Ik mag dan wel een grote sushifan zijn, maar dat is geen excuus om deze prachtige vis te laten uitsterven. Want zeg nu zelf? Voel jij je graag schuldig bij elke hap die je eet? De enige manier om het uitsterven van de blauwvintonijn tegen te gaan, is het opleggen van een totaal verbod op internationale handel in blauwvintonijn en tegelijkertijd stoppen met de Europese subsidies voor tonijnvissers. En nu maar hopen dat Japan stopt met haar aggressieve lobbywerk tégen zo’n verbod op internationale handel en dat restaurants overal ter wereld de blauwvintonijn door alternatieve vissoorten vervangen. Ik denk dat de meeste consumenten hier alleen maar begrip voor zullen hebben.
Traag
Het tempo in de photoshopcursus ligt niet meteen hoog, maar geen erg, ik kan de tijd goed gebruiken om mijn achterstallige mails weg te werken en een paar blogberichten te schrijven. Leve multitasking! 😉
Artefact
Vanavond zijn mijn vriend en ik naar de openingsavond van Artefact geweest. Eerst trakteerde Hans W. Koch ons op de piepende en ruisende doodsstijd van een computer. De geluiden die geproduceerd werden, waren allesbehalve een streling voor het oor en ik was dan ook opgelucht toen redelijk snel een eind kwam aan de marteling van die arme computer en mijn oren even rust gegund werden.
Vervolgens was het de beurt aan Julien Maire, een Fransman die zich van zo’n schabouwelijk Engels bediende dat ik er even aan twijfelde dat het een act was. Hij haalde een camera uit mekaar en voerde tussendoor wat trucjes op met een oud stuk pelicule. Ik was zo afgeleid door zijn Frenglish dat de performance maar half tot me is doorgedrongen. Feit is dat hij de lachers op zijn hand had en er op het einde niet veel meer van de camera overbleef.
Enfin, geen van beide voorstellingen heeft me echt geboeid. Het deed me meer denken aan het geprutst van hobbyisten in hun garage dan aan kunst. Op een gegeven moment voelde ik zelfs mijn oogleden zwaar worden. Al kan dat ook gelegen hebben aan de glazen wijn die ik op de receptie genuttigd had. 😉
La plaza tiene una torre
La plaza tiene una torre,
la torre tiene un balcón,
el balcón tiene una dama,
la dama tiene una flor.
Ha pasado un caballero
-¡quién sabe por qué pasó!-
y se ha llevado la plaza
con su torre y su balcón,
con su balcón y su dama,
su dama y su blanca flor.
Dit is het gedicht van Antonio Machado dat we met een groepje medestudenten van de Spaanse les zullen declameren tijdens gedichtenweek. Er is nog wat werk aan onze act, want het meisje dat de jonkvrouwe uitbeeldde voelde zich niet zo op haar gemak op haar stoel die de toren uitbeeldde. En onze ridder is op het einde helemaal vergeten haar te schaken.
En ligt het nu aan mij of denken jullie ook dat dit gedicht over de ontmaagding van een onschuldige deerne gaat?
Uitgaan in Heverlee
Door een last minute change of plans bevonden we ons zaterdagavond bij een uitstekende Indiër in het al even uitstekende gezelschap van Karel en Eveline. Het eten was heerlijk en de avond vloog voorbij. Na het eten wilden we ter afsluiting nog iets gaan drinken. Helaas bleek het enige hippe café in de buurt, de Via Via stampvol te zitten en veel heeft Heverlee verder niet te bieden. Gelukkig was er nog de toog van het Seinhuis waar men welwillend onze dorst leste.
Heverlee en het centrum van Leuven liggen ocharme op een kwartiertje fietsen van mekaar, maar wat een wereld van verschil op een zaterdagavond.
Bye bye Moebarak!
Hopelijk tot nooit meer. Na Tunesië, haalt ook het Egyptische volk haar slag thuis. En plots lijkt het weer of alles mogelijk is.
The social network
In 2010 was het me niet gelukt dé film van het jaar te gaan zien, maar dankzij een klein duwtje in de rug van Lime ben ik vorige zondag dan eindelijk dé film van vorig jaar gaan zien. In de Metropolis dan nog wel. De allereerste keer dat ik dit complex betrad.
En omdat film kijken op een lege maag maar niks is, verorberden we, alvorens ons metrogewijs naar de Metropolis te begeven, samen sushi aan de toog van de Wagamama en zo kon ik Lime overtuigen van de geneugten van deze Japanse culinaire traditie die de wereld aan het veroveren is.
En The social network? Een rollercoaster van een film met alle elementen van een Griekse tragedie. Je wordt meteen in het verhaal gesmeten, dat zonder pauzes verder raast naar de aftiteling. Een waardige Oscar-kandidaat, als je het mij vraagt.
Fotografie is een banale hobby
Zondag bezocht ik tijdens de dag van de ambachten het atelier van een vioolbouwer. Uiteraard had ik mijn fototoestel meegenomen om enkele plaatjes te schieten. Bij mijn binnenkomst in het atelier vraag ik beleefd of ik enkele foto’s mag maken. “Ach, jij volgt zeker een fotocursus, ja er zijn deze voormiddag al een hele hoop fotografiestudenten gepasseerd.”
Het is gewoon een feit: je wordt tegenwoordig voor de voet gelopen door amateurfotografen. Overal waar er ook maar een hint van artisticiteit te bespeuren valt, staan de amateurfotografen te drummen met hun reflexcamera’s en veel te dure lenzen. En ik ben eentje van de zovelen. Mijn foto’s blijven steken op het niveau van de goeie amateur: zonder uitschieters en zonder dat ik “mijn ding” schijn te vinden. Tijd voor een nieuwe hobby?
Rundskop
Wow, wat een mokerslag van een film. En (op het gevaar af te herhalen wat al elders beter gezegd is) wat een fenomenale vertolking van Matthias Schoenaerts. De transformatie die hij voor deze rol heeft ondergaan, is werkelijk ongelooflijk en zijn Limburgse tongval klonk me behoorlijk realistisch in de oren. Al is hij het indrukwekkendst wanneer hij zijn massieve lichaam laat spreken. Voeg daarbij de prachtige cinematografische beelden van boeren en beesten en je hebt een klassieker van formaat. Muisstil was het in de filmzaal toen de eerste letters van de aftiteling voorbij rolden. Regisseur Michaël R. Roskam is een talent om te koesteren. Ik wens Rundskop veel succes toe op de Berlinale. De film verdient het.
I hate mondays
Man, man, wat was me dat vandaag op het werk. Eén vrijdagje afwezig geweest en het leek wel alsof de hemel naar beneden was gevallen. Ik heb dan maar de scherven bijeengeraapt en ze als een grote puzzel terug aan mekaar gelijmd. Altijd al een liefhebber van mozaïek geweest.