Voor de afwisseling ditmaal ontbeten met Indische pannenkoekjes met chutney. Lang niet zo lekker als ik verwacht had, dus de maaltijd toch maar afgesloten met een noedelsoepje.

Na het ontbijt trokken we eerst en vooral naar het zwembad voor een minifotoshoot met onze gopro. ‘s Ochtends staat de zon het beste om foto’s te maken in de infinity pool en wie weet of we in dit leven ooit nog zullen terugkeren naar Marina Bay Sands (ik hoop vurig van wel).

 

Na de natte fotoshoot namen we de taxi naar Jurong Bird Park. Prachtige vogels in een ongelooflijk groen park, echt een aanrader. Het park is in volle evolutie: sommige kooien hadden hun beste tijd gehad, terwijl de nieuwe, gigantische walk-in kooien echt magnifiek waren, inclusief kunstmatige waterval en tropische bloemenpracht. Alleen jammer van die magnifieke roofvogels in hun veel te kleine kooien. Een adelaar hoort vrij, hoog in de lucht te zweven. Maar pluspunten voor de aandacht die aan het educatieve aspect werd besteed en de moeite die gedaan werd om de bezoekers wat ecologisch bewustzijn bij te brengen.

In één van de walk-in kooien maakte ik kennis met een mooie versie van mijn aartsvijanden: gigantische grijze duiven die zich door middel van een mooie hoofdtooi als aardige vogels wilden voordoen. Maar ik had ze door, de snoodaards! Vliegend ongedierte, dat is het!

Eén van de hoogtepunten van de dag was ons bezoek aan de Lory Loft, woonplaats van vele lories die zich maar al te graag door de bezoekers lieten voederen en zich met hun kleine klauwtjes aan onze armen, schouders en handen vast klemden. Al waren er ook die het tof vonden om op mijn hoofd te gaan zitten en mijn kapsel om zeep te helpen. Helaas, net zoals bij ons bezoek aan KL Bird Park raakte ik niet ongeschonden uit het park. Een grote papegaai beet vol enthousiasme in mijn vinger, tot bloedens toe. Souvenirtje als aandenken aan deze trip.

Het park was veel groter dan gedacht: pelikanen, pinguïns, aalscholvers, flamingo’s, struisvogels, ibissen, zwanen, uilen, papegaaien, paradijsvogels, adelaars, gieren, emoes en zelfs een goed verborgen cassowary. We zagen al gauw in dat we er niet in zouden slagen om alles te bekijken en dan moesten we nog op zoek naar middageten ook! Gelukkig was er een kraampje dat heerlijke byriani verkocht die we verorberden op een terras waar we omringd werden door inheemse vogels die maar al te graag een korreltje rijst kwamen meepikken.

Na de middag woonden we de High Flyers Show en de Kings of the Skies Show bij. De eerste show liet papegaaien, toekans en kaketoes allerlei kunstjes uitvoeren. Je kan je afvragen of het wel ethisch is om dieren te gebruiken voor het amusement van mensen, maar de show deed alleszins haar best om mensen wat bij te brengen over de dieren zelf en bewust te maken van het belang van de natuur rondom ons.

Na de show hadden we de gelegenheid om te poseren met een troep (roedel? kudde?) flamingo’s. Beetje kunstmatig, maar goed, leuke foto voor het thuisfront.

De Kings of the Skies waren uiteraard de roofvogels. Deze show stelde eerlijk gezegd een beetje teleurstellend. In België al veel betere shows gezien. Onder andere van deze meneer.

Ons bezoek aan het park liep bijna ten einde toen ik besefte dat ik mijn lensdop kwijt was. Na een kleine zoektocht in mijn geheugen meende ik mij te herinneren dat ik de dop had laten liggen op de bankjes van de Kings op the Skies Show. We keerden op onze stappen terug, maar uiteraard was de dop spoorloos. Tijdens ons vorig bezoek verloor ik een lenskap, nu een lensdop. Oh well, could be worse.

Helaas was het ondertussen al bijna sluitingstijd en moesten we ons naar de uitgang begeven. Spijtig, want we hadden graag nog een keertje als afsluiter de lories gevoerd. Omdat ik het park zo mooi vond, wilde ik graag een souvenir kopen voor onze petekindjes in de shop, maar alles was daar zo schandalig overprijsd dat we dit plan wijselijk lieten varen.

Op de terugweg naar ons hotel lieten we de taxi ons in Chinatown afzetten om een nieuwe lensdop te kopen. Het kostte ons minder dan tien minuten om een geschikt exemplaar op de kop te kippen. We maakten van de schitterende avond gebruik om nog iets te drinken om een terrasje. In China Town zijn de prijzen voor een drankje immers veel schappelijker dan elders. Mijn vriend dronk een Tiger Beer en ikzelf een fantastisch groene midori margarita.

Terwijl we op het terras zaten, deden we wat research naar een geschikte plaats om te dineren. Omdat onze zoektocht naar een kaiten sushi de dag voordien mislukt was, besloten we een nieuwe poging te wagen. Ryoshi sushi ikeikemaru zou een goeie kaiten sushi zijn in de buurt van Clarke Quay, helemaal niet ver van China Town.

En jawel, er stond een echte Japanse chef sushi te maken, al was het aanbod op de band zelf eerder teleurstellend. We hadden de indruk dat we wat te laat waren, want er waren meer klanten aan het afrekenen dan aan het bestellen. Gelukkig was er ook een à la carte menu en kon ik een paar specialiteiten uitproberen zoals de nama sakura ebi met kleine rauwe garnaaltjes en de kani miso met krab en krabpasta.

Na de maaltijd namen we de metro terug naar de Marina Bay Sands en waren we nog net op tijd om de laatste vijf minuten van de light and water show mee te pikken. Waarna we nog een Cosmopolitan dronken op het terras van Bar Bazin. Terwijl wij genoten van ons drankje klonk de plakker “Heaven” van Bryan Adams door de luidsprekers. En weet je wat, de melige tekst paste perfect bij hoe ik me op dat moment voelde. Thanks, baby voor al die mooie jaren samen!

Ik sloot de avond af met een stop motion probeersel van het uitzicht van onze kamer op de Gardens by the Bay. Afwachten wat het resultaat zal zijn…