Oostende, Lichtervelde, Deinze en Zulte

Gisteren spoorde ik naar Oostende voor een bezoek aan Mu.ZEE. Ik was erg benieuwd naar de nieuwe opstelling van de museumcollectie. De treinrit verliep voor de verandering supervlot en iets na de middag was ik in Oostende.

Tijd om de inwendige mens te versterken! Ik kocht me wat wulken aan een kraampje en ging vervolgens naar Madam Kroket voor een échte Oostendse garnalenkroket. Eerlijk, ik was lichtelijk teleurgesteld, de kroket was minder smeuïg dan ik had verwacht.

Vervolgens wandelde ik naar Mu.ZEE voor de nieuwe tentoonstelling. Ik sloot aan bij een rondleiding. Altijd fijn om een tentoonstelling door de ogen van een kenner te zien. Heel boeiend om wat meer detailachtergrond bij een aantal werken te krijgen. Al blijft Spillaert toch mijn onvervalste favoriet.

Ik liep oude bekenden tegen het lijf in Mu.ZEE en pikte nog een glaasje schuimwijn en een oestertje mee. Helaas kon ik niet blijven plakken, want er stond nog een tweede erfgoedafspraak in mijn kalender vandaag. Het Roger Raveel Museum organiseerde een barbecue ter ere van de opening van de nieuwe tentoonstelling Vogelschrik van het museum. Om tijdig in het Machelen-aan-de-Leie te zijn, moest ik om 16.48u de trein in Oostende nemen met een overstap in Lichtervelde.

In Oostende verliep alles nog goed. De trein vertrok op tijd al zat hij wel stampvol met jeugdverenigingen die allemaal op de eerste dag van de zomervakantie met de trein naar zee waren getrokken. Gelukkig slaagde ik erin een zitplaats te veroveren tussen al dat jong geweld. Helaas liep de rit daarna helemaal in het honderd. Met elke bijkomende halte zag ik de minuten vertraging verder aantikken en de NMBS-app meldde mij heel vriendelijk dat de aansluiting alleen gegarandeerd zou worden als mijn trein minder dan drie minuten vertraging had. Ondertussen riep de treinconducteur om dat het strikt verboden was je hoofd uit het treinraam te steken en vroeg ze met aandrang aan de begeleiders van de jeugdverenigingen om hun kinderen in het oog te houden. En meteen wist ik weer waarom ik vroeger nooit bij een jeugdvereniging geweest ben.

Na dik tien minuten op de trein wist ik dus al dat ik mijn aansluiting nooit zou kunnen halen. Ik bracht het Roger Raveel Museum op de hoogte, want één van hun medewerkers zou mij komen ophalen in het station van Deinze en ik wilde vermijden dat zij tevergeefs op mij zouden wachten. Ik liet weten dat ze mij een uur later dan gepland moesten komen ophalen.

Mijn inwendige frustratie verbijtend, legde ik me neer bij het onvermijdelijke feit dat ik een uur zou mogen doorbrengen op het perron van het behoorlijk saaie station van Lichtervelde. Tot overmaat van ramp begon het zelfs licht te regenen. Gelukkig waren de wachthokjes overdekt en had ik min laptop bij.

Gelukkig verliep de rest van de avond beter. In het station van Deinze vond ik om 18.52u zonder problemen de lieve dame die me kwam ophalen. En vervolgens werd ik heel vriendelijk uitgenodigd om plaats te nemen aan de lange tafel met de andere genodigden en te genieten van een werkelijk overheerlijke en culinair hoogstaande barbecue. Nog nooit zo’n heerlijke groentjes bij een barbecue gegeten!

Gelukkig verliep de terugreis wel zoals gepland: in Deinze zonder problemen de trein van 21.53u genomen om rond half twaalf in Leuven aan te komen. Ik zal maar niet de moeite doen om op te tellen hoeveel uur ik vandaag onderweg geweest ben en gewoon de fijne herinnering aan mooie kunst en boeiende gesprekken koesteren.

Mu.ZEE, again

Ik zei toch dat ik nog eens zou terug keren om de mooie stillevens van Ensor te bewonderen. 😉 Al was het maar tien minuutjes vóór een vergadering die tweeënenhalf uur duurde. En daarna in marstempo naar het station van Oostende om op tijd te zijn voor de volgende vergadering in Brussel, onderweg op de trein het slechtste broodje aller tijden opetend. Echt, géén idee hoe je een broodje hummus zo kan verknallen.

Opening Ensor tentoonstelling in Mu.ZEE

Oorspronkelijk was het de bedoeling dat ik na mijn dagje Antwerpen zou meerijden met de collega’s die met de wagen van het MAS naar Mu.ZEE in Oostende reden om de vernissage van de tentoonstelling ‘Rose, Rose, Rose à mes yeux – James Ensor en het stilleven in België 1830 – 1930′ bij te wonen. Bij nader inzien betekende dit dat ik dan opnieuw de verplaatsing van Antwerpen-centraal naar het MAS moest maken (zonder fiets ditmaal, want die moest aan het station blijven). Aangezien mijn date in Berchem woonde, leek het mij eenvoudiger om gewoon van Antwerpen-Centraal naar Berchem te sporen en de tien minuutjes van het station naar haar huis te voet af te leggen. Zo konden we ook gezellig met zijn twee naar Oostende rijden. Change of plans, dus, maar duidelijk de beste oplossing om in Oostende te geraken.

De rit verliep vlot en bood ons de gelegenheid om nog een aantal werk gerelateerde zaken te bespreken. We moesten even zoeken, maar uiteindelijk vonden we vrij makkelijk een parkeerplaats vlakbij Mu.ZEE. Dat Ensor als schilder veel mensen aanspreekt, bleek duidelijk uit de massale opkomst. Eigenlijk was het te druk om echt van de schilderijen te kunnen genieten. Al moet ik zeggen dat het fijn was om een voor mij iets minder bekende kant van Ensor te ontdekken: zijn stillevens. De vijftig stillevens van Ensor in de tentoonstelling worden geconfronteerd met een indrukwekkende collectie stillevens van Belgische kunstenaars uit de periode tussen 1830 en 1930. Echt de moeite om nog eens voor terug te komen en alles rustig op te nemen als het minder druk is.

De op Ensor geïnspireerde hapjes mochten er trouwens ook zijn. In het begin van de avond kreeg je alleen een bordje met hapjes in ruil voor een blauwe jeton, maar tegen het eind van de avond werden de bordjes vrij rondgedeeld, zodat we onze buikjes rond konden eten.

Super tof trouwens dat er zoveel collega’s op de vernissage aanwezig waren. Echt een fijne gelegenheid om onder het genot van een hapje en een drankje je collega’s wat beter te leren kennen.

En voor de terugrit naar Leuven kon ik meerijden in de gloednieuwe elektrische bedrijfswagen van de man van een collega. Wat een luxe!

Gigavertraging en Anna Boch in Mu.ZEE

Dit weekend stond er een logeerpartijtje in Westende op het programma bij sportievelingen Kato en Dieter. Een weekendje aan zee is altijd leuk, zeker als dat te combineren met een culturele activiteit zoals de mooie Anna Boch tentoonstelling in Mu.ZEE.

We namen de trein om 8.33u in Leuven en zouden om 10.17u in Oostende zijn. Rekening houdend met een beetje vertraging had ik voor ons bezoek aan Mu.ZEE tickets om 11u geboekt, zodat we vlak na de middag bij Kato en Dieter konden zijn.

Helaas, de treingoden waren ons niet goed gezind. Nochtans was onze trein stipt op tijd vertrokken in Leuven en hadden mijn vriend en ik een comfortabele plaats in een stiltewagon gevonden. Vlak voordat we Brussel-Noord zouden binnen rijden, stopte de trein echter. Toen een paar minuten later de airco ook stopte met draaien, wist ik meteen dat dit geen goed teken was. En jawel, de treinbegeleider riep om dat onze trein panne had. Techniekers waren onderweg, dus hopelijk kon het euvel snel verholpen worden. Ondertussen begon de temperatuur al wat te stijgen en ik weet uit ervaring met treinen in panne dat evacueren vlak voor één van de grootste stations van het land helemaal niet zo voor de hand liggend is.

Gelukkig slaagden de techniekers wat later erin de airco terug aan de gang te krijgen. Dat was alvast een opluchting. Mijn vriend en ik hadden laptops en drinkbussen bij, dus we konden ons rustig bezig houden terwijl de techniekers naar de oorzaak van het probleem zochten. Uiteindelijk stonden we een anderhalf uur stil vlak voor Brussel-Noord, voordat de techniekers erin slaagden de trein terug in gang te krijgen. De reizigers (waaronder veel dagjestoeristen met kinderen) slaakten een hoorbare zucht van opluchting toen onze trein weer in beweging kwam.

Helaas, onze vreugde was van korte duur. Omdat de trein zoveel vertraging had opgelopen werd de rit ingekort tot Brussel-Zuid en moest iedereen daar afstappen. Met spijt in het hart namen we afscheid van onze plekken in de stiltewagon. De NMBS legde een vervangtrein in voor de onze, waar natuurlijk iedereen meteen op wilde stappen. Mijn vriend en ik zagen direct dat de trein niet voldoende zitplaatsen had voor al het volk dat moest overstappen en besloten wijselijk een paar minuten te wachten op een volgende trein naar Oostende. Door de problemen van onze trein waren er natuurlijk veel treinen die vertraging hadden opgelopen.

En dat bleek een goede beslissing te zijn. De trein waar we opstapten had geen airco, maar de openstaande raampjes zorgden voor voldoende verfrissing. Uiteindelijk kwamen we rond 12.10u in Oostende aan. Bijna twee uur later dan gepland! Jawadde, de NMBS blijft records verbreken.

Ondertussen rammelden onze magen van de honger, dus besloten we eerst de inwendige mens te versterken alvorens naar Mu.ZEE te gaan. Natuurlijk was het tijdslot van mijn tickets al lang verlopen, maar ik had er goeie hoop op dat het op zo’n mooie zonnige dag niet te druk zou zijn in het museum en dat de medewerkers aan het onthaal begrip zouden hebben voor onze overmachtssituatie.

Mijn vriend en ik hadden op de trein al opgezocht waar we ergens in de buurt van het station konden eten en zo belandden we bij restaurant De Kleine Garnaal. De cava was lekker, we kregen een hapje om de grootste honger te stillen en de garnaalkroketten en het koninginnenhapje waren ok. Alleen was het ons wat te warm in het restaurant. En dan waren we al binnen gaan zitten om het serre-effect van de veranda te vermijden. Geen restaurantbezoek dat we ons in de toekomst zullen herinneren, maar onze magen waren gevuld.

Na de lunch wandelden we verder naar Mu.ZEE en mijn aanvoelen bleek juist: we mochten gewoon binnen met onze tickets. Helaas paste ons rolkoffertje niet in de lockers (in die van het KMSKA paste het nochtans wel!). We mochten het koffertje achterlaten in grote bakken die niet afgesloten konden worden en besloten het er maar op te wagen. Er zaten toch alleen maar kleren en toiletspullen in. Gelukkig paste de rugzak met de laptops wel in de locker.

De tentoonstelling zelf was echt de moeite. Fijn om iets bij te leren over deze voor mij onbekende Belgische impressionistische kunstenares, die duidelijk paars als lievelingskleur had. Wisten jullie trouwens dat zij de enige persoon is die tijdens zijn leven een werk van Van Gogh kocht? Een visionaire dame, zowaar. Al moet ik er wel bij vermelden dat ze duidelijk uit de gegoede klasse kwam.

Hierbij wat foto’s uit de tentoonstelling, waaronder ook schilderijen van kunstenaars van wie ze werk kocht of die ze persoonlijk kende. Er viel in de tentoonstelling zelfs werk van Van Gogh en Gauguin te bewonderen. Als een schilderij van een andere kunstenaar afkomstig is, vermeld ik dat expliciet hieronder.

Isidore Verheyden in zijn atelier:

Russische muziek – James Ensor:

Schrijvende vrouw:

Continue reading →

Heropening Mu.ZEE!

Gisterenavond spoorde ik samen met drie collega’s naar Oostende om het resultaat te bewonderen van het harde werk dat het Mu.ZEE team verzette de voorbije maanden. Tijdens de sluiting herstelden ze het hoofdgebouw van het museum, dat vroeger een grootwarenhuis was, zoveel mogelijk in haar oorspronkelijke brute schoonheid. En ja, het resultaat mocht er zijn. De soms benauwende kleine ruimtes werden afgebroken, waardoor de structuur van het gebouw opnieuw zichtbaar is en je een gevoel van ruimte krijgt dat voordien niet aanwezig was.

Trouwens ook zeer onder de indruk van de collectie met enkele zeer knappe topstukken van eigen bodem. Gaat dat vooral zelf zien, zou ik zeggen.

Heerlijk weertje trouwens voor een bezoekje aan onze Belgische kust:

Een kleine bloemlezing van de werken die mij het meest aanspraken:

De plannen van het oorspronkelijke grootwarenhuis:

Reclame uit een andere tijd:

De nieuwe indeling van het museum:

Zelfportret met bloemenhoed – James Ensor – 1883:

Zelfportret voor de spiegel – Léon Spilliaert – 1908:

De redding van Kapitein Cantillon : François Musin:

Grote marine – zonsondergang – James Ensor – 1885:

Baadsters – Théo Van Rysselberghe – 1920:

Kop – Oscar Jespers – 1925

Vissersvrouw – Léon Spilliaert – 1912:

De gendarmes – James Ensor – 1892:

Weerspiegeling – Hubert Malfait – 1929:

Werk van Jean Brusselmans

De Duizeling – Léon Spilliaert – 1908:

Roger Raveel:

Zomer – Jef Verheyen – 1979 (mijn favoriet):

Meer knap werk van Jef Verheyen:

Roger Raveel:

La Conférence sur Freud – Rachel Baes – 1970:

L’Afrique inconnue – La mythologie comparée – Jane Graverol – 1958:

En een Delvauxtje

Na de kunst en het gebouw uitgebreid bewonderd te hebben, gingen we nog even langs bij een collega die in Oostende woont voor een drankje in haar prachtige appartement mét uitzicht op de jachthaven. Stof genoeg om over te babbelen tijdens de treinrit naar huis!

Topdag!

In de reeks: waar was yab vandaag? (deel twee)

In Mu.ZEE!

Een museum zo onverwacht groot dat ik mijn trein van Oostende naar Leuven miste. Wat mij een extra uurtje gaf om even tot aan de zee te lopen en mij een (achteraf bezien voor 90% uit surimi bestaand) Noordzeebootje te kopen.

Yet Another Blog

Life on my side

mu.zee