vrienden

Op zoek naar eten

Gisterenavond hadden we afgesproken om iets te gaan eten met een kennis die we al enkele jaren kennen, maar waar we niet echt close mee zijn. Om de bestaande banden wat nauwer aan te halen, stelde hij voor om een restaurantje te doen in Leuven. Wij dachten dat het op een doorsnee dinsdagavond in Leuven niet nodig zou zijn om te reserveren. Nu, dat bleek toch dik tegen te vallen. Onze eerste keuze, El Sombrero, bleek stampvol te zitten. En bij onze tweede keuze (La Stanza) was het zo mogelijk nog drukker. Gelukkig vonden we daarna een plaatsje in de Blauwe Maan, alwaar wij ons lieten verleiden tot een voorgerechtje én hoofdgerecht en dat terwijl ik de dag ervoor al zoveel gegeten had.

Het aanhalen van sociale banden is slecht voor de lijn. 😉

Welkom in Leuven

Gisteren was het dan eindelijk zover, het moment waarop ik al ettelijke jaren zat te wachten: de officiële verwelkoming van de nieuwe Leuvenaars op het stadhuis. Nu voel ik mij al jaren Leuvenaar (ongeveer vanaf de eerste dag dat ik als groentje in Leuven mijn studiecarrière inzette met een bezoek aan de Oude Markt, toen nog niet autovrij), maar sinds een maand of twee is het ook écht officieel. En bij deze komt er ook een einde aan de tochtjes naar een gemeentehuis in het verre Limburg. Het werd tijd.

De verwelkoming begon met een speech van Tobback. Beetje gestoef over de stad, schetsen van het belang van de unief, een kleine vermelding van het parkeerprobleem. Naar zijn doen een behoorlijk makke speech, vond ik. Dat kan beter, Louis! Na de speech kregen we een rondleiding in het stadhuis. We hadden een heel goede gids, een vrouw die duidelijk met passie over de interessante geschiedenis van Leuven en de rivaliteit met de Brusselaars babbelde. Tja, Leuven heeft misschien niet het grootste stadhuis, maar wel het mooiste. 😉

We mochten zelfs een blik werpen in het heilige der heiligen: de bureau van Tobback himself. Opvallend afwezig: een computer. Hoe de mens zijn werk gedaan krijgt zonder, het is mij een raadsel. Het bureau was bijzonder ordelijk en voorzien van de nodige geestrijke dranken om voor inspiratie te zorgen. 😉 ‘k Zou er persoonlijk niks op tegen hebben om in zo’n mooie historische omgeving te werken, maar dan toch liefst mét computer en internetverbinding.

Fotootje van de bureau:

Na de rondleiding volgde nog een kleine receptie. Bijzonder leuk was dat er zich enkele bekende gezichten onder de nieuwe Leuvenaars bevonden: een kennis die ik al een jaar of twee niet meer gezien had en een oud-studiegenootje. Ideaal om bij te babbelen onder het genot van een glaasje kriek en een aantal lekkere toastjes. De kennis bleek zich samen met zijn vriend een appartementje gekocht te hebben niet eens zo ver van ons. Ik moet toegeven dat ik een beetje verrast was over het feit dat hij een vriend had, want ik heb altijd gedacht dat hij hetero was. Alhoewel, knap, goed verzorgd, vriendelijk, sympathiek, de aanwijzigingen waren er. 😉 ‘k Heb ze meteen maar uitgenodigd om eens langs te komen in ons nieuwe appartement.

Ook fijn om bij te kunnen bijpraten met mijn oud-studiegenootje. Ik organiseer regelmatig reünies voor de mensen waarmee ik ben afgestudeerd, maar hij komt bijna nooit. (Eén keertje heeft hij acte de présence gegeven omdat ik hem in de Delhaize tegen het lijf ben gelopen en hem halvelings verplicht heb te komen. 😉 ) Ik heb zo’n gevoel dat hij een beetje buiten de vaste kliek valt die naar elkaars housewarming parties en doctoraatsverdedigingen gaat. Toch jammer, want ‘t is een sympathieke kerel én hij had een knappe Spaanse vriendin aan zijn zijde met wie ik nog wel eens een goed gesprek wil voeren.

Na nog een paar toastjes verorberd te hebben, breiden we een eind aan de gesprekken, want mijn vriend had nog een afspraak met zijn collega’s en die zaten met hongerige magen op hem te wachten om aan het diner te beginnen. Bij het buitenkomen van het stadhuis werden we getrakteerd op een werkelijk schitterende regenboog. De mens kan nog zulke indrukwekkende bouwwerken maken, de natuur overklast de kunstwerken van de mens moeiteloos.

Natuurlijk heb ik mij daarna laten overhalen om mee te dineren met de collega’s van mijn vriend. Ik heb immers nog nooit slecht gegeten in de Kosmopol, zelfs al moesten we gisteren een beetje te lang wachten naar mijn goesting. En zeg nu zelf, een aanbod voor een gratis maaltijd, dat sla je toch niet af?

Smullen

We zijn gisteren op het diner bij onze vrienden ongelooflijk hard in de watten gelegd. Er werden ons zowaar culinaire hoogstandjes voorgeschoteld als mousse van parmesaan, espuma van frambozen, schuimbereidingen, enzovoort. Ik was zwaar onder de indruk. Op zo’n momenten vind ik het jammer dat ik zelf niet in staat ben tot het creëren van zulke heerlijkheden. Ik raak al in paniek als ik twee dingen op hetzelfde tijdstip moet klaar krijgen (lang leve de éénpansgerechten).

Een impressie van wat we zoal voorgeschoteld kregen.

Een hapje met aardappel en scampi:

Het voorgerecht met verse tonijn, witte asperges en avocadomousse:

Het hoofdgerecht met speenvarken, mini-shiitake paddenstoelen, aardappeltjes en twee sausjes:

En last, but not least, het prijswinnende dessert:

Voor herhaling vatbaar!

Geen housewarming vandaag

Maar dat wil niet zeggen dat er niet gefeest zal worden! Vanavond zijn mijn vriend en ik uitgenodigd op een diner bij vrienden in Limburg. Ik heb torenhoge verwachtingen, want de twee koks van dienst volgen allebei als hobby kokschool en één van de twee heeft zelfs al een receptenwedstrijd van de Knack gewonnen. Het menu dat we voorgeschoteld zullen krijgen is nog een verrassing, maar ik twijfel er niet aan dat het lekker zal zijn.

Housewarming nummer twee

Was een groot succes! Wel een beetje spijtig dat er op het laatste moment nog mensen hebben afgezegd of gewoon niet zijn komen opdagen (foei!). Maar niet getreurd, meer drank en hapjes voor de personen die wel gekomen zijn. 😉 En eerlijk, ik vond het wel gezellig dat er wat minder volk was. Nu kon ik wat meer tijd uittrekken om te babbelen met de gasten.

Ik ben blij dat de kleur van de keuken zo goed in de smaak blijkt te vallen. ‘t Was een beetje een gewaagde keuze, maar tot nu toe hebben we alleen maar positieve commentaar gekregen (ofwel waren onze gasten te beleefd om toe te geven dat ze de kleur maar niks vonden). Zelfs de beruchte groene kamer kon er nog mee door volgens sommigen.

Opvallend: er is véél meer drank verzet dan vorige week. Dat volk van Gent kon er wat van. 😉 Vooral de cocktails vielen goed in de smaak. ‘k Heb meermaals de shaker mogen bovenhalen en onze bar butler is ook goed gebruikt geweest. De ice crusher hebben we moeten verplaatsten naar de badkamer. Crushed ice is onontbeerlijk voor cocktails, maar damn, dat ding maakt veel lawaai. Specialiteiten van het huis zijn caipirinha en margarita. Niet toevallig mijn twee favoriete cocktails. 😉 Vraag ernaar als u bij ons op bezoek komt.

Wijn is trouwens helemaal niet meer populair. Op de twee feestjes die we al gehad hebben, is er geen enkele fles rode wijn gedronken en ocharme één flesje witte wijn. Champagne, cava en gewone schuimwijn (voor de cocktail maison) daarentegen gingen er wel vlotjes in.

Meest gehoorde opmerking: “Tiens, jullie bed staat in het midden van de kamer.” (Wat trouwens ideaal is om rondleidingen te geven: een toertje rond het bed.) We hebben dat bed zo gezet om de muren van de slaapkamer te schilderen en na de werken is dat daar blijven staan.

In de categorie “wat ben ik deze keer vergeten te serveren”: de zwamworstjes. Nochtans één van de lievelingshapjes van mijn vriendje. Gelukkig heb ik ditmaal wel aan de pizza’s gedacht. 😉

Een dikke dankjewel aan iedereen die is komen meefeesten. Een écht goed feestje wordt gemaakt door de feestvierders.

Klein minpuntje: ik was deze ochtend alweer wakker om negen uur. Grmbl.

Betrapt

Allez, toch bijna. We waren gisteren helemaal klaar voor de start van het feestje en toen dachtten we: hey ja waarom niet nog snel een vluggertje, vóór de eerste gasten hier staan? En ja, natuurlijk stonden de eerste gasten hier nét op het moment suprème, tien minuten voor de officiële start van het feestje. Al een geluk dat de voordeur op slot was. Nog nooit zo snel onze kleren weer aan gehad. 😉

Ongelijk verdeeld

Morgen houden we onze eerste housewarming party in het nieuwe appartement. De eerste van drie (een party voor elk jaar dat we op ons appartement hebben moeten wachten). En ik heb er vannacht al niet goed van geslapen. Wakker rond zes uur en dan niet meer in slaap kunnen geraken. Overdenken wat er nog allemaal moet gebeuren. We hebben nog heel wat kuis- en opruimwerk voor de boeg. Alles ligt momenteel onder een fijn laagje stof, veroorzaakt door de buurman, het is nog behoorlijk rommelig in de leefruimte en er moeten nog wat kunstwerkjes aan de muur gehangen worden om de boel wat op te vrolijken. De eetkamer die we besteld hadden is nog niet aankomen, maar da’s geen ramp. Hebben we meer plaats voor onze gasten.

De verdeling van het aantal mensen over de feestjes is helaas niet echt ideaal te noemen. Morgen verwachten we 34 mensen. Dat lijkt ons zowat het ideale aantal om op een comfortabele manier te ontvangen in ons appartementje. De week erna (21 april) komen er 28 mensen, iets meer relax dus. En dan komt het: op zaterdag 5 mei komen er 52 feestvierders. Tweeënvijftig, terwijl we de limiet voor het aantal personen per feestje op 40 gesteld hadden. Er waren echter zoveel inschrijvingen voor 5 mei dat we niet anders konden dan die limiet optrekken. We hebben zelfs al mensen moeten teleurstellen die ook graag op de vijfde mei gekomen waren. Maar sorry, meer volk zie ik echt niet zitten. Nuja, ik snap het ergens wel, iedereen zoekt naar een dag met bekend volk. Maar hey, de 21ste april komen er ook heel toffe mensen! Be adventurous!

Alweer een plantje extra

Gisterenavond (na de elektriciteitshock) hadden we afgesproken met vrienden E, T en hun schattige poppendochter M, omdat ze ons appartementje eens wilden zien. En ja, ze hadden een plantje en een kaartje bij om ons te feliciteren met onze verhuis. Een kleurrijke orchidee siert nu het aanrecht van onze keuken. Dit legt een zware verantwoordelijkheid op mijn schouders, want ik heb niet echt groene vingers. Planten hebben in mijn aanwezigheid de gewoonte om zielig weg te kwijnen. Maar ik heb gezworen dat ik het deze keer beter zal aanpakken. Ik zal de twee plantjes die we hebben gekregen, vertroelen en verzorgen en ze zullen groeien en bloeien (althans dat hoop ik).

Na de ronleidingen in ons appartementje, zijn we met z’n allen een uitgebreide, superlekkere menu gaan eten in restaurant Himalaya. Leuk gebabbeld. Gepraat over de toekomstplannen van E en T, nu E’s doctoraat bijna achter de rug is en hij een postdoc in het buitenland ambieert. Gespeeld met M, die gisterenavond een echt modelkindje was. Nog geen één jaar oud en ze is de hele avond mooi op de schoot bij mama en papa blijven zitten (de Himalaya had geen kinderstoeltjes). Iets voor het dessert gebracht werd, viel ze in slaap in de armen van mama T en blijkbaar lag ze daar goed. 😉

Heel leuke avond. Goed gezelschap en lekker eten, meer moet dat echt niet zijn.

Doctor U

Mijn vriend en ik waren na het werkcollege (dat tegen alle verwachtingen in erg interessant was) nog net op tijd om de voorzitter van de doctoraatsjury te horen verkondigen dat vriendin U zich voortaan doctor mag noemen. Na het applaus van het publiek werd het woord gegeven aan haar promotor voor de traditionele speech. Een heel mooie en ontroerende speech waarin hij veel lovende woorden over had voor de eerlijkheid en bescheidenheid van U. ‘t Is waar, als het over haar doctoraat ging, was U altijd de eerste om haar werk te minimaliseren: ‘t was toch niet zo goed en eigenlijk kon dit en dat nog wel beter. Terwijl ik vind dat ze met recht en rede trots mag zijn op haar werk. Ze heeft er hard voor gewerkt en het resultaat mag gezien worden.

De receptie achteraf was plezant. Veel bekend volk en gelegenheid om toffe gesprekken te voeren. De mama van U straalde van trots en zelfs haar papa vond vandaag doctoreren toch iets minder tijdverlies dan gewoonlijk. 😉 U bleef bij dit alles haar gewone bescheiden zelve. Benieuwd welke richting ze haar carrière nu zal uitsturen.

Feestje

Gisteren zijn mijn vriend en ik naar het verjaardags- annex doctoraatsfeestje van vriend M geweest. Het feestje ging door op zijn appartement, dus het aantal genodigden was beperkt. Niet dat mij dat stoorde: als er minder volk is, heb je de tijd om meer diepgaande gesprekken te voeren. Er waren een aantal nieuwe gezichten bij, maar ongemakkelijke stiltes vielen er nooit. De aanwezigen hadden natuurlijk allemaal een IT-achtergrond, dat schept een band. 😉 Vooral met genodigde U had ik een “klik”. Lang geleden dat ik nog zo hard gelachen heb. :-)

Als afsluiter kregen we het trouwalbum van M en L te zien. Een kunstwerkje van fotograaf Jos Verhoogen. M en L hebben er lang op moeten wachten, maar het resultaat was dit zeker meer dan waard. Prachtige foto’s verwerkt in een bijzonder mooi album. Een aandenken dat de eeuwigheid kan trotseren.

Alleen een beetje spijtig dat het feestje in het midden van de week viel, waardoor niemand het echt laat kon maken. Ach ja, volgende week legt vriendin U haar doctoraat af en zie ik de mensen die ik gisteren heb leren kennen weer terug. Ik kijk er al naar uit!