiaiai! EssenCiel is gesloten op zondag en zelfs al was het open, de reservatie verzetten zou zeker niet lukken in een weekend. En op een zondagavond uitgebreid gaan dineren is ook niet meteen de beste start van de werkweek. De beste optie was de hotelboeking verplaatsen, wat wellicht niet zo moeilijk zou zijn en dan heel hard duimen dat een bereidwillige grootouder de drie dochters zou willen opvangen.
Maar kijk, soms zit alles mee en een dik half uur later kregen we al een bericht dat onze afspraak op zaterdag kon doorgaan. Dikke zucht van verlichting. Reden te meer om de maaltijd op zaterdagavond met een flesje champagne af te trappen! En af te sluiten met een heerlijk digestief. 😉
Dit aten wij:
