Een feestelijk afscheid

Afscheid nemen in stijl, bij ons op het werk zijn we daar goed in. Mijn baas had een erg mooie speech geschreven voor de laatste werkdag van onze collega die vanaf 1 mei officieel van zijn pensioen mag gaan genieten. Ik was al blij dat ik mijn gedeelte van de feestelijkheden kort en ludiek gehouden had, want het was moeilijk om de concurrentie aan te gaan met zo’n mooie speech. Het idee voor mijn interventie heb ik trouwens volledig te danken aan een andere collega die er helaas niet bij kon zijn wegens één of andere reis naar een exotisch oord (tss, prioriteiten!). Onze afscheidnemende collega filmliefhebber kreeg enkele fragmenten van filmklassiekers te zien die er nét iets anders uitzagen dan we gewoon waren. Hilarisch.

Onze collega was oprecht aangedaan door de cadeaus en de vele aanwezigen op het afscheidsfeest. Uiteraard vloeide de drank rijkelijk, want een bijna-gepensioneerde mag natuurlijk nooit de bodem van zijn glas zien. 😉 Toen de laatste collega’s afscheid namen, begeleidde ik onze nu officieel gepensioneerde naar de trein om samen wat te ontnuchteren tijdens een laatste treinrit. In Leuven wees ik hem de weg naar het juiste perron voor zijn juiste overstap. En nam ik afscheid.

Het einde van een tijdperk. Ik zal hem missen.

De laatste week van april

Niet te geloven dat het einde van april alweer in zicht komt. Dat gaat hier met een rotvaart richting grote vakantie, dat kan ik jullie wel vertellen. Maar voor het zover is, een klein weekoverzichtje.

Dinsdag 22 april: Drukke dag op het werk met heel veel vergaderingen (waaronder eentje waarvan ik een beetje slechtgezind raakte). Gelukkig ‘s avonds niets gepland, kwestie van wat te bekomen van het weekend en de lichte kater na onze uitspattingen van maandag.
Woensdag 23 april: Hét hoogtepunt van dit werkjaar: het event waar maanden voorbereiding met gans ons team in gekropen is, was een groot succes! Schitterend weer, de beste locatie ooit (‘t was in Leuven te doen, hoe kan het ook anders), ongelooflijk lekkere catering en meer dan 500 aanwezigen. Het was geen succes, het was een overdonderend succes! Pluim voor iedereen die aan deze dag meegewerkt heeft.
‘s Avonds kon ik bijgevolg tevreden wegzakken in de pluchen zetels van de Schouwburg om te genieten van een soort best-of uit mijn jeugdjaren: Guy Mortier, Mark Uytterhoeven, Bart Peeters en Hugo Matthysen passeerden de revue. Er werd ook een hilarisch filmpje met Remco Campert en Kees van Kooten getoond. En als kers op de taart wisselde ik een paar woorden met mijn voormalige jeugdidool Mark Uytterhoeven. Ik voelde me even opnieuw tiener!
Zoals jullie dat van mij gewoon zijn, bleef ik te lang plakken op de receptie en moest ik mijn initiële plan om nog langs ons appartement te gaan, bijstellen. Gelukkig vond ik iemand met een gsm zonder platte batterij zodat ik mijn vriendje op de hoogte kon brengen van de gewijzigde plannen en fietste hij naar de Schouwburg om me daar op te pikken.
Van de Schouwburg ging het rechtstreeks naar het Wagehuys voor de opening van de Week van de Amateurkunsten. De receptie achteraf lieten we wijselijk aan ons voorbij gaan, want we moesten ons gezicht nog laten zien op een tworrel in De Fabriek, de nieuwste pop-up bar van Leuven. Het aantal aanwezigen was beperkt, maar het gebrek aan kwantiteit werd ruimschoots goedgemaakt door de kwaliteit van de aanwezigen. En dan heb ik het nog niet gehad over die werkelijk voortreffelijke cosmopolitans die ik dronk op het terras. (Hoera voor terrasjes doen in april!)
Echt een dag om in te kaderen, perfect van begin tot einde.
Donderdag 24 april: Saaie meeting in de namiddag, ‘s avonds gevolgd door een saaie meeting met de Raad van Mede-eigendom. Omdat de commissaris van de rekeningen nog niet de kans gekregen had om de rekeningen in te zien, besloten we na gezamenlijk overleg de geplande Algemene Vergadering volgende week maandag af te lassen. Een goeie syndicus vinden, het blijft een lijdensweg. Eigenlijk moest ik diezelfde avond nog in M zijn, maar ik had er niet meer zoveel zin in en besloot thuis achter mijn computer te blijven zitten.
Vrijdag 25 april: Maanden geleden vastgelegd, maar nu was het eindelijk zover. Mijn collega en zijn sympathieke vrouw kwamen bij ons logeren. Doelstelling van de avond was onze biervoorraad te laten slinken. Maar eerst moest er natuurlijk een aperitiefje (cava) gedronken worden, terwijl we beslisten in welk restaurant te gaan dineren. De keuze viel op El Sibarita. Het werd een zalig ontspannen avond, alleen waren we een pak later terug dan oorspronkelijk gepland en bleef er niet meer zo heel veel tijd over om uitgebreid van onze bieren te proeven. Na amper twee biertjes (voor de heren, ik hield het bij schuimwijn) overviel de vermoeidheid ons en wensten we elkaar slaapwel. Onze logés moesten namelijk de volgende dag vrij vroeg vertrekken om hun kinderen op te halen die bij de grootouders logeerden.
Zaterdag 26 april: Redelijk vroeg opgestaan om brood en beleg te gaan kopen om onze gasten van een stevig ontbijt te kunnen voorzien. Samen ontbijten na een goeie nachtrust vind ik erg gezellig. We zetten onze gesprekken van de avond voordien verder en moesten eigenlijk al veel te snel afscheid nemen.
Het beddengoed snel in de wasmachine gegooid, want in de namiddag kwamen onze volgende logés aan. We reden rond het middaguur even snel op en af naar de Brabanthal om de opening van het Zythos bierfestival mee te pikken, dekten ons logeerbed opnieuw op en alles was klaar voor logeerpartij nummer twee van dit weekend.
Rond een uur of drie stonden onze nieuwe gasten voor de deur. We wilden samen de bus naar het Zythos bierfestival nemen, maar lieten ons afschrikken door de lange rij wachtenden aan het busstation. Aangezien ik toch geen bier drink en er op het Zythos bierfestival buiten bier alleen maar water en frisdranken te verkrijgen vallen, bood ik aan om BOB te zijn. Dit is niet zo bijzonder, ware het niet dat ik (shame on me) nog nooit met de nieuwe auto gereden had. Mijn vriend zit meestal achter het stuur, terwijl ik op de laptop werk. Een goeie taakverdeling al zeg ik het zelf. Gelukkig is auto rijden niet iets wat je snel verleert. Het ging al bij al redelijk vlot, vond ik. Ik ben alleszins nergens tegen gereden. 😉
Het festival zelf was erg leuk. Nog andere vrienden tegen het lijf gelopen en de proeverij samen met hen verder gezet. Toch nog eens genipt van een paar biertjes en tot de conclusie gekomen dat ik nooit een liefhebber zal worden. Konden enigszins door de beugel: Château d’Ychouffe en Kriek Boon. Voor het geval ik ooit op een plek kom waar ze geen cocktails, wijn of cava kennen. 😉 Oja, de bierpralines vond ik wel heel erg lekker!
Rond een uur of acht hielden we het voor bekeken en keerden we terug naar ons appartement. We maakten nog een random meisje gelukkig door haar het overschot van onze jetons te schenken. Op het appartement bestelden een geweldig lekkere sushi combo die we aan huis lieten leveren en keken daarna nog een filmpje. Twelve Monkeys, twintig jaar oud en nog steeds even geweldig als de eerste keer dat ik hem zag, in de cinema.
Zondag 27 april: Op het gemak samen ontbeten (er was nog meer dan genoeg beleg over van de dag voordien), afscheid genomen van onze gasten die hun vijver nog moesten uitkuisen en het vervolg van de dag besteed aan het schrijven van twee speeches. Eentje voor mijn goede vriend die momenteel in Chicago woont en een tweede voor mijn collega die met pensioen gaat. Voor de rest een beetje een lazy sunday gehad. Dat mag ook wel eens.

Echt een week om in te kaderen.

Een verrassende Paasmaandag

Oorspronkelijk was het onze bedoeling om de volledige drie dagen in de Westhoek door te brengen, maar dat was buiten het verrassingsfeestje voor onze vriend Q gerekend. Een dik half jaar geleden kwamen vrienden van hem met het voorstel om een kookboek samen te stellen met verschillende (gezonde) recepten. Iedereen zou één of meerdere recepten insturen, samen met een bijpassende foto van henzelf met hun gerecht. Dit om de vriend in kwestie te feliciteren met het feit dat hij op korte tijd heel wat kilo’s is kwijtgespeeld én erin geslaagd is de kilo’s ervan af te houden. Ik weet het, een beetje raar om dan een kookboek als cadeau te geven, maar mijn vriend en ik probeerden het gezond te houden met twee recepten voor smoothies. Tijdens het verrassingsfeestje zou het kookboek overhandigd worden en daar wilden we natuurlijk graag bij zijn.

Dus vertrokken we na een laatste voortreffelijk ontbijt in Dharma B&B terug naar Leuven. Een heel internationaal gezelschap aan onze ontbijttafel, trouwens: een Australiër die in Londen woonde met zijn Tsjechische vriendin en een Litouwer met zijn vrouw die samen in Zwitserland woonden. Wanneer ik zulke mensen ontmoet, ben ik altijd een beetje jaloers. Hoe fantastisch moet het zijn om een tijd van je leven in een ander land te wonen. Je kan wel veel landen bezoeken als toerist, maar een land en zijn inwoners kan je volgens mij pas echt leren kennen door er een tijd te wonen. Maar misschien doet er zich in de toekomst wel een opportuniteit voor?

De terugrit verliep vlotjes, we dropten onze bagage af op ons appartement en sprongen opnieuw de wagen in om naar Landen te rijden. Het was prachtig zonnig weer en iedereen zat buiten op het terras te wachten tot vriend Q zou verschijnen. De verrassing was honderd procent geslaagd. Vriend Q had echt niets in de gaten en was echt superblij, zowel met het feestje als met de mooie receptenboek. Mijn vriend en ik bestelden ook een exemplaar voor onszelf. Benieuwd wanneer we nog eens aan koken zullen toekomen. 😉

In de late namiddag namen we afscheid van de feestvierende bende en reden we terug naar Leuven voor onze volgende stop: een receptie ter ere van de officiële feestdag van de stad Rome. Er waren veel hapjes en de wijn vloeide rijkelijk. We raakten aan de praat met de leveranciers van de wijn, die net als wij stripliefhebbers bleken te zijn. Gevolg: we bleven veel te lang plakken en we dronken veel te veel van hun voortreffelijke wijn.

Maar we kunnen niet klagen, het was een bijzonder geslaagd paasweekend!

Een weekendje Westhoek – Pasen

Terwijl Stille Zaterdag een fantastisch zonnige dag was, hadden we op Paasdag zelf minder geluk. Grijs en grauw weer met de belofte van regen in de lucht. Ideaal weertje om in een museum door te brengen. Dus begaven we ons naar de onlangs heropende IJzertoren. We startten ons bezoekje met een ritje in de lift naar het dakterras. Spijtig dat de slechte weersomstandigheden het zicht erg beperkten. Op een zonnige dag moet het uitzicht bepaald indrukwekkend zijn.

Vervolgens daalden we met de trap verdieping per verdieping langs de verschillende opstellingen. Het idee om een tijdslijn in de trapschacht te maken vond ik erg goed gevonden en gaven ook een gevoel van continuïteit aan de tentoonstelling. Maakten op mij het meeste indruk: de reconstructie van de ondergrondse gangenstelsels die de geallieerden uitgroeven en de vele confronterende foto’s. De geschiedenis van de Vlaamse beweging interesseert me persoonlijk minder, maar het is wel belangrijk dat ook dit aan bod komt in een monument dat toch in zekere zin controversieel was/is.

We waren veel langer in de IJzertoren gebleven dan oorspronkelijk gepland, waardoor het al een uur of twee was toen we op zoek gingen naar een snelle hap. Die vonden we in De Burgerij in Diksmuide. Veel valt er niet te zeggen over mijn slaatje met tomaat en garnalen, misschien had ik toch beter het voorbeeld van mijn vriend gevolgd en een burger genomen.

In de namiddag trok de hemel langzaam open en toen we bij de Dodengang aankwamen, scheen zowaar de zon. De Dodengang is een netwerk van ruim een kilometer Belgische loopgraven en bunkers aan het IJzerfront. Tijdens WOI was dit een van de gevaarlijkste stellingen van het Belgische leger, amper 50 meter verwijderd van een Duitse bunker. Kogels van Duitse sluipschutters zaaiden dood en verderf. Ik vind het belangrijk zulke plaatsen met een bewogen geschiedenis te bezoeken, maar echt bevatten hoe het leven van zo’n frontsoldaat geweest is, neen, dat is volgens mij onmogelijk.

Laatste stop van de dag: Deutscher Soldatenfriedhof Vladslo, waar 25.644 gesneuvelde Duitse soldaten rusten. Het kerkhof is vooral gekend voor de stenen beelden van het treurende ouderpaar, gemaakt door de Berlijnse kunstenares Käthe Kollwitz in herinnering aan haar 17-jarige zoon Peter Kollwitz, die op 23 oktober 1914 in het naburige Esen sneuvelde. Een hartverscheurend mooie plek: groen en vredig. Erg indrukwekkend.

We sloten de dag af met een driegangenmenu in Beau’M op de Grote Markt van Kortrijk. Heerlijke carpaccio, paling in ‘t groen en als kers op de taart: een zalige crème brûlée. Een dag vol contrasten.

Een weekendje Westhoek – Stille Zaterdag

Buiten een kleine onderbreking doordat een Kortrijkse feestvierder in het kot van de nacht heel luid iets riep op straat, goed geslapen. Het ontbijt in Dharma B&B vormde alvast een goeie start van de dag. Ongelooflijk veel keuze aan beleg en verschillende broodjes, noten, een zachtgekookt eitje, vers fruit. We werden nogal in de watten gelegd!

We hadden met onze vrienden en hun zoontje afgesproken om de dag te starten met een bezoek aan Tyne Cot Cemetery. Mooi het adres dat we via Google Maps gevonden hadden (Vijfwegenstraat, Ieper) ingegeven op de gps, maar tot onze grote verbazing leidde de gps ons rechtstreeks het bos in, terwijl ik van een vorig bezoek mij wel enkele bomen kon herinneren, maar beslist geen heel bos. Bizar. Ook bij het ingeven van Tyne Cot Cemetery op mijn iphone leidde de routeplanner ons naar dezelfde locatie. Gelukkig bleek de android gsm van mijn vriend ons uiteindelijk naar de juiste locatie te voeren. Onze vrienden hadden net hetzelfde voorgehad met hun gps. Beetje een valse start van de dag, maar gelukkig konden we er allemaal mee lachen.

Tyne Cot Cemetery is natuurlijk een plaats die uitnodigt tot reflectie over de onzinnigheid van het opofferen van duizenden en duizenden soldaten voor een paar meters land. De geboorte- en sterfdata op de witte grafstenen slagen er altijd weer in mij te beroeren. Zoveel jonge mensen wiens leven te vroeg en in verschrikkelijke omstandigheden eindigde. Onze vijfjarige was ook onder de indruk. We probeerden hem wat duiding op kindermaat te geven, maar dat was niet altijd makkelijk. Want hoe geef je uitleg bij iets wat niet te begrijpen valt? Hij vond het alleszins een akelige plek. En daar kan ik het alleen maar mee eens zijn.

Wij lieten onze auto achter bij Tyne Cot Cemetery en reden de rest van de tocht met z’n vijven samen in één auto. In de auto maakte ik kennis met het Ketnet-programma Rox en de cyborg. Ik denk dat ik de aflevering ondertussen al wel van buiten ken. 😉

Volgende stop: Hill 62. Een beetje een bizar museum dat ik vooral had uitgekozen omwille van de kijkdozen en de (reconstructie van?) de loopgraven. Onze vijfjarige vond het geweldig. Al vermoed ik dat de ontmoeten met de poes uiteindelijk nog het meeste indruk zal nagelaten hebben.

Tijd om te lunchen. Dat deden we met een croque monsieur in brasserie In de Vrede. Uiteraard moest daar een Westvleteren bij gedronken worden. Niet door mij, uiteraard, want ik ben niet zo’n bierliefhebber. Na de lunch maakten we een korte wandeling in de buurt van Abdij Sint-Sixtus om de maaltijd en de Westvleteren te laten zakken. Onze vijfjarige fietste dapper vooruit. Tot hij het beu werd en hij besloot met ons mee te wandelen (de papa kon de fiets voor de rest van de wandeling dragen). De bermen stonden volop in bloei, dus begon hij aan de samenstelling van een boeketje bloemen voor zijn mama. Zo schattig!

Op het einde van de wandeling foetelden we een beetje door een shortcut te nemen recht door een wei. Mijn vriend stond even doodsangsten uit, maar we eindigden gelukkig niet in de cel. 😉

Volgens mijn strak getimede planning moesten we na de maaltijd meteen vertrekken. Maar de heren hadden zin in nog een Westvleteren. Dus keerden we terug naar In de Vrede en at ik nog een ijsje uit een Westvleterenglas.

Volgende halte: koekjesfabriek Jules Destrooper in het charmante Lo-Reninge. Echt een aangename verrassing. Ik had er niet al te veel van verwacht, maar de opstelling was erg leuk gedaan met interactieve schermen, een leuke film en allerlei koekjesapparatuur uit vroeger tijden. En natuurlijk kregen we op het einde van de tour een gigantische hoeveelheid koekjes om te proeven. Zoveel dat we ze zelfs niet allemaal op kregen. Onze vijfjarige was in zijn nopjes. 😉

Voor het avondmaal had ik gereserveerd in ‘t Heuvelhof in Torhout, verkozen tot meest kindvriendelijke brasserie en hun site pakte uit met een mooi vernieuwd terras en grote speeltuin. Voor een brasserie lagen de prijzen nogal aan de hoge kant, maar onze vijfjarige kon zich geweldig goed uitleven op de speeltuin. Dus iedereen tevreden.

Na het eten namen we afscheid van onze vrienden die hun jongste zoon nog moesten gaan ophalen bij familie en dan helemaal terugrijden naar Leuven. Wij reden door naar Moorsele om een bezoekje te brengen aan onze vrienden die momenteel voor de twee keer al een erg moeilijke periode doormaken in hun leven. Het is niet zo makkelijk om hen een hart onder de riem te steken in zulke omstandigheden, maar als we in de buurt zijn proberen we altijd even binnen te springen.

Het werd al bij al best een gezellige avond. We hielpen zelfs de paasverrassing voor de twee oudste kinderen in mekaar steken: een gigantisch buitenspeelhuis. Die paashaas heeft daar zeker een hernia aan over gehouden. 😉 Ik zag de dag nadien op facebook dat het cadeau in de smaak viel.

Een weekendje Westhoek – aankomst op vrijdag

Een tijdje geleden vatten we het plan op om samen met vrienden een weekendje naar de Westhoek te gaan. We kwamen een avond samen in Leuven om de plannen te bespreken en stelden een kindvriendelijk programma op. Ik boekte een B&B in Kortrijk voor ons twee en stelde een planning op voor de zaterdag die we met onze vrienden en hun vijfjarig zoon zouden doorbrengen. Heel even zag het ernaar uit dat mijn broertje en zijn vriendin ons op zondag zouden vervoegen, maar dit ging uiteindelijk niet door.

Om de files zoveel mogelijk voor te zijn, nam ik op Goede Vrijdag een halve dag verlof. Al bleek al snel dat we niet de enige waren die zo geredeneerd hadden, want onderweg naar West-Vlaanderen stonden we aardig wat in de file. Zo kwamen we ongeveer een uur later dan gepland aan bij Dharma B&B, alwaar we supervriendelijk onthaald werden door onze gastvrouw. De kamer bleek gigantisch te zijn en tegen een flesje schuimwijn als welkomstgeschenk zeggen wij natuurlijk ook geen neen. Een veelbelovend begin van het weekend.

Het was onze tweede keer in Kortrijk. De allereerste keer was vele jaren geleden toen mijn vriend en ik uitgenodigd waren op het huwelijksfeest van de zoon van onze toenmalige baas. We waren toen een beetje vroeger ter plaatse en liepen een uur of twee in Kortrijk rond. Ik herinnerde me nog de mooie Grote Markt en keek er al naar uit om de gebouwen te fotograferen. Helaas, bleek er een heel lelijke foor op de Grote Markt te staan. Wat wel veel volk op de been bracht, maar niet echt bevorderlijk was voor het fotograferen van monumenten.

Net voor sluitingstijd namen we ook nog even een kijkje in shoppingcentrum K, om te zien what the fuzz was all about. Maar het leek mij een shoppingcentrum zoals er twaalf in een dozijn zijn. Al hoop ik natuurlijk dat het centrum kan bijdragen aan de opleving van al de winkels en horeca in Kortrijk.

We sloten onze wandeling af met een maaltijd in Vietnamees restaurant Sansai. Lekker eten, slechte bediening. Ik kan door kort over zijn. Na het flesje schuimwijn leeggedronken te hebben, kropen we vroeg in bed, kwestie van goed uitgeslapen te zijn voor zaterdag.

Wat mij inspireert

Was Goofball zo vriendelijk om mij te vragen. Moeilijke vraag, mijn eerste spontane reactie was ‘niets’, maar dat bleek bij nader inzien toch niet helemaal te kloppen.

Wat of liever gezegd, wie, mij vooral inspireert zijn mensen die ergens voor de volle honderd procent voor gaan. Die in hun hoofd een idee hebben dat ze willen verwezenlijken en alles op alles zetten om dit te realiseren. Ik vind zulke mensen vooral inspirerend, omdat ik het gevoel heb dat zij iets bezitten wat ik niet heb. Een soort doorzettingsvermogen dat ik niet ken, omdat ik mij niet lang genoeg kan focussen op één ding. Daardoor heb ik al gans mijn leven het gevoel dat ik aan halve kracht vaar en dat ik mijn volle potentieel nooit zal bereiken.

Een kort weekoverzichtje

Maandag 14 april: Spannende dag op het werk! Vandaag startte een nieuwe medewerkster in mijn team. Altijd afwachten of het klikt, maar ze heeft haar start alvast niet gemist. Meteen in een superlastige vergadering gegooid en dat zonder al te veel moeite overleefd. Ik heb er een goed oog in!
Dinsdag 15 april: De deadline voor de organisatie van ons Grote Jaarlijks Event komt met rasse schreden dichterbij. Een event dat altijd de nodige stress met zich meebrengt en je weet wat men zegt over de laatste loodjes. Al heb ik er alle vertrouwen in dat deze editie er eentje zal zijn om in te kaderen. Mijn medewerkers zijn goed bezig!
Woensdag 16 april: Na het werk een afspraak in de Kosmopol om te praten over bloggen, social media en tweetmeets. Altijd leuk om ideeën uit te wisselen.
Donderdag 17 april: Afspraakje met een goeie vriend in L’Etoile d’Or Leuven. Ik at asperges op Oostendse Wijze en dronk daar een glaasje kir royal bij. Na het eten gingen we op aangeven van onze vriend een dessert eten bij Quetzal. Ik twijfelde even over de chocoladefondue, maar hield het uiteindelijk toch maar bij een Chocomelk Azteca. Heerlijk, overigens!

Unfair

Een jonge, sportieve collega, gekend om haar gezonde levensstijl, zwanger van haar tweede kindje. Het verdict: acute leukemie. De baby werd op 32 weken gehaald om de behandeling van de moeder zo snel mogelijk te laten starten. De mama moet drie keer zes weken in quarantaine tijdens de behandeling. Tot zover het genieten van de eerste weken met de nieuwe baby.
Een koppel waarmee we goed bevriend zijn, zwanger van hun vierde kindje. Het derde kindje had een zware afwijking die het noodzaakte de bevalling af te breken. Onderzoeken brachten geen genetische afwijking aan het licht. Helaas blijkt ook de vierde zwangerschap niet te verlopen zoals het hoort en lijkt het scenario van de vorige zwangerschap zich te herhalen.

En daar sta je dan, machteloos, woordeloos. Welke troost kan je bieden in zo’n omstandigheden?

Je hebt het niet te kiezen, in ‘t leven.

Weekoverzicht

Maandag 7 april: Beetje stresserende dag omdat ik een brainstorm moest leiden (niet meteen iets waar ik veel ervaring mee heb) met technieken die ik de avond voordien pas in mijn hoofd gestampt had. Gelukkig waren de deelnemers allemaal heel constructieve mensen en ging het vlotjes. ‘s Avonds op babybezoek in Leuven. Zeer brave baby (nummer drie in de rij) die zich tijdens ons bezoekje voorbeeldig gedroeg.
Dinsdag 8 april: Tweede brainstormbegeleiding op rij. Ook hier ging alles prima. ‘s Avonds een rustig avondje thuis doorgebracht, dat mag ook wel eens.
Woensdag 9 april: De begrafenis van de oma van mijn vriend.
Donderdag 10 april: ‘s Middags met de collega’s ideeën verzameld voor het pensioneringsfeestje van onze collega. Dat wordt een afscheid in stijl!
Vrijdag 11 april: Geen noemenswaardige dingen gebeurd.
Zaterdag 12 april: Het huis voor mij alleen, omdat het vriendje op zeilweekend was. Wat foto’s verwerkt, boodschappen gedaan en ‘s avonds Thais gaan eten bij onze vrienden E en T die we in een ver verleden in Sydney bezochten. Het werd een kleine reünie, want hun Australische vrienden waren voor een weekje in België samen met hun dochter en de moeder van de mannelijke helft van het koppel. We dronken een glas champagne om te vieren dat de conferentie die vriend E moest organiseren een succes was en aten een stuk taart om de verjaardag van K, een charmante vijfjarige Chinees-Nieuw-Zeelandse mengeling te vieren.
Zondag 13 april: Terwijl het vriendje kou leed op een boot, ging ik in de namiddag wijn proeven met wat collega’s. Natuurlijk liet ik me verleiden tot de aanschaf van enkele flesjes. Na het wijn proeven scheen de zon zo heerlijk dat we met z’n vieren besloten nog een terrasje te doen in Leuven. We vonden een uur voor sluitingstijd een plekje op het terras van House of Taste en konden het niet laten om een stukje overheerlijke chocoladetaart te eten. Na het terrasje gaf ik de collega’s nog een klein rondleiding langs de belangrijkste Leuvense bezienswaardigheden. En ‘s avonds vierden mijn vriend en ik ons weerzien met afhaal Indisch en kropen we lekker vroeg in bed om de tijd apart in te halen. 😉

Yet Another Blog

Life on my side