vrienden

Drie uur is veel te weinig

Om voor drie jaar bij te praten. Mijn lieve vriendin L was er woensdag om vijf uur en moest alweer weg om acht uur. Drie uur, net genoeg om een lekkere vegetarische maaltijd in mekaar te draaien, een flesje schuimwijn te ledigen en vast te stellen dat ze nog steeds dezelfde was. Een beetje vermagerd omdat haar gezondheid haar wat parten speelt, maar zoals gewoonlijk boordevol plannen. Vandaag vertrekt ze alweer naar Qatar om daar voor een jaar op de ambassade te gaan werken. Het zal voor haar een blij weerzien worden met haar Syrische vriend die ze een jaar heeft moeten missen.

Drie jaar valt niet samen te vatten in drie uur en ik moest haar nog zoveel vertellen. Maar ik mag niet klagen, niet iedereen heeft het geluk gehad haar te zien tijdens haar blitzbezoekje in België. Hopelijk moet ik geen drie jaar wachten op een volgend weerzien.

De zon

Een beetje aarzelend, maar ze komt erdoor. En da’s maar goed ook, want binnen een uur of drie vertrekken we met een bende van achttien man op weekend. Tijd voor wandelingen in een glooiend groen landschap, pannenkoeken, wie weet een verfrissende duik in een meer, barbecue, wijn, spelletjes en goeie gesprekken. Waimes, here we come!

Straks…

Komt mijn lieve vriendin L naar ons appartementje. Spannend! Want ik heb haar al meer dan drie jaar niet meer gezien. Haar omzwervingen hebben haar achtereenvolgens in Washington, Qatar, Washington en nu weer in België gebracht. Ik kijk uit naar het weerzien en ben benieuwd of ze fel veranderd is. Ik denk van niet.

Stapelbed

Vrijdagavond bleven medebeleuvenisgangers en all round toffe mensen L en U bij ons slapen. Meteen de vuurdoop voor ons stapellogeerbed. Zou het bed overeind blijven staan? Had mijn vriendje wel alle schroeven goed genoeg vast gedraaid? We zouden het snel genoeg weten.

Even onstond er een vrij hilarisch tafereel toen L een half uur te vroeg voor onze deur stond en ons deurbelgewijs nogal ruw uit het inwijden van ons stapelbed rukte. Kleren die snel alhier en aldaar bijeen gezocht en weer aangetrokken moesten worden. Bewijsmateriaal dat snelsnel weggemoffeld werd. En ja, natuurlijk had ze het door. De rest van de avond hebben we de nodige steken mogen ontvangen…

En het bed? Dat heeft zijn vuurdoop glansrijk doorstaan.

Barbecue

Gisteren gaf vriendin D een barbecue omdat ze haar tweede diploma gehaald had (D combineerde net als ik een voltijdse studie rechten met voltijds werken, maar is hier net iets efficiënter in dan ikzelf) én omdat ze ging samenwonen met haar vriend. Als dat geen goeie reden is om een feestje te geven, dan weet ik het ook niet meer.

Het was de eerste keer dat we de vriend van D zagen en die eerste kennismaking viel goed mee. Ik moet eerlijk toegeven dat ik een beetje een macho verwachtte. Vriend L zit bij de politie en is een motorrijder. (Ja, ik weet het, vooroordelen, vooroordelen.) En zoals zoveel voordelen bleken ook deze onterecht te zijn. De vriend van D was een beminnelijke gastheer en een lieve vader voor zijn kindjes. Ja, D gaat deel uitmaken van een nieuw samengesteld gezinnetje. Ik was echt onder de indruk van hoe goed de kindjes haar aanvaard hadden. D had duidelijk hun hartjes gestolen. Toch niet zo evident.

De aanwezigen op de barbecue vormden een zeer gemengd publiek. Wat vrienden, wat buren, wat familieleden. Buiten D, kenden we niet veel volk. K, met wie we eerder op de week iets waren gaan eten was er ook, ik kende nog een paar mensen van ziens en de rest totaal niet. Gelukkig was de sociale bui van Beleuvenissen blijven hangen en werd er al snel fijn gebabbeld. (Dat moest wel, want het vlees was ofwel te hard gebakken ofwel nog half rauw. Barbecuen, het is een kunst.) Het meest heb ik genoten van het gesprek met de vader van L. Een echte volksmens. Ik zag hem zo zijn levensverhaal aan de toog doen. Hij was apetrots op zijn jongste zoon, die niet op de barbecue kon zijn omdat hij in het buitenland zat voor zijn werk. Een sappig gesprek.

Doordat er veel mensen met kindjes waren, begon het eerste volk al rond negen uur ‘s avonds te vertrekken. Dat kwam ons redelijk goed uit, want we waren nog moe van de beleuvenisuitspattingen en konden een beetje bijslapen wel gebruiken.

Beleuvenissen

Samengevat in één woord: zalig! We zijn begonnen met een bende van tien personen en geëindigd met een man of zestien. Onderweg kwamen we andere vrienden tegen en vrienden van die vrienden en zo groeide ons groepje gestaag aan. En wonder boven wonder klikte het met iedereen. Dit ondanks de grote verscheidenheid in leeftijd en bezigheden. Ik denk dat iedereen gewoon goed gemutst was en dat het contact leggen daarom zo vlot ging. Of misschien was ik gewoon in een supersociale bui. 😉

We pîkten een stukje Kadril mee en het grootste deel van het optreden van Urban Trad. Ik was erg gecharmeerd door het optreden van Urban Trad, vrolijke muziek die tot dansen uitnodigd, gebracht door goeie muzikaten. En als afsluiter speelden ze natuurlijk Sanomi. De paraplu’s hadden we voor niks meegesleurd, want ondanks de dreigende hemel bleef het lekker droog. De temperaturen waren aangenaam te noemen, zelfs voor een koukleum als ik.

Omdat er in onze groep enkele mensen nog niets gegeten hadden, zakten we naar de Komeet af voor een hapje en een drankje. Doordat het weer wat twijfelachtig was, bleven vermoedelijk veel mensen thuis, want er was plek zat op het niet-rokersverdiep. Na het optreden van Kadril wilden we graag nog iets drinken. Niet eenvoudig als je met een groep van zestien personen op stap bent, maar we wilden toch proberen een plekje te vinden. En ja, het geluk lachte ons toe: in de Wentelsteen, het eerste café dat we aandeden, vonden we een hoop vrije tafeltjes. Vlakbij het toilet, maar da’s handig voor de grote nood.

We hebben gebabbeld en gekeuveld tot een uur of twee en vervolgens de avond afgesloten met een spelletje weerwolven. De valse beschuldigingen vlogen vrolijk heen en weer en er werden à volonté onschuldige burgers gelyncht. Een tip voor toekomstige spelletjes: mijn vriendje is bijna altijd weerwolf. Het loont dus om hem zo snel mogelijk te elimineren. Helaas heeft mijn vriendje zo’n onschuldig uiterlijk dat hij bijna altijd wint als hij weerwolf is. Niemand verdenkt hem! Nog een tip: ik ben bijna NOOIT weerwolf dus stop met mij te lynchen in de eerste ronde, alstublieft!

Cocktailbalans van de avond: mojito, frozen daquiri en white lady (bij gebrek aan margarita en dat terwijl ik geen gin lust).

Bruxelles

Gisterenavond ben ik met een zeer voornaam heerschap op stap geweest in Brussel. Ik zou vaker moeten weggaan in de hoofdstad van ons landje, want Brussel is een interessante stad vol tegenstellingen. Pittoreske straatjes wisselen zich af met verloederde buurten, de contrasten zijn er talrijk en liggen soms maar twee straten van elkaar af. Ik hou ook van het internationale publiek dat je in Brussel aantreft. Je hoort er talen uit alle windstreken van de wereld.

Het plan was om iets te gaan eten in een leuk Italiaans restaurantje. Helaas bleek het restaurant bij een eerste poging nog niet open te zijn en bij een tweede poging (we waren eerst nog iets gaan drinken en dan teruggekeerd om daar exact op het openingsuur aan te komen), mochten we van de uitbaters nog niet binnen. Tja, ik kan begrijpen dat de keuken nog niet volledig klaar is, maar je kan de mensen dan toch al binnen laten om een aperitief drinken? Reden genoeg om op zoek te gaan naar een alternatief.

Dat vonden we op de Vismarkt Bij den boer. Het viergangenmenu van de dag bestond uit vissoep, carpaccio van sardienen, tarbot en een caramelmousse-achtig dessert. De eerste drie gangen waren uitstekend. Het dessert viel mij wat tegen, wegens te weinig chocolade-inhoud en niet echt mijn smaak. Dus dat heb ik gewoon laten staan, ik had toch al meer dan voldoende gegeten met de eerste drie gangen. Voor die vier gangen betaalden we trouwens maar 25 euro, da’s geen geld voor wat we op ons bord kregen. Wel een beetje jammer dat we in het minder gezellige achterzaaltje zaten, maar dat werd ruimschoots gecompenseerd door het lekkere eten en het gezelschap. 😉

Na het eten begaven wij ons goedgemutst naar de overkant van de Vismarkt. Los Romanticos was onze (rookvrije!) bestemming. De uitgebreide cocktailkaart bracht mij al meteen aan het watertanden. Terwijl mijn stoer gezelschap het bij een frisdrankje hield, proefde ik voor de eerste keer in mijn leven een pisco sour. Kameraad E had mij dat drankje een keertje aangeraden, maar hier in België heb ik nog niet vaak pisco sour op de drankkaart zien staan. Het smaakte mij alleszins enorm. En omdat eentje, geentje is, sloot ik de avond af met een caipirinha. (Een ronde lijn is ook een lijn.)

Terwijl we van onze drankjes zaten te genieten, konden we live een salsales meemaken. Ik probeerde mijn gezelschap nog te overtuigen om samen met mij een stapje op de dansvloer te zetten, maar hij wilde niet. Had zeker schrik dat ik op zijn tenen ging staan. 😉 De volgende keer gaat hij er toch niet zo gemakkelijk vanaf raken…