新年快乐 – Happy Newyear!

De zon stond stralend aan de blauwe hemel toen ik deze zaterdag naar de Chinese wijk wandelde om een stukje van het feest ter ere van Chinees nieuwjaar mee te pikken. Ik moet toegeven dat mijn kennis van China en de Chinese gebruiken vrij beperkt is, reden te meer om de kans te grijpen om mijn horizon te verruimen.

Ik was duidelijk niet de enige die er zo over dacht, want het was op de koppen lopen in de Van Wesenbeekstraat. De mensen verdrongen elkaar om een glimp op te vangen van de kleurrijke leeuwen die doorheen de straat dansten. Jammer dat het spektakel om de zoveel minuten onderbroken werd door iemand die luidkeels “Tram!” riep, waarop vervolgens het volk zich zo dicht mogelijk tegen de huizen aandrukte om de tram te laten passeren. Over millimeterwerk gesproken. Jammer dat de trams niet tijdelijk een andere route konden volgen, per slot van rekening is het toch maar één keer per jaar Chinees nieuwjaar

In het begin kostte het me moeite om ook maar iets te zien, maar aangezien het spektakel vrij repetitief was (leeuw danst onder begeleiding van percussie, leeuw verscheurt een krop sla, lange sliert voetzoekers gaat af onder oorverdovend lawaai, draak gaat dansend winkelpand binnen, komt weer buiten enzovoort), dunde het aantal toeschouwers langzaam uit en kreeg ik enkele mooie opvoeringen te zien. De symboliek achter het geheel ben ik moeten gaan opzoeken op wikipedia, maar ook zonder te begrijpen wat ik zag, kon ik van het spektakel genieten. De heerlijke zon en spotgoedkope dumplings (3 euro) waren een fijne bonus.

Een spetterend Oudjaar!

Met het voortschrijden der jaren ben ik een klein beetje beginnen opzien tegen Oudjaar. Terwijl dit feestje vroeger zowat het hoogtepunt van mijn jaar was, voelt het de laatste tijd meer en meer aan als een verplicht nummer. Maar kijk, elk jaar ben ik weer aangenaam verrast door hoe fijn het is te vieren omringd door vrienden. Eigenlijk is die artificiële overgang van het ene naar het andere jaar gewoon een excuus om eens lekker te eten en goed uit de bol te gaan. En soms moet dat echt niet meer zijn.

We waren met zeven volwassenen en negen kinderen te gast bij onze goede vriend K, die mijn vriend en ik al kennen van in onze studententijd. Zoals we dat van onze vriend gewoon zijn, had hij alles tot in de puntjes voorbereid en kwamen al die hongerige mondjes niets te kort. We startten met een uitgebreide aperitief, gevolgd door een overheerlijke visgourmet (man, dat ik pas op latere leeftijd ontdekt heb dat je ook vis op zo’n teppanyaki plaat kan bakken), om af te sluiten met een heerlijke chocoladefondue.

Tot onze scha en schande moet ik toegeven dat de culinaire bijdrage van mijn vriend en mezelf zich beperkte tot het fruit snijden en het smelten van de chocolade (maar daarin ben ik dan ook expert)! Voor mij was het tevens een blij weerzien met mijn party girl. Ze kwam een beetje schoorvoetend vragen of we nog wel met haar wilden praten, maar ik heb haar uiteraard gerustgesteld: zatte mensen troosten is mijn specialiteit! 😉 Nah, iedereen is al wel eens een keertje ziek geweest van te veel alcohol. Waarom zou ik iemand daarop aankijken? Voor dit feestje had ze haar dochters meegenomen, dus de uitspattingen bleven dit keer binnen de perken. Wie weet, een volgende keer…

De kinderen leefden zich uit met de nerf guns, terwijl de volwassenen ‘Heads up’ speelden. Heel plezant. Al snap ik niet waarom iemand per sé ‘onderbroek’ op mijn kroontje moest plakken. En dat terwijl ik zo vriendelijk was mijn vriend de rol van Indiana Jones toe te bedelen!

Mijn vriend en ik hadden van die rood-gele Zwitserse snoepjes met rotjes erin meegebracht (zonder marmite deze keer, want ik kon er maar drie in mijn handbagage krijgen). Uiteraard een dikke hit bij het jonge volkje. Om twaalf uur lieten we de party poppers knallen en wensten we elkaar veel geluk in het nieuwe jaar. Waarna we nog een beetje doorfeestten tot een uur of vier.

Gelukkig konden we blijven overnachten in het gigantische huis van onze vriend. In ons miniappartementje in Genève zouden we nooit onderdak kunnen bieden aan vier volwassenen en zes kinderen. Ik moet zeggen dat ik bijzonder goed geslapen heb op het uitklapbare bed van onze vriend. Als een blok in slaap gevallen en enkel ‘s nachts moeten opstaan voor een kleine sanitaire pitstop.

De ochtend nadien was iedereen natuurlijk een beetje suf, maar de verse pistolets met gerookte zalm waren net wat ik nodig had als opkikkertje. Klaar voor het volgende feestje!

Petekindje slaat soepketel stuk

Na een geweldig verkwikkende nachtrust in het bed van onze vrienden uit Herent (door het slechte bed in Genève apprecieer ik het comfort van een goed bed veel meer dan vroeger), genoten we van een gezamenlijk ontbijt met z’n zessen. Niets zo lekker als vers brood en een spiegeleitje om de dag goed in te zetten. De oudste dochter was gelukkig helemaal opgeknapt.

Na het ontbijt openden de meisjes hun kerstcadeautje: een grote Lego Boost doos. We bogen ons gezamenlijk over de instructies en slaagden erin het wagentje enkele commando’s te laten uitvoeren. En als ik heel eerlijk moet zijn: volgens mij vonden de volwassenen het een nóg leuker cadeautje dan de kinderen. 😉

Tegen het middaguur namen we afscheid van onze vrienden en reden we naar Tielt-Winge om mijn petekindje zijn nieuwjaarsbrief te horen voorlezen. Ik moest mij tot het uiterste inspannen om te verstaan wat hij zei, maar ik was al blij dat hij zijn verlegenheid overwon. Een écht goeie foto van ons tweetjes zat er helaas niet in. Volgende keer beter!

We genoten gezellig samen van pasta met witte vis en boerenkool, een recept van Jeroen Meus, uiteraard. Het smaakte heerlijk en ik moest me inhouden om geen tweede portie op te scheppen. ‘t Is dat er nog een tiramisu met peer als dessert volgde. 😉

Om al dat eten te laten zakken, maakten we een wandelingetje in de omgeving. Eerst en vooral gingen we een kijkje nemen in de nieuwe kantoorruimte van onze vriendin. Tot nu toe werkt ze als architecte vanuit haar eigen huis, maar het aantal opdrachten neemt toe en ze heeft ondertussen een medewerkster aangenomen. Om verder te kunnen uitbreiden, was een eigen kantoorruimte noodzakelijk. Mijn vriendin kocht het kantoor casco, dus ik ben erg benieuwd hoe het afgewerkte kantoor er over een jaar of zo uit zal zien.

We wandelden verder naar een speeltuintje zodat de twee jongens en Jon, de chocholadebruine labrodor van een half jaar oud, zich wat konden uitleven in de gezonde buitenlucht. Van al dat spelen wordt een mens hongerig, dus klopten we nog eens een chocoladen marmite aan stukken. Mijn petekindje en zijn broertje vonden het alvast geweldig. Dik succes, die marmites!

Party like it’s 1955!

Ondanks de reorganisatie die momenteel aan de gang is op mijn werk, besloten mijn collega’s en ik dat niet aan ons hart te laten komen en eens goed de benen los te schudden op ons jaarlijkse nieuwjaarsfeest. Dit jaar stond het feest in het teken van de jaren fifties. Veel collega’s hadden de moeite gedaan om zich uit te dossen in fifties kledij, inclusief zwierige pettycoats. Zelf zag ik het niet zitten om mij speciaal voor deze gelegenheid een nieuwe jurk aan te schaffen, dus trok ik een glinsterend jurkje met een diepe decolleté uit de kast en verkocht ik dat als iets wat Marilyn Monroe nog gedragen zou kunnen hebben.

Na een te lange nieuwjaarsspeech tijdens dewelke een toenemend aantal magen begon te rommelen, werden we eindelijk losgelaten op het warme en koude buffet. Spijtig genoeg waren er slechts vier standjes voorzien waar je kon aanschuiven om je eten te krijgen. Aangezien we met zo’n 200 feestvierders waren, ontstonden er al snel heel lange wachtrijen. Geen erg, samen honger lijden, schept een band en ik had heel leuke gesprekken met collega’s terwijl we op ons eten stonden te wachten. Het eten (Aziatisch, Italiaans en Marokkaans) was best lekker, alleen jammer dat door de koude temperatuur in de zaal in combinatie met de ijskoude borden het eten koud was op het moment het ons bord raakte. Gelukkig is honger de beste saus en waren de nagerechtjes om duimen en vingers af te likken.

Na het eten was het tijd om de dansvloer te betreden, of voor de dames en heren met veel geduld: plaats te nemen aan de kappersspiegel om zich van een fifties kapsel en make-up te laten voorzien. Ik verkoos de swing dansinitiatie van Radio Modern en griste een vrouwelijke collega mee om samen een danskoppel te vormen. Na de initiatie was het tijd voor free style en kwam ik niet meer van de dansvloer af. Het viel wel op dat er twee soorten collega’s waren: zij die dansten en uit de bol gingen en zij die genoten van het aan de toog hangen met een glas alcohol (de wijn trok op niks, naar mijn bescheiden mening) in de hand. Ondanks moedige pogingen van mijn kant om de niet-dansers over te halen ons te vervoegen op de dansvloer, boekte ik weinig tot geen succes. Wel extra punten voor de collega die als Elvis Presley verkleed kwam. Rock on, baby!

Na lang twijfelen besloot ik vlak voor het einde van het feest mij toch te wagen aan zo’n fifties kapsel. Bij al mijn vrouwelijke collega’s zag dat er geweldig uit, dus wat kon er misgaan? Veel, blijkbaar. Het kapsel stond mij echt niet, ondanks het feit dat sommige collega’s mij van het tegendeel probeerden te overtuigen. Al een geluk dat ik niet in de fifties geleefd heb! Het enige voordeel is dat ik er veel extra haarspeldjes aan over hield. De rare blikken van de mensen op de trein naar Leuven nam ik er dan maar bij. 😉

De hele namiddag werd opgeluisterd door Radio Modern. Heel tof gedaan en tot in de puntjes verzorgd. Ik keerde huiswaarts met een stuk of vijf polaroid foto’s. Een souvenir om te koesteren.

Nieuwjaarsreceptie nummer zoveel

Kan een mens naar té veel nieuwjaarsrecepties gaan? Ik ben persoonlijk van mening van niet, maar ik moet helaas ruiterlijk toegeven dat de receptie die ik deze avond bijwoonde niet meteen een laaiend succes was. Niet al te veel volk, geen lekkere hapjes en een vrij podium waarvan één act ronduit slecht was, een tweede een ietwat naïef idee over een blockchain implementatie uit de doeken deed en eigenlijk enkel de derde act, een Engelstalige dame, iet of wat te pruimen viel. Dat de hapjes niet lekker waren, bleek uit het feit dat de overvloedig gevulde schotels slechts met moeite leeg geraakten. Niet bepaald een feestelijk gezicht: al die hapjes die niemand wilde opeten.

Nuja, can’t win ’em all en ik heb toch mijn gezicht laten zien.

Het Grote Nieuwjaarsbrievenweekend

Vorig weekend stond helemaal in het teken van de petekindjes, allez, toch twee van de drie, want het derde woont in Zwitserland en daar doen ze niet aan nieuwjaarsbrieven. Zaterdagmiddag werden we verwacht bij de zus en schoonbroer van mijn vriend, alwaar we samen lunchten alvorens niet één, maar drie nieuwjaarsbrieven te mogen aanhoren. Na de zelfgeschreven (inclusief schattige schrijffouten) nieuwjaarsbrief van het oudste nichtje en petekindje van mijn vriend, konden de twee jongere zusjes natuurlijk niet achter blijven. Het middelste nichtje richtte haar voor de meter bedoelde nieuwjaarsbrief zelfs aan ‘tante yab’. Een hele eer, al blijf ik het moeite hebben met het voorvoegsel ‘tante’, ik voel mij al oud genoeg, de laatste tijd (het is dit jaar al twintig jaar geleden dat Lady Di verongelukte, terwijl het pas gisteren lijkt dat ik tijdens tweede zit samen met een kameraad op zijn studentenkot live naar de begrafenis zat te kijken).

Het werd verder een gezellige namiddag met een hoop spelletjes (UNO blijft mijn favoriet). Bij valavond keerden we terug naar Leuven. Mijn vriend bijzonder geconcentreerd achter het stuur, want op de heenweg naar Geel, waren we maar liefst drie wagens tegen gekomen die van de weg geslipt waren en zelf hadden we ‘s ochtends ook één keer een bocht gemist, gelukkig zonder erg, want we reden gewoon op het kruispunt rechtdoor een veldweggetje op. ‘s Avonds bleek het echter minder glad dan ‘s ochtends dus we bereikten zonder kleerscheuren ons appartementje in Leuven.

De zondag was het de beurt aan mijn petekindje. In tegenstelling tot de nichtjes de dag voordien, was er heel wat overredingskracht nodig om mijn petekindje zijn nieuwjaarsbrief te laten opzeggen. Hoe zeer de mama ook haar best deed, ik kon hem amper verstaan. Gelukkig kwam hij nadien los en na het avondmaal speelden we samen verstoppertje tot ik het beu werd en hem zei dat ik nog één keer zou meespelen, maar dat hij dan wel zijn nieuwjaarsbrief nog eens moest opzeggen. En zowaar, hij deed het nog ook (wel al roepend in de andere kamer, maar hey, I take what I can get).

En zo werden de spaarrekeningen van de jongste generatie ook alweer gespijsd.

Party like it’s 2017

Toegegeven, veel zin had ik er niet in, deze maandagochtend. Het was plezant in mijn bed en de laatste ontwikkelingen op het werk maken dat ik er mij minder thuis voel dan andere jaren. Maar hey, de broodjes van de Pistolet waren lekker, de chocolademousse en de brownies nog veel beter! En ja, mits wat aandringen, slaagden mijn lieve collega’s er toch in mij over te halen om mee te gaan dansen en vieren. Wat ik, eens over de streep, dan ook met volle overgave gedaan heb. Zo ben ik dan ook wel weer. 😉

Ik geloof niet dat 2017 de wereld veel goeds zal brengen, maar deze maandag heb ik het even niet aan mijn hart laten komen.

2017 begon zoals 2016 eindigde

Met gourmet in goed gezelschap! Enkel visgourmet deze keer, maar opnieuw voorafgegaan door de uitstekende hapjes van De Walvis. Geen oesters deze keer, want mijn familieleden zijn niet zo’n liefhebbers. Eén van de neefjes had last minute verstek laten gaan om een reden die hij wellicht liever niet op het internet gepubliceerd ziet staan, dus in totaal waren we met tien personen aan de feestdis. En volgens mij hadden we voor bijna dubbel zoveel personen eten. 😉 Het was de eerste keer dat we visgourmet deden voor nieuwjaar en ik moet zeggen: voor herhaling vatbaar. Heerlijk!

En zoals de traditie het wenst, sloten de mannen de avond af met exclusieve whiskyflessen die speciaal voor de gelegenheid gekraakt werden. Helaas moest ik mij beperken tot ruiken, want ik was BOB van dienst. Al gun ik mijn vriend graag zijn glaasje whisky, per slot van rekening is hij degene die veruit het vaakst achter het stuur zit.

Nieuwjaarsreceptie!

Ok, ok, 12 februari is aan de late kant om het nieuwe jaar te vieren, maar januari is op zich al zo’n receptierijke maand dat februari een beter moment lijkt om te vieren dat we de eerste maand van het jaar alweer achter de rug hebben en we kunnen beginnen aftellen naar de zomervakantie. 😉

Het was gezellig druk op ons appartementje met zo’n twaalf personen rond de tafel, rijkelijk voorzien van hapjes door één van de genodigden. Mijn vriend en ikzelf zorgden voor de drank (we moeten dringend eens meer feestjes geven, ondanks een strikt verbod om nog alcohol als geschenk mee te brengen, lijkt het wel alsof onze voorraad onuitputtelijk is).

Het was trouwens een hele eer dat een hoogzwangere goofball speciaal voor de receptie te voet naar ons appartementje was gekomen! De kans is groot dat ze een baby in haar armen heeft de volgende keer dat ik haar zie!

Het voornaamste slachtoffer van de avond:

IMG_9610[1]

Nieuwjaarsbrief x 3

Deze zondag kregen we niet één, maar maar liefst drie nieuwjaarsbrieven te horen. Want ja, als de oudste zus haar nieuwjaarsbrief voorleest aan haar peter (voor het eerst zélf geschreven in haar mooiste handschrift, my god, we worden oud), dan kunnen de twee jongere zusjes toch niet voor haar onderdoen, nietwaar?

In hun kinderlijke enthousiasme zag ik mijn eigen kindertijd weerspiegeld, vol geloof en hoop in de toekomst, zich totaal niet bewust van de lelijkheid in deze wereld. Een nieuw jaar brengt hen nieuwe uitdagingen en ongebreidelde mogelijkheden. Hoe zeer verlang ik soms terug naar de onschuldige blik van een kind, vrij van cynisme en desillusie. Ik betrap er mij steeds vaker op, bij het lezen van de nieuwsberichten, ik buig zuchtend het hoofd buig en de twijfel overvalt mij. Hoe geraken we ooit uit dit kluwen dat we zelf gemaakt hebben? En dan besef ik dat ikzelf slechts een schijnbijdrage lever aan een betere wereld, mijn geweten sussend met doorlopende opdrachten aan goede doelen, zonder een écht engagement. Een zwaktebod. Ontgoochelend.

PS: Oja, er was ook een heerlijke chocolademousse verjaardagstaart. Als er iets de wereld kan redden, zal het toch wel chocolade zijn, zeker? Of drie jonge dames die er wél nog in geloven.

IMG_9276[1]

Yet Another Blog

Life on my side

nieuwjaar