Vanochtend mijn mondeling examen Spaans en vanavond mijn allerlaatste bespreking van onze trip naar Singapore. Nog nooit zo lang over reisbesprekingen gedaan als deze keer, maar de reis was gewoon te mooi om deze niet uitgebreid te bespreken. Gotta love Singapore!
Singapore
31 maart 2015: Haw Par Villa
Onze laatste dag in Marina Bay Sands én in Singapore. Snik. Time flies when you are having fun. Vroeg opgestaan om het maximum uit deze dag te halen. Al om 8 uur zitten we aan de ontbijttafel voor ons allerlaatste ontbijt met misosoep, noedelsoep en dim sum. Man, wat ga ik dat missen als we terug in België zijn!
Na het ontbijt gaan we voor de allerlaatste keer naar de infinity pool op het dak. Kwestie van het magnifieke uitzicht goed in ons geheugen te kunnen prenten. Ik kan nog steeds amper geloven dat ik in dit futuristische hotel heb kunnen logeren. Voor de allerlaatste keer de pool towels in de towel bin gegooid en dan naar onze kamer om een douche te nemen en uit te checken. Ik heb al heimwee nog voordat we vertrokken zijn.
Na het uitchecken laten we onze koffers achter bij de conciërge en nemen we een taxi naar Haw Par Villa. Oorspronkelijk was het de bedoeling om het bezoek aan Haw Par Villa te combineren met de Southern Ridges, maar dat bleek toch ietwat te ambitieus.
Haw Par Villa blijkt helemaal de curiositeit te zijn die ik mij had voorgesteld. Haw Par Villa is een gigantische tuin met meer dan 1000 beelden en 150 tableaus die scènes uit de Chinese folkore en legendes afbeelden. De tuin dateert oorspronkelijk uit 1937 en werd gecreëerd door de broers Aw Boon Haw en Aw Boon Par, die rijk werden met de verkoop van Tiger Balm. Het geheel valt moeilijk te omschrijven. Je moet het met je eigen ogen gezien hebben. De tuin en de standbeelden laten een ietwat afgeleefde indruk na, maar dit draagt bij aan de charme. Voor de inkomprijs van nul euro kan je zolang als je wilt de afbladderende verf en de gruwelijke taferelen uit de Chinese hel aanschouwen (not for the faint of heart).
Het is erg, erg warm en tegen het middaguur beginnen onze magen te knorren. Haw Par Villa ligt niet meteen in het toeristische centrum, maar aan de overkant van de straat bevindt zich een shopping mall met een aantal restaurants die als doelpubliek duidelijk werknemers uit de buurt hebben. Wij komen terecht in het Koreaanse restaurant Ju Shin Jung. We snappen de menukaart maar half en de ober is niet echt geneigd ons extra uitleg te geven, maar we slagen erin allebei een soort maaltijdsoep te bestellen
Ik ga voor de dduk bulgogi (beef in a pot) en mijn vriend voor de galbitang (clear beef rib soup). We hebben het zotte idee om beide soepen te delen, maar al gauw blijkt dat het onbegonnen werk is de lange en glibberige glasnoedels met glibberige stokjes van de ene pot naar de andere over te dragen. Ik vermoed dat het personeel heel hard gelachen heeft toen ze ons zagen sukkelen. De soepen waren vergezeld van een zeer uitgebreid aanbod aan side dishes. Geen idee wat het allemaal was, maar het is duidelijk dat de Koreaanse keuken helemaal spek naar mijn bek is. Geweldig lekker!
Na de lunch keerden we terug naar Haw Par Villa om de laatste beelden en tableaus te bekijken. Ik kan me voorstellen dat dit park geen spek naar ieders bek is, maar ik durf het toch een aanrader te noemen. Het kost niks, dus als het je niet aanstaat, neem je gewoon de metro naar een andere bestemming.
Rond kwart na drie houden we het voor bekeken en nemen we de metra terug maar Marina Bay voor een laatste wandeling langs deze kunstmatige baai. Het is erg warm en we koelen af met een happy hour Somersby cider (twee voor de prijs van één) aan de waterkant. Dat doet deugd!
We wandelen op ons gemak langs de Merlion en de Helix Brug terug naar Marina Bay Sands, alwaar we gebruik kunnen maken van de douchefaciliteiten in de fitness om het zweet van onze lijven te spoelen. Kwestie van niet bezweet het vliegtuig op te moeten. We halen onze koffers op en nemen een taxi naar de luchthaven. Op de luchthaven laten we ons voor de allerlaatste keer verleiden om kaiten sushi te eten bij Sakae, maar om heel eerlijk te zijn, valt het aanbod wat tegen. De sushi kon alleszins niet tippen aan die van Genki sushi op Orchard Road. Misschien toch beter voor een andere avondmaal gegaan.
Alvorens we aan boord gaan van ons vliegtuig, kopen we U-vormige nekkussentjes, iets wat al lang op mijn lijstje stond, maar wat er tot nu toe nog niet van gekomen was.
De vlucht naar Frankfurt verloopt supervlot. Ik vul mijn tijd met het schrijven van tripadvisor reviews en ik lees het boek uit waarvoor ik nog een recensie moet schrijven. Ik slaag er zelfs redelijk goed in (zij het veel te weinig) te slapen dankzij mijn gloednieuwe nekkussentje.
Om 6.10u zijn we in Frankfurt en krijgen we een voorsmaakje van het weer dat ons in België te wachten staat. IJskoud. Ik kan het bibberen amper bedwingen. Na wat een eindeloze rit met een volgestampt busje lijkt, bereiken we eindelijk het vliegtuig dat ons naar België zal brengen. Om 7.25u vertrekken we voor de allerlaatste korte vlucht en zit onze vakantie er definitief op.
Eén ding wil ik nog zeggen als afsluiter: Singapore, I’ll be back!
30 maart 2015: Jurong Bird Park
Voor de afwisseling ditmaal ontbeten met Indische pannenkoekjes met chutney. Lang niet zo lekker als ik verwacht had, dus de maaltijd toch maar afgesloten met een noedelsoepje.
Na het ontbijt trokken we eerst en vooral naar het zwembad voor een minifotoshoot met onze gopro. ‘s Ochtends staat de zon het beste om foto’s te maken in de infinity pool en wie weet of we in dit leven ooit nog zullen terugkeren naar Marina Bay Sands (ik hoop vurig van wel).
Na de natte fotoshoot namen we de taxi naar Jurong Bird Park. Prachtige vogels in een ongelooflijk groen park, echt een aanrader. Het park is in volle evolutie: sommige kooien hadden hun beste tijd gehad, terwijl de nieuwe, gigantische walk-in kooien echt magnifiek waren, inclusief kunstmatige waterval en tropische bloemenpracht. Alleen jammer van die magnifieke roofvogels in hun veel te kleine kooien. Een adelaar hoort vrij, hoog in de lucht te zweven. Maar pluspunten voor de aandacht die aan het educatieve aspect werd besteed en de moeite die gedaan werd om de bezoekers wat ecologisch bewustzijn bij te brengen.
In één van de walk-in kooien maakte ik kennis met een mooie versie van mijn aartsvijanden: gigantische grijze duiven die zich door middel van een mooie hoofdtooi als aardige vogels wilden voordoen. Maar ik had ze door, de snoodaards! Vliegend ongedierte, dat is het!
Eén van de hoogtepunten van de dag was ons bezoek aan de Lory Loft, woonplaats van vele lories die zich maar al te graag door de bezoekers lieten voederen en zich met hun kleine klauwtjes aan onze armen, schouders en handen vast klemden. Al waren er ook die het tof vonden om op mijn hoofd te gaan zitten en mijn kapsel om zeep te helpen. Helaas, net zoals bij ons bezoek aan KL Bird Park raakte ik niet ongeschonden uit het park. Een grote papegaai beet vol enthousiasme in mijn vinger, tot bloedens toe. Souvenirtje als aandenken aan deze trip.
Het park was veel groter dan gedacht: pelikanen, pinguïns, aalscholvers, flamingo’s, struisvogels, ibissen, zwanen, uilen, papegaaien, paradijsvogels, adelaars, gieren, emoes en zelfs een goed verborgen cassowary. We zagen al gauw in dat we er niet in zouden slagen om alles te bekijken en dan moesten we nog op zoek naar middageten ook! Gelukkig was er een kraampje dat heerlijke byriani verkocht die we verorberden op een terras waar we omringd werden door inheemse vogels die maar al te graag een korreltje rijst kwamen meepikken.
Na de middag woonden we de High Flyers Show en de Kings of the Skies Show bij. De eerste show liet papegaaien, toekans en kaketoes allerlei kunstjes uitvoeren. Je kan je afvragen of het wel ethisch is om dieren te gebruiken voor het amusement van mensen, maar de show deed alleszins haar best om mensen wat bij te brengen over de dieren zelf en bewust te maken van het belang van de natuur rondom ons.
Na de show hadden we de gelegenheid om te poseren met een troep (roedel? kudde?) flamingo’s. Beetje kunstmatig, maar goed, leuke foto voor het thuisfront.
De Kings of the Skies waren uiteraard de roofvogels. Deze show stelde eerlijk gezegd een beetje teleurstellend. In België al veel betere shows gezien. Onder andere van deze meneer.
Ons bezoek aan het park liep bijna ten einde toen ik besefte dat ik mijn lensdop kwijt was. Na een kleine zoektocht in mijn geheugen meende ik mij te herinneren dat ik de dop had laten liggen op de bankjes van de Kings op the Skies Show. We keerden op onze stappen terug, maar uiteraard was de dop spoorloos. Tijdens ons vorig bezoek verloor ik een lenskap, nu een lensdop. Oh well, could be worse.
Helaas was het ondertussen al bijna sluitingstijd en moesten we ons naar de uitgang begeven. Spijtig, want we hadden graag nog een keertje als afsluiter de lories gevoerd. Omdat ik het park zo mooi vond, wilde ik graag een souvenir kopen voor onze petekindjes in de shop, maar alles was daar zo schandalig overprijsd dat we dit plan wijselijk lieten varen.
Op de terugweg naar ons hotel lieten we de taxi ons in Chinatown afzetten om een nieuwe lensdop te kopen. Het kostte ons minder dan tien minuten om een geschikt exemplaar op de kop te kippen. We maakten van de schitterende avond gebruik om nog iets te drinken om een terrasje. In China Town zijn de prijzen voor een drankje immers veel schappelijker dan elders. Mijn vriend dronk een Tiger Beer en ikzelf een fantastisch groene midori margarita.
Terwijl we op het terras zaten, deden we wat research naar een geschikte plaats om te dineren. Omdat onze zoektocht naar een kaiten sushi de dag voordien mislukt was, besloten we een nieuwe poging te wagen. Ryoshi sushi ikeikemaru zou een goeie kaiten sushi zijn in de buurt van Clarke Quay, helemaal niet ver van China Town.
En jawel, er stond een echte Japanse chef sushi te maken, al was het aanbod op de band zelf eerder teleurstellend. We hadden de indruk dat we wat te laat waren, want er waren meer klanten aan het afrekenen dan aan het bestellen. Gelukkig was er ook een à la carte menu en kon ik een paar specialiteiten uitproberen zoals de nama sakura ebi met kleine rauwe garnaaltjes en de kani miso met krab en krabpasta.
Na de maaltijd namen we de metro terug naar de Marina Bay Sands en waren we nog net op tijd om de laatste vijf minuten van de light and water show mee te pikken. Waarna we nog een Cosmopolitan dronken op het terras van Bar Bazin. Terwijl wij genoten van ons drankje klonk de plakker “Heaven” van Bryan Adams door de luidsprekers. En weet je wat, de melige tekst paste perfect bij hoe ik me op dat moment voelde. Thanks, baby voor al die mooie jaren samen!
Ik sloot de avond af met een stop motion probeersel van het uitzicht van onze kamer op de Gardens by the Bay. Afwachten wat het resultaat zal zijn…
29 maart 2015: Begrafenis Lee Kuan Yew en Southern Ridges
Vandaag wordt Lee Kuan Yew begraven. Hoogwaardigheidsbekleders uit alle windstreken zijn naar Singapore afgezakt om de plechtigheid bij te wonen. Helaas heeft zich net vandaag een tropische regenstorm boven Singapore genesteld. Het water valt met bakken uit de hemel.
Na het feestje van gisteren, achten we het raadzaam om wat langer in bed te blijven liggen. We slapen uit tot 10 uur. Een record! Als ontbijt geniet ik van een noedelsoepje, het ideale anti-katermedicijn, wat mij betreft. In het algemeen kan ik stellen dat ik mij al frisser gevoeld heb deze vakantie. 😉
Naast ons aan de ontbijttafel zitten twee bijzonder vreemd uitgedoste Chinese meisjes die zo’n vijf minuten voordat het buffet zou sluiten, arriveerden. Vervolgens doen ze hun best om hun tafel vol te laden met ongeveer alles wat er te verkrijgen is. Ik ben erg onder de indruk van hun eetlust, want beide meisjes zijen letterlijk vel over been. Al snel blijkt dat hun ogen groter zijn dan hun maag, want van de meeste gerechten op hun tafel nemen ze één of twee hapjes. Wat een verspilling.
Na het ontbijt keren we terug naar de kamer. De gietende regen nodigt niet bepaald uit om een wandeling te gaan maken… In de kamer zetten we de tv aan om naar de begrafenisplechtigheid te kijken. Veel Singaporeans hebben al van ’s ochtends zes uur plaats genomen langs het traject van de begrafenisstoet. In de gietende regen, uren geduldig wachtend.
Ik zei het al eerder heel dit rouwproces heeft zwaar indruk gemaakt op mij. In totaal hebben 1,2 miljoen Singaporeans hun medeleven uitgedrukt bij het overlijden van Lee Kuan Yew. Zo’n half miljoen mensen hebben in de rij aangeschoven om zijn lichaam te groeten dat opgeborgen lag in het Parliament House en meer dan 800.000 mensen woonden herdenkingsplechtigheden bij. Dat zijn getallen om van achterover te vallen.
We zien op de tv de begrafenisstoet vertrekken en besluiten naar het zwembad op het dak te gaan om te kijken of we vanaf daar de stoet kunnen zien voorbij komen. Helaas is het zwembad afgesloten wegens het slechte weer. We klimmen op wat natte bankjes en proberen ons zo groot mogelijk te maken om toch maar een glimp te kunnen opvangen van het gebeuren. We horen de kanonschoten die ter ere van Lee Kuan Yew afgevuurd worden en zien de rook van het buskruit opstijgen. Van de stoet zelf zien we echter niet veel.
We keren terug naar de kamer. Het regent nog altijd pijpenstelen, dus dan zit er niet veel anders op dat de tijd te verdrijven met een potje sex. 😉
Zo rond een uur of half twee zijn de wolken eindelijk leeg geregend en besluiten we de Southern Ridges te verkennen. De Southern Ridges is een uitgestrekt park van 10 km lang dat eigenlijk een aaneenschakeling is van verschillende parken. Om de verschillende groene heuvels met elkaar te verbinden, werden bruggen gebouwd om de niveauverschillen te overwinnen.
We starten onze wandeling door de Bell of Happiness te luiden, de scheepsbel van het Poolse schip ‘Dar Pomorza‘ uit 1909. Volgens de overlevering zullen mensen die de bel samen luiden genieten van eeuwig geluk, vrede en harmonie. Dat klinkt een beetje als ‘too good to be true’, maar baat het niet, dan schaadt het niet, he? 😉
Alvorens de wandeling verder te zetten, besluiten we toch nog snel iets te eten. Grote honger hebben we niet, maar met een lege maag wandelen is niet bevorderlijk voor de vrede en harmonie in onze relatie. 😉 We eten een slaatje en een hamburger in Faber bistro. Het eten was ok, van het bezoek aan de toiletten moet ik nog bekomen. De eerste keer dat ik in Singapore zo’n vieze toiletten tegengekomen ben.
De Southern Ridges zijn echt prachtig. We bevinden ons in het hart van de stad maar zijn omringd door tropisch regenwoud. Ik ben erg onder de indruk van de Henderson Waves, een architectureel pareltje en de hoogste voetgangersbrug van Singapore. Prachtig.
Dat het waarschuwingsbord voor de wilde apen ons geen blaasjes wijsmaakte, blijkt wanneer we enkele wandelaars met plastieken zakjes zien lopen. Iets daarvoor hadden we een jong aapje opgemerkt in de boom en zowel wijzelf als de andere wandelaars zijn naar het aapje in de boom aan het kijken, wanneer we een tweede, grotere aap zijn aankomen. Het lijkt op het eerste gezicht alsof de mama-aap haar jong te hulp wil snellen. De grotere aap buigt echter plots af en rent recht naar de bank waarop de wandelaars hun plastieken zakjes met aankopen hadden neergezet.
De aap wil het zakje stelen, maar de vrouw van wie het zakje is, slaagt erin met een paraplu het zakje te heroveren. De inhoud van het zakje valt echter op de grond en de aap grist vliegensvlug een zak met nootjes mee. Mission accomplished. 
Wijze les van de dag: loop niet met plastieken zakjes rond in de buurt van apen.
Net op het moment dat mijn vriend en ik bij de Terrace Garden aankomen, horen we overal rondom ons sirenes luiden. De sirenes kondigen de minuut stilte voor Lee Kuan Yew aan. Het is exact 16.35u.
Na de minuut stilte zetten we onze wandeling verder naar de Forest Walk, een verhoogd wandelpad tussen de 3 en 18 meter hoog dat ons door het tropische regenwoud voert. We zien eekhoorn, hagedissen en vogels, heel veel vogels. We zijn er zelfs getuige van hoe een roofvogel een andere vogel in de vlucht vangt. De wandeling is fenomenaal. We genieten van het uitzicht en de natuur rondom ons.
Naar het einde van de wandeling toe is mijn pijp echter uit. Mijn voeten doen zeer en ik ben opeens verschrikkelijk moe. Terwijl de schemering valt, maken we dat we, ondanks de zere voeten, zo snel mogelijk bij een metrostation zijn. De muggen hebben het immers gemunt op mijn blote benen.
We stoppen heel even in Chinatown om gemarineerd en gedroogd varkensvlees en koekjes te kopen, kwestie van mijn collega’s met de specialiteiten van Singapore te laten kennismaken.
We twijfelen waar we zullen avond eten en besluiten opnieuw voor kaiten sushi te gaan, omdat dit de dag voordien zo erg gesmaakt had. Mijn vriend vindt via google maps Sakae Sushi, in de Suntec Building in de buurt van ons hotel. We doorzoeken gans het gebouw, maar helaas, google maps heeft ons iets wijsgemaakt, hier is geen kaiten sushi te bekennen. We stellen ons dan maar tevreden met een sushi bento set in de food court van de Suntec Building. Een teleurstelling, toch wel.
Terug in het hotel kruipen we bijna direct in bed, allebei doodop. Dat komt ervan als je dag voordien een feestje bouwt, nietwaar?
28 maart 2015: Kusu Island, Orchard Road en party
Alweer een prachtig zonnige dag! De Club is helaas vanaf vandaag verboden terrein voor ons. Heel erg vind ik het niet, want het aanbod in de gigantische ontbijtzaal is werkelijk om van achterover te vallen. Zoveel keuze. Ik weet niet wat eerst te proeven! Of toch: een dag is pas goed als die begonnen wordt met een noedelsoepje! 😉
Vandaag staat er een bezoekje aan Kusu eiland op het programma. We twijfelen of we te voet of met de metro naar de ferry terminal zullen gaan. Luie mensen als we zijn, geven we de voorkeur aan de metro. We stappen op een metro waarvan we denken dat die ons rechtstreeks naar de ferry terminal bij Marina South Pier zal brengen. Bij nader inzien blijken er echter twee metrostellen op hetzelfde spoor te vertrekken, elk met een andere bestemming. En natuurlijk zitten wij in het foute metrostel. Dan maar uitgestapt bij de volgende halte en een tweede poging ondernomen. Deze is gelukkig wel succesvol.
Bij navraag bij het ticket office voor de ferry blijkt dat we nog zo’n anderhalf uur moeten wachten op de ferry naar Kusu Island (die vertrekt om 12u stipt). Dat valt tegen. We twijfelen even of we onze plannen zullen veranderen, maar kopen dan toch maar tickets. Onze wachttijd brengen we door in de Singapore Maritime Gallery, een vrij nieuw museum dat opende in 2012. De Singapore Maritime Gallery is een onverwachte meevaller: zeer veel interessante informatie over de haven van Singapore, mooie modellen van boten en kranen, en toffe interactieve opstellingen. Ook erg geschikt om met kinderen te doen. Dat anderhalf uur op overschot vliegt voorbij en mocht zelfs nog iets meer zijn.
Voordat we de ferry naar Kusu Island nemen, kopen we snel nog wat goedkope snacks om ter plaatse te lunchen. Op Kusu Island zelf zijn immers geen eet- of drinkgelegenheden. Het aanbod in het miniwinkeltje in de terminal is echter nogal beperkt, dus houden we het bij iets wat lijkt op cake, koeken en cashew noten.
Op het moment dat we aan boord gaan van de ferry zien we in de verte dikke, grijze wolken samen pakken. Laat ons hopen dat de bui over waait… Ik had me op voorhand de tocht naar Kusu Island heel idyllisch voorgesteld, zo’n beetje zoals die bootjes naar Pulau Ubin. De realiteit is echter anders: de ferry is een échte ferry, zo eentje waar je niet buiten op het dek kan en waar je achter mekaar in versleten stoffen zetels zit. Bovendien hangt er een vrij doordringende dieselgeur in de kajuit. Tijdens de boottocht kunnen we amper naar buiten kijken, omdat de ramen zo vuil zijn. Niet zo aangenaam.
Onderweg naar Kusu Island maakt de ferry een korte tussenstop op St John Island. Daar hebben we net genoeg tijd om er tien minuten de benen te strekken en wat frisse lucht in te ademen. De lucht ziet er nog steeds donkergrijs uit en we voelen een paar dikke regendruppels op onze hoofden neder dalen. St John Island zelf ziet er heel aangenaam uit. Moeten we nog eens naar terugkeren bij een volgend bezoek aan Singapore.
Vanaf St John Island is het nog een kwartiertje varen tot het mooie, groene Kusu Island. Het had duidelijk geregend vlak voor onze aankomst, want de picknicktafels zijn nat. Ondertussen is het middaguur al even gepasseerd en zoeken we een min of meer droog plekje op om onze snacks te verorberen. Onze aankopen zijn geen groot succes. Enkel de cashewnoten zijn lekker. Oh well, ’t is niet dat wij in Singapore al veel te kort zijn gekomen op culinair vlak.
Kusu Island (Turtle Island) is eigenlijk een kunstmatig eiland dat ontstaan is door twee kleinere eilanden samen te voegen. Het eiland wordt ook schildpaddeneiland genoemd, omdat er een legende is die zegt dat het eiland ontstaan is doordat een gigantische schildpad zich omtoverde in een eiland om twee vissers (een Chinees en een Maleisiër) die schipbreuk geleden hadden te redden. Meer dan twee uur heb je niet nodig om het eiland volledig te verkennen.
De zon breekt door de wolken terwijl wij de Chinese Tua Pek Kong Temple bezoeken. In de tempel is er een koertje met allemaal schildpadden. Verschillende soorten door mekaar. Plots zien we dat een roodwangschildpad met zijn bek een klein vogeltje grijpt. De schildpad sleurt het arme ding in het water, alwaar het na een heftige doodsstrijd verdrinkt om vervolgens als maaltijd voor de schildpad te dienen. The circle of life.
Na de Chinese tempel wandelen we verder naar het Maleise heiligdom Keramat Kusu. We beklimmen de 152 treden naar het heiligdom en komen boven op de heuvel aan bij een knalgeel geverfde tempel. Een heer die bij het heiligdom hoort, overtuigt ons om een ritueel uit te voeren. We krijgen allebei een geel lint rond onze pols gebonden en moeten mekaars handen vasthouden boven een rokend wierookvat. Vervolgens worden wij en onze familie tot in het zevenste knoopsgat van kop tot teen gezegend. Op het einde van het ritueel smeert de heer wat parfum op ons beider handen. Afgaande op al de gele linten die de bomen rondom de tempel sieren, is het de bedoeling de linten daar achter te laten. We knopen onze linten rond een tak en dalen de 152 trappen opnieuw af.
Bij het terug gaan, zien we dat in de verte boven Singapore stad een gigantisch regenbui hangt. Het contrast met de zon op Kusu Island kan amper groter zijn. Schitterend fotomateriaal. Wij dik tevreden dat we vandaag voor dit uitstapje gekozen hebben.
En daarmee is ons bezoek aan Kusu Island ten einde. Echt een klein en schattig eiland. Ook een aanrader als je een rustig strand zoekt om te zonnen. Mooie witte stranden en bijna geen volk. De boottocht terug verloopt vlotjes. Ditmaal is er geen tussenstop op St John Island, waardoor we sneller terug zijn. De metro brengt ons terug naar het hotel alwaar ik mij even terugtrek in de airco van onze kamer om een werkje voor Spaans te maken (de leerkracht dringt er nogal op aan dat we gebruik maken van het forum).
Daarna vertrekken we richting Orchard Road, de bekendste shopping straat van Singapore. Op ons gemak wandelen we door de gigantische shopping centra die vol met kunstwerken staan. We nemen roltrappen naar boven en naar beneden, belanden op daken en in kelders, nemen een loopbrug naar de overkant van de straat en lopen gewoon onze neus achterna. Heel fijn.
Rond half zes besluiten we op zoek te gaan naar een plek om te dineren, want we worden ‘s avonds verwacht op een feestje bij onze vrienden. Na even wachten, krijgen we een tafeltje toegewezen bij Genki sushi, een kaiten sushi die toch net iets anders is dan de klassieke kaiten sushi zoals wij deze gewoon zijn. Bij Genki sushi bestel je je sushi met een tablet en na een korte wachttijd wordt de sushi met een treintje tot aan jouw tafel gebracht. Je neemt je bestelling van de trein en geeft dan via een knop aan dat de trein opnieuw mag vertrekken.
De sushi is overheerlijk. Mijn vriend en ik smullen dat het een lieve lust is en proberen allerlei sushivarianten uit die we in de sushizaken in Leuven niet kunnen krijgen.
Na dit voortreffelijke avondmaal keren we terug naar ons hotel om de doos pralines die we op de luchthaven kochten op te halen en vertrekken we naar het appartement van onze vrienden. Het kost ons toch zo’n drie kwartier om er te geraken en dan moeten we nog bellen naar onze vriend omdat we niet goed weten op welk verdiep we moeten zijn.
We ontmoeten een klein, maar uitmuntend gezelschap. Onze gastheer en gastvrouw doen hun best om mijn glas champagne voortdurend gevuld te houden, dus hoe later de avond, hoe waziger de herinneringen.
Een Duitse gast vertelt ons een ongelooflijk straf verhaal over zijn schipbreuk in Thailand tijdens een duikcursus. De boot waarmee zijn groep ging duiken is effectief gezonken met al hun spullen erop en ze moesten ongeveer een uur in het water ronddobberen voordat ze gered werden. Hij vertelde het allemaal alsof het de gewoonste zaak ter wereld is. Terwijl de toehoorders met open mond zitten te luisteren. (En neen, hij heeft ons niets op de mouw gespeld.)
We komen ook meer te weten over de huisvesting in Singapore. De overheid staat in voor de bouw van de grote appartementcomplexen. Appartementen worden nooit verkocht, je leaset een appartement tot de termijn van de lease verlopen is. Die lease kan maximaal 99 jaar bedragen, maar kan door de overheid eenzijdig ingekort worden. Dit is geen ramp, want de overheid zal er voor zorgen dat je een andere woonst kan leasen, mocht dit gebeuren.
Daarna barst de party pas goed los met Duitse schlagers, Stromae en karaoke. Ik spreek Frans met een Chinese die in Frankrijk is geboren maar nu in Singapore woont, een paar woordjes Duits met de Duitsers in het gezelschap, wat Spaans met onze gastheer en gastvrouw en zelfs Russisch met de vrouw van één van de Duitsers die Russisch studeert (al kan ze er niet zoveel van).
Echt een surreële, maar memorabele avond.
Aangezien er op het tijdstip dat de party gedaan is, geen metro’s meer rijden, bestelt onze gastvrouw een taxi voor ons. We zitten ongeveer vijf minuten in onze auto wanneer mijn gsm afgaat. We zijn ons fototoestel vergeten. Rechtsomkeer dan maar en we lachen eens goed om onze eigen stommiteit.
Doodmoe, maar zeer tevreden en een beetje dronken kruipen we in ons bed.
27 maart 2015: Marina Bay Sands en China Town
Laatste ontbijt in Club met, uiteraard, eggs florentine! De German Wings vliegtuigramp blijft ondertussen de gemoederen beroeren. De berichten die ons in Singapore bereiken worden steeds vreemder. De co-piloot zou het vliegtuig opzettelijk hebben laten crashen. Ik kan het amper geloven.
Mijn vriend vertrekt na het ontbijt samen met zijn oud-collega opnieuw naar de conferentie. Ik heb er de brui aan gegeven. Black Hat blijkt lang zo tof niet te zijn als Hack in the Box anderhalf jaar geleden. De sfeer is anders, veel minder gemoedelijk, en ik vind het feit dat tientallen mensen tegelijkertijd er een sport van maken fake access points op te zetten helemaal niet zo leuk. Creëert een gevoel van paranoïa.
Ik begeef mij opnieuw met mijn laptop naar het zwembad om wat werkmails te beantwoorden en foto’s te nemen van het uitzicht. Het Marina Bay Sands zwembad moet ongeveer de meest gefotografeerde plek van heel Singapore zijn. In het water van het zwembad wordt amper gezwommen. De meeste hotelgasten zijn te druk bezig met selfies te nemen van zichzelf. Die selfiesticks moeten renderen, nietwaar! Marina Bay Sands heeft zelfs eigen fotograferen die voortdurend in het zwembad op en neer lopen om de hotelgasten op de gevoelige plaat vast te leggen.
’s Middags ga ik opnieuw lunchen in de lunchroom van de conferentie. Vandaag ziet het aanbod er beter uit dan de dag voordien. Vooral de kleurrijke desserts trekken mijn aandacht. Ik probeer zoveel mogelijk vreemde desserts uit. Van de meeste kan ik zeggen dat ze er cool uitzien, maar dat de smaak niet echt bijzonder is. Vooral veel kleurstoffen denk ik.
Na de lunch keer ik terug naar onze kamer. De chique kamer met het uitzicht op de Marina Bay en de toegang tot de Club moeten we vandaag helaas verlaten. We verhuizen naar een kamer met uitzicht op de zee en de Gardens by the Bay. De dame aan de receptie had gezegd dat de switch zo rond vijf uur in de namiddag zou gebeuren. Tot zolang konden we onze valiezen gewoon laten staan in de andere kamer.
Groot is dan ook mijn verbazing wanneer er plotseling aangebeld wordt. De bellboy staat voor de deur met een hoop valiezen die niet van ons zijn. Ik leg hem uit dat we deze kamer nog tot in de namiddag nodig zullen hebben, maar ben er niet zeker van dat hij me begrijpt. Hij druipt alvast af met zijn valiezen en ik bel voor de zekerheid naar de receptie om te checken of er geen misverstand is. Daar stellen ze mij gerust. Alles is correct doorgegeven.
Opgelucht vertrek ik naar het zwembad om wat baantjes te trekken en te genieten van de deugddoende zon. Terwijl ik relax aan het zwembad krijg ik een bericht van mijn vriend: hij heeft het ook gehad met de conferentie en zal vroeger naar het hotel terugkomen dan oorspronkelijk gepland. Net op het moment dat hij in de kamer aankomt, staat het personeel daar om onze valiezen van kamer te wisselen. Ik krijg aan het zwembad bericht dat de wissel probleemloos is verlopen.
Mijn vriend vervoegt mij aan het zwembad en we genieten allebei van een ontspannende namiddag met een boekje en af en toe een duik in het zwembad om wat af te koelen (het water mocht van mij nét iets warmer zijn). We maken niet zo vaak tijd om eens gewoon niets te doen en ik moet zeggen dat deze korte rustpauze in ons drukke leven mij wel bevalt.
We keren terug naar onze kamer om ons op te frissen voor het avondmaal. Voor mij is dit de eerste kennismaking met de nieuwe kamer die een pak kleiner is dan de vorige, maar het uitzicht vind ik net zo mooi. De vele zeeschepen zorgen voor een steeds wisselend schouwspel én we hebben een balkon. Wat mij erg blij maakt, want om eerlijk te zijn, vind ik airco fantastisch om een goeie nachtrust te hebben, maar overdag staat airco voor mij vaak te koud afgesteld. En nu hebben we de luxe om het raam open te gooien om de temperatuur te laten stijgen (want hoe hard we ook ons best doen om de temperatuur van de airco hoger dan 20 graden te krijgen, het ding blijft koppig afkoelen, ook al stellen we de temperatuur in op 26 graden).
Voor het avondmaal trekken we naar het Maxwell Road Hawker Centre in China Town. Dit keer gaan we gewoon met de metro. Ik smul van een ban mian maaltijdsoep met vis. Lekker en supergoedkoop. Het enige nadeel is dat het wel heel erg warm is in het Hawker Centre en daar kunnen zelfs de grote ventilatoren aan het plafond niets aan veranderen.
In China Town kopen we na het avondmaal een nieuwe batterij voor mijn afstandsbediening van het fototoestel. Op vijf minuten hebben we gevonden wat we zochten. Lang leve China Town! We kopen ook nog een cadeautje voor het petekindje van mijn vriend, een Chinees kleedje voor in de verkleedkoffer en kleine, kleurige tasjes. Dat zal ze zeker leuk vinden!
Terug op de hotelkamer stellen we allebei vast dat, ondanks de gul aangebrachte zonnecrème, de sporen van een namiddagje zwembad duidelijk zichtbaar zijn op onze huid. We brengen een royale versie zonnecrème aan en kruipen gezellig tegen elkaar aan in bed.
26 maart 2015: Conferentie en het zwembad van Marina Bay Sands
‘s Ochtends geraken we heel moeilijk uit ons geweldig comfortabele bed. De vermoeidheid is onder ons vel gekropen en valt moeilijk af te schudden.
In de Club ontbijt ik met eggs florentine. Ik lieg niet als ik zeg dat er weinig dingen mij zo gelukkig maken als eggs florentine. Geen idee waarom dit gerecht in België nergens te vinden is. Zo lekker! En oja, had ik al gezegd dat het uitzicht in de Club vanaf de 55ste verdieping werkelijk fenomenaal is? Neen? Wel, het uitzicht in de Club is werkelijk fenomenaal.
Vandaag is de eerste dag van de Black Hat conferentie en net zoals in Kuala Lumpur besluit ik de key note mee te pikken. De key note gaat over een interessante artificial intelligence toepassing die gebruik maakt van big data. De AI toepassing wordt geïllustreerd aan de hand van een Breaking Bad voorbeeld. Al een geluk dat mijn vriend en ik net de twee eerste afleveringen van deze serie gezien hebben, zodat we kunnen volgend waar het over gaat. Na die tweede aflevering zijn we echter gestopt met kijken wegens te deprimerend naar onze goesting. Nochtans zegt iedereen mij dat Breaking Bad een uitzonderlijk goeie serie is, misschien moeten we de serie toch nog een tweede kans geven.
Na de key note in de veel te koude conferentiezaal, besluit ik er de brui aan te geven. Als er iets is waaraan ik een hartsgrondige hekel heb, dan is het wel aan airco’s die veel te koud staan afgesteld, terwijl het buiten meer dan 30 graden is. Bovendien durf ik het niet riskeren om gebruik te maken van de wifi, want die Black Hat conferenties staan erom bekend dat de deelnemers al eens fake access points durven opzetten om zo je wachtwoorden te sniffen. Rare jongens, die security mensen…
Ik keer terug naar ons hotel en nestel mij met mijn macbook air in een ligstoel bij de infinity pool op de 57ste verdieping om nog wat werkmails te beantwoorden. Niet echt optimale omstandigheden om mails te lezen, maar ik heb geen zin om binnen te zitten. De zon draait echter en al gauw kan ik bijna niets meer lezen op mijn scherm. Wanneer vindt er iemand eens een zonbestendig laptopscherm uit?
Voor de lunch keer ik terug naar de conferentie (ik heb per slot van rekening betaald voor mijn deelname). Ik doe een cardigan aan om te vermijden dat ik begin te klappertanden. Het eten wordt geserveerd in buffetvorm en is eerder middelmatig, maar we zijn natuurlijk verwend geweest de voorbije dagen. Ik blijf na het eten nog even hangen voor een talk over mobile banking, maar het abominabel slechte Engels van de Fransman die de presentatie geeft, maakt dat ik er tien minuten later de brui aan geef. Ik bros de rest van de dag en keer terug naar het zwembad. Lichtelijk teleurgesteld, moet ik wel toegeven, want ik heb erg goede herinneringen over gehouden aan de conferentie in Kualu Lumpur, waar je om te beginnen helemaal geen schrik moest hebben om gehackt te worden en waar we echt fijne mensen leerden kennen.
Ik relax wat met mijn boek aan het zwembad en begeef me stipt om 17u naar de Club waar ik afgesproken heb met mijn vriend en zijn oud-college. Tussen de heerlijkheden die de Club te bieden heeft door, glip ik even naar de kamer omdat ik een time lapse wil maken van de zonsondergang. Helaas strandt mijn poging op een platte batterij van de afstandsbediening voor mijn fototoestel. Failure! Ik keer met hangende pootjes terug naar de Club.
Na een laatste glas champagne keren mijn vriend en ik terug naar onze kamer, alwaar wij ons overgeven aan een zwoele vrijpartij. ‘t Is vakantie voor iets, he!
Na wat bekomen te zijn, nemen we de taxiboot naar Clarke Quay, omdat we geen zin hebben de metro naar China Town te nemen en ik dit tochtje zo leuk vond een paar dagen geleden. De kostprijs van het boottochtje blijkt echter een pak hoger te liggen ‘s avonds dan overdag. Een beetje morrend betalen we toch de meerprijs. Voor die paar Singaporean dollars extra krijgen we nu wel uitleg over de gebouwen langs de Marina Bay en de Singapore River.
Bij Clarke Quay koop ik opnieuw een ijsje bij de zaak waar ik eerder het yuzu ijs uitprobeerde. Ditmaal houd ik het bij een iets minder exotische smaak. We slenteren wat door de straten van China Town. Mijn vriend wordt echter overmand door vermoeidheid en we besluiten een taxi terug te nemen naar ons hotel. Lekker makkelijk.
Bij terugkomst verneem ik dat Zayn One Direction verlaat. Na het verschrikkelijke nieuws van de neergestorte German Wings vlucht, een nieuwe ramp. Wat een desastreuze week! 😉
25 maart 2015: Fort Canning Park, Marina Bay Sands en Gardens by the Bay
Vandaag ontbeten we voor de allerlaatste keer in de grote eetzaal van het Swissôtel, want deze namiddag stond er een hotelwissel op het programma. Natuurlijk kon ik het niet laten om alweer een noedelsoepje (lor mee ditmaal) te eten. Dat missen we nog in Leuven: een goed noedelrestaurant. Ik voelde me erg vereerd trouwens, want één van de hotelbedienden trippelde speciaal achter me aan om mijn soep aan tafel te brengen. Beetje vreemd, want ik kan prima mijn eigen soep dragen en geen enkele van de andere gasten viel dezelfde eer te beurt, maar kom, het hoffelijk gebaar werd geapprecieerd.
Mijn vriend ging naar de cursus en ik vertrok naar China Town om nog wat souvenirs te kopen. Ik wandelde tot aan de Buddha tooth relic tempel, die we tijdens ons vorige verblijf in Singapore ook al bezochten. Er vond een soort eredienst plaats waarbij monniken op een zangerige toon teksten voorlazen. Ik vroeg me af of dit een soort dienst ter nagedachtenis van Lee Kuan Yew was. Ik was wat filmpjes op Vine aan het zetten toen een tempelwachter mij erop kwam wijzen dat mijn rokje te kort was en mij vriendelijk verzocht een lange wikkelrok aan te doen. Aangezien ik de tempel al bezocht had, bedankte ik en stapte weer buiten, mij de bedenking makend welke oppermachtige godheid ervan wakker zou liggen dat mijn rok een paar centimeters te kort is.
Om de één of andere reden gaf mijn fototoestel er de brui aan tijdens mijn wandeling door China Town. Ik kreeg steeds een error dat er iets scheelde met de communicatie tussen de lens en het toestel. Niet zo leuk, want deze reis hadden we ons reservetoestel thuis gelaten. Ik hoopte het euvel op hotel te kunnen oplossen op basis van het error-nummer en desnoods zou ik het toestel binnen doen in één van de vele fotowinkels in China Town om te laten repareren. Ik kocht nog wat extra waaiers, toffe 3D-puzzels van vliegdekschepen en wat kaartjes om naar het thuisfront te sturen.
Tijdens het shoppen werd ik tegen gehouden door een paar scholieren die duidelijk met een opdracht voor hun school bezig waren. Of ze mij mochten interviewen. Uiteraard mocht dat, geïnterviewd worden is mijn specialiteit! De vragen stelden niet veel voor, maar ik werd wel op film vastgelegd. I’m a celebrity now! 😉
Het was ondertussen redelijk warm geworden en uit luiheid nam ik de metro terug naar ons hotel. Welgeteld één halte had ik daarvoor nodig. Ik pakte al onze spullen bijeen op de kamer, prutste wat met het fototoestel dat na een lenswissel automagically opnieuw werkte en begaf mij naar de receptie om uit te checken. Ik liet onze valiezen achter bij de conciërge en trok richting het historische stadscentrum om te kijken naar de lange rijen van Singaporeans die stonden aan te schuiven om hun laatste groet te brengen aan hun voormalige eerste minister Lee Kuan Yew. Echt indrukwekkend. Een rij mensen waarvan het einde niet te zien was. De meesten in werkkledij (pak of mantelpakje), terwijl ze geduldig wachtten in de tropische hitte. Veel mensen hadden bloemen bij om neer te leggen bij de overledene. Ik maakte veel foto’s, maar het was onmogelijk om de omvang van de rij in beeld te brengen. Daarvoor had ik mij een drone moeten aanschaffen. Ik was onder de indruk van het serieux en het verdriet dat de mensen in de rij uitstraalden.
Voor de lunch begaf mij opnieuw naar shoppingcenter The Central. Ik zag een zaak waar buiten een rij wachtenden stond. Daar moest het dus wel goed zijn. Ik sloot me aan bij de rij en omdat ik alleen was, had ik snel een plaatsje veroverd aan de toog. Marutama bleek tot mijn grote vreugde een ramen restaurant te zijn. Ik bestelde karashi ramen met ajitsuke tamago (gemarineerd ei) en yaki gyoza (gebakken dumping). Lekker! Niet te doen! De beste ramen die ik ooit gegeten heb buiten Japan. Al bleken mijn ogen toch wat groter dan mijn maag, want de combinatie van de gyoza met de ramen was erg stevig.
Na de lunch liep ik via Clarke Quay naar Fort Canning Park. De rouwenden stonden tot in het park zelf aan te schuiven. Ik had echt het gevoel deel uit te maken van een historisch moment. Heel bijzonder. Fort Canning Park was mooi en erg rustig. Ik genoot van de wandeling en nam mijn tijd om de heuvel te beklimmen in de hitte van de dag. Fort Canning Park is zowat de plek waar Singapore ontstond. De eerste sporen van bewoning hier dateren van de 14de eeuw. Jammer dat de historische gebouwen op de heuvel bijna allemaal in restauratie waren. Naar ik vermoed om piekfijn in orde te zijn voor de vieringen van 50 jaar Singapore komende zomer. Ik had anders graag de Battle Box bunker bezocht die tijdens de tweede wereldoorlog in handen van de Japanners gevallen was.
Fort Canning Park heeft voor ieder wat wils. Er is een kleine archeologische opgraving waar je restanten van heel vroege bebouwing kan bekijken, er staat een mooi gerestaureerde vuurtoren die al lang zijn nut verloren heeft, er zijn restanten van het fort uit de 19de eeuw, een kruidentuin en er is veel uitleg over de prachtige fauna op de heuvel.
Ik moet zeggen dat ik vandaag wat meer last had van de warmte, ik deed dus rustig aan en genoot volop van het mooie park. Ik zat net op een bankje te genieten van het uitzicht op de vuurtoren toen ik een berichtje kreeg van mijn vriend dat zijn laatste cursusdag vroeger gedaan was dan gepland. Perfecte timing, want ik was klaar met mijn bezoek aan Fort Canning Park. Op mijn gemak daalde ik de heuvel af een keerde ik voor de allerlaatste keer terug naar Swissôtel Merchant Court, onderweg de lange wachtrij rouwenden opnieuw passerend.
Ik was echt een beetje oververhit geraakt en genoot dubbel van een fris glas versgeperst watermeloensap in bar van het hotel. Dat deed deugd. We haalden onze koffers op bij de concierge en namen een taxi naar ons volgende hotel: Marina Bay Sands.
Sinds ons vorige verblijf in Singapore was het mijn droom om in dit hotel te logeren. Dankzij de conferentie die mijn vriend de komende twee dagen zou bijwonen, werd deze droom sneller dan verwacht realiteit. Omdat een beetje decadent zijn soms wel eens mag, boekten we voor twee dagen een kamer met uitzicht op de Marina Bay én toegang tot de club.
Man, man, man, woorden schieten te kort. De kamer was uiteraard prachtig, maar dat uitzicht. Dat Uitzicht! Ik kon gerust de rest van de vakantie voor het raam blijven staan en niet meer bewegen. Loved it! Omdat dat laatste toch maar een beetje saai zou zijn, haastten we, na onze bagage in ontvangst genomen te hebben van de bellboy, ons naar de Club op de 55ste verdieping.
In de Club vlogen we in de champagne en smulden we samen met de oud-collega van mijn vriend (die ook van hotel veranderd was om de conferentie bij te wonen) van de overheerlijke canapés à volonté. Het aanbod was meer dan voldoende voor het avondmaal en we genoten van het fabuleuze uitzicht (eens tellen hoeveel keer er uitzicht in deze blogpost staat).
We hadden de zon zien ondergaan en dronken nog een laatste glas champagne voordat we vriendelijk verzocht werden de club te verlaten. Mijn vriend en ik pakten het fototoestel en het statief bijeen en trokken naar de nachtelijke Gardens by the Bay. De maansikkel die zich tussen de torens van Marina Bay Sands bevond, zorgde voor een fenomenaal schouwspel. Met mijn statief slaagde ik erin de verlichte Super Trees prachtig vast te leggen. Ik was een tevreden mens!
We sloten onze eerste avond in Marina Bay Sands af in het fenomenale zwembad. Onder de nachtelijke sterrenhemel in het koude water neerkijkend op de Marina Bay. It doesn’t get any better than that!
24 maart 2015: Een dagje zwembad en LeVel33
Opgestaan met een licht katergevoel met dank aan de overmatige saké van gisteren en het slechte idee om daar vervolgens nog twee glazen wijn achterna te kappen. Tss.
Gelukkig is een ontbijt van dim sum en mee siam (een soort noedelsoep) een fantastisch katermedicijn. Na het ontbijt vertrekt mijn vriend opnieuw naar de cursus en doe ik op mijn gemak de was (mijn vriend zijn garderobe is iets minder uitgebreid dan die van mij en een mens zweet hier wat af). Terwijl ik wacht tot de wasmachines hun werk gedaan hebben, beantwoord ik vanuit mijn ligzetel bij het zwembad nog wat werkmails. Het stelt me gerust te weten dat ik niet naar een gigantische mailachterstand zal terugkeren en met de reorganisatie blijf ik toch graag op de hoogte van de laatste ontwikkelingen.
Ik ben net aan het brainstormen met mezelf waar ik deze middag zal gaan eten, wanneer mijn vriend me via WhatsApp een berichtje stuurt met het voorstel om samen te lunchen in het restaurant van ons hotel. Blijkbaar zijn de medecursisten een beetje aan de saaie kant (of Chinees en slagen zij er niet in zich verstaanbaar uit te drukken in het Engels, wat een mens zich doet afvragen hoe ze dan de lesgever verstaan).
Wanneer ik het rijkelijke lunchbuffet zie, ben ik erg blij met zijn voorstel. Wie kan er neen zeggen tegen scampi en rivierkreeftjes en volonté? En er zijn allerlei Maleisische specialiteiten waar ik nog nooit van gehoord heb. Ik bombardeer de clam lemak (een gerecht met schelpen) tot mijn favoriet. Ook het dessertaanbod is een verkenning waard: zoveel vreemde gerechten waarvan ik me de smaak zelfs niet eens kan inbeelden. Ik probeer van alles een beetje te proeven, maar moet eerlijk toegeven dat de meeste desserts me niet kunnen bekoren. De durianpudding is zelfs zo walgelijk dat ik niets anders kan dan de miniportie die ik opschepte te laten liggen.
Na het middagmaal keer ik met mijn laptop terug naar mijn ligzetel bij het zwembad. De zon maakt het echter onmogelijk om mijn scherm te lezen en ik verkas naar een tafeltje in de schaduw bij de Blue Potato. Ik drink op mijn gemak een mango milkshake terwijl ik mijn mails verwerk.
Tijd voor wat lichaamsbeweging. Ik begin net aan mijn 40ste lengte in het zwembad wanneer mijn vriend aan de rand van het zwembad verschijnt na een dagje bijleren over Android security. Ditmaal dachten we er wel aan het ‘do not disturb’ knopje aan te zetten en belde er niemand van housekeeping op ongepaste momenten aan onze deur. 😉
Opgefrist en mooi opgetut nemen we de metro naar bar-restaurant LeVel33, dat zich, u raadt het al, op de 33ste verdieping bevindt. We hebben daar afgesproken met een Belgische vriend die al een tijdje in Singapore woont met zijn vrouw. Zijn vrouw is nog aan het sporten onder begeleiding van haar personal trainer (!) en terwijl we op haar wachten voor het avondmaal, genieten we van een drankje en het fenomenale uitzicht op Marina Bay vanaf het open lucht terras. Enige minpuntje: de smog die de lucht een bruinig kleurtje geeft. Af en toe dringt er zelfs een geur van verbrand hout onze neusgaten binnen. Onze vriend legt uit dat de smog veroorzaakt wordt door bosbranden op de rubberplantages van de buurlanden Maleisië en Indonesië. Deze branden worden opzettelijk aangestoken door de landbouwers om hun plantages te onderhouden, maar zorgen wel voor veel overlast voor hun kleine buurlandje.
We aperitieven op ons gemak en zien de zon ondergaan terwijl de lichtjes rond Marina Bay één voor één aangaan. Wat een fenomenaal uitzicht, ik kan er naar blijven kijken.
Wanneer de vrouw van onze vriend aankomt, nemen we plaats aan het tafeltje dat voor ons gedekt is. Op aanraden van onze vrienden bestellen we een aantal side dishes en slechts twee hoofdgerechten die we met elkaar delen. Heerlijk! Tip voor de bierliefhebbers: in LeVel33 worden ter plekke een aantal bieren gebrouwen. Mijn vriend en onze kameraad deelden een reeks proevertjes en waren zeer te spreken over het bier.
Het gesprek komt uiteraard op het overlijden van Lee Kuan Yew. Onze vrienden houden er een heel andere opinie op na dan de kerel met wie we gisteren in gesprek gingen. Onze vriendin, die voor de overheid werkt, zegt zelfs letterlijk: “Everybody is very sad at the office because of the death of Lee Kuan Yew”. Ze geven toe dat er geen volledige persvrijheid is en ook de de vrijheid van meningsuiting aan banden gelegd wordt, maar zijn overtuigd dat dit factoren zijn die er mede voor gezorgd hebben dat de verschillende bevolkingsgroepen in Singapore nu vreedzaam samen leven. En wie is er nu een fan van kauwgom? 😉
De avond vliegt voorbij en we nemen afscheid met de belofte dat dit zeker niet ons laatste bezoek aan Singapore zal zijn. Bij thuiskomst vernemen we het nieuws van de crash van het Germanwings-toestel. Germanwings is een low cost dochtermaatschappij van Lufthansa, dat een uitstekende reputatie heeft op het gebied van veiligheid. Tragisch dat zoveel mensen hun leven verloren. Hopelijk wordt snel duidelijk wat er gebeurd is.
23 maart 2015: China Town en ArtScience Museum
Vandaag is een trieste dag voor Singapore. Lee Kuan Yew, de ‘founding father’ van Singapore stierf op de gezegende leeftijd van 91, na al een tijd in het hospitaal gelegen te hebben. Lee Kuan Yew wordt gezien als de man die eigenhandig de transformatie van Singapore van derdewereldland naar één van de duurste landen ter wereld gerealiseerd heeft. De komende dagen zal het nieuws van zijn dood ongetwijfeld alle media in Singapore domineren.
We ontbijten in de club met op de achtergrond de nieuwsberichten over het overlijden van Lee Kuan Yew. Na het ontbijt neem ik afscheid van mijn vriend die aan zijn eerste cursusdag begint. Terwijl hij bijleert over Android security, trek ik te voet naar China Town.
China Town ligt op een klein kwartier wandelen van ons hotel en is dé place to be als je prullaria en souvenirs allerhande wil kopen. Maar je kan er ook schoonheidsbehandelingen laten doen of gewoon lekker Chinees eten. Ik slenter wat tussen de vele kraampjes door en koop Chinese waaiers voor de nichtjes van mijn vriend en een t-shirt met de Merlion op voor mezelf (ideaal om in te sporten). Ik laat me ook nog verleiden tot de impulsaankoop van een flessenopener. Het is een modelletje met een echte kever verwerkt in het handvat. En jullie weten allemaal hoe dol ik ben op insecten. 😉
Het is zonnig en warm. Geen spoor van de voorspelde regen en daar ben ik blij mee. Ik keer op mijn gemak terug naar de hotelkamer om mijn inkopen daar achter te laten. Ik ben nog geen vijf minuten op de kamer of er belt iemand aan. Alweer! Een dame in een net mantelpakje stelt zich voor als verantwoordelijk voor de housekeeping en informeert of alles naar wens is en of ik tevreden ben. Ik bevestig dat ik enorm tevreden ben, maar denk bij mezelf dat ik nog nét iets meer tevreden zou zijn als er niet om de vijf botten iemand aan de deur zou bellen.
Ondertussen is het middag geworden en moet ik op zoek naar een plek om iets te eten. Mijn vriend luncht namelijk samen met zijn mede-cursisten. Ik twijfel. Als er aan één ding geen gebrek is in Singapore dan is het wel aan restaurants. L’embarras du choix, zoals ze dat zeggen. Ik besluit het mezelf niet al te moeilijk te maken en ga naar Shopping Mall The Central. Ik kies een restaurant uit waarvan ik denk dat het een Japans restaurant is om wille van het uitgestalde plastic eten, maar uiteindelijk blijkt de maaltijd die ik verorber Koreaans te zijn. Ook goed.
Ik kies op het zicht voor een zalm bibimbap. Ik krijg een rijstmaaltijd geserveerd in een warme stenen pot. Bovenop de rijst liggen rauwe zalm, paddenstoelen, wat groenten en een rauw ei. Het is me niet geheel duidelijk hoe ik dit gerecht exact moet eten, maar omdat de pot zo warm is, vermoed ik dat je alles moet mixen. Dat doe ik en het smaakt me enorm. Voor herhaling vatbaar, die Koreaanse keuken!
Na de maaltijd wil ik de metro nemen naar het ArtScience Museum dat zich vlakbij Marina Bay Sands bevindt. Ik denk dat ik het metrosysteem van Singapore ondertussen goed genoeg ken en neem vol vertrouwen de metro richting Harbourfront. Terwijl ik op de metro zit, kijk ik voor de zekerheid toch maar eens na of ik de juiste richting uitga. Uiteraard blijkt dat ik me vergist heb. De metrohalte van het Marina Bay Sands hotel heet Bayfront en niet Harbourfront. Ik stap uit en neem een andere metro. Na nog een bijkomende overstap in Promenade ben ik uiteindelijk bij Marina Bay Sands aanbeland.
Ik wandel langs de veel te dure winkels naar het ArtScience museum. De unieke architectuur van het museum doet mij nog het meest denken aan een grote baseballhandschoen, maar volgens wikipedia zou de vorm een lotusbloem moeten voorstellen. Dit soort architectuur laat niemand onverschillig: je bent ervoor of ertegen. Ik ben alvast fan, maar ik denk niet dat je ermee zou wegkomen om zo’n gebouw in Leuven te plaatsen. 😉
Er lopen twee tijdelijke tentoonstellingen in het ArtScienceMuseum. De grootste expositie is gewijd aan het werk van Da Vinci en heeft als titel ‘Shaping the future‘. De toekomst vorm geven dat spreekt me wel aan, maar ik twijfel. Is het niet een beetje vreemd om in Singapore naar een exhibitie over Da Vinci te gaan en de subtitel ‘Discover the secrets behind The Last Supper’ ruikt dat niet wat naar sensatie?
Ik besluit Da Vinci te laten voor wat hij is en koop een ticket voor de tentoonstelling ‘Prudential Singapore Eye‘. De tentoonstelling is gewijd aan de hedendaagse kunst van Singapore en belooft een kennismaking met het werk van 17 ‘opwindende en innovatieve’ kunstenaars uit Singapore. Ik ben benieuwd!
De zalen van het ArtScience Museum vind ik prachtig, de kunst weet me echter net iets minder te boeien. Ik vind het niveau van de tentoongestelde werken erg wisselend. Gelukkig zijn er genoeg werken die me wel aanspreken. Eervolle vermeldingen gaan naar de kunstenaars Gerald Leow, Mintio, Jane Lee, Meekyoung Shin (uit Korea) en Kohei Nawa (uit Japan). Vooral de glazen kralen van de Japanner fascineren. Waarom er zoveel buitenlandse kunstenaars in deze tentoonstelling geslopen zijn, is me echter een raadsel.
Veel toeristen trekt deze tentoonstelling alvast niet. Schoolgroepen des te meer. De kinderen storten zich joelend op de wel heel bijzondere pingpongtafel (cirkelvormig met een gat in het midden waar ook nog een speler kan plaatsnemen).
Na een dik uur ben ik rond met de tentoonstelling en besluit ik terug te keren naar het hotel om mijn vriend op te vangen na zijn eerste cursusdag. Ik heb geen zin in een ondergrondse metrotocht en besluit de taxiboot te nemen die vlakbij Marina Bay Sands aanmeert. Een vervoermiddel dat we tijdens ons eerste bezoek links lieten liggen.
Met mijn EZ-Link koop ik een ticket naar Clarke Quay. Ik denk dat ik net op tijd ben om de boot te halen die aangemeerd ligt, maar blijkbaar gaat deze niet richting Clarke Quay. Ik word door een rondborstige dame nogal onbeleefd verwezen naar een paar stoelen onder een afdak waar ik zo’n twintig minuten à een half uur moet wachten, volgens de dame in kwestie. Dat hadden ze me wel mogen zeggen bij de verkoop van het ticket. Ik heb een hartsgrondige hekel aan wachten en ik schuifel dan ook ongemakkelijk op mijn stoeltje. Er meren een aantal boten aan, maar het is helemaal niet duidelijk welke boot naar waar vaart. Er zit niet anders op dan geduld te hebben tot ik een signaal krijg dat mijn boot er is.
Na een wachttijd die wel eindeloos lijkt (exact 20 minuten) mag ik dan eindelijk aan boord gaan van een watertaxi. Een heel plezierige én snelle (als je het wachten niet meetelt) manier om naar Clarke Quay te gaan. Bij Clarke Quay aangekomen laat ik me verleiden tot de aankoop van een bolletje yuzu sorbet. Bij de uitleg stond dat yuzu een citrusvrucht is. Ik verwacht iets limoen- of citroenachtigs, maar de smaak laat zich nog het best omschrijven als sinaasappelschillen. Geen succes.
Tegen dat ik in het hotel ben, is de cursus van mijn vriend gedaan en duiken we samen het verfrissende water van het zwembad in. Van zo’n fysieke inspanning wordt een mens een beetje hitsig. We zijn net poedelnaakt aan het bekomen van de geleverde inspanningen, wanneer de deurbel gaat. Yep, housekeeping. Alweer vergeten die stomme ‘do not disturb’ knop op te zetten.
Na ons opgefrist en gefatsoeneerd te hebben, nemen we een taxi naar Chijmes, een voormalig katholiek klooster dat nu tot een levendige restaurantwijk is omgetoverd. We zijn, samen met een de Belg die we leerden kennen tijdens ons vorig bezoek, uitgenodigd door de ex-collega van mijn vriend om te genieten van een Japanse barbecue-avond bij Gyu-Kaku.
Het is voor mij de eerste keer dat ik mij aan een Japanse barbecue waag. Elke tafel heeft een ingebouwde houtskoolbarbecue met een ingenieus afzuigsysteem onder de tafel dat ervoor zorgt dat het restaurant zelf grotendeels rookvrij blijft. Als voorgerecht bestellen we scallops en scampi en natuurlijk kunnen we voor het hoofdgerecht de wagyu beef niet links laten liggen. Zoals het hoort, drinken we bij dit alles een flesje saké (of twee).
Bij het bakken hebben we zo nu en dan toch een beetje assistentie nodig. Het is moeilijk te zien wanneer het vlees perfect gebakken is. En de vriendelijke dames helpen die stuntelige westerlingen graag uit de nood. Daar moeten we op klinken met een glaasje saké.
Na wat ik niet anders kan omschrijven als een beetje te veel saké, nemen we een taxi naar Club Street om iets te drinken. De mannen vliegen in de Belgische bieren, ik houd het bij een glaasje Franse witte wijn.
Al die drank maakt de tongen los en we hebben het met de eigenaar van het café over de dood van Lee Kuan Yew, vader des vaderlands. De eigenaar is de eerste Singaporean die ik tegenkom die zich kritisch uitlaat over het bewind van Lee Kuan Yew. Hij erkent de verdiensten van de man, maar wijst erop dat Singapore slechts in schijn een democratie is. Al wie Lee Kuan Yew iets in de weg durfde te leggen, eindigde als politieke gevangene. Hij geeft ons mee dat Singapore de twijfelachtige eer heeft om de langste politieke gevangene ooit achter de tralies te hebben. Persvrijheid kent Singapore niet en ook de vrijheid van meningsuiting vind men hier geen must.
Ook de strikte verhoudingen die opgelegd worden tussen de verschillende bevolkingsgroepen moeten het ontgelden. Volgens deze Singaporean dienen deze richtlijnen enkel voor het in stand houden van het Chinese overwicht. Hij vertelt ons ook dat Lee Kuan Yew het Mandarijns, dat niet de moedertaal is van de meeste hier geboren Chinezen, heeft opgelegd en verantwoordelijk is voor de verengelsing van Singapore.
Interessant om eens een andere kijk op de zaken te horen die niet het politiek correcte discours volgt.
Een taxi brengt dit redelijk dronken gezelschap veilig naar ons hotel.