Randvoorwaarden:
- het mag geen kaas bevatten,
- en ook geen vis,
- en het moet supereenvoudig zijn wegens te weinig tijd om uitgebreid te koken.
Iemand?
Randvoorwaarden:
Iemand?
Haar gezicht zag bijna even rood als haar kleedje. In haar hand hield ze krampachtig een zakdoekje geklemd. Haar neergeslagen ogen waren vochtig en van tijd tot tijd bracht ze het zakdoekje naar haar ooghoeken om het overtollige vocht weg te deppen. Ze huilde in stilte en nam ondertussen notities. Had ze net slecht nieuws gekregen? Werden de oefeningen op de genitief meervoud haar even te veel? Ik kreeg niet de kans om het haar te vragen. Na de pauze bleef haar stoel leeg.
Van de ene conferentie naar de andere (deze keer kon ik helaas niet blijven voor de receptie, ik was al te laat voor de Japanse les) en tussendoor moet ik ook nog al mijn werk gedaan krijgen. En herinner me eraan dat ik nog in ‘t kort iets moet zeggen over het fijne weekend dat jammer genoeg alweer voorbij is. Maar kijk, het is al bijna middernacht, het zal voor een andere keer zijn.
Chocolaatjes! En ik voelde me me meteen heropleven na een lange en vermoeiende werkdag. Zulke kleine attenties kunnen mijn dag helemaal goedmaken. Het geeft een goed gevoel te weten dat er aan je gedacht wordt.
De wereld zal pas in 2208 vergaan in plaats van in 2012. En ik meende nog wel in 2010 al mijn bezittingen te verkopen en een jaar lang de bloemetjes buiten te zetten. Spijtig.
Ik was zonet op zoek naar de naam van een bepaald dier. Ik opende google en een paar muisklikken later stonden er honderden afbeeldingen van dit dier op mijn scherm. En toen besefte ik eens te meer wat een geweldig uitvinding het internet is. Ik kan me tegenwoordig nog amper voorstellen hoe mijn leven er voor de opkomst van het internet uitzag. Dat verre verleden waarin mensen naar een bibliotheek moesten om dingen op te zoeken die nu slechts enkele seconden van ons verwijderd zijn. De tijd dat er geen e-mail of facebook bestond om contact te houden met je vrienden. Het lijkt een eeuwigheid geleden.
I <3 it.
Mag ik jullie deze geweldige tentoonstelling in de Bozar aanbevelen? Donderdagavond, na een walking dinner in een internationaal gezelschap (ik sprak met mensen uit Nederland, Engeland, Italië, Bulgarije en Oekraïne), kregen we de gelegenheid om deze tentoonstelling in de Bozar te bezoeken. Ik werd echt van mijn sokken geblazen door de fascinerende, duizenden jaren oude objecten.
Doordat ik in een boeiend gesprek met een collega verwikkeld was, kon ik echter niet mijn volle aandacht aan de objecten in de tentoonstelling schenken. Maar wat ik zag, smaakte naar meer. Ik zal dus zeker nog eens terug gaan. Bij voorkeur op een donderdagavond als ik geen Russisch heb, want op donderdag blijft de Bozar open tot negen uur ‘s avonds. Ideaal om op je gemak na het werk eeuwenoude kunstvoorwerpen te bewonderen.
Stevig is het wel, maar erin boren is een hel, zeker als je niet het juiste materiaal hebt. Vandaar dat het bij ons altijd net iets langer duurt voordat de kaders aan de muur gehangen worden. Maar vandaag grepen we de koe bij de horens en werd er zo hard geboord dat de buren er nog niet goed van zijn. Et voilà, ons appartement ziet er weer een beetje fleuriger uit.
Gisteren een gezellige avondje gehad met lekker eten en goeie cocktails in het voortreffelijke gezelschap van Lime en vriend. Iets te goeie cocktails, want ik voelde me deze ochtend niet zo fris. Terwijl in de fotografieles de landschapsfoto’s van de leerlingen besproken werden, probeerde ik mijn aandacht bij de les te houden. Niet gemakkelijk, als je in een volledig verduisterd lokaal zit en je af en toe je oogleden zwaar voelt worden. Ik slaakte stiekem een zucht van opluchting toen het eindelijk half één was.
Goede sprekers zijn zeldzaam, vandaar dat het zo’n genoegen is om er eentje aan het werk te horen ter afsluiting van een boeiende anderhalfdaagse.