De man zonder gezicht – Masha Gessen

Een geschenkje van mijn tante, dit boek over de Russische president Vladimir Poetin,dat bepaald geen fraai beeld schetst van de machtigste man van Rusland. Hoewel de materie mij enorm boeit, was dit niet bepaald een boek dat vlot weg las. De auteur respecteert geen chronologische volgorde en ik had een beetje moeite met al de Russische namen (in mijn hoofd zat ik de schrijfwijze altijd te hertalen naar het cyrillisch en op den duur raakte ik wat kwijt wie wanneer welke rol had gespeeld).

Het boek beweert dat Poetin een soort supervillain is door de vroegere KGB aan de macht geholpen door in scène gezette aanslagen op Russische burgers. De gijzeling van schoolkinderen en hun ouders in Beslan, de gijzeling in het theater van Moskou, ze passeren allemaal de revue en er wordt zelfs geïnsinueerd dat Poetin of zijn entourage de hand had in de organisatie van deze zogenaamde acties van Tsjetsjeense rebellen. Dat er gigantische fouten gemaakt zijn door de Russische ordediensten (een school vol gijzelaars ontzetten met tanks, granaten afschieten op onschuldige burgers, dat mysterieuze gas dat gebruikt werd in het theater en dat veel gijzelaars fataal werd) dat lijkt me evident. Russische militairen staan er niet om bekend veel moeite te doen om het leven van hun landgenoten te sparen. En dat deze ‘terroristische’ acties geleid hebben tot een versterking van de macht van het Kremlin, dat is ook duidelijk.

Het boek insinueert veel, probeert inzicht te geven in de motieven van Poetin, maar slaagt er naar mijn gevoel niet in al deze beweringen hard te maken. Het voelt een beetje aan als een aaneenrijging van conspiracy theories geuit door rancuneuze tegenstanders. Pas op, ik ben zelf absoluut geen fan van Poetin en ik heb het gevoel dat Rusland steeds verder wegdrijft van een democratische staat, maar wellicht lagen mijn verwachtingen voor dit boek gewoon te hoog. De figuur Poetin blijft een raadsel en spijtig genoeg lijkt de hoopvolle wind die aan het einde door het boek waait gevoed door massale demonstraties tegen het regime alweer overgewaaid.

Komaan mensen van Rusland, jullie land is te prachtig om geleid te worden door een dictator!

Het laatste weekend van mei

Een redelijk rustig weekend, voor de verandering. Zaterdag werden we verwacht bij de ouders van mijn vriend. Voor het eerst sinds heel lang zaten zowel zijn broer als zijn zus mee aan tafel. Wat maakte dat de sfeer (begrijpelijk) soms wat geforceerd was, maar het is wel een fantastische stap vooruit. Hopelijk kunnen de wonden die geslagen zijn nu eindelijk beginnen helen.

Zondag hadden we volk over de vloer: drie koppels met in totaal vier kinderen. Gezellig druk dus! Om onszelf niet al te veel te belasten, waren we zaterdag lasagne gaan kopen bij Pastificio Antonio in de Mechelsestraat. Wat een succes! De lasagne was heerlijk en het enige wat we moesten doen, was de bakjes op tijd in de oven schuiven. En zo hielden we tijd vrij om bij te babbelen en met de kindjes te spelen.

Terwijl onze slaap- en badkamer gevuld werden met reisbedjes voor de middagdutjes, genoten de volwassenen van een glaasje Chardonnay Meerdael. Voor het dessert hadden we brownies en cheesecake gekocht bij een leuk nieuw kraampje op de Leuvense markt in de Brusselsestraat. Uiteraard konden we niet voorzien dat één koppel een reusachtige aardbeientaart meegebracht had, waardoor we met een gigantisch taartenoverschot kwamen te zitten (tot grote vreugde van mijn collega’s die zich maar al te graag op de restjes stortten).

Een zalige zondag om ontspannen te beginnen aan een zware werkweek.

De oogst

Na weken hard werken en stressen, hebben we vandaag de resultaten kunnen oogsten. Ik kan alleen maar zeggen dat ik uiterst trots ben op het werk dat mijn team heeft neergezet. Een schitterend zonnige dag die zonder problemen verliep. Een daverend succes!

Stressy

Op het werk staat alles in het teken van de eindsprint naar een groot event dat we volgende week maandag organiseren. Dat maakt dat we allemaal onder stress staan en onze lonten wat korter zijn dan gewoonlijk. Er wordt al eens kregeliger gereageerd dan normaal, dingen lopen niet zoals gehoopt en een stem wordt al eens verheven. Tegelijkertijd hou ik ook wel een beetje van deze rush, het toewerken naar een einddoel. Het gevoel samen ergens de schouders onder te kunnen zetten, tegen de verwachtingen in een moeilijke taak toch voor de gestelde deadline gedaan krijgen, het geeft ook een kick.

Toch zal ik er niet rouwig om zijn als het stof volgende week weer zal gaan liggen en de werkzaamheden opnieuw in hun normale plooi vallen. En dan kunnen we starten met de voorbereidingen van de volgende editie.

Feng Shui

Dankzij een collega kon ik vorige week dinsdag in het kader van het Chinese filmfestival in Flagey samen met mijn vriend naar de film Feng Shui.

Veel volk was er niet, in het cinemazaaltje van de Flagey, maar de afwezigen hadden ongelijk. Het was wel even slikken toen bleek dat de ondertitels in het Frans waren, maar het lukte tot mijn eigen verbazing (ik heb mijn Frans jammerlijk verwaarloosd) zonder al te veel moeite om de film te volgen.

Een mokerslag van een film, dat wel. De film vertelt het verhaal van Li Baoli, een vrouw die het ogenschijnlijk voor de wind gaat: haar gezin (man en één zoon) verhuist naar een gloednieuw appartement dat een serieuze vooruitgang betekent ten opzichte van hun vorige stulpje. Toch kan ze het niet nalaten haar man verbaal aan te vallen en te vernederen in bijzijn van vreemden. Zelfs de verhuizers hebben compassie met de arme man.

De echtgenoot kan de vernederingen niet meer verdragen en wil een echtscheiding. Baoli kan dit niet verkroppen en gebruikt alle middelen (waaronder hun achtjarige zoon) om hem van gedachten te doen veranderen. Als ze haar echtgenoot betrapt op een overspelige relatie, neemt ze wraak door de politie te bellen met de melding dat er prostitutie gebeurt in het kamertje waar haar man en zijn minnares zich bevinden. Na dit feit gaat de relatie tussen man en vrouw verder bergaf. Tot de man, ontslagen, vernederd, zelfmoord pleegt.

Li Baoli staat nu alleen voor de zorg van haar zoon en haar inwonende schoonmoeder. Ze toont zich echter strijdlustig en neemt een rotjob aan om haar zoon een schoonmoeder te kunnen onderhouden. Haar zoon is haar alles, maar deze blijft haar de zelfmoord van zijn vader verwijten. Door het harde werken vervreemden moeder en zoon verder van elkaar. De dag dat hij slaagt in zijn aartsmoeilijke ingangsexamens voor de universiteit zegt haar zoon dat hij Baoli niet meer wil zien.

De film toont hoe hard het leven is voor gewone mensen in China, maar voor mij draaide de film vooral om de fenomenale vertolking van hoofdrolspeelster Yan Bingyan. Boali is een vrouw die er rotsvast van overtuigd is het goede te doen voor haar gezin, maar hier jammerlijk in faalt door haar eigengereidheid en ambitie. Een vrouw die weigert in te zien dat zijzelf de oorzaak is van haar ongeluk. Zelfs aan het einde van de film dringt deze harde waarheid niet tot haar door.

Mij ontroerde deze film omdat ik in de onverzettelijke wil om zich op te offeren voor het geluk van haar enige zoon, mijn eigen moeder herkende, die zelf helaas weinig geluk kende en wellicht dezelfde ondankbaarheid ervoer als Baoli in de film. Sommige inzichten komen pas bij het ouder worden, maar vaak is het dan te laat…

Pinksterweekend

Een leuk en ontspannen Pinksterweekend achter de rug, waarbij we met volle teugen genoten van het Leuvense circusfestival (ja, ook op vrijdag, toen de meeste mensen het af lieten weten wegens het slechte weer). Zaterdag bijna de ganse dag door Leuven gelopen en heel veel bekend volk tegen het lijf gelopen die allemaal door het zonnetje en de festiviteiten naar buiten gelokt werden. We profiteerden optimaal van het aanbod op Fiesta Europa om zo weinig mogelijk tijd te verliezen en zo veel mogelijk circusacts mee te pikken, zonder ons overdreven te moeten haasten van punt A naar punt B.

Zondag en maandag hadden we bewust vrij gehouden om de bergen achterstallige administratie en foto’s weg te werken. Uiteraard slaagden we daar niet in, maar mijn vriend deed wel enkele interessante archeologische vondsten in dozen die al een paar verhuizen ongeopend waren gebleven. En de stralende zon was een goed excuus om zondagmiddag nog wat te gaan rondhangen op Fiesta Europa. Soms is er niet meer nodig dan een een lekkere bratwurst om iemand gelukkig te maken. 😉

Helaas is zo’n verlengd weekend altijd veel te snel voorbij en moest er vandaag weer hard gewerkt worden!