Van Luxemburg naar Leuven

Ik moet zeggen dat dit uitstapje naar Luxemburg  veel beter is meegevallen dan het vorige. Beter hotel, vriendelijker personeel, betere ligging en ik merkte tijdens de bijeenkomst dat ik de materie veel beter onder de knie heb dan de vorige keer, toen ik vaak het gevoel had dat ik het in Keulen en Rome tegelijkertijd hoorde donderen.

Alleen voelt mijn hoofd aan alsof mijn hersencellen elk moment in staking kunnen gaan, maar dat mag even niet, want er moeten nog een paar honderd Russische woordjes ingestampt worden tegen morgen.

In de trein naar Luxemburg

Een rit van drie uur vanuit Brussel. Maar dat stoort me niet. Ik zit graag in de trein, zeker als ik van het comfort en de rust in eerste klasse kan genieten. Heel wat anders dan de treinrit deze ochtend die ik weer maar eens gezellig rechtstaand kon doorbrengen. In eerste klasse reizen is het voordeel van reisjes voor het werk. Verder is er niet veel voordeel in te vinden, in die korte zakenreisjes. Vooral veel administratieve rompslomp en vermoeidheid veroorzaakt door heel geconcentreerd luisteren naar een taal die niet de jouwe is. Een voordeel is dat ik ditmaal een hotel heb vlakbij het station. Dat bespaart me de stress van een nachtelijke taxirit in een stad die ik niet ken.

Ach ja, ondertusen geniet ik van de ondergaande zon die het bosrijke landschap verlicht en studeer ik wat Russisch. De voordelen van een lange treinrit. 😉

De terugkeer van de lente

Toen ik deze avond terugwandelde na het examen Japans, voelde ik de belofte die in de lucht hing. Een belofte die sprak van zonnige en warme dagen die in aantocht zijn. Persoonlijk hoop ik vooral dat deze zonnige dagen zich concentreren rond het Pinksterweekend, want dat wordt Leuven één groot openluchttheater. Al weken kijk ik uit naar Leuven in scène. Het zou echt zonde zijn als regenweer de prachtige voorstellingen die op het programma staan, komt verstoren.

Mijn mooiste herinnering aan Leuven in Scène dateert van de allereerste editie, toen het stadspark in vuur en vlam stond en de temperaturen de dertig graden benaderden. Vaag herinner ik me dat ik toen ook in een examenperiode zat (eerlijk, ik heb al zo lang examens in mei-juni dat ik me niet kan voorstellen hoe mijn leven eruit zou zien zonder examens) en dat ik eigenlijk moest blokken (ook hier niets nieuws onder de zon). De verwondering die ik toen voelde, kijkend naar het vlammende spektakel, is me echter des te beter bijgebleven. Ik kan mijn ogen sluiten en ik zie nog de projectie van de vuurbollen op mijn netvlies.

In 2006 vormde het stadhuis in kleur het hart van Leuven in Scène en in 2008 kon de luchtacrobatie van Grupo Puja mij het meeste bekoren. Ik kan haast niet wachten tot het zaterdag is!

Editie 2003:

Editie 2006:

Editie 2008:

Bezoek uit Italië

Vriendin F (die van het trouwfeest in Italië) was deze week voor een paar dagen in het land. Een goeie reden af te spreken om wat bij te kletsen. En dat er heel wat bij te kletsen zou zijn, dat wisten we al op voorhand, want een iets te radde tong had al verklapt dat F in blijde verwachting was van een klein Italiaantje. Geïnformeerd wat F graag wilde eten. Ribbetjes zei ze, waarop ik een reservatie voor acht personen maakte in de Wiering.

Ons groepje kreeg in de Wiering een gezellig plekje tussen de Belgische koningen toegewezen. Alleen jammer dat dit ook het donkerste plekje van het ganse restaurant was. De verlichting was zo schaars dat we amper konden onderscheiden wat er op ons bord lag. Of misschien was dit bewust gedaan zodat je maaltijd niet verstoord kon worden door het uitzicht op je op ribbetjes kauwende overbuur. Zelf ben ik niet zo’n ribbetjesfan en hield ik het op een wok met scampi. Veel makkelijker om te eten. En oja, de bediening in de Wiering is nog altijd even pover. Ik vermoed dat de uitbaters gewoon met te weinig personeel werken. Ofwel zagen ze ons donker hoekje al te gemakkelijk over het hoofd. Van het eten zelf geen klagen overigens. Lekker, goedkoop en de sabayon met kriekenbier was zo lekker als ik me herinnerde.

Maar het allerfijnste was natuurlijk F terug te zien en haar beginnende buikje te kunnen bewonderen. Jaja, la dolce vita in Italia.

Ronde van 11

Hier wordt een mens nu eens goedgezind van zie:

En de achtergrondinfo:
Op 11 mei organiseerde 11.11.11 in samenwerking met 120 koormeisjes en de wereldtop van trialbikers en beatboxers een opmerkelijke stunt in het Centraal Station van Brussel. Met deze actie wilden ze heel Vlaanderen warm maken voor de Ronde van 11. Op zondag 30 mei start 11.11.11 immers zijn lenteoffensief met een reeks fietstochten verspreid in 11 gemeenten verspreid over de 5 Vlaamse provincies. In Brussel is er op zondag 6 juni een extra editie.

Love actually

Op aanraden van Karel en Eveline, die zo enthousiast waren over deze film dat ze hun exemplaar graag wilden uitlenen aan ons, zagen we gisteren Love actually. Beetje vreemd om in de lente een kerstfilm te zien, maar hey, de temperaturen doen tegenwoordig meer aan de winter dan aan de lente denken en de hemel is aanhoudend grijs. Ik kon het alleszins wel gebruiken, een avondje ontspanning met een filmpje dat gewoon pretentieloos grappig is. Gelukkig lopen, in tegenstelling tot de meeste romantische komedies, niet alle verhaallijnen goed af, want dat is in het echte (liefdes_)leven ook niet zo. Niet de beste film die ik al ooit gezien heb, wel goed voor een grote glimlach op mijn gezichtl. Meer moet dat niet zijn.

Laatste les Japans

En willen jullie wel geloven dat ik stiekem blij ben? Het is jammer dat ik het moet zeggen, maar de wekelijkse afspraak met de Japanse taal wordt meer en meer een opgave. Met de juffrouw van Japans heeft het nooit geklikt en met de taal ook niet, om eerlijk te zijn. Ik kan geen beroep doen op mijn taalgevoel om de exotische Japanse constructies onder de knie te krijgen en na drie jaar heb ik nog steeds het gevoel op absoluut beginnersniveau te staan. Frustrerend. Toch doen we dapper verder, want het zou jammer zijn om al die inspanning nu verloren te laten gaan. En als alles volgens plan gaat, staat er in 2011 een reis naar Japan op het programma.

Wuif eens een collega uit

Het lijkt alsof er tegenwoordig aan de lopende band mensen vertrekken op mijn werk. Vandaag namen we afscheid van een collega die op pensioen ging. De opkomst op haar afscheidsfeestje was massaal. De afscheidnemende collega werkte al vanaf 1968 bij ons, zo lang bij eenzelfde bedrijf blijven, ik kan het me moeilijk voorstellen. In al die jaren bouwt een mens natuurlijk een behoorlijk uitgebreid netwerk op, vooral als je zo’n warme en behulpzame persoonlijkheid hebt als zij. De collega’s van haar team hadden een heel mooie speech voorbereid, die ik en de leden van mijn team jammer genoeg gemist hebben door een uitgelopen vergadering. Gelukkig konden we een papieren exemplaar van de speech bemachtigen en zo toch nog een beetje proeven van wat ongetwijfeld een ontroerend moment geweest moet zijn.

Bij het afscheid nemen vertrouwde onze oud-collega me toe dat ze er tegenop zag, tegen haar pensioen. Toegegeven, haar fysiek wilde de laatste tijd niet meer mee, maar de wil om te werken was er nog. En ze had niet graag het gevoel dat ze niet meer nuttig kon zijn. Tja, wat zeg je daarop? Ik zag in haar ogen dat het afscheid haar zwaar viel. En wij, we zullen haar allemaal missen.