Terugkerende ergernissen

Ik schreef er al eens eerder over, over die rottige Danone-automaat in het CLT die weigert centen te aanvaarden en als het je dan eens lukt om het ding een paar muntstukken te laten inslikken, is het niet in staat wisselgeld terug te geven, want aja, de kleinere muntsoorten weigert het ding steevast te aanvaarden, waardoor je genoodzaakt bent iets anders te nemen waar je helemaal geen zin in hebt of toch maar af te druipen zonder gezond tussendoortje. Het is godgeklaagd!

Omdat ik kleine ergernissen graag uit mijn leven help om mij te kunnen concentreren op de grote ergernissen (prioriteiten en zo), dacht ik enkele weken geleden: ik grijp de koe bij de horens en bel naar het nummer vermeld op de automaat. Uiteraard kwam ik bij een antwoordapparaat terecht. Een mens kan van Danone niet verwachten dat ze om acht uur ‘s avonds nog een telefoonpermanentie voorzien. Dus ik spreek een berichtje in waarin ik het probleem van de automaat schets en vriendelijk vraag of dit probleem kan verholpen worden. Een week later functioneert het ding nog altijd even slecht, dus ik bel opnieuw. Leg vriendelijk uit dat ik uitkijk naar een min of meer gezonde hap tijdens de pauze en dat mij dit ontzegt wordt door een apparaat dat geen muntstukken aanvaardt.

Een tweetal weken later is het ding nog altijd even non-functioneel als voorheen. Ik neem opnieuw mijn iphone ter hand om een nieuwe klaagzang op het antwoordapparaat achter te laten. Ik krijg hetzelfde bandje als voorheen te horen, maar kijk, ditmaal is er iets veranderd. De boodschap is uitgebreid met één zinnetje: “Gelieve dit nummer niet te bellen als er problemen zijn met een Danone-automaat of als het toestel leeg is.”

En op slag besefte ik dat mijn actie de wereld een klein beetje veranderd had, zij het niet in de zin die ik verwacht had.

Eén ding is zeker, het kan Danone geen bal schelen dat hun automaten niet werken. En Danone is ook niet aanwezig op sociale media, want ondanks mijn wekelijkse gezaag op twitter, is er nog geen Danone-vrachtwagen voor mijn appartement gestopt om het één en ander goed te maken met een gulle schenking van puddinkjes, yoghurtjes en kaasjes. Awoert Danone, awoert!

The other side of the pillow

Kijk eens aan, na (slik) bijna dertien jaar samen, kan je partner je nog steeds verrassen.

Vlak voor het slapengaan, wisselen wij ‘s avonds in bed nog enkele levenswijsheden uit. Toevallig ging het gesprek op een avond over het feit dat we nog eens nieuwe hoofdkussens moeten kopen, omdat de huidige aan het verslijten zijn. We hebben zo van die ergonomische kussens aangepast aan je lichaamsvorm. Mijn vriend heeft een symmetrisch kussen met aan onder- en bovenzijde een verdikking, terwijl mijn kussen asymmetrisch is en slechts één grotere verdikking heeft onderaan om voor optimale ondersteuning van de nek te zorgen. Zegt mijn vriend dat hij blij is dat hij niet zo’n kussen als ik heeft.

Ik: “Huh???”
Hij: “Aja, dan kan ik ‘s nachts mijn kussen niet omdraaien zonder te riskeren op de foute kant terecht te komen.”
Ik: “Waarom zoudt ge in godsnaam ‘s nachts uw kussen willen omdraaien.”
Hij: “Ach, om af te koelen, natuurlijk, de andere kant van het kussen is veel koeler.”
Ik: “Gij draait ‘s nachts uw kussen om??”
Hij: “Euh, ja natuurlijk. Nog nooit gehoord van die uitdrukking: as cool as the other side of the pillow?”
Ik: “Nope…”
Stilte.
Ik: “Gij draait ‘s nachts uw kussen om of wat????”

Hilariteit.

Na al die jaren naast mekaar geslapen te hebben, nooit iets van gemerkt, van dat kussenomdraaien.

Fietstraining

Deze namiddag stond in het teken van de voorbereidingen voor onze Japanreis. We hebben namelijk het idee opgevat om van de platgetreden paden af te wijken en deze vakantie over een gans andere boeg te gooien dan we gewoon zijn. Daarom kozen we voor een fietstocht door Hokkaido. Het is eens wat anders dan dagelijks een museumbezoek, nietwaar? Back to nature. Lang leve de fysieke inspanningen! En zeg nu zelf, een fietstocht die zichzelf “The playground of the Gods” noemt, dat moet toch wel de moeite zijn?

Omdat onze fietstochten zich normaalgezien beperken tot boodschappen doen en naar de avondschool fietsen, allemaal binnen de ring van Leuven, laat onze fietsconditie nogal wat te wensen voor. Niet dat we de zwaarste tocht eruit gekozen hebben, maar het leek ons niet slecht ons toch een beetje voor te bereiden.

Gelukkig is het station van Leuven zowat het vertrekpunt van een hele hoop verschillende routes. Mijn vriend stippelde een route uit van zo’n 15 kilometer, maar doordat we een aantal keren de bordjes gemist hebben en flink verkeerd gereden zijn, hebben we er eerder 20 kilometer over gedaan. En boy, het Hageland telt een aantal venijnige heuveltjes, zeg. Het zal ongetwijfeld aan mijn te platte banden en slecht werkende versnellingen gelegen hebben (kuch), maar ik heb toch een aantal keer moeten afstappen. Die Boskouter is een stevig heuveltje.

Gelukkig kwamen we ergens halverwege in Linden een Kasteelhoeve tegen om wat op krachten te komen met een soepje en een croque. Nu is Linden niet onze normale uitgangsplek, maar zie, kwamen we daar toch geen medebewoners van ons appartementsgebouw tegen én iemand met wie we ooit nog in de Italiaanse les gezeten hebben. It’s a small world, ik val in herhaling.

De terugweg leek een pak vlotter te gaan, of misschien reden we toen gewoon minder verkeerd. Al kan ik jullie met stelligheid verzekeren: bergaf is zoveel toffer dan bergop!

Onze route voerde ons langs knooppunten 33, 80, 83 en 84.

Verjaardagsweekend

Twee weekends op een jaar houden we traditiegetrouw onze agenda vrij. Geen sociale verplichtingen, geen afspraken, we doen gewoon waar we zin in hebben. Dus klonken we deze vrijdagavond in het historische decor van de Faculty Club op de komende verjaardag van mijn vriend. Toegegeven, hij is niet meer zo piep als vroeger, maar hij ziet er nog altijd even knap uit als de dag dat we elkaar voor het eerste zagen, zeker na een paar glazen uitstekende wijn. 😉

Enfin, het eten was bijzonder lekker, wat uiteraard niet hoeft te verbazen gezien de samenwerking met restaurant Arenberg. Als afsluiter kregen we een glaasje dessertwijn gratis omdat men ons bij één gang vergeten was wijn te serveren en we waren aan onze tafel letterlijk omringd door kaarsjes. Een prachtig romantische avond.

The blackberry story

Of hoe de realiteit de fictie soms overtreft. Dit verhaal overkwam een kennis van mij.

Het verhaal speelt zich af in Frankrijk tijdens een skivakantie. Na een dagje skipret realiseerde de kennis in kwestie zich dat ze haar blackberry kwijt was. Waarschijnlijk uit haar jaszak gevallen terwijl ze aan het skiën was. Ze zag al meteen in dat een zoektocht hopeloos was, maar hoopte dat er zich ergens een eerlijke vinder zou aanmelden. Nog geen dag eerder had ze immers zelf iemands iphone op de piste gevonden en deze aan de rechtmatige eigenaar terugbezorgd. Het zou een soort van kosmische rechtvaardigheid zijn, mocht haar hetzelfde overkomen.

Helaas, er meldde zich geen eerlijke vinder en ze vertrok naar België zonder blackberry. Tot haar vriend een goeie week later een telefoontje kreeg, van een Belg dan nog wel, die de blackberry gevonden had. Bleek dat de batterijen van het toestel in kwestie plat waren en dat de eerlijke vinder serieus wat moeite had moeten doen om een oplader te vinden. Maar daar stopt het verhaal niet. De vinder bleek net als mijn kennis te studeren in Leuven. De blackberry kon door dit ongelooflijke toeval de dag zelf nog aan de eigenares terugbezorgd worden.

Als dit verhaal ooit verfilmd wordt, zal ongetwijfeld blijken dat deze twee jongelieden elkaars soulmates zijn, maar zover kwam het in realiteit natuurlijk niet.

De voordelen van een kunstwerk zijn

  • interessante ontmoetingen
  • boeiende gesprekken met kunstenaars
  • mogelijkheden om je Engels te oefenen
  • nadenken over de plaats die kunst inneemt in onze maatschappij
  • het gevoel onverantwoord interessant te zijn 😉
  • een appartement dat elke dag netjes opgeruimd is
  • gefilmd worden door een echte kunstenaar
  • een niet onaardige vrijwilligersvergoeding

Een dagje vrijaf

Vrijdag plande ik een vrije dag in mijn agenda, omdat ik voelde dat ik er nood aan had om mijn hoofd even leeg te maken. Maar omdat ledigheid des duivels oorkussen is, werd er een afspraak gemaakt met de techniekers van Belgacom om uit te vissen waarom onze internetconnectie er sinds de upgrade van ADSL naar VDSL de brui aan gegeven had. (Hoe slaagden wij er dan nog steeds in 24/24 online te zijn, vraagt u zich nu ongetwijfeld af. Wel, dankzij onze sympathieke onderbuurman die zijn wifi voor ons openstelde. Hartelijk dank, buurman! ‘t Is dat ze ten tijde van de bijbel nog geen internet kenden, want ik ben zeker dat het achtste werk van barmhartigheid anders wel “De internetlozen van connectiviteit voorzien, zou geweest zijn.)

Bon, de Belgacomlieden togen aan de slag, liepen wat binnen en buiten, trokken naar de kelder, voerden een adresverandering door en deelden me vervolgens mee dat alles voor hen in orde was, buiten het feit dat we nog altijd geen internet hadden. Daarvoor moesten we contact opnemen met onze provider, Dommel. Mijn humeur was al niet zo geweldig omdat ik te vroeg had moeten opstaan op mijn vrije dag om de mannen van Belgacom binnen te laten, maar een helpdesk gesprek, daar had ik helemaal geen zin in.

Toch maar door de zure appel gebeten. Na veel wachtmelodietjes kreeg ik iemand aan de lijn die bleef vasthouden dat we de verkeerde splitter op de modem hadden aangesloten. Ik zei dat dat niet kon zijn, hij bleef hardnekkig volhouden van wel. Behoorlijk pissed smeet ik de telefoon dicht, verder surfend op het internet van de onderbuur.

Gelukkig kon mijn vriend ‘s avonds, na nog wat meer frustrerende helpdeskgesprekken, Dommel overtuigen dat er toch iets anders scheelde. Een factory reset later, deed de modem zijn werk en konden we eindelijk onze VDSL verbinding in gebruik nemen. De Dommel helpdesk achterlatend in de overtuiging dat we een verkeerd wachtwoord voor de modem opgegeven hadden.

Nuja, whatever. Het werkt.