vrienden

Zwangere buikjes

Gisterenavond hadden wij (o originaliteit) bezoek. Natuurlijk hebben mijn vriend en ik weer ons uiterste best gedaan om een lekkere en voedzame maaltijd op tafel te zetten, maar ik ga jullie hier niet lastig vallen met de menu en de bijhorende aangepaste wijnen uit de doeken te doen. Er zijn andere en beter blogs die het over de geneugten van een goeie maaltijd hebben. Het volstaat te zeggen dat het heel lekker was, we veel complimentjes gekregen hebben en ik mij ditmaal niet verbrand heb. Met dank aan mijn vriendje die de hete ovenschotels uit de oven gehaald heeft. 😉

Neen, waar ik het écht over wilde hebben: ik heb gisteren voor de allereerste keer een baby in de buik van een mama voelen schoppen. Nu denken jullie misschien, hoe kan dat nu, met die legioenen zwangere vriendinnen? De waarheid is dat ik het nog nooit heb aangedurfd om aan een zwangere vrouw te vragen of ik eens aan haar buik mocht voelen. Ik denk dat veel vrouwen dit toch als een aantasting van hun privacy zien en ik ben thuis opgevoed met bijzondere aandacht voor goeie manieren en zo. Gelukkig nam vriendin F zelf het intiatief door te vragen of ik niet eens wilde voelen hoe de baby de hik had. Waarvoor dank. Alweer een levenservaring rijker.

Een fijne zondag

Fijn. Met z’n vieren rond de tafel zitten. Genieten van het eten. Een glaasje wijn in de hand (niet voor haar, want zij is zwanger). Bijpraten voor een jaar. Felicitaties krijgen voor het lekkere eten. Gelukkig zijn dat het iedereen zo smaakt. Fruit in warme chocolade doppen. Genoeg onderwerpen hebben om een week mee vol te praten. Te horen hoe gelukkig ze zijn, daar in hun pas gekochte huis in Den Haag. Hoe ze uitkijken naar de baby. Dat ze het geslacht al weten. Dat de jobs boeiend zijn. En dat het klikt. Gewoon. Fijn.

Winkelen

Net terug van inkopen doen voor een heel leger. Allez, ‘t is te zeggen voor twee zwangere vrouwen en hun respectievelijke echtgenoten. Ja, er zijn dus nog steeds mensen die ons appartementje nog niet gezien hebben. Ik ben momenteel al afspraken aan het maken voor oktober. En zo blijven we bezig. Niet dat ik klaag: bezoek krijgen is plezant! Ik kijk al uit naar morgen en overmorgen.

Gentse Feesten

‘k Heb door het goed gevulde weekend (inkopen doen, kuisen, de was doen, bezoek ontvangen, eten maken, spelen met de kindjes, babbelen, slapen, kuisen, de was doen, bezoek ontvangen, spelen met de kindjes, eten maken, foto’s online zetten, slapen) niet veel tijd gehad om een verslagje online te zetten. Ondertussen zijn anderen mij al voor geweest, dus houd ik het bij een kort maar krachtig berichtje:

Dankjewel Joke, Peter, Lynn, Pieter, Vincent, Peter, Jeroen, Sigrid, Stefanie en special guest Gypsy voor de fijne avond. Volgend jaar blijven we overnachten in Gent en zorgen we dat we genoeg drank binnen hebben om de Duveltent te trotseren, beloofd! 😉

PS: Moeten er nog Zwan-worstjes zijn?

Decibels

Amai, drie kindjes kunnen verdorie veel lawaai produceren. ‘t Was plezant om met het klein grut te spelen, maar ‘k was toch blij toen ze in hun bedjes lagen en we op ons gemak konden bijpraten met de papa’s en de mama’s. Hun aanwezigheid heeft wel voor een unicum gezorgd in ons appartementje. Voor het eerst heeft er iemand in de badkamer geslapen. Tja, als je maar twee slaapkamers hebt en de kindjes laten mekaar niet slapen, dan moeten er drastischere middelen gezocht worden. 😉

Winkelen

Opgestaan om elf uur (aja, we moesten toch een beetje uitslapen na ons avondje Gentse Feesten), gaan winkelen (lang leve de GB Express aan het station van Leuven die altijd open is als alle andere winkels dicht zijn), naar de markt in de Brusselsestraat, naar de bakker op de Naamsesteenweg en hey, opeens is het al half twee en moet er nog in sneltreinvaart gepoetst en opgeruimd worden, want binnen twee uur staan onze gasten hier. Vier volwassenen en drie kindjes tussen anderhalf en drie jaar op bezoek. Benieuwd wat dat zal geven.

Een heet etentje

Tot gisteren zijn alle etentjes op ons appartement mits een paar schoonheidsfoutjes zeer goed verlopen. Dat was totdat ik gisteren gloeiendhete saus van de overigens voortreffelijke sint-jacobsschelp over mijn hand kreeg. Een welgemeende “aaaaw” ontsproot aan mijn mond. Verdorie dat deed zeer. ‘k Heb op aandringen van onze gasten vervolgens ongeveer een half uur met mijn hand in koud water gezeten, al moet gezegd dat dit de groei van de brandblaren geenszins verminderd heeft.

Het bereiden van de tweede gang van ons diner (ook een ovengerecht) heb ik maar wijselijk aan mijn vriend overgelaten. Die zwierde gezwind de witte wijn, de tijm, de paddenstoelen, het klontje boter en de kipfilets in vier zakjes van aluminumfolie, liet deze een twintigtal minuten gaarstoven in de oven om vervolgens zonder ongelukken en brandwonden het bakblik uit de oven te verwijderen en de kip op ons bord te poneren. Een supereenvoudig, maar superlekker gerecht.

En omdat ik een beetje verbrand en daardoor zielig was, was er speciaal voor mij chocoladefondue als dessert. Ok, ok, zonder dat spijtige voorval zou er ook chocoladefondue op het menu gestaan hebben. 😉 De chocoladefondue smaakte alleszins even lekker met verbrande vingers. Al paste ik toch wel op voor het vlammetje onder het fonduestel.

Deze ochtend ben ik dan maar direct flammazine gaan kopen bij de apotheker. Hoe lang duurt het eer zo’n brandwonde geneest?