mechelen

Op de fiets naar Mechelen en terug

Zondag was ik uitgenodigd op de babyborrel van het tweede zoontje van mijn ex-squashpartner. De derde keer al dat ik het genoegen had te mogen mee feesten in zaal De Kettinghe in Heffen. Er was prachtig weer voorspeld, dus besloot ik me, na mijn tochtje naar Aartselaar, aan een iets langere afstand te wagen. Gewapend met voldoende zonnecrème en water, fietste ik met mijn Blue Bike naar Mechelen. De heenweg was een beetje saai, want ik fietste het grootste stuk van de route langs de niet echt gezellige N1. Gelukkig werd ik op het einde van mijn tocht beloond met een mooi stukje fietsen langs Nete, Dijle en Zenne (het water stond erg laag, zoals jullie kunnen zien).

IMG_8370

IMG_8372

Ik had ook de combinatie van fietsen met de warmte wat onderschat, waardoor ik met een knalrood hoofd arriveerde op de babyborrel. Mijn eerste daad ter plekke was dus mij naar de toiletten spoeden om terug een iet of wat normale kleur te verkrijgen. Buiten dat voelde ik mij prima, al was ik wel blij dat ik een fietsbroekje had aangedaan.

Het concept van de babyborrel was hetzelfde als de vorige keer: frietjes met een kaaskroketje. Enkel de desserts waren vervangen door ijs. Iets waar niemand van de talrijke aanwezigen een probleem mee had. Het was er het weer voor!

IMG_8378

IMG_8380

Na afscheid genomen te hebben van de feestvierders vertrok ik voor de rit terug naar Antwerpen. Eén van de andere gasten had mij een gouden tip gegeven om op de terugweg de N1 te vermijden: ze raadde mij aan een beetje verder te fietsen langs de Beneden-Nete en in Duffel de fietsostrade langs de spoorweg naar Antwerpen te nemen. En jawel, een veel fijnere route dan die op de heenweg. Een beetje een omweg, maar veel aangenamer dan te moeten fietsen langs voorbij razende auto’s.

IMG_8383

IMG_8384

IMG_8385

Deze fietstocht smaakte alvast naar meer!

Technopolis Mechelen

Deze zondag zijn we met twee bevriende koppels en een roedel kinderen naar Technopolis in Mechelen geweest. Een vervolg op ons Speelgoedmuseumuitstapje in april.

Ik was nog maar één keer eerder in Technopolis geweest, maar dat was voor een vergadering, dus dat telt niet. Dit was dus mijn eerste kennismaking met dé plek die kinderen moet enthousiasmeren voor de wondere wereld der wetenschap. En ik vond het een ontzettende tegenvaller. Veel opstellingen waren stuk of duidelijk verouderd. Die domme rfid-armbandjes wilden maar niet uitgelezen worden. Die touchscreens werkten niet. Veel opstellingen vond ik gewoon te complex, zelfs voor oudere kinderen. Welk kind wil er nu een ellenlange uitleg lezen voordat het aan een proefopstelling kan beginnen? Er waren ook weinig opstellingen die je als volwassene samen met de kinderen kon doen. Interactiviteit werd niet echt gestimuleerd. Een grondige opfrissing zou Technopolis beslist geen kwaad doen.

Maar weten jullie wat? De kinderen vonden het allemaal fantastisch. Van de tweejarige tot de achtjarige. Ze amuseerden zich rot met al die verouderde en kapotte spullen. Maar of ze ook iets bijgeleerd hebben, dat durf ik toch zwaar te betwijfelen.

Gelukkig was het eten in de Ridder van Musena was nog altijd even lekker!

De trein is altijd een beetje reizen

Ja, deze slagzin van de NBMS wordt te pas en te onpas gebruikt en misbruikt, maar gisteren belandde ik in een situatie die perfect omgeschreven wordt door deze gevleugelde woorden.

Gisterennamiddag werden ik en mijn collega’s verwacht op de personeelsvergadering. Omdat onze talrijke aantallen het niet toelieten een vergaderzaal in ons eigen gebouw te gebruiken, moesten we uitwijken naar een locatie in de buurt van het station Brussel-Noord.

Blijgezind trok ik met een zestal collega’s naar het station van Brussel-Centraal (aja, want na de vergadering zouden we voor onze aanwezigheid beloond worden met een happy hour). De trein die we wilden nemen op spoor 5 en die ons in vijf minuutjes naar Brussel-Noord zou brengen, stond echter aangekondigd met een flinke vertraging. Geen nood, op hetzelfde spoor stopte enkele minuten later de Amsterdammer.

Mensen die mij kennen, weten dat ik gezegend ben met bijzonder slechte ogen (een nieuw bezoek aan de oogarts dringt zich op, maar ik blijf het uitstellen). Dus omdat ik de borden met de stopplaatsen niet goed kon lezen, vroeg ik aan mijn medereizigers of ze wel zeker waren dat deze trein in Brussel-Noord stopte. Jaja, absoluut zeker. Ok, ik heb het volste vertrouwen in mijn collega’s, dus ik stap op de trein.

Enfin, jullie voelen het ongetwijfeld al aankomen. In Brussel-Noord stopt de trein, maar de deuren naar het perron blijven potdicht. Eerste reactie: de deuren van ditcompartiment zullen kapot zijn. Volgende compartiment: van ‘t zelfde. Langzaam begon het ons te dagen dat deze trein inderdaad niet stopte in Brussel-Noord. Een mooi staaltje van groepsgedrag. Iemand zegt met overtuiging: jaja, die stopt daar en niemand neemt meer de moeite om effectief na te gaan of deze bewering wel klopt. Als ik alleen had gereisd was mij dit beslist niet overkomen.

Verzachtende omstandigheden: blijkbaar is de halte Brussel-Noord pas afgeschaft sinds de nieuwe dienstregeling in december. Achteraf heb ik van een kennis bij de NMBS gehoord dat hier heel wat politiek getouwtrek aan te pas is gekomen, want wie schaft er nu een halte in een groot station als Brussel-Noord af. Dus ja, daar zaten wij op de Amsterdammer, op weg naar Mechelen. Al een geluk dat de halte in Mechelen níet afgeschaft was, want anders waren we mooi op weg naar Antwerpen geweest.

Enfin ja, in Mechelen hebben we dan braaf de trein terug naar Brussel-Noord genomen en we waren nog net op tijd om de afsluitende woorden van de laatste spreker op te vangen. En toen was het tijd voor het Happy Hour!

Brussels Girk Geek Dinner #6

Het begint zowaar een gewoonte te worden, die girl geek dinners. Altijd plezant om bekende gezichten terug te zien en minder bekende gezichten te leren kennen. Ditmaal werden we in de Lamot in Mechelen verwacht voor het thema paleofuturisme. De spreker van dienst had zijn uiterste best gedaan om originele prentjes bij elkaar te zoeken. Al heeft hij nog werk aan zijn presentatieskills en onthoud ik vooral de steek naar blonde vrouwen. Blonde vrouwen dragen bij aan de kleurrijkheid van deze planeet, het zou zeker zonde zijn als wij zouden verdwijnen! Ik heb hem er naderhand over aangesproken en zijn antwoord was: “Jamaar; ik ben gay.” Die gedachtensprong kon ik niet helemaal volgen, maar allez, passons.

De drank en de broodjes waren uitermate verzorgd. Zeer lekker. Alweer een pluim op de hoed van Clo die er telkens in slaagt een piekfijn verzorgd event af te leveren. De expotentoonstelling vond ik persoonlijk een beetje tegenvallen, al moet ik eerlijk toegeven dat ik de tentoongestelde voorwerpen maar met een half oog bekeken heb, ondertussen druk kletsend met het aanwezige vrouwvolk.

Geen Girl Geek Dinner zonder belspeldelspel. Ditmaal werden er Bongobonnen uitgedeeld om naar het theater te gaan. Thuis hebben mijn vriendje en ik er nog zo eentje liggen, dus ik gunde het de andere winnaressen van harte. Vooral omdat Kathleen “ik win nooit iets” en mijn favoriete lama met een bon naar huis gingen. Geniet ervan, dames.

Om half tien werden we vriendelijk verzocht af te sluiten, waarna het nog een half uur of zo kostte om afscheid te nemen en andere mensen blij te maken met de brooddoos en de placemats uit mijn goodiebag. De tomatensoep en chocolade hield ik voor mezelf. 😉 Ons gezelschap bestaande uit vier dames en een charmante jongeheer trok treingewijs naar Leuven, alwaar we afscheid namen en ik moe, maar tevreden in mijn bed kroop.

Verbouwen

Woensdag waren we op bezoek bij een vriend in het Mechelse. Vier jaar geleden kocht hij zijn huisje. En in de daaropvolgende jaren heeft hij enkel de muren laten staan. Alles vervangen: gas, elektriciteit, waterleiding, de vloeren, de keuken, de badkamer, de ramen, de voordeur. The works. En hij dat (bijna) allemaal zelf gedaan. Twee jaar sparen en vervolgens twee jaar elk vrij moment in zijn huis gestoken. Chapeau, zeg ik dan, ik zou het niet kunnen. Het zag er trouwens piekfijn uit, zijn huis. Hij mag er terecht trots op zijn. En nu ging hij toch wat vakantie nemen. Groot gelijk!