Het wenende jongetje

Een weekdag in september. Ik had net een examen achter de rug en de rest van de namiddag vrij. Ik liep over het Hooverplein dat ter ere van Leuven kermis helemaal vol stond met kermisattracties. Het was rustig. De meeste mensen waren aan het werk, de kinderen nog op school. De lunaparken en grote attrakties waren dicht, alleen de frietkramen deden goeie zaken.

Bij de kraam met de zielige pony’s die de ganse dag in rondjes achter mekaar moeten sukkelen, merkte ik een bijzondere bedrijvigheid op. Een cameraman en geluidsman trokken eerst mijn aandacht. Daarna zag ik het kleine jongetje, niet ouder dan een jaar of twee, dat de ziel uit zijn lijf schreeuwde, zittend bovenop een zielige pony. Dikke tranen biggelden over zijn wangen. Het verdriet van het kleine jongetje werd uitgebreid gefilmd en op geluidsband opgenomen. Ik bleef staan om te zien hoe lang dit kind nog lijden moest omwille van de zevende kunst. Net op dat moment stopte de cameraman met filmen en tilde zijn moeder hem van het paard. Het was duidelijk dat het pony-avontuur niet naar de zin van het jongetje was, want hij sloeg zijn moeder met zijn kleine vuistje. Ik glimlachte en stapte door.

Gisteren heb ik het kleine jongetje teruggezien. In de cinema. In een promotiefilmpje voor Artsen zonder Grenzen. Hopelijk heeft hij het zijn moeder ondertussen vergeven en zal hij later beseffen dat zijn tranen een hoger doel gediend hebben. 😉

Een alternatieve kerst

Geen overvloedige kerstmaaltijd voor ons, gisteren. Na de Music for Life slotshow ploften we twee maaltijden in de microgolf en genoten we van een avondje relatieve rust. Relatief, omdat het thuiszitten een ideale gelegenheid was om wat items van het todolijstje te schrappen. Om de avond toch nog iet of wat feestelijk te eindigen, besloten we naar de laatavondfilm te gaan. Het was weer lang geleden dat we nog eens een cinemazaal van binnen zagen. Onze keuze viel op Beowulf, een mythisch avontuur in 3D. Voor mij was het geleden van een uitstapje naar Walibi als prille tiener, dat ik een 3D-film zag en van dat uitstapje herinner ik mij vooral de kreten in het publiek wanneer er weer maar eens een voorwerp zogezegd het publiek in gesmeten of gegooid werd. Mijn vriend en ik waren dus behoorlijk benieuwd naar een volledige computer animated movie in 3D.

Kerstavond is gewoon het ideale moment om een filmpje mee te pikken. We hadden de zaal bijna voor ons alleen. Wel een beetje zielig voor de mensen die op kerstavond moeten werken. Ik kan me voorstellen dat de mevrouw die de 3D-brilletjes uitdeelde zich stierlijk verveelde. Meer dan tien brilletjes heeft ze gisterenavond zeker niet uitgedeeld. Maar wij vonden het zalig. Een doodse stilte in de filmzaal, geen hinderlijk geknisper en geknabbel van chips, nootjes of popcorn te horen. Geen storende gesprekken van mensen die de film niet leuk vinden en dit dan ook per sé met de halve zaal moeten delen. En geen lawaaierige kinderen. Aangenaam!

Wat vond ik van de film? Welja, het verhaal stelt niet al te veel voor: held verslaat monster, doet onderweg een misstap, maar zet op het einde alles recht ten koste van zijn leven. Tjah. Het verhaal werd echter vlot verteld waardoor je er toch in meegesleept wordt. De 3D-visualisatie is een leuke gimmick, maar of het echt een meerwaarde voor de film oplevert, daar heb ik zo mijn twijfels bij. Verder dan wat goedkope effectjes (steentjes die in de richting van het publiek vallen, een speer die recht het publiek in gestoken wordt) kwam het naar mijn gevoel niet. Kan zijn dat ik gewoon wat gehinderd werd door het brilletje op mijn neus. Je moet echt wel recht door de plastic glazen kijken om een optimaal beeld te krijgen. Met als gevolg dat als je een goed overzicht wil krijgen, je je hoofd wat met de actie moet meebewegen. De graphics zelf waren ok. Vooral de monsters waren erg mooi gedaan. Maar mensen in cg, het blijven ietwat houte uitdrukkingsloze klazen. Op dat vlak hebben de cg-whizzkids nog heel wat werk voor de boeg.

Beowulf is geen must see film, maar ideaal voor een paar uurtjes ontspanning. Ik heb alvast geen spijt gehad van onze last minute beslissing om een filmpje te gaan zien.

Het verwennen der smaakpapillen

Vandaag hadden we vrienden op bezoek. E heeft nog samen met mij gestudeerd en is vorig jaar zijn grote liefde C gevolgd naar West-Vlaanderen. Nu ben ik helemaal voor het volgen van grote liefdes, maar Izegem, dat is dus wel ver, he! Door de grote afstand en ons beider drukke agenda’s is afspreken geen sinecure en het was bijna niet meer gelukt in 2007, en dat terwijl we al pogingen aan het ondernemen waren sinds juli ergens. Gelukkig viel er op de valreep nog een geschikte datum uit de lucht: 23 december.

E had nog een beetje last van jetlag (hij was net terug van een business trip naar Singapore) en dat zag je aan zijn oogjes, maar merkte je helemaal niet aan zijn humeur. We hadden een geweldig gezellige namiddag/avond, die goed ingezet werd met een bezoekje aan het Glazen Huis, waar het zo rond een uur of vijf echt ongelooflijk druk was. Ik heb alleen het gevoel dat we totaal nog niet bijgepraat zijn. Kennen jullie dat? Gesprekken die van de hak op de tak springen, nauwelijks tijd om adem te halen omdat er zoveel te zeggen valt? Beginnen met één onderwerp en het verhaal niet afmaken omdat er een nieuwe verhaallijn tussenkomt en dan nog één.

Enfin, om jullie wat te laten watertanden, een klein overzichtje van wat wij aten:

  • Aperitief: calvados met cider en fijngesneden groene appeltjes
  • Aperitiefhapje: assortiment zakouskis uit de Delhaize (tja, het mag ook al eens makkelijk zijn, he)
  • Voorgerechtje: gevulde sint-jacobsschelp met kreeftensaus (ook uit de Delhaize, tja, what can I say?)
  • Hoofgerecht: eendenfilet met appeltjes
  • Dessert: champagneglas met lychees en frambozen, opgevuld met cointreau, rietsuikersiroop en crémant

It was very, very yummie!

eend met appeltjes

Fruitig dessert

A small world

Dat dacht en zei ik toen ik deze middag naast een meisje zat dat ik nog nooit gezien had en dan één vierde van mijn vriendenkring bleek te kennen. Ok, het feit dat ze op hetzelfde departement doctoreert waar ongeveer de helft van mijn medestudenten zijn blijven plakken om zich ook doctor te kunnen laten noemen, zal daar wel voor iets tussen zitten. Of hoe iets gaan eten ter ere van kerstmis (of zoiets) met de mensen van de Russische les interessante verbanden kan blootleggen.