Draken en eenhoorns in Planckendael

Net als vorig jaar trokken we met de familie van mijn vriend naar het jaarlijkse lichtfestival in Planckendael. Helaas, ook dit jaar waren de weergoden niet aan onze kant, al regende het gelukkig minder hard dan vorig jaar. En ja, de lichtsculpturen waren opnieuw prachtig, maar als ik heel eerlijk ben, het nieuwe is er nu wel af voor mij. Het initiële waw-effect is ondertussen al lang weggeëbd en het begint wat repetitief aan te voelen, hoe mooi de sculpturen ook mogen zijn.

En oja, we begingen de stommiteit om te parkeren op Parking 1, die zo vol stond dat we onze elektrische mini-cambio met een schoenlepel tussen twee dikke bakken moesten lepelen. Ikzelf was al op voorhand uitgestapt en mijn vriend moest zich als een waar slangenmens in allerlei bochten wringen om na het parkeren uit de wagen te geraken. Moraal van het verhaal: geloof nooit de indicatie dat er nog redelijk wat vrije parkeerplaatsen beschikbaar zijn.

Continue reading →

Giant bugs and those that eat them

Zaterdagavond reden mijn vriend en ik met onze cambio richting Planckendael voor een bezoekje aan het Lichtfestival ‘Giant bugs and those that eat them’ samen met zijn ouders, zus en drie nichtjes. Het was typisch Belgisch kwakkelweer, dus hadden we een ganse voorraad paraplu’s meegenomen en stevige wandelschoenen aangetrokken om de regen en de modder te trotseren. Gelukkig was iedereen goed gekleed tegen het weer en konden we samen genieten van de mooi verlichte insecten en andere beestjes. De plassen waarin de kleurrijke insecten weerspiegelden, zorgden trouwens voor een extra mooi effect.

We waren net rond met ons bezoek toen de miezerregen transformeerde in slagregen. De plannen om nog wat door het park te wandelen, werden meteen opgeborgen en ik belde naar de Gasthofhoeve met de vraag om onze reservatie met een uurtje te vervroegen. Gelukkig vormde dat geen probleem. Het was nog even wat gedoe om van de parking af te geraken (serieus, Planckendael, de info dat je kan betalen met een bankkaart mag gerust wat duidelijker geafficheerd staan), maar niet veel later konden we toch allemaal onze voeten onze tafel steken in de gezellige Gasthofhoeve in Hofstade. We genoten de klassieke, maar erg verzorgde brasseriegerechten. En ja, sommigen onder ons vonden nog plek voor een dessertje. 😉

Een mooie afsluiter van een fijne, zij het iet wat nattere avond dan gehoopt.

Planckendael en sushi

Tijdens ons diner vrijdag vertelde Goofball dat ze plannen had om met haar oudste zoon en een vriendje naar Planckendael te gaan. Omdat altijd maar kuisen op den duur ook begint tegen te steken, bood ik aan om mee te gaan. Kwestie van ook wat volwassen conversaties te kunnen hebben tijdens het uitstapje. 😉

Het beloofde dinsdag een heel warme dag te worden, dus trok ik mijn fleurigste zomerkleedje aan en fietste ik ‘s middags, fototoestelrugzak op de rug, naar Goofball. We haalden de twee jongens op bij de sporthal waar ze zich in de voormiddag fysiek hadden kunnen uitleven en begonnen aan onze rit naar Planckendael. Een klein beetje file later was Kabouter al in slaap gesukkeld en dat bleef zo tot we aankwamen op Parking 2. Dat microdutje had blijkbaar deugd gedaan, want na een kort ritje in de buggy kreeg hij aan de ingang van Planckendael een nieuwe opstoot van energie. Van vermoeidheid geen spoor.

Na een boterhammenlunch trokken we het park in. ‘t Is vreemd, in mijn hoofd zijn Pairi Daiza en Planckendael blijkbaar ergens verknoopt geraakt tot één gigantische dierentuin wat het voor mij verwarrend maakte om mijn weg te vinden. Gelukkig was het vriendje van Kabouter (eveneens drie jaar) al zo vaak in Planckendael geweest dat hij ons vol overtuiging de weg wees.

Het is alleszins een feit dat ik nog nooit zo snel door Planckendael gehold ben. Telkens wanneer we stilstonden vroeg het vriendje van Kabouter na een minuutje dieren kijken: “Gaan we door?” 😉 Enfin, we zagen dus heel veel dieren op een drafje. Met speciale vermelding voor de lemuren die zowel Kabouter als zijn vriendje met hun uitwerpselen lieten kennismaken. Gelukkig heb ik altijd en overal papieren zakdoekjes bij om in noodgevallen als deze boven te halen (al waren vochtige doekjes beter geweest). Wel spijtig dat Goofball het moment dat de lemuur zijn kakje liet vallen gemist heeft, omdat ze buiten met de buggy stond te wachten.

Oja, en natuurlijk moest er ook een ijsje gegeten worden! Ik denk dat de ijsverkoop in Planckendael op deze warme dag alle records gebroken heeft! Ik was trouwens onder de indruk was van de praatvaardigheid van beide jongens. Drie jaar oud en al zo’n uitgebreide woordenschat. Knap.

Rond half vijf hadden beide jongens hun maximumlimiet aan dieren bereikt en wilden ze graag als afsluiter van de namiddag met de lego spelen (excuseer, ‘bouwen’, zoals het vriendje van Kabouter mij enkele keren verbeterde). Er loopt momenteel namelijk een grote legotentoonstelling in het dierenpark, waarbij doorheen gans het park prachtige legokunstwerken opgesteld staan.

Ook Goofball haalde haar beste bouwkunsten boven, met een kubistische leeuw als resultaat. 😉

En jawel, natuurlijk liep ik weer wat bekenden tegen het lijf: mijn twee favoriete slimme turnsters! Fijn dat ik op de valreep voor de definitieve verhuis naar Zwitserland nog een paar mensen tegen het lijf loop.

Het kostte een beetje overredingskracht om de jongens bij de lego weg te krijgen, maar uiteindelijk waren ze allebei moe genoeg om zonder al te veel tegenpruttelen naar de auto te gaan. Onderweg terug naar Leuven, bestelde ik bij Deliveroo ons avondmaal. Kwestie van niet te veel inspanningen te moeten doen op zo’n warme dag.

We leverden het vriendje van Kabouter vuil en bezweet af bij zijn ouders en wachtten tot de fietskoerier onze Taste of Asia bestelling kwam brengen. Helaas viel de maaltijd een beetje tegen. De sushi die we als voorgerecht besteld hadden, was ok, maar zowel bij Goofball als bij mezelf was het vlees in onze gerechten veel te lang gebakken. Een taaie lamscurry en een taaie teriyaki, niet bepaald waarop we gehoopt hadden… Gelukkig maakte het fijne gezelschap veel goed én kon ik een blik werpen op het nieuwe bed van Beertje!

Prachtig Planckendael

De date met mijn petekindje stond al even lang in mijn agenda als de Grote (helaas geannuleerde) Kanaaloversteek van mijn vriend . Alleen de invulling van de dag lag nog niet vast. Eerst dachten we op weekend te gaan, maar dat zag de mama dan toch niet goed zitten. Tot ik een week voordien een ingeving kreeg en voorstelde om samen naar Planckendael te gaan.

Zo gezegd, zo gedaan. De mama kwam mij samen met haar twee zonen (mijn petekindje en zijn broer van bijna een jaar oud) in Leuven ophalen om van daaruit verder te rijden naar Planckendael. De weersvoorspellingen waren eerder pover, dus ik was voorzien van een dikke fleece en ik rekende erop dat we zeker een paar keer zouden moeten schuilen voor een regenbui. Maar kijk, de weersvoorspellingen zaten er grandioos naast: het stralende zonnetje dat ons begeleidde toen we de auto parkeerden, bleef tijdens de rest van onze uitstap haar beste beentje voorzetten.

Ik vermoed dat de weersvoorspellingen veel mensen afgeschrikt hadden, want het was vrij rustig in de dierentuin. Ideaal, zo konden wij makkelijk manoeuvreren met de twee buggy’s. Voor de jongste van de twee broers was het de eerste keer dat hij een dierentuin bezocht. Op voorhand konden we moeilijk inschatten of hij het leuk zou vonden, maar we hadden nooit durven hopen dat hij het zo fijn zo vinden. Hij deed niets anders dan lachen en keek oprecht geïnteresseerd naar alle diertjes.

Voor mij persoonlijk waren er een paar momenten dat ik echt voelde dat het lukte om een band met mijn petekindje op te bouwen. Hij is erg verlegen en soms is het moeilijk om contact met hem te leggen. Maar kijk, we hebben fijn samen gespeeld toen zijn mama met zijn broer naar het toilet was en zijn samen met ons tweetjes naar de speeltuin geweest toen zijn mama zijn broertje eten gaf. Ik ben zelfs speciaal voor hem op handen en voeten door een buis gekropen om wat konijnen te bekijken. Hij vond het zo geweldig dat hij graag nog een keertje wilde, maar dat zagen mijn knieën niet meer echt zitten.

Hét moment van de dag was toch wel ons bezoek aan de kinderboerderij. De geiten aldaar zijn niet te onderschatten. Ze roken direct dat er eten in de buggy lag en voordat ik hen kon tegenhouden hadden ze de plastic zak met sandwiches vast. De mama van mijn petekindje slaagde erin de zak met een heldhaftige ruk af te pakken van de geiten, maar toen was de zak al helemaal kapot en hadden de geiten al stukken van de sandwiches gebeten. Een bijzonder traumatische ervaring voor mijn petekindje (‘t is niet zo’n held) die helemaal overstuur raakte, omdat de geiten zijn favoriete eten hadden afgepakt. Ik moet toegeven dat ik het geheel nogal amusant vond. Enfin ja, uiteindelijk heb ik de aangevreten sandwiches toch maar aan de geitjes gegeven, ‘t is niet dat wij ze nog zouden opeten. Drie tellen later viel er niets meer van de sandwiches te bespeuren. 😉

Na de middag was de pijp van de jongste uit en deed hij een dut in de buggy terwijl wij de nog resterende dieren gingen bekijken. Al bleek het om de één of andere reden moeilijker dan verwacht om de giraffen te vinden, nochtans de favoriete dieren van mijn petekindje. Ook de vissende pelikanen die het één na het ander visje boven haalden, waren een groot succes. Mijn petekindje kon er geen genoeg van krijgen.

Zo rond kwart voor vijf was het tijd om huiswaarts te keren. We hadden bijna gans Planckendael gezien en enorm genoten van het prachtige weer. Buiten het sandwich-incident was de dag supervlot verlopen. De kinderen hadden er zichtbaar van genoten en de volwassenen ook. Al blijkt het niet zo evident om goeie foto’s te nemen als je tegelijkertijd een buggy moet voortduwen en een petekindje moet entertainen.

Terwijl we richting Tielt-Winge reden, gaf ik instructies door aan de papa van mijn petekindje voor het avondmaal. Mijn vriend arriveerde zo’n tien minuten na ons in Tielt-Winge zodat we gezellig met z’n allen konden avondeten. Hamburgers met honderd procent rundvlees, guacamole en veel groenten. Ik ben niet echt zo’n hamburgereter, maar ik moet zeggen dat het mij smaakte.

Een stevige regenbui noodzaakte ons het terras te ontruimen en naar binnen te vluchten, alwaar we nog wat na keuvelden bij een kopje thee. Net op het moment dat we afscheid genomen hadden, verscheen er een prachtige regenboog aan de hemel.

Een dag met een veelkleurig strikje er rond.

Het eerste weekend na de IJslandreis

Terwijl wij in het koude en natte IJsland zaten, werden we om de oren geslagen met berichten over het mooie weer thuis en kregen we sms-gewijs de ene na de andere barbecue-uitnodiging. We slikten onze teleurstelling in en zeiden tegen mekaar, ach de zomer is nog lang niet gedaan, er zullen nog barbecues genoeg volgen wanneer we terug in België zijn. Een beetje anticiperend op het mooie weer dat ons ongetwijfeld als beloning zou wachten aan het thuisfront, spraken we af om vrijdag 9 augustus te barbecueën bij mijn broertje en zijn vriendin, die over een mooie grote tuin beschikken waarin de konijntjes vrolijk rondhuppelen (‘t is eens iets anders als duiven).

Enfin ja, hoe het verder verliep, kunnen jullie wel raden zeker. Welgeteld één dag konden mijn vriend en ik bij onze thuiskomst nog genieten van mooi weer, waarna deze zomer besloot definitief de kwakkeltoer op te gaan. De barbecue op vrijdagavond diende door het absolute snertweer ingeruild te worden voor een stoofpotje met kip. Terwijl we binnen ons beklag deden over het IJslandse rotweer goot het buiten pijpenstelen.

De voorspellingen voor de rest van het weekend zagen er niet veel beter uit. Dus na crisisoverleg met Karel en Eveline werd besloten de zondagse uitstap naar Pairi Daiza om te wisselen voor een uitstapje naar Technopolis waar we geen last zouden hebben van nukkige weergoden. Heel erg spijtig, want ik had me echt verheugd om de panda’s in ‘t echt te kunnen bewonderen. En ja, ik weet dat panda’s slome beesten zijn die niet veel doen, maar het zijn wel schattige slome beesten!

Zaterdagavond kwam de zus van mijn vriend zijn petekindje afzetten bij ons. We aten samen en babbelden bij over hun splinternieuwe huis dat bijna klaar is. Zoals het er nu naar uit ziet, zal de grote verhuis voor september zijn. Altijd leuk om in een nieuwe woonst te trekken, zeker als je weet dat de zus en schoonbroer van mijn vriend al een tijd geleden hun oude huis verkocht hebben en momenteel met hun drie dochters bij de ouders van mijn vriend inwonen. Doet me terugdenken aan de maanden dat wij zelf noodgedwongen bij nonkel K ingewoond hebben.

Het was de allereerste keer dat het petekindje van mijn vriend bij ons kwam logeren, dus wel een beetje spannend. Eerst een heel drama dat ze haar mama zou missen en dan een heel gedoe dat er te veel licht in de kamer was, maar uiteindelijk kregen we haar (veel later dan haar normale bedtijd) toch in bed. De nacht verliep verder zonder incidenten. En de volgende ochtend stond ze al fris en monter om zeven uur (wat voor kinderloze koppels op een zondagochtend echt wel heel vroeg is) langs ons bed. Ik kon haar nog even overtuigen om bij ons in bed te komen liggen, maar lang duurde dat niet.

Na een gezellig ontbijt samen vertrokken we naar Technopolis waar we Karel, Eveline, Kobe en Lore ontmoetten. Het werd een gezellige dag waar de kinderen duidelijk van genoten. Mijn kritiek van een tijdje geleden blijft nog gedeeltelijk overeind. Er waren nog altijd heel veel opstellingen die niet werkten, maar er waren duidelijk nieuwe opstellingen bijgekomen (spijtig genoeg wel gericht op een wat ouder publiek, een vijfjarige is niet echt bezig met welk beroep ze later wil uitoefenen). Alleen vond ik heel het concept met die rfid-armband echt niet goed werken. In het begin geef je mooi je leeftijd in, maar verder wordt daar totaal geen rekening mee gehouden. Wat heeft een kind van vijf jaar aan een vraag over de hoogte van de Sint-Romboutstoren? Kan er geen aangepaste puzzel of iets dergelijks verschijnen? En waarom zijn er geen wc’s en wasbakken op kindermaat? Dat is toch niet zo moeilijk om dit te voorzien? Technopolis heeft nog ruimte voor verbetering, wat mij betreft.

Enfin ja, op het einde van de dag waren de kinderen allemaal bekaf. We namen afscheid en brachten het petekindje van mijn vriend terug naar haar ouders. Logeerpartij succesvol afgerond. Voor herhaling vatbaar!

Het eerste lenteweekend van 2013!

We hebben er lang op moeten wachten, maar dit weekend stegen de temperaturen dan toch eindelijk boven het vriespunt uit. Gelukkig maar, want ettelijke maanden geleden hadden we, ervan uitgaande dat april wel mooi weer zou brengen, afgesproken om met Goya, Lies, Karel, Eveline en de kindjes om naar Planckendael te gaan. Helaas moesten Goya en Lies verstek laten gaan wegens ziekte. Gelukkig waren Karel, Eveline, Kobe en Lore wel van de partij. Ook van de partij: kleine F, het oudste petekindje van mijn vriend. Drieënhalf en een brok vol energie. Mijn vriend is speciaal vroeg opgestaan om haar op te halen bij haar ouders in de verre Kempen, terwijl ik nog wat lag te soezen in bed (ja, opstaan, het is nooit mijn sterkste punt geweest). Terwijl ik op mijn gemak in de trein naar Planckendael zat, moest mijn vriend onderweg stoppen voor een kleine plaspauze, de zielepoot. Gelukkig hebben zowel kleine F als mijn vriend deze uitdaging glansrijk doorstaan.

Buiten het feit dat het voor mij gerust een paar graden warmer had mogen zijn, was het een heel geslaagde dag. We klommen in bomen, zagen olifanten, reigers, zebra’s, bizons, gazelles en nog veel meer. We bewonderden het nieuwe huis van Kai-Mook in het prachtig aangelegde nieuwe stuk van het park. De kinderen beleefden nog meer plezier aan elkaar dan aan de beestjes. Vooral tussen Kobe en kleine F bleek het buitengewoon goed te klikken. Een boomstam om op te balanceren of enkele schoolbanken, meer is er niet nodig om de kinderlijke fantasie te activeren. Ook bootjes of andere dobberende tuigen geschikt om van de ene naar de andere oever te varen, vielen in de smaak. En Kobe kan zo aan een carrière als schoolmeester beginnen.

We eindigden de dag in de souvenirshop en brachten kleine F ongeschonden weer naar huis. Al kan datzelfde helaas niet van Kobe gezegd worden die onzacht in aanraking kwam met mijn hele zware lens en daar een flinke blauwe plek aan over hield.

Om de dag helemaal mooi te laten eindigen, aten we Thais bij Siam, een klein maar fijn restaurantje in Heverlee. Blijkt trouwens dat zo’n dag achter kinderen aanhollen behoorlijk vermoeiend is. Lang geleden dat we nog zo vroeg in bed lagen op een zaterdagavond. Chapeau voor al die mensen met kinderen!

De zondag was er van uitslapen geen sprake, want in de voormiddag stond een fotoshoot met een communicantje op het programma. Aangezien de jongen nogal een fan van treinen is, leek het station van Leuven een goeie locatie om wat stoere foto’s te maken. Het was een beetje zoeken naar een toffe achtergrond, maar het resultaat mocht er zijn, al zeg ik het zelf.

In de namiddag gingen we nog eens langs het rusthuis voor een bezoekje aan mijn bomma wiens geest steeds verder wegzinkt. We houden onze bezoekjes altijd kort, want vrolijk wordt een mens daar niet van.

Waar ik wel vrolijk van word, zijn zomerse temperaturen en barbecues. Zalig, die zon op mijn gezicht. Het oudste neefje van mijn vriend vierde zondag zijn derde verjaardag en de ouders hadden kosten nog moeite gespaard om er een geslaagd feest van te maken. Het manneke kreeg voor één verjaardag meer speelgoed dan ik tijdens mijn hele minderjarige levensloop verzameld heb. Er moesten zoveel pakjes van hun verpakking ontdaan worden dat er assistentie moest ingeroepen worden. Die jeugd van tegenwoordig, verwend!

Eten was er ook meer dan voldoende, want nadat alle aanwezigen hun uiterste best gedaan hadden om hun wekelijkse portie vlees tijdens één avondmaal naar binnen te werken, bleef er nog genoeg vlees over voor een tweede barbecue. De taart liet ik dan ook wijselijk aan mij voorbij gaan.

Laat ons hopen dat na dit geweldige weekend de lente nu echt uit de startblokken geschoten is!

Een zaterdag in Planckendael

De vriendelijke mensen van adhese stuurden me een tijdje geleden kaarten op voor een bezoekje aan de dierentuin. Dit naar aanleiding van een nieuwe actie van de Zoo van Antwerpen en Planckendael om de voordelen van een abonnement in de kijker te zetten. Een abonnement is ideaal voor mensen met kleine kinderen die in een stedelijke omgeving wonen of gewoon voor dierenliefhebbers die graag de primeur hebben van een wakker wordende leeuw.

Enfin, de kaarten bleven een Japan-reis lang ongebruikt in de schuif liggen, maar deze zonnige zaterdag was het dan zover. We hadden afgesproken met vrienden L en J en hun schattige dochter V dat we elkaar om een uur of vier zouden ontmoeten in Planckendael. Zelf zouden mijn vriend en ik al rond het middaguur vertrekken, maar uiteraard niet op een lege maag. Dus besloten we nog even snel een terrasje op het Martelarenplein te doen. En wat wil het toeval? Kwamen we daar Joke, Vincent en hún schattige dochter Emma tegen die zich ingeschreven hadden voor een wandeling door het Leuvense. Gelukkig was er nog wat plek aan ons tafeltje. 😉

Na een snelle lunch trokken we naar Planckendael. Het domein leek minder groot dan ik me herinnerde en er werd druk gewerkt aan een nieuw verblijf voor Kai-Mook en haar familie. En jawel, ook hier kwamen we bekenden tegen: een oud-studiegenoot en zijn vrouw, ondertussen in verwachting van nummer drie. Grote gezinnen zijn weer helemaal in de mode.

We zagen leeuwen, flamingo’s, ooievaars, neushoorns, aapjes, maar helaas geen olifanten. En tussendoor bewonderden we de stapkunsten van V. Spijtig dat het domein al sloot om zes uur, want het was er aangenaam wandelen in een groene omgeving. Omdat we al wat honger begonnen te krijgen, zochten we 3G-gewijs via tripadvisor een leuk restaurantje op in Mechelen. Zo kwamen we bij eetcafé Madeleine terecht. Een klein dispuut over of we al dan niet op het terras mochten zitten later (blijkbaar worden buggybezitters niet toegelaten op het terras of zoiets), genoten we van een heerlijke maaltijd met uitzicht op het water.

Kleine V gedroeg zich beeldig tot we onze maaltijd beëindigden, maar toen sloeg de vermoeidheid toe. We besloten af te reken en de mooie zomeravond verder te zetten in de tuin van L en J met een goed glas wodka. Dat goed glas werden een paar goeie glazen en zo gingen we vrolijk de nacht in. (En iets minder vrolijk de volgende ochtend in.)

Yet Another Blog

Life on my side

planckendael