Familie-uitbreiding

Het is een feit dat de familie van mijn vriend een grotere bijdrage levert om onze toekomstige pensioenen veilig te stellen dan die van mij. Iemand moet het doen, nietwaar? En zo gingen we zaterdag de tweede dochter van de zus van mijn vriend bezoeken: een rozig baby’tje met zwart haar dat veel sliep. Het blijft een feit: baby’tjes zijn weinig spannend om te fotograferen. Geef me dan maar het anderhalf jaar oude zusje met de rossig blonde krullen. Veel interessanter fotomateriaal. Al wilde die grote glimlach maar niet lukken en wilde ze vaak het resultaat al zien voordat de foto effectief genomen was (hoe snel die kinderen de functie van dat schermpje uitgevogeld hebben, niet te doen). Volgende keer iets meenemen om haar om te kopen, een K3-t-shirt of zo.

Aftellen…

Vrijdagavond stond in het teken van de voorbereiding van onze Japanreis (nog een dikke twee maanden!) en hoe start je zo’n avond beter dan met afhaalsushi van de Sakura met daarbij een glaasje witte wijn? We raakten het redelijk snel eens over de indeling van onze drie weken en haalden er een glaasje krupnik bij om dat te vieren. En toen liep het een beetje mis. Was het de sushi die hem slecht bevallen was, de combinatie van een zware werkweek, veel stress, te weinig eten en te veel alcohol? Feit is dat mijn broertje de rest van de avond behoorlijk ziek geweest is. En ik mij daardoor behoorlijk schuldig voelde, want, hoe oud hij ook wordt, hij zal altijd mijn kleine broertje blijven en als grote zus is het mijn taak om erop te letten dat hem niets overkomt. Dat wordt nog stressen in Japan…

Zo ziet ons tripje er ongeveer uit. (Buiten het feit dat wij alle verplaatsingen met de Japan Railpass zullen doen.)

Si tú me olvidas – Pablo Neruda

Quiro que sepas
una cosa.

Tú sabes cómo es esto:
si miro
la luna de cristal, la rama roja
del lento otoño en mi ventana,
si toco
junto al fuego
la impalpable ceniza
o el arrugado cuerpo de la leña,
todo me lleva a ti,
como si todo lo que existe,
aromas, luz, metales,
fueran pequeños barcos que navegan
hacia las islas tuyas que me aguardan.

Ahora bien,
si poco a poco dejas de quererme
dejaré de quererte poco a poco.

Si de pronto
me olvidas
no me busques,
que ya te habré olvidado.

Si consideras largo y loco
el viento de banderas
que pasa por mi vida
y te decides
a dejarme a la orilla
del corazón en que tengo raíces,
piensa
que en ese día,
a esa hora
levantaré los brazos
y saldrán mis raíces
a buscar otra tierra.

Pero
si cada día,
cada hora
sientes que a mí estás destinada
con dulzura implacable.
Si cada día sube
una flor a tus labios a buscarme,
ay amor mío, ay mía,
en mí todo ese fuego se repite,
en mí nada se apaga ni se olvida,
mi amor se nutre de tu amor, amada,
y mientras vivas estará en tus brazos
sin salir de los míos.

Nederlandse vertaling.

Vakmanschap

En zo is ons appartementsgebouw sinds vandaag een rookkoepel rijker en een paar traptreden armer. Je zou toch denken dat die vaklieden een beetje voorzichtig te werk zouden gaan, met respect voor andermans werk… Een processie van Echternach, is het.


(Foto van één van de medebewoners.)

In memoriam Marcel Marlier

De naam zegt jullie waarschijnlijk niks (en eerlijk gezegd, mij ook niet), maar zijn tekeningen van Tiny, dat brave meisje met de blozende wangetjes, hebben Marcel Marlier onsterfelijk gemaakt. Voor mij zal Tiny voor eeuwig en altijd het meisje zijn dat me liet kennismaken met het mij toendertijd heel mysterieus in de oren klinkende bloemencorso (tot op de dag van vandaag heb ik nog nooit zo’n corso in ‘t echt gezien, een schande is het, zeker na mijn oproep van drie jaar geleden).

In “Tiny in de bergen” maakte ik voor het eerst kennis met steenbokken en bergmarmotten, die ik, net als de bergen zelf, nog nooit in ‘t echt had gezien. De boekjes leverden me stof om weg te dromen over wagens vol met geurende bloemen en reizen naar verre landen. En ja, Tiny was een beetje saai en afgeborsteld, maar ze zag tenminste een stuk van de wereld. Iets waarvan ik als klein meisje alleen maar kon dromen.