Goedele

Sinds Maomagazine en vervolgens Deng er de brui aan gaven, heb ik geen favoriete tijdschrift meer. Zo nu en dan koop ik een roddelblaadje voor op de trein, maar de gebakken lucht in die boekskes laat me vaak onbevredigd achter. Een collega op het werk raadde me Goedele Magazine aan. Ik ben niet bepaald een fan van mevrouw Liekens, maar dacht, ach ja, waarom niet eens proberen. En kijk, wat een aangename verrassing. Interessante artikels, columniste Amelie O die een comeback maakt, mooie fotografie en een leuke schrijfstijl. Beetje storend is dat Goedele zelf nogal prominent opgevoerd wordt in het blad, maar hey, het draagt haar naam voor iets, nietwaar?

Een abonnement zal ik niet nemen, maar ik weet alvast wat te kopen als ik nog eens mijn boek voor op de trein vergeten ben.

Kaas en wijn

Gisteren was het een bijzondere dag. Niet alleen door het bezoek van Sinterklaas en de cadeautjes die hij achterliet, maar ook omdat mijn nonkel en tante uit Antwerpen met hun kroost voor het eerst op bezoek kwamen. Ja, ik weet het, ondertussen wonen we al bijna twee jaar op ons appartement. Schandalig dat mijn nonkel en tante er nog niet geweest waren, maar echt, het is bijna onmogelijk om hun vier zonen tegelijkertijd op dezelfde plaats samen te krijgen. Ook nu ontbrak er eentje, spijtig genoeg.

Met mijn broer en zijn vriendin erbij, waren we in totaal met negen personen. En dat vond ik net te veel om voor te koken. Ik had niet veel zin om de ganse avond in de keuken te staan. We kozen voor een gemakkelijk alternatief: een kaastafel. Geen werk aan en heel erg lekker. Voor de zekerheid had ik wel even geïnformeerd of iedereen kaas lustte. Ik had beter moeten weten, want scouts eten alles. 😉

Het was een heel geslaagde avond. Lekkere kaas vergezeld van goeie wijn om de tongen los te maken. We vertelden over onze reis naar Australië en de wonderbaarlijke dingen die we daar zagen. Informeerden nogmaals wanneer de jonge heren het ouderlijke huis zouden verlaten. Nog niet al te snel blijkbaar, ze hebben het veel te goed bij de mama. 😉 We zijn er niet in geslaagd alle kaas op te krijgen, maar dat lag zeker niet aan onze gasten. We kunnen dus nog een paar dagen nagenieten…

The good life

Er zijn weinig dingen waar ik meer van kan genieten dan een avond in goed gezelschap in een gezellig restaurantje. Gisteren was zo’n avond. We hadden afgesproken om met L en J iets te gaan eten in Entre Nous in de Naamsestraat. Een restaurantje dat ik nog bezocht had. Toen we er binnenkwamen, bleek dat reserveren niet echt nodig geweest was. Het was er bijzonder leeg en op ons tafeltje na, was de bediening werkloos. Een beetje jammer, want het eten was lekker: mijn hertenfilet was superlekker, alleen de witlof had wat langer mogen stoven. Gelukkig druppelden later op de avond nog wat mensen binnen. Want het is toch wel pijnlijk, zo’n groot restaurant met zo weinig volk.

Enfin, wij trokken het ons niet aan en babbelden er duchtig op los, terwijl we nipten van de voortreffelijke wijn die L gekozen had. Zo duchtig dat we meteen ook voor entertainment zorgden voor het enige koppeltje dat zich in onze buurt bevond. Ze waren overduidelijk erg geïnteresseerd in onze gesprekken. 😉

Als afsluiter zijn we nog iets gaan drinken in Bar Louis, een chic café op de Grote Markt voorzien van gezellige zeteltjes om in weg te zakken. Alleen jammer van dat verstopte afvoerputteke (allez, ik denk toch dat dit de oorzaak is) dat vooraan voor een beetje een rioollucht zorgt. Gelukkig hadden we daar achteraan geen last van. Mijn vriend was onvermoeibaar, want hoewel ik mijn ogen stilletjesaan voelde dichtvallen, leek hij geen enkel teken van vermoeidheid te tonen. Tegen een uur of half twee vond ik het echter welletjes en trokken we richting bed.

Bedankt, L en J voor de gezellige avond. Dat doen we snel weer!

Zottenkot

Hier op het werk. Jongens toch, niet te doen. Iedereen loopt rond als kippen zonder kop. Net een woede-uitbarsting van de grote baas. Door iedereen gehoord natuurlijk. Aja, de voordelen van een landschapsbureau. Het is een ongezien drukke periode, ook voor mij. Ik probeer het hoofd boven water te houden en voorlopig lukt dat nog. Maar ojee, wat heb ik een heimwee naar de zon en de warmte van Australië.

Tobouter and friends

Sinds gisteren heeft ons appartementje er een nieuwe inwoner bij. Hij werd eerst een beetje argwanend onthaald door de andere appartementsbewoners. Tobouters hebben namelijk de naam niet gemakkelijk in de omgang te zijn. Gelukkig bleek deze Tobouter nog niet de kwaadste. Al is er geen discussie mogelijk over wie de aanvoerder van het gloednieuwe trio is. 😉

Zo schattig…

Sinds een tijdje correspondeer ik met een Zuid-Afrikaan wiens zoon binnenkort in België stage komt lopen. Jaja, de wegen van het internet zijn onderdoorgrondelijk. Je leert mensen kennen die je in het echte leven nooit zou tegenkomen. Elke keer als ik een mailtje krijg in het Afrikaans, is mijn dag weer goed. Zo’n schattig taaltje! Zeg nu zelf:

Dit is vandag weer 35 grade, maar die boere is bly daaroor, hulle boer hier by ons met mangoes, lietjies, avo, piesangs (bananas), sitrus en groentes.

Ik word er helemaal vrolijk van.

Engagement

Wat is dat toch met mensen die zich met mooie woorden ergens voor engageren en vervolgens niks, nada, noppens doen? Ik kom zulke mensen veel te vaak tegen naar mijn goesting. Zowel in professionele als in privé-context. Voor mij is het simpel: als ik mij ergens voor engageer, doe ik dat ten volle. Als ik u een belofte doe, zal ik deze ook houden, tenzij ik door overmacht in het ziekenhuis lig of zo.

Ook bij vrijwilligerswerk kom ik dit vaak tegen. Mooie woorden genoeg, maar daden, ho maar. Vooral bij vrijwilligerswerk snap ik dit niet. Engageer je dan gewoon niet als je denkt je engagement niet te kunnen waarmaken. 

Ik weet dat het belachelijk is dat ik mij opwind in zulke zaken. Ik zou beter moeten weten na jaren bij een studentenvereniging geweest te zijn waar ik exact hetzelfde fenomeen heb mogen aanschouwen. Na een oproep voor nieuwe medewerkers kregen we onveranderlijk enthousiaste mailtjes van mensen die medewerker wilden worden. Ja, ze gingen er helemaal voor gaan. Ze hadden grootse plannen. Je zag zulke mensen op één vergadering en daarna nooit meer. Ze hadden zelfs niet het goed fatsoen om een mailtje te sturen om te zeggen dat ze het toch niet zagen zitten om medewerker te worden.

Ik snap dat niet. Meer nog, ik erger mij daar geweldig aan. Ik heb een enorme hekel aan mensen die enkel lippendienst bewijzen aan de goeie zaak en vervolgens het werk aan anderen overlaten. Ik snap niet dat zulke mensen niet door schuldgevoel overrompeld worden.