Men neme:
– één tweepersoonsbad gevuld met lekker warm water,
– héél véél schuim (er kan nooit te veel schuim zijn),
– een stuk of dertig kaarsjes, waaronder een aantal geurkaarsjes,
– één sexy vriendje (voor de liefhebbers: meer dan één mag ook 😉 ),
– een flesje rode wijn en twee (of meer, zie hierboven) wijnglazen.
Tot zover de ingrediënten voor het voorgerecht…
Gisteren zijn we, om de verjaardag van mijn vriend op gepaste wijze te vieren, gaan dineren in de Voltaire. We hadden geluk dat de zeswekelijkse Saveuravond net samenviel met zijn verjaardag. Ik ben al een half jaar aan het proberen zo’n saveuravond bij te wonen, maar telkens had ik andere verplichtingen. Deze keer hadden we geluk. Ik was er dan ook heel snel bij om een tafeltje voor ons twee te reserveren.
Het werd een behoorlijk geslaagde avond. Het concept van de saveuravond is simpel: je krijgt van elk nieuw gerecht op de suggestiekaart een klein hapje te proeven. Wat neerkomt op vijf voorgerechtjes, vijf hoofdgerechtjes en vijf desserts. Op die manier proef je van alles wat en kan je ook gerechten proberen die je misschien zelf nooit zou bestellen als ze op de kaart staan.
Mijn favoriete gerechtjes van de avond:
– Carpaccio van tonijn à la Niçoise
– Eendenfilet met appelsiensaus en gebakken polenta
– Sorbet van meloen onder bubbels
Lekkere herinneringen. En nu ga ik nog wat keukenkastjes kuisen.
‘t Is niet gemakkelijk om een cadeautje te vinden voor mijn vriendje. De jongen heeft al alles om gelukkig te zijn (een gloednieuw appartement en mezelf 😉 ). Toch heb ik deze middag een poging gedaan om een geschikt cadeautje te vinden. Ik heb het bij iets niet te duur gehouden waar we nog alletwee plezier aan zullen beleven. Benieuwd wat hij ervan vindt. 
Morgen gaan we eens goed vieren, he! 😉
Mijn vriendje belt net om te melden dat één of andere onverlaat ín Brussel de linkerspiegel van zijn wagen heeft afgereden (terwijl mijn vriend aan het rijden was) en zomaar zonder te stoppen is doorgereden. Een minivluchtmisdrijf!
Da’s nu al de tweede keer dat die spiegel afgereden wordt. De vorige keer was de schuldige echter zo eerlijk om een briefje met zijn telefoonnummer achter de ruitenwisser te steken met de melding dat hij de spiegel van onze geparkeerde wagen gemold had. Gelukkig zijn er ook nog eerlijke mensen op de wereld.
Nuja, ik lig er niet echt van wakker. ‘t Is een bedrijfswagen en ‘t is maar blikschade. Ik hoop gewoon dat mijn vriend niet te lang moet wachten in het politiebureau en dat het opstellen van het procesverbaal vlotjes verloopt. Ben meer benieuwd naar het resultaat van zijn meeting met de “man van Greenpeace”.
Vannacht heb ik weer heel wat afgereisd in mijn dromen. Dat er hier en daar een lijk en wat doodskisten aan te pas kwamen, probeer ik daarbij te vergeten. Die verhoogde droomactiviteit hangt ongetwijfeld samen met de naderende examens en de toenemende stress. Het is een halfjaarlijks wederkerend fenomeen.
In mijn dromen was ik eerst samen met mijn vriend in Schotland (waar ik ook in realiteit al ben geweest). Het had er gesneeuwd, maar nu was de sneeuw aan het dooien. Er is niets lelijker dan smeltende sneeuw. Daarna was ik met een hele grote groep vrienden en oud-studiegenootjes op stap in een museum in Stockholm (waar ik in realiteit nog nooit geweest ben). Het was een reusachtig groot museum, zo groot dat heel onze planning overhoop gegooid werd. Iedereen had honger, maar het einde van het museum was nog lang niet in zicht. En ik de reisleider maar troosten dat het niet zijn schuld was.
Blijkbaar ben ik niet de enige die last heeft van rare dromen. Mijn vriendje droomde deze nacht dat ik een baby ging krijgen en alles liep in het honderd. Hij moest nog vanalles regelen, we waren nog niet verhuisd en er liepen hem hopen mensen voor de voeten. Hij zei dat het een heel stresserende droom was.
En toen was ik stiekem een beetje blij met mijn reisdromen. Die doodskisten neem ik er wel bij. 😉
Er zit op nog geen twintig centimeter afstand van mij iemand op wie ik al mijn frustraties kan uitwerken.
Mijn vriendje is een heilige. U mag hem uw oprechte medeleven in de commentaren betuigen.
Gisteren zijn mijn vriend en ik naar het verhuisfeestje van een interactive brandbreeding agency geweest. Het feestje was een groot succes. Een mooie nieuwe locatie (ik ben een grote fan van dat oranje en dat rood), een schitterend uitzicht over Leuven, veel oude bekenden met wie ik een gezellig babbeltje heb kunnen doen, veel hapjes en zo mogelijk nog meer drank. 😉
Dat van die drank à volonté zal mijn vriend zich deze ochtend wel een beetje beklaagd hebben. Gisteren moest ik hem bijna mee naar huis sleuren en eenmaal daar aangekomen lukte het hem zelfs niet meer de sleutel in het slot van de voordeur van nonkel K te krijgen. En terwijl hij ‘s nachts nog vol overtuiging beweerde dat hij jaja, echt waar, zou opstaan om 6.30u heeft hij deze ochtend toch maar rap de wekker een uurtje later gezet. 😉
Ik denk zelfs dat er nog alcohol in zijn bloed zat toen hij deze ochtend naar zijn werk vertrok. Ach, ‘t is de laatste werkdag van het jaar, dan mag dat, he. 😉
Vanochtend in de Italiaanse les zijn we aan een nieuw hoofdstuk begonnen met als onderwerp het beschrijven van mensen. Om een beetje op te warmen, moesten we in groepjes van twee praten over een persoon waar we goed mee kunnen opschieten en uitleggen wat we net leuk vinden aan die persoon. Na zo’n groepsgesprekje pikt de juffrouw er meestal een paar leerlingen uit om in het algemeen wat fouten te kunnen verbeteren.
En wie is haar favoriete slachtoffer? Jawel, mijn allerliefste vriendje, natuurtalent Italiaans. Dus vraagt de juffrouw aan hem: “Con chi vai molto daccordo?” Evident antwoord van mijn vriendje (voor de slechte verstaander: mijn vriendje vindt mij wel een toffe, ja). Volgende vraag van de juffrouw: “Perché?” Mijn vriendje: “Euh, perché parla molto…” Stilte. En dat was het enige wat hij wist te verzinnen!
Waar is de romantiek?! 😉