Ons weekendje aan het Lago Maggiore in één woord samengevat. Morgen volgt een uitgebreider verslag, als ik een beetje bekomen ben.
Vandaag is het 11 september
En over een paar uurtjes zit ik op een vliegtuig richting Milaan! Ik kijk er enorm naar uit om vriendin C het jawoord te zien geven aan haar Italiaanse lover. En neen, het feit dat het vandaag 9/11 is, boezemt me helemaal geen schrik in.
Klimpartij
Daar stond ik dan. Na een tocht door een donkere kerk en omhoog langs een supersmalle wenteltrap. Aan de voet van een smalle metalen ladder. Op mijn hoogste hakken (tien centimeter) en met mijn mooiste zomerrokje aan. Even gevloekt, maar zo snel laat ik mij niet ontmoedigen. Mijn fototoestel schuin over mijn schouder gehangen om het ding (met flits) te stabiliseren en hup, omhoog ging ik langs de sporten van de ladder. Om uit te komen tussen de prachtige houten dakspanten van de kerk. Nog een tweede kleine houten ladder scheidde me van mijn einddoel: de gloednieuwe beiaard, die ingespeeld zou worden door de nieuwe Leuvense rector Mark Waer en ere-rector en president van het Begijnhof Marc Vervenne.
En zo kwam het dat ik gisterenavond samen met twee rectoren, twee beiaardiers en twee beroepsfotograferen in een piepklein kamertje hoog in een kerk stond, bestoft, maar gelukkig. En niemand die zich afvroeg wat ik daar eigenlijk deed. 😉
Te geef: 8 pakjes Pixarkaarten
Iemand die die dingen verzamelt? Geef een seintje.
Beste mop van de dag
De banksector zegt: “Sorry, we zullen het nooit meer doen.”
En hoe valt het nu mee?
Dat leiding geven? Wel, voor zover ik daarover kan oordelen na een week, loopt alles op wieltjes. Ik moet me natuurlijk nog in veel thema’s inwerken, maar ik heb een goed team waarop ik altijd beroep kan doen en ik ben niet te beroerd om uitleg te vragen als ik het zelf niet weet. Ik leer elke dag een beetje bij en zo hoort het.
Mijn nieuwe verantwoordelijkheden brachten ook met zich mee dat ik bepaalde taken heb moeten afstoten, wegens geen tijd meer. En dat afstoten heb ik gedaan met pijn in het hart. Zo is er één project waar ik al anderhalf jaar mee bezig ben en dat ik nog zal begeleiden tot eind dit jaar, maar dan is het gedaan. Finito. Voor altijd. Het doet zeer om daarvan afstand te moeten nemen, want ik heb er een stuk van mezelf in gelegd.
Maar kijk, stilstaan is achteruit gaan. Ik zie het helemaal zitten, ondanks het vele extra werk op mijn bureau en de nachtmerrie-achtige dromen. Mijn onderbewustzijn is als een gek nieuwe ervaringen aan het verwerken. Vandaar de erg levendige, zij het niet altijd plezante dromen. Maar dromen zijn bedrog en de realiteit valt tot nu toe beter mee dan verwacht.
Maatschappijkritische graffiti
Productief
Ik denk dat ik vandaag één van de minst productieve vergaderingen in mijn carrière heb meegemaakt. Er is niks maar dan ook niks vooruitgang geboekt en als er dan eens iets beslist werd, werd deze beslissing meteen in vraag gesteld.
Tijdverlies.
De ronde van Vlaanderen
Vandaag stonden we veel te vroeg op, bezochten we élke provincie in het land, luisterden we bewonderend (of we deden toch alsof) hoe twee baby’s hun stembanden smeerden en werden we volgepropt met pastaschotels (‘s middags én ‘s avonds) en veel te veel hapjes.
Ik kan even geen pap meer zeggen. Uitgerust aan de nieuwe werkweek beginnen, zeggen ze dan.
Loft
Vriend Q hield gisteren (na wat aandringen van mijn kant) een feestje in zijn prachtige Limburgse loft. Zo’n loft waarin je binnenkomt en je meteen overspoeld wordt door een waw-gevoel. Het was een gezellig feestje met lekkere hapjes en ik had leuke gesprekken met verschillende van de genodigden. Bij het naar huis rijden overliep ik de gesprekken in mijn hoofd en toen realiseerde ik me dat ik de hele avond gepraat had over de crisis, hypotheken, verbouwingen, jobs, het opstarten van een eigen bedrijf en geld.
Shit man, nu ben ik echt en definitief volwassen. 