Back in Geneva!

Na mijn spurt door de regen naar Brussel-centraal, kwam ik vol adrenaline aan in Leuven. Ik had nog welgeteld 14 minuten om mijn valies te maken en mij dan vervolgens te haasten om de trein van 15.24 naar de luchthaven te halen (gelukkig reisde ik enkel met handbagage). Fijn om nog eens richting Genève te kunnen trekken, wat toch alweer van juli vorig jaar geleden was. Op de luchthaven kocht ik Neuhaus pralines als geschenkje voor onze vrienden in Aubonne. Jammer genoeg was ik er niet meer in geslaagd om bij Bittersweet langs te gaan. De tijd die mij nog restte voor mijn vlucht van 17u zou vertrekken, vulde ik zo productief mogelijk in, tokkelend op mijn werklaptop. Lang leve wifi!

De vlucht verliep vlotjes en mijn vriend stond op zijn vertrouwde plekje op mij te wachten. We namen de trein naar Cornavin en dropten onze spullen af in Hotel Les Arcades, gelegen op de tweede verdieping van een groot gebouw vlakbij het station. De kamer was redelijk basic, maar het bed was goed en er waren voldoende kussens. Meer heeft een mens niet nodig!

Voor het avondmaal trokken we naar Spaans restaurant El Faro, waar we een eeuwigheid geleden al eens aten en dat mij toen echt goed bevallen was. Helaas was het restaurant volgeboekt. De vriendelijke dame aan het onthaal zag mijn teleurstelling en bood ons een hoge tafel met barkrukken aan, zodat we toch een plekje hadden. Heel blij mee! En ja, de paella was even lekker als ik mij herinnerde, helaas kon hetzelfde niet gezegd worden over de prijzen, die flink gestegen waren sinds ons laatste bezoek. We lieten het niet aan ons hart komen en bestelden een lekker glaasje Albariño verdejo en Chardonnay bij onze maaltijd.

Terwijl wij aan het eten waren, kwam er een meisje binnen waaien, type influencer, die graag een crème El Faro, een variant op de crema catalana met verse ananas, wilde. Dezelfde dame die ons een tafeltje had bezorgd probeerde in het Frans uit te leggen dat ze een twintigtal minuten moest wachten op dat dessert, maar het meisje verstond heel duidelijk geen woord Frans. Dus boden wij onze diensten aan als tolken. Het meisje zei dat ze zo lang niet kon wachten, want dat ze haar trein moest halen. Waarop de dame repliceerde dat ze geen crema catalana als take-away kon meegeven. Dat het dessert zich daartoe niet leende. Een heel gedoe, want het meisje wou per sé dat dessert proberen zonder haar trein te missen. Uiteindelijk deed de keuken een inspanning en op vijf minuten stond het dessert voor haar neus.

Nu was ik zelf nieuwsgierig geworden natuurlijk naar die fameuze crème El Far. Dus bestelde ik mij een portie, gewoon om te weten of dat dessert al dat gedoe waard was. En ja, het smaakte mij zeker, maar ik denk dat ik toch de voorkeur geef aan een klassieke crema catalana. Voor mij gaf de verse ananas weinig meerwaarde.

Na de maaltijd maakten we nog een wandeling tot aan het meer en kropen dan op tijd in bed. Kwestie van de volgende dag goed uitgeslapen te zijn voor de Caves Ouvertes van Genève!

Les terrasses vignobles de Lavaux en Lausanne – 20 mei 2023

Ondanks het smalle bed heb ik best wel goed geslapen. Het ontbijt in MAD hotel stelt helaas niet zoveel voor. Ik houd het bij een baguette met wat kaas, een hardgekookt ei en een potje yoghurt. Een beetje soberheid na de copieuze maaltijd van de dag voordien mag wel.

Ditmaal nemen we de metro naar het station van Lausanne. Wij leren uit onze fouten, of althans toch uit de fouten van mijn vriend. 😉

Een aangename treinrit later stappen we uit in het station van Cully. De zon schijnt en we halen meteen de zonnecrème boven. Tussen de wijngaarden is er weinig schaduw, een ideale plek om te verbranden dus.

Mijn vriend heeft een mooie wandeling gevonden die ons doorheen de wijngaardterrassen van Lavaux leidt. UNESCO werelderfgoed dat op elk seizoen mooi is, maar vooral nu, nadat er heel wat regen gevallen is en de wijngaarden mooi groen zijn en er overdadig veel wilde bloemen groeien. Het is er prachtig.

We genieten met volle teugen van de wandeling. Natuurlijk kunnen we het niet laten om in onze favoriete wijnkiosk een flesje Dézaley van een halve liter te kopen. 11.45u, het ideale moment om te aperitieven op een bankje met uitzicht op het meer.

Na genoten te hebben van ons aperitief wandelen we verder, terwijl ik ondertussen zoek naar een plek om te lunchen. En zo belanden we op het terras van het stijlvolle Auberge de Rivaz, iets chiquer dan we in gedachten hadden, maar hey, zo vaak komen de ouders van mijn vriend nu ook weer niet in Zwitserland. Mijn vis met langoustines was alvast een feest voor het oog en de smaakpapillen. Het hoofdgerecht is niet erg groot, dus bestellen we nog een dessertje. En als afzakkertje krijgen we een limoncello van het huis aangeboden. Die extra calorieën wandelen we er de komende kilometers wel weer vanaf. 😉 Continue reading →

Een blitzbezoek aan Genève – 19 mei 2023

Op tijd opgestaan en genoten van het heerlijke ontbijt in hotel L’Edelweiss. Al heb ik mijn pannenkoekjes toch liever warm.

Het is een mooie zonnige dag, dus na onze valiezen bij de hotelbalie achter gelaten te hebben, trekken we meteen richting meer. Door onze kleine omweg langs Nice zijn we een ganse dag Genève kwijt geraakt en moeten we ons programma noodgedwongen inkorten. Deze avond reizen we immers al door naar Lausanne. Natuurlijk lopen we even langs les Bains des Pâquis met zicht op de Jet d’Eau. Naar goede gewoonte zijn er weer een aantal ijsberen in het koude smeltwater van het meer aan het zwemmen. Brr, zij liever dan ik.

We wandelen verder langs de oever van het meer en steken de Rhône over langs de Pont des Bergues met een kleine tussenstop op Île Rousseau. Een korte klim later zijn we in het oude stadscentrum van Genève waar we de kanonnen van l’Ancien Arsenal bewonderen en even een blik werpen op de meerdere verdiepingen tellende helling van het Hotel de Ville. Volgende stop: de kathedraal met de mooie Chapelle des Macchabées. Gelukkig zijn de ouders van mijn vriend fitte zeventigers, want de beklimming van de kathedraal is toch wel stevig. We genieten van het mooie uitzicht op het meer van Genève en nemen een hoop foto’s om dit moment te capteren. Spijtig genoeg heeft de Mont Blanc geen zin om zich vandaag te laten zien.

Tijd voor een welverdiende pauze op het zonnige terras van Helia op de Place du Bourg-de-Four. Veel honger hebben we niet na ons copieuze ontbijt, dus wij houden het bij een drankje. De kombucha smaakt alleszins! Continue reading →

Mont-Pèlerin in Vevey – 6 juni 2022

Deze ochtend zowaar uitgeslapen tot 9u! Woehoe! Heerlijk geslapen trouwens in de uitstekende hotelkamer van Base Vevey, dat zich op een veel handigere locatie bevindt dat ons vorige hotel, Modern Times. Enige nadeel is dat het hotel als ontbijt enkel een voorverpakt ontbijtpakket aanbiedt, terwijl mijn vriend en ik fan zijn van uitgebreide hotelbuffetten. Zo’n ontbijtpakket waarbij we moeten eten wat de pot schaft, is niet echt ons ding.

We besluiten dan ook te gaan ontbijten in de stad. Googlemaps wijst ons de weg naar het terras van Brew, alwaar we genieten van een werkelijk uitstekend ontbijt met scrambled eggs, avocado, zalm en champignons. Echt om duimen en vingers af te likken. Brew heeft ook een zeer uitgebreid aanbod aan koffies, gemaakt van bijzondere bonen en weer vind ik het ergens jammer dat ik geen koffie lust. Maar ik krijg dat vieze bruine goedje echt met de beste wil van de wereld niet binnen.

Na het ontbijt keren we terug naar Base hotel, we checken uit en laten onze valiezen achter bij de receptie. Vanaf ons hotel wandelen we naar de Vevey-funi, een schattige funiculaire die ons wat dichter bij de top van Mont-Pèlerin brengt. We komen nét een minuut voor het vertrek van de funiculaire aan en kunnen nog net op tijd in het wagonnetje springen voordat de deuren sluiten. Na een kort ritje stappen we uit bij het eindstation. Altijd leuk, zo’n funiculaire.

Mijn vriend en ik beginnen aan de wandeling naar de top van Mont-Pèlerin, 1080 meter hoog. We puffen een beetje, want het is op deze Pinkstermaandag zonniger en warmer dan de weersvoorspellingen op voorhand hadden aangegeven. Gelukkig zijn we zo slim geweest om zonnecrème mee te nemen.

Het hoofddoel van onze wandeling is van het uitzicht genieten vanaf de Tour Plain-Ciel. Helaas, het zit ons niet mee… Na een stevige wandeling blijkt de toren gesloten te zijn wegens een defecte lift. Doodjammer, want het hoogste punt van Mont-Pèlerin is volledig bebost waardoor we helemaal niks van uitzicht te zien krijgen. Da’s even vloeken.

Maar goed, niets aan te doen. We kiezen een andere weg naar beneden die niet door het bos leidt en zo kunnen we toch nog genieten van een mooie wandeling met uitzicht op Lac Leman. Continue reading →

Caves Ouvertes Vaudoises – 4 juni 2022

Opgestaan om 8.30u, omdat mijn vriend al in de voormiddag met zijn collega heeft afgesproken om samen naar de Caves Ouvertes Vaudoises te gaan. Een beetje te vroeg voor mij, na een zeer intensieve werkweek had ik graag wat bijgeslapen. Maar goed, een lekkere douche later, voel ik me al heel wat frisser.

Het ontbijt in hotel Modern Times (genoemd naar een film van Charlie Chaplin) is werkelijk fenomenaal. Zowel mijn vriend als ik genieten uitgebreid van het buffet. Kwestie van een stevige bodem te leggen voor al die Zwitserse wijn. 😉

De receptie bestelde een taxi voor ons om 10.10u, maar uiteindelijk moeten we nog een dik kwartier wachten tot de taxi aankomt. Wat maakt dat we een beetje te laat aankomen bij het station van Chexbres. Gelukkig heeft de Engelse collega van mijn vriend al onze bandjes en ons wijnglas opgehaald zodat we niet veel tijd verliezen.

We maken meteen kennis met de twee Turkse jongedames die hem vergezellen. Beetje een bizar verhaal: een gemeenschappelijk Turkse collega van mijn vriend en de Engelsman, had aan de Engelsman gevraagd om de jongedames mee te nemen naar de Caves Ouvertes, omdat hij zelf in Turkije zat. We zijn dus op stap met twee wildvreemden. De twee jongedames zijn opgetut alsof ze naar een feestje gaan, met make-up, hippe kledij en zelfs panty’s. De weersvoorspellingen verwachten vandaag temperaturen tot 30 graden. Hum. Interesting.

Gelukkig klikt het meteen met de twee jongedames, zelfs al kan één van de twee maar oppervlakkig Engels. Laat ons zeggen dat haar Engels alleszins stukken beter was dan mijn Turks. Ik ben zelfs vergeten hoe in het Turks tot tien te tellen. Een skill die ik ooit leerde toen ik in het ziekenhuis een kamer deelde met een Turks meisje na het operatief verwijderen van mijn vier wijsheidstanden. Beide dames overladen me met complimenten over mijn blauwe ogen. Meteen gescoord. 😉

Onze eerste stop van de dag is Domaine Pierre-Luc Leyvraz, niet ver van het station van Chexbres. We genieten van onze eerste proevertjes en maken verder kennis met de Turkse dames, die elkaar blijkbaar op de tennisles hebben leren kennen en nu regelmatig samen op reis gaan. Het is voor allebei hun eerste bezoek aan Zwitserland. In totaal zullen ze hier vijf dagen verblijven. Wel heel kort, vind ik persoonlijk, maar goed, ze worden meteen al ondergedompeld in de authentieke Zwitserse cultuur.

We steken schuin de straat over om het volgende wijndomein te bezoeken. Jomini vins. Hier krijgen we een heuse rondleiding in de wijnkelder. Zeer boeiend, maar enkel in het Frans. Een beetje lastig dus voor de Turkse dames die geen woord Frans kunnen. Ik informeer bij de gids of hij ook wat uitleg kan geven in het Engels, maar helaas… Mijn vriend en ik doen ons best om zoveel mogelijk te vertalen, maar die technische wijntermen zijn voor geen van ons beiden parate kennis. Nuja, we kunnen wat toffe fotootjes maken. Ideaal voor de instagram account van de twee knappe dames. Continue reading →

Van Leuven naar Vevey – 3 juni 2022

Aangezien mijn vorige bezoek aan Zwitserland al van september 2021 dateerde, had ik erg naar dit Pinksterweekend uitgekeken. Na drie jaar wachten (awoert COVID-19) stond er eindelijk opnieuw een bezoek aan de fameuze Caves Ouvertes Vaudoises op het programma.

Het lange weekend begon met een kleine valse noot: mijn vliegtuig werd aangekondigd met veertig minuten vertraging. Wat betekende dat mijn vriend en ik de trein die we wilden nemen naar Vevey, onmogelijk konden halen. Gelukkig is het openbaar vervoer in Zwitserland fantastisch goed georganiseerd en zijn er meer dan genoeg treinen die Genève en Vevey verbinden.

Uiteindelijk vertrok mijn oorspronkelijk om 19.30u geplande vlucht met een klein uur vertraging, waardoor ook de hoop om in Genève de trein van 21.19u te kunnen nemen in rook opging (zou sowieso lastig geweest zijn). Blah. Op het vliegtuig zat ik langs een jong koppel met een klein kindje, dat het even moeilijk had bij het opstijgen, maar gelukkig al snel in slaap viel op de schoot van haar moeder. Oef!

De vlucht van een dik uur vloog voorbij en op de luchthaven trof ik mijn vriend die daar al een tijd op mij zat te wachten. We hadden tijd op overschot om de trein van 22.01u te halen, dus dronken we een glaasje prosecco bij een Italiaans restaurant op de luchthaven. We waren ongeveer de laatste klanten, maar de ober serveerde ons glas prosecco met de glimlach.

Aangezien onze trein pas om 23.03u in Vevey aankwam en we geen zin hadden een half uur te stappen naar ons hotel, namen we een taxi. Bij aankomst in Hotel Modern Times kropen we meteen in bed. Kwestie van goed uitgerust aan het weekend te beginnen.

Van Milaan naar Lugano – 1 april 2019

Ik ga er niet om liegen: het opstaan om 6u deed pijn, veel pijn. We pakken onze spullen bijeen en zorgen dat we na het uitchecken in pole position staan wanneer het ontbijt opent om 6.30u. In een snel tempo steken we wat eieren en fruit binnen om ons vervolgens naar het station van Milaan te begeven.

We zijn mooi op tijd voor de trein van 7.10u, die stipt vertrekt op het voorziene uur. Helaas doet zich onderweg een klein akkefietje voor met een passagier die onwel wordt en dient geëvacueerd te worden. Daardoor lopen we meer dan een half uur vertraging op, die we onderweg niet meer kunnen inlopen. Mijn vriend zal dus zeker te laat zijn voor zijn conferentie in Lugano.

In Lugano aangekomen is het even zoeken naar de makkelijkste weg om naar ons hotel te geraken. Het hotel bevindt zich vlakbij het station, dus op papier lijkt dit een makkelijke opdracht. Lugano is echter gebouwd op verschillende heuvels die aflopen naar het meer, waardoor de hoogteverschillen aanzienlijk zijn en het niet altijd even makkelijk is om googlemaps correct te interpreteren.

Gelukkig moeten we niet al te lang zoeken en vinden we het Federale Hotel snel. We zijn blij om aan de receptie te vernemen dat we al dadelijk op de kamer mogen. Kunnen we ons wat opfrissen alvorens aan de dag te beginnen. Mijn vriend vertrekt naar zijn conferentie en ik neem mijn spullen bijeen om Lugano te verkennen.

Ik begin mijn bezoek aan Lugano met een moment van bezinning in de met mooie fresco’s versierde kathedraal. Vanaf het terras van de kathedraal heb je ook een mooi uitzicht over het meer. Ik wandel door de kronkelende straatjes verder naar beneden tot aan de oever van het meer. Mijn eerste indrukken van Lugano zijn zeer positief: wat een charmant stadje! De stralende lentezon op mijn gezicht helpt natuurlijk ook.

Langs de oevers van het meer loop ik verder tot aan het LAC (Lugano Arte e Cultura) museum, een hypermodern gebouw dat me wel kan bekoren. Ik loop de Kirche Santa Maria degli Angioli binnen die van boven tot onder beschilderd is met schitterende fresco’s van de hand van Bernardino Luini, een leerling van Leonardo da Vinci. Zeer indrukwekkend. In de kerk is een dame bezig met de restauratie van de fresco’s, een precisiewerkje dat niet aan mij besteed zou zijn.

Door een groep toeristen te volgen ontdek ik naast de kerk een oude pandgang van een klooster die nu ingewerkt is in de binnentuin van een appartementencomplex. In de pandgang ontdek ik redelijk goed bewaard gebleven overblijfselen van fresco’s uit de 16de eeuw. De fresco’s getuigen van de rijke geschiedenis van Lugano.

De zon blijft haar beste beentje voorzetten en ik zet mijn tocht verder langs het meer in de richting van een mini-versie van de Geneefse Jet d’Eau. Ik wandel op mijn gemak en hier en daar las ik op een bankje een pauze in om te genieten van het mooie uitzicht op het meer en de bergen. Wat een fantastische plek moet dit wel niet zijn om te wonen. Wat mij betreft is Lugano mooier dan Genève. De sfeer in Lugano is ook gemoedelijker dan in het chique Genève.

De promenade langs het meer stopt bij de Jet d’Eau, dus noodgedwongen keer ik op mijn stappen terug. Ik loop de promenade in de omgekeerde richting af tot het uiterste puntje van Parco Ciani, alwaar mensen in badpak zitten te zonnen. Jawel, zo warm is het dus. Na deze fijne wandeling heb ik wel een gelato verdiend, denk ik zo. Via googlemaps kom ik terecht bij -9° Gelato Italiano, een prachtige winkel alwaar het ijs uit van die klassieke zilverkleurig tonnetjes geschept wordt. Ik zet me buiten op hun terras en smul van mijn ijsje met mango en melkchocolade.

Van mijn vriend krijg ik het bericht dat hij net in pauze is. Ik ben vlakbij (de conferentie vindt plaats in een gebouw in het Parco Ciani) en besluit even dag te zeggen tegen hem en zijn collega. Ze zijn zelfs zo vriendelijk om een beetje fruit voor mij te pikken van het buffet.

Omdat ik voor morgenochtend nog geen vervoer naar de luchthaven geregeld heb, besluit ik dit eerst af te handelen. Ik keer op mijn gemak terug naar het hotel en loop hier en daar nog een kerk binnen om het interieur te bewonderen. Om mezelf een steile klim naar boven te besparen, neem ik de funiculare. Een kort ritje dat me flink wat tijd uitspaart.

In het hotel informeer ik naar de mogelijkheden om op de luchthaven te geraken. Mijn vlucht vertrekt om 8.54u en het duurt (zonder file) ongeveer een uur om van Lugano in Malpensa Airport te geraken. De dame aan het onthaal zegt me dat ik zeker twee uur op voorhand op Malpensa moet zijn, maar dat lijkt me ietwat overdreven voor een korte Europese vlucht. Om half zes vertrekken, lijkt me redelijk. Ik informeer naar de kostprijs van een taxi en val bijna achterover wanneer de dame mij deze meedeelt: 280 CHF! Voor dat bedrag kan ik een paar keer op en af vliegen. Het alternatief is de shuttle bus naar de luchthaven, die kost slechts 25 CHF. Helaas heeft de shuttle bus één klein nadeel: deze vertrekt om 3.45u. Ik slik, maar besluit toch maar door te bijten. Opstaan om 3 uur ‘s nachts, daar wordt een mens hard van (ik háát vroeg opstaan).

Ik ga alvast poolshoogte nemen bij het station van Lugano om te kijken waar de bus vertrekt. Het lijkt me niet wenselijk om in het holst van de nacht met een valies en een zware rugzak aan een zoektocht te moeten beginnen. Ik zie vóór het station een kleine pendelbus staan met daarop Milaan Malpensa: gevonden!

Ik neem de funiculare terug naar beneden en ontmoet mijn vriend en zijn collega aan het conferentiecentrum om samen het avondmaal te nuttigen. We maken een korte wandeling door Lugano, want het is de eerste keer dat de collega van mijn vriend hier komt en het zou zonde zijn om niets van deze mooie stad gezien te hebben. Voor mij is het trouwens ook mijn eerste bezoek aan Lugano, maar na een halve dag rondwandelen, voel ik mij al een hele expert. Ik laat hen zelfs trots de door mij ontdekte fresco’s zijn.

Voor het avondmaal komen we terecht in een restaurant dat geheel toevallig dezelfde naam heeft als het hotel waarin we verblijven: Federale. Ik bestel een risotto met vis en paddenstoelen, kwestie van nog een laatste keer van de Italiaanse keuken te genieten. Eén van de betere risotto’s die ik al gegeten heb, trouwens. Mijn bord is leeg op een zucht. (Op het ijsje en fruit na heb ik sinds het ontbijt niets meer gegeten).

Na dit heerlijke avondmaal heb ik nog net een plekje voor een gelato (wel iets minder lekker als die van deze namiddag). Decadent, ik besef het.

Na nog een korte wandeling keren we met de funiculare terug naar het hotel, kwestie van toch nog een beetje slaap mee te pikken alvorens de wekker om 3 uur ‘s nachts afloopt. Ik zet alles klaar voor het vertrek zodat ik mijn vriend niet al te zeer moet storen in het holst van de nacht.

Dit onvoorziene uitstapje naar Lugano was wat mij betreft alleszins een schot in de roos.

Kennismaking met Bern – 24 februari 2018

Omdat we in Genève al ongeveer alles gezien hebben, wat er te zien valt, leek het ons een fijn idee om tijdens het weekend een andere Zwitserse stad te verkennen. Aangezien het bijna de verjaardag van mijn vriend was, liet ik het aan hem over om mij te verrassen. 😉 Enige voorwaarde was dat de locatie makkelijk met de trein bereikbaar zou zijn. Natuurlijk had ik mits wat inspanning kunnen gokken waar we naartoe gingen, maar aangezien het wel eens leuk is om in het ongewisse te blijven, deed ik op voorhand geen enkele moeite om het geheim te ontsluieren. Totdat we op het perron van Cornavin op de trein stapten had ik dus geen idee waarheen de reis ging.

Op het perron kon ik natuurlijk op de schermen zien waarheen de trein ging en aangezien ik wist dat we zo’n tweetal uur onderweg zouden zijn, kon de bestemming niet anders dan Bern zijn. De hoofdstad van Zwitserland was voor mij een nobele onbekende. Ik kon me zelfs geen enkel beeld voor de geest halen van deze stad. Steden zoals Zürich, Genève en Basel zijn immers zoveel bekender. Totaal onterecht, moet ik daaraan toevoegen, want Bern heeft mij bijzonder aangenaam verrast.

We hadden geluk dat we dadelijk konden inchecken in ons berenhotel (letterlijk: de naam van ons hotel was Hotel Bären). Beren zijn trouwens heel de rage in Bern, dat volgens de legende gesticht is op een plek waar enkele jagers een beer gedood hebben. Op elke straathoek vind je wel een verwijzing naar dit befaamde dier en Bern heeft zelfs heuse berenkuilen!

We dropten onze spullen af in het hotel en trokken meteen op verkenning in het historische stadscentrum. UNESCO werelderfgoed, zowaar, en als je een paar minuten rondloopt in de oude stad, begrijp je meteen waarom. De huizen zijn in een prachtig uniforme stijl opgetrokken langs drie parallelle straten, met arcades op straatniveau waar je kan wandelen zonder de elementen te moeten trotseren. In de statige huizen bevinden zich allerlei leuke winkels, cafés en restaurants en heel het oude stadsgedeelte is versierd met fonteinen met prachtige kleurrijke beelden. Komt daar nog eens bij dat de oude stad op een soort schiereiland ligt omgeven door de Aare rivier. Echt een plaatje.

Jammer dat het zo verschrikkelijk koud was tijdens ons bezoek dat onze neus er bijna af vroor. In het bijzonder toen we Kornhausbrücke over staken leek het of al de spieren in mijn gezicht versteven door de ijzige wind. Voor één keer gebruikten we daarom geen tripadvisor om een lunchplek te zoeken, maar liepen we het eerste het beste restaurant binnen dat er een beetje warm uit zag. Onze verkleumde lijven wonnen het van onze kieskeurigheid. De Spaghetti Factory serveerde degelijke paste, maar mijn slaatje met zeevruchten vond ik toch ietwat te duur voor wat het was.

Verder bezochten we twee kerken (de Französische Kirche en de Nydeggkirche) en één kathedraal, vlak bij elkaar gelegen in de oude stad. Mijn favoriete kerk was de sobere Franse kerk, met zeer oude, prachtig geconserveerde muurschilderingen. Bij beter weer zouden we zeker de toren van de kathedraal beklommen hebben, maar het idee alleen al mij op zo’n hoogte te moeten blootstellen aan gevoelstemperaturen van min elf, deed me de moed in de schoenen zakken.

We pauzeerden een tweede keer in het Altes Tramdepot, alwaar ik een theetje dronk om op te warmen. Mijn vriend dronk een ter plekke gebrouwd biertje met de kleur van vuile guinness. Het uitzicht op het oude stadscentrum mocht er wezen en het prachtige (geheel verlaten) terras deed me dromen van lange zomerse dagen met de warme zon op mijn gezicht. Opeens kon ik mij bijzonder goed verplaatsen in de winterslaap houdende beren van de Bärengraben (berenkuilen) vlakbij.

Eén ding is zeker: op een mooie zomerdag keer ik met plezier terug naar Bern.

Reflecties over een mislukt avontuur

Nu het Zwitserse avontuur in de achteruitkijkspiegel ligt, wil ik graag even stil staan bij de lessen die ik getrokken heb uit iets meer dan vier maanden Genève:

Werkloos zijn suckt. Hoe onnozel van mij om te denken dat een ‘break’ mij deugd zou doen. Na een maand was ik het thuis zitten, jobsites afschuimen en aan de lopende band sollicitatiebrieven schrijven al grondig beu. Hoe graag had ik een simpele interim job gedaan, al was het maar om uit het huis te zijn. Niets doen is niet voor mij, ik moet bezig zijn en het gevoel hebben dat ik een nuttige bijdrage lever aan de samenleving. En zelfs al had ik objectief gezien meer dan genoeg zaken om mij mee bezig te houden, ik haalde er niet de voldoening uit die ik gehoopt had.
Ik zou nooit een eenmanszaak kunnen opstarten en ganser dagen van thuis uit werken. Als ik te lang op mijn eentje thuis zit, begin ik mij op den duur geïsoleerd te voelen. Het sociale contact met de collega’s is enorm belangrijk voor mij.
Vrienden maken kan je overal. Naar het einde van mijn verblijf in Genève had ik het gevoel dat ik een mini-netwerkje aan vrienden aan het opbouwen was. Helaas doorkruiste mijn terugkeer het verder uitbouwen van dit netwerk.
Leven op één loon in een duur land is niet evident. Mijn vriend en ik moesten echt serieus op de centen letten, want we hadden afgesproken dat het niet de bedoeling was om in te teren op onze spaargelden. Op dit vlak was mijn verblijf ginder ontzettend leerzaam. Het heeft me doen inzien hoe goed we het op financieel vlak in België hadden en hoe fijn het is om niet twee keer te moeten nadenken over elke uitgave. Onze financiële toestand maakte ook dat we minder van Zwitserland hebben kunnen genieten dan we hadden gehoopt. Respect voor alle gezinnen die dag in dag uit met één inkomen moeten rondkomen.
Eens je aan een bepaalde levensstandaard gewend bent, is het niet makkelijk om het met minder te doen. Ons levenscomfort in Zwitserland lag een pak lager dan dat in België en de aanpassing daaraan verliep minder vlot dan verwacht. Het was niet zozeer het gebrek aan oppervlakte dat mij stoorde in onze woonst (al was een aparte slaapkamer zeker niet te versmaden geweest), maar vooral het ontbreken van bepaalde zaken die je in het normale leven niet eens opmerkt: mengkranen, een fatsoenlijke douche, een goed uitgeruste keuken, goede verlichting in de leefruimte en de keuken, een chauffage die individueel regelbaar is (yep, centrale verwarming in Zwitserland betekent dat de verwarming voor het hele gebouw effectief centraal geregeld wordt, dus geen mogelijkheid om die verwarming af te zetten), opbergruimte, een wasmachine en droogkast voor persoonlijk gebruik,…
Ik had het moeilijker dan verwacht om me aan te passen aan het wonen langs een drukke straat met veel lawaai en veel fijn stof. Mijn slaap was de eerste maanden echt niet goed. Gelukkig vond ik een middel dat hielp: rain sounds en Korean ASMR!
Vrijwilligerswerk doen, geeft mij een energieboost. Ik denk dat de mooiste herinneringen voor mij de momenten zijn dat ik vrijwilligerswerk gedaan heb.

Verhuis naar Zwitserland

De ochtend gespendeerd aan nog wat spullen bijeen pakken, puzzelen om deze allemaal (inclusief mijn bureaustoel) in de wagen te krijgen en het appartement netjes achterlaten voor bezoeken van potentiële huurders. Tot onze eigen verbazing ging al onze bagage redelijk makkelijk in de wagen en konden we zo rond 11.30u vertrekken naar Genève. We hadden een beetje stress om wille van de gigantische files op “Zwarte Zaterdag”, maar voorlopig zag onze route er filevrij uit.

Onze rit verliep verrassend vlotjes en zelfs de stops waren, alhoewel niet zo gepland, dezelfde als de vorige keer: in het AC restaurant waar ik de vorige keer een kleine plaspauze had ingelast, aten we nu een snelle spaghetti. Het duurde een eeuwigheid voordat de spaghetti klaar was, maar ik moet zeggen dat de kwaliteit beter was dan ik van een wegrestaurant zou verwachten. De spaghetti was zelf al dente en meer dan warm genoeg!

Dat het drukker was dan de vorige keer, bleek uit de lange wachtrijen bij het damestoilet. Al een geluk dat we de grote drukte hadden weten te vermijden door pas rond 13.15u te gaan lunchen. Veel mensen waren op dat moment alweer aan het vertrekken.

Ook de volgende stop kwam ons bekend voor: L’arche, hadden we daar niet de vorige keer wat op het gras zitten uitrusten? Ik kocht er een magnum framboos, het ideale vieruurtje tijdens een lange autorit. En fijn dat de toiletten gratis waren!

Hoe meer we naar het zuiden afdalen, hoe rustiger het op de baan wordt. Geen spoor van die monsterfiles waar gisteren zoveel om te doen was. Het weer begint echter te verslechteren. We zien in de verte dikke regenwolken hangen. En dan opeens: bam, zitten we midden in een gigantische hagelbui. Een epische hagelbui die wel het einde van de wereld lijkt aan te kondigen. De hagelstenen zijn zo dik dat we nog amper boven het geroffel op het dak uitkomen.

We hebben duidelijk niet de goeie reflex gehad om meteen een brug op te zoeken om onder te gaan schuilen en nu komen we er uiteraard geen meer tegen. Het lawaai op de carrosserie doet vermoeden dat onze wagen niet ongeschonden uit dit avontuur zal komen. En dat nu de leasing bijna afgelopen is.

Wanneer de hagelbui eindelijk stopt, zien we voor ons op de weg een spoor van hagelstenen en afgerukte bladeren. Door het grote temperatuurverschil sublimeert het ijs en rijden we door een mistig landschap. Echt een beetje surreëel. Tijdens de hagelbui zagen we de temperatuur trouwens met meer dan 14 graden dalen. Spectaculair.

Rijkelijk laat, besluiten we de radio af te stemmen op frequentie 107.7 (zoals aangegeven op de infoborden boven de snelweg) om meer info te vernemen over de huidige weersomstandigheden.

Onze rit verloopt verder zonder problemen, maar natuurlijk begint het net opnieuw te regenen op het moment dat we beginnen uitladen. Gelukkig regent het niet al te hard en kunnen we fout parkeren vlak voor de inkom van ons appartementsgebouw waardoor het uitladen vrij vlot verloopt.

Helaas maakte deze rit zoals gevreesd een slachtoffer: de carrosserie van onze wagen staan vol met deuken. Niet leuk, maar goed daarvoor zijn we verzekerd, nietwaar?

Yet Another Blog

Life on my side

suisse