Laatste ontbijt in Club met, uiteraard, eggs florentine! De German Wings vliegtuigramp blijft ondertussen de gemoederen beroeren. De berichten die ons in Singapore bereiken worden steeds vreemder. De co-piloot zou het vliegtuig opzettelijk hebben laten crashen. Ik kan het amper geloven.

Mijn vriend vertrekt na het ontbijt samen met zijn oud-collega opnieuw naar de conferentie. Ik heb er de brui aan gegeven. Black Hat blijkt lang zo tof niet te zijn als Hack in the Box anderhalf jaar geleden. De sfeer is anders, veel minder gemoedelijk, en ik vind het feit dat tientallen mensen tegelijkertijd er een sport van maken fake access points op te zetten helemaal niet zo leuk. Creëert een gevoel van paranoïa.

Ik begeef mij opnieuw met mijn laptop naar het zwembad om wat werkmails te beantwoorden en foto’s te nemen van het uitzicht. Het Marina Bay Sands zwembad moet ongeveer de meest gefotografeerde plek van heel Singapore zijn. In het water van het zwembad wordt amper gezwommen. De meeste hotelgasten zijn te druk bezig met selfies te nemen van zichzelf. Die selfiesticks moeten renderen, nietwaar! Marina Bay Sands heeft zelfs eigen fotograferen die voortdurend in het zwembad op en neer lopen om de hotelgasten op de gevoelige plaat vast te leggen.

’s Middags ga ik opnieuw lunchen in de lunchroom van de conferentie. Vandaag ziet het aanbod er beter uit dan de dag voordien. Vooral de kleurrijke desserts trekken mijn aandacht. Ik probeer zoveel mogelijk vreemde desserts uit. Van de meeste kan ik zeggen dat ze er cool uitzien, maar dat de smaak niet echt bijzonder is. Vooral veel kleurstoffen denk ik.

Na de lunch keer ik terug naar onze kamer. De chique kamer met het uitzicht op de Marina Bay en de toegang tot de Club moeten we vandaag helaas verlaten. We verhuizen naar een kamer met uitzicht op de zee en de Gardens by the Bay. De dame aan de receptie had gezegd dat de switch zo rond vijf uur in de namiddag zou gebeuren. Tot zolang konden we onze valiezen gewoon laten staan in de andere kamer.

Groot is dan ook mijn verbazing wanneer er plotseling aangebeld wordt. De bellboy staat voor de deur met een hoop valiezen die niet van ons zijn. Ik leg hem uit dat we deze kamer nog tot in de namiddag nodig zullen hebben, maar ben er niet zeker van dat hij me begrijpt. Hij druipt alvast af met zijn valiezen en ik bel voor de zekerheid naar de receptie om te checken of er geen misverstand is. Daar stellen ze mij gerust. Alles is correct doorgegeven.

Opgelucht vertrek ik naar het zwembad om wat baantjes te trekken en te genieten van de deugddoende zon. Terwijl ik relax aan het zwembad krijg ik een bericht van mijn vriend: hij heeft het ook gehad met de conferentie en zal vroeger naar het hotel terugkomen dan oorspronkelijk gepland. Net op het moment dat hij in de kamer aankomt, staat het personeel daar om onze valiezen van kamer te wisselen. Ik krijg aan het zwembad bericht dat de wissel probleemloos is verlopen.

Mijn vriend vervoegt mij aan het zwembad en we genieten allebei van een ontspannende namiddag met een boekje en af en toe een duik in het zwembad om wat af te koelen (het water mocht van mij nét iets warmer zijn). We maken niet zo vaak tijd om eens gewoon niets te doen en ik moet zeggen dat deze korte rustpauze in ons drukke leven mij wel bevalt.

We keren terug naar onze kamer om ons op te frissen voor het avondmaal. Voor mij is dit de eerste kennismaking met de nieuwe kamer die een pak kleiner is dan de vorige, maar het uitzicht vind ik net zo mooi. De vele zeeschepen zorgen voor een steeds wisselend schouwspel én we hebben een balkon. Wat mij erg blij maakt, want om eerlijk te zijn, vind ik airco fantastisch om een goeie nachtrust te hebben, maar overdag staat airco voor mij vaak te koud afgesteld. En nu hebben we de luxe om het raam open te gooien om de temperatuur te laten stijgen (want hoe hard we ook ons best doen om de temperatuur van de airco hoger dan 20 graden te krijgen, het ding blijft koppig afkoelen, ook al stellen we de temperatuur in op 26 graden).

Voor het avondmaal trekken we naar het Maxwell Road Hawker Centre in China Town. Dit keer gaan we gewoon met de metro. Ik smul van een ban mian maaltijdsoep met vis. Lekker en supergoedkoop. Het enige nadeel is dat het wel heel erg warm is in het Hawker Centre en daar kunnen zelfs de grote ventilatoren aan het plafond niets aan veranderen.

In China Town kopen we na het avondmaal een nieuwe batterij voor mijn afstandsbediening van het fototoestel. Op vijf minuten hebben we gevonden wat we zochten. Lang leve China Town! We kopen ook nog een cadeautje voor het petekindje van mijn vriend, een Chinees kleedje voor in de verkleedkoffer en kleine, kleurige tasjes. Dat zal ze zeker leuk vinden!

Terug op de hotelkamer stellen we allebei vast dat, ondanks de gul aangebrachte zonnecrème, de sporen van een namiddagje zwembad duidelijk zichtbaar zijn op onze huid. We brengen een royale versie zonnecrème aan en kruipen gezellig tegen elkaar aan in bed.