Gelukkig geen sprake van stress deze keer! Integendeel, we genoten samen van heerlijke Aziatische gerechten (te koud voor sushi) en babbelden op het gemak met een glas wijn in de hand. Zalig!
Met dank aan Goofball en haar gezin voor de gastvrijheid.
thais
Thai food at May’s
Gisteren spoorde ik na het werk naar Antwerpen-Berchem voor een afspraak met één van mijn neven. ‘t Is vreemd, ik heb er maar een dik half jaar gewoond, maar Antwerpen voelt voor mij nog altijd een beetje als thuiskomen. Vooral het station van Berchem waar ik elke dag de trein naar mijn werk nam.
Mijn neef wachtte me op in het station en we wandelden samen naar de Dageraadplaats, het gezelligste plein van Antwerpen. Mijn neef had een tafeltje reserveerd bij May’s, een restaurant dat zowel Thaise als Vlaamse keuken serveert. Een beetje een vreemde combinatie, maar het werkt blijkbaar wel: het terras zat stampvol en waardoor we noodgedwongen ons tevreden moesten stellen met een tafeltje binnen. Gelukkig stelde de ober voor om ons te komen waarschuwen van zodra er een tafeltje op het terras vrij kwam.
Mijn neef en ik hadden serieuze gesprekken over het leven, relaties en zijn kinderen. Hij maakt momenteel op relationeel vlak een moeilijke periode door, dus ik was blij om een luisterend oor te kunnen bieden. Al vrees ik dat de brokken moeilijk te lijmen zullen zijn.
Natuurlijk bestelden we twee Thaise gerechten om te delen en ik kan bevestigen dat beide gerechten uitstekend waren. Ook de groenten die we als bijgerecht besteld hadden, waren zeer lekker. Alleen jammer dat de bediening wat steken liet vallen. We moesten de ober nog eens herinneren aan het feit dat we een portie rijst bijbesteld hadden. Maar May’s is zeker een aanrader voor liefhebbers van de Thaise keuken.
We sloten de avond af met een biertje voor hem en een glaasje cava voor mij op het terras van Gitanes op het Tramplein. Een gezellige avond die zeker voor herhaling vatbaar is.
Thaise kittens
Gisteren spoorde ik naar Limburg voor een bezoekje aan mijn moeder in het rusthuis en vervolgens foto’s te maken van de schilderijen en andere voorwerpen in mijn ouderlijk huis, zodat we stilletjes aan de hoeveelheid rommel daar kunnen verminderen. Ongelooflijk wat een mens doorheen de jaren kan verzamelen in zo’n huis. Als mijn vader effectief doorgaat met zijn verhuisplannen (dat valt nog te bezien), is het moment aangebroken om alvast wat orde op zaken te stellen. Dus als iemand tips heeft hoe van een hoop schilderijen en andere siervoorwerpen af te geraken, laat zeker weten.
Na een min of meer volledige inventaris gemaakt te hebben, reden mijn broer en ik naar afhaalrestaurant Thai Station in Sint-Truiden voor ons avondmaal. En amai, mijn broer en zijn vriendin hadden overschot van gelijk: zonder twijfel de beste Thai van Limburg! De Tom Yam Kung soep (mijn persoonlijke favoriet) was echt heerlijk! Al twijfel ik nog of ik de volgende keer voor Thai pikant moet gaan. De pornstar martini’s waren trouwens een goeie start van de maaltijd. En zoals gewoonlijk zorgden mijn broer en zijn vriendin voor een lekker flesje wijn bij de maaltijd.
Na het eten, haalde mijn broer voor het digestief wat flessen uit zijn aanzienlijke voorraad boven en speelden we Exploding Kittens. Het geluk was ditmaal niet aan mijn kant, want ik werd keer op keer ingemaakt. Gelukkig was er de uitstekende rum om mijn humeur op te krikken.
Als uitsmijter nog een foto van een echte kitten! Die ik, vrees ik, een beetje bang heb gemaakt.
Thais with friends
Na het feestelijk verjaardagsontbijt werden de festiviteiten op zondagavond verder gezet ten huizen Goofball. Enfin ja, we hadden al een tijd plannen om samen take-out te eten, dus het kwam nu toevallig zo uit. 😉 De keuze viel op Thais (met een paar Indische gerechten ertussen om het spannend te houden). We genoten van het eten, dronken een glaasje en praatten bij over de dingen des levens, terwijl de twee zonen van Goofball en haar echtgenoot voor de nodige entertainment zorgden.
Een gezellige avond onze vrienden, meer moet dat echt niet zijn.
Het Fotomuseum in Antwerpen
Gisteren zijn we dus naar het Fotomuseum in Antwerpen geweest. Ons bezoekje verliep echter anders we in gedachten hadden. Daar aangekomen bleek dat er maar een heel klein gedeelte van het museum te bezoeken viel, met de name de tentoonstelling “Jean-Paul Deridder-CINEMA”. Wij vielen een beetje uit de lucht, maar de personen aan de balie hielden vol dat het op de site stond. En ja, bij nadere inspectie staat er inderdaad zoiets op de site. Maar ik vind dat de site toch wel wat duidelijker kon vermelden dat er maar één klein zaaltje te bezichtigen valt van het héle museum. Dat vonden de mensen aan de balie ook wel een beetje want, en ik citeer: “Ja, het staat blijkbaar niet zo duidelijk op de site, want er zijn nog al mensen langsgekomen die niet wisten dat het museum eigenlijk dicht is.” Ja, hallo?
Maar goed, we laten ons niet zo snel ontmoedigen dus vroegen we wat het Filmmuseum te bieden had. De filmzalen van MuHKA_media bevinden zich in hetzelfde gebouw als het Fotomuseum, maar daarvan is natuurlijk totaal niks terug te vinden op de site van het Fotomuseum. (En voor de mensen die de moeite doen om op de links te klikken, de site van het MUHKA suckt.) De persoon aan het onthaal wist ons te vertellen dat er een film van Martin Parr speelde. Maar waar die film juist over ging, dat wist hij ook niet. De andere dame aan het onthaal zei dat het waarschijnlijk wel grappig zou zijn en over Britten ging. Ok, wij zijn niet vies van een experimentje, dus tickets gekocht voor de film. Tickets die ons 6 euro het stuk kostten, maar volgens het ticketje eigenlijk 6.20 euro kostten. De overbodige .20 was zeer professioneel doorgehaald met zo’n Pritt correctieroller. 
En dan hadden we blijkbaar nog teveel betaald, want twee minuten later kwam de mevrouw van de balie ons achterna om ons nog twee euro terug te geven, want de tickets kostten maar vijf euro. Euh ja, ok, geld terugkrijgen is altijd fijn.
(Voor de mensen die nu druk aan het zoeken zijn op de MUHKA site naar informatie over die film van Martin Parr, doe geen moeite, ik heb zelf ook Google en mijn beste zoekskills moeten gebruiken om die info te vinden. Een mens zou denken: dat zal wel gewoon op de kalender met de programmatie staan. Maar dat zou toch echt veel te eenvoudig zijn. We willen de mensen toch zeker niet op een snelle manier correcte informatie bezorgen?)
Goed, de film zelf dan: Think of England. Echt, een supergrappig filmpje. Vooral de interviews met halfweggeblazen mensen in stormachtig weer. “So what do you think of England?” “Lovely, just lovely.” En die kerel op het strand met zijn trampolines: “Can’t get any better than this. You get food poisoning in all those foreign countries like Spain.” Haha, subliem. En nog: “We beat those bloody Germans in two World Wars en one World Cup.” Martin Parr had een duidelijke voorkeur voor het interviewen van stereoptypen, want ik kan me niet voorstellen dat de gemiddelde Engelsman of -vrouw zich kan terugvinden in het beeld dat in deze film geschetst werd. Maar we hebben goed gelachen en da’s het voornaamste.
Na drie kwartier (en niet anderhalf uur zoals ons verkeerdelijk verteld werd aan het onthaal) was de film al gedaan. Een beetje een abrupt einde, ik was nog lang niet uitgekeken op die rare Engelsen. Maar de magen van onze gastheer en gastvrouw waren al aan het rammelen en de gastvrouw had nog werk aan het avondeten, dus besloten we de Sinksenfoor maar te laten waar wat het was. En zo werd het nog een heel gezellige avond, met superlekker (maar veel te veel) Thais eten, een mooie fotoreportage over Thailand, nog eentje over Finland en de reiskriebels die bij mij steeds luider de kop op staken. Hopelijk kunnen mijn vriend en ik binnen een jaar of zo ook eens een grote reis maken.