Roupell Street and National Portrait Gallery – 25 september 2017

Het heerlijke Novotel-bed (het contrast met onze harde twijfelaar in Genève waarvan ik rugpijn krijg, kan amper groter zijn) heeft me helaas geen onverstoorde nachtrust opgeleverd. Ergens in het midden van de nacht in paniek wakker geschoten en daarna moeite om de slaap terug te vatten. Gelukkig brengt de ochtend een stevig English breakfast! Het buffet is exact, maar dan ook exact hetzelfde als vorig jaar in Novotel Paddington. Al lijkt me alles net iets minder verzorgd en zijn er geen complementary smoothies.

Na het ontbijt vertrekken mijn vriend en zijn collega naar de cursus en las ik wat tijd voor mezelf in. Ik trek naar het zwembad om baantjes te trekken en tussen de inspanningen door wat uit te puffen in de sauna. Het doet echt deugd om even te relaxen en het is ronduit geweldig dat ik het ganse zwembad voor mij alleen heb. Mijn rust wordt heel kort verstoord door een koppeltje dat even in de jacuzzi en de sauna gaat, maar zij blijven niet lang en ik kan na hun vertrek weer ongestoord verder baantjes trekken.

Het is bijna middag tegen dat ik uit het zwembad kom. Hoog tijd om op verkenning in London te gaan! Ter voorbereiding van ons vorige bezoek aan Londen had ik een hele lijst aangelegd met dingen die ik wilde bezoeken. Veel te veel om op een week af te werken, dus duikel ik deze opnieuw op en beslis naar de National Portrait Gallery te gaan. Het weer ziet er immers even twijfelachtig uit als de dag voordien. Ik heb echter niet veel zin om de metro te nemen en besluit het erop te wagen en te voet te gaan. De wandeling brengt me door de pittoreske Roupell Street vlakbij ons hotel. Ik zie aan verschillende ramen affiches hangen met ‘Save Roupell Street’ en een kleine google-zoektocht leert me dat deze authentieke straat bedreigd wordt door projectontwikkelaars. Ik kan met mijn eigen ogen vaststellen dat de straat langzamerhand wordt ingesloten door hoogbouw, maar ik hoop van harte dat dit prachtige stukje Londen uit de klauwen van de projectontwikkelaars kan blijven.

Ik kom langs St John’s Church in Waterloo Road en zie dat er twee kraampjes met street food opgesteld staan. Ideaal, want mijn maag maakt mij erop attent dat het middaguur reeds gepasseerd is. De keuze is tussen pad thai of falafel. Een hartverscheurende keuze, maar ik hak de knoop door en ga voor falafel. 4,5 pond voor een falafel wrap met halloumi: de prijzen in Londen zijn een pak redelijker dan in Zwitserland en ‘t is nog lekker ook! Ik ga op een bankje zitten en voerder per ongeluk een duif die listig aan mijn voeten plaatsneemt en afwacht tot er een stukje uit mijn wrap valt. Tsss!

Onderweg passeer ik langs de site van het Underbelly Festival en neem (nadat mijn rugzak gecontroleerd werd) even een kijken op het festival terrein. Vlakbij staat ook een enorme dubbeldekkerbus waar je frozen yoghurt kan kopen, maar ik weersta de verleiding. Al koop ik me wel een vers gemaakte smoothie van slechts 2 pond aan een kraampje bij Embankment. Ik blijf me erover verbazen hoe goedkoop het eten in Londen is in vergelijking met Genève, terwijl Londen toch ook gekend staat als een peperdure stad.

De National Portrait Gallery blijkt echt helemaal mijn ding te zijn. Ik weet eigenlijk niet goed waarom ik een bezoek aan dit museum zo lang heb uitgesteld (misschien omdat ik enkel portretten wat te eenzijdig vond?). De permanente collectie is nochtans gratis te bezoeken. Het museum is werkelijk prachtig en niet te groot, waardoor je de tijd hebt om alles rustig in je op te nemen. De portretten van bekende figuren (levend en dood) zorgen uiteraard voor veel momenten van herkenning, maar het is vooral de opbouw van elke zaal rond een bepaald thema die mij aanspreekt. De uitleg bij de werken is zeer omstandig en ik leer ontzettend veel bij over de Engelse geschiedenis. Daarnaast zijn er de portretten van schrijvers die ik herken van de achterkant van boekenflappen. Al moet ik toegeven dat het de portretten van Queen Elizabeth I zijn die het meest indruk maken op mij. Wat een uitstraling heeft die dame nog steeds na al die eeuwen! Girl power!

Zo rond half vijf krijg ik een bericht van mijn vriend dat zijn cursus al gedaan is (da’s vroeger dan gepland) en keer ik terug naar het hotel. Het is nog steeds bewolkt, maar het blijft droog, dus ik keer te voet terug. Van al dat portretten kijken heb ik een beetje honger gekregen en ik kan de verleiding niet weerstaan om onderweg in een schattig winkeltje een brownie met vijgen en whisky te kopen. Op onze hotelkamer eet ik de brownie met smaak op, terwijl ik luister naar de eerste indrukken van mijn vriend. Blijkbaar zijn er maar drie mensen die de cursus volgen!

Ondertussen is het tijd om te vertrekken naar onze dinner date bij City Spice. Een dinner date die heel wat voeten in de aarde gehad heeft. Het oorspronkelijke plan was dat mijn vriend, ik en zijn Franse collega samen zouden curry gaan eten in Brick Lane met een Engelse collega van hen die toevallig op hetzelfde moment als wij in Londen was. Ik reserveerde dus voor vier personen. Wat later liet de Engelse collega weten dat er waarschijnlijk nog een vriend van hem zou meekomen. Ok, geen probleem, een stoel bij aan tafel schuiven, dat zal nog wel lukken. Ondertussen waren mijn vriend en ik volop bezig om af te spreken met onze Poolse vrienden die in Londen wonen. Zij zouden met hun hotelapp op een toerismebeurs staan net op de dagen dat wij in Londen waren. Ons eerste voorstel was woensdag na het einde van de beurs af te spreken, maar bij nader inzien zouden ze dan waarschijnlijk te vermoeid zijn om er veel aan te hebben. Dus pasten we de afspraak aan en nodigden we hen uit om maandag samen met ons curry te gaan eten, waarop zij toezegden. Het was niet veel moeite om de reservatie bij City Spice te wijzigen.

Vanaf ons hotel nemen we een dubbeldekkerbus om naar Brick Lane te gaan. We hebben geluk want de plaatsen helemaal vooraan op de eerste verdieping zijn nog vrij, waardoor we kunnen genieten van een prachtige avondlijke rit door Londen. Helaas krijg ik onderweg naar het restaurant een telefoontje van onze Poolse vriendin. Er zijn onverwacht problemen opgedoken bij de opbouw van hun stand op de beurs en ze zullen onze dinner date niet halen. Het gesprek valt een aantal keer weg, maar ik hoor aan haar stem hoe zenuwachtig ze is. Ik probeer haar te kalmeren en verzeker haar dat het bij een volgende gelegenheid wél zal lukken om af te spreken. ‘t Is niet dat Londen aan de andere kant van de wereld ligt, nietwaar?

Gelukkig doen ze bij restaurant City Spice niet moeilijk over de opnieuw gewijzigde samenstelling van onze groep. Ze verwijderen gewoon een tafeltje en klaar is kees. Ik had op voorhand veel research gedaan en City Spice kwam daarbij als één van de beste curryrestaurants in Londen naar voren. En dat is niet overdreven, de curries zijn echt geweldig. Alleen zijn de ogen van mijn gezelschap groter dan hun maag: ondanks mijn waarschuwingen, bestellen ze én papadums én nog een paar voorgerechten én dan voor iedereen apart nog een hoofdgerecht. Uiteraard is dat veel en veel te veel. En hoe lekker ook, we slagen er gewoon niet in alles op te krijgen.

Normaal zou ik nu schrijven dat het een heel gezellige avond was, in aangenaam gezelschap, maar dat was helaas niet het geval. De vriend die de Engelse collega meebracht, blijkt een behoorlijk irritante Ier te zijn (niet dat zijn nationaliteit er in dit geval toe doet). Echt zo’n persoon die vol van zichzelf is. Hij blijft aan één stuk ratelen tijdens het etentje en grappen maken die niemand van de niet-Engelsen aan tafel begrijpt. Echt heel vervelend dat hij niet oppikt dat zijn grappen niet aanslaan bij ons, wegens het hebben van een andere referentiekader. Hij spreekt zichzelf ook voortdurend tegen, waardoor het echt moeilijk is een normaal gesprek met hem te hebben. Erg vermoeiend en behoorlijk irriterend.

Enfin ja, ik heb na het etentje dus niet echt veel zin meer om nog iets te gaan drinken, maar de Engelse collega en zijn irritante Ierse vriend slagen erin mijn vriend en zijn Franse collega te overtuigen nog een laatste pint te gaan drinken. We belanden in The Ten Bells, een pub die linken zou hebben met twee van de slachtoffers van Jack The Ripper. Hoewel het interieur en in het bijzonder de blauwwitte tegels zeker mooi zijn, is het er te druk en te plakkerig naar mijn zin. Maar het allerergste is dat mijn witte wijn niet te drinken is. Echt verschrikkelijk slecht en zuur, zo slecht dat ik na een paar teugen het opgeef en het glas gewoon laat staan.

Een zure afsluiter van wat al niet echt een superavond was.

London: The East End of London Food Tour en The Shard – 20 oktober 2016

Deze ochtend hielden we ons een beetje in bij het ontbijt. Om 10.45u werden mijn vriend en ik namelijk verwacht bij Old Spitalfields Market voor The East End of London Food Tour. Over deze food tour schreef ik een apart artikel, dus foodies, allen daarheen!

Na een lange en saaie metrorit kwamen we aan in Old Spitalfields Market. Ik val in herhaling, maar de metro van Londen kan niet tippen aan die van Singapore, waar bijna alle reizigers tijdens de rit op hun gsm filmpjes via 4G streamen. In gans het metronetwerk in Londen heb je nergens ontvangst. Noch dataverkeer, noch telefonie zijn mogelijk. Heel frustrerend. Bovendien zijn sommige metrostellen zo warm dat het net lijkt alsof je een sauna binnen stapt. Is het zo moeilijk om moderne metrostellen aan te kopen die uitgerust zijn met klimaatregeling? En het meest frustrerende: de lange reistijd die je nodig hebt om slechts een paar kilometer te overbruggen. Soms was de tijd die je nodig had om te voet te gaan niet eens zoveel langer dan de duur van de metrorit.

De food tour toonde ons, na de grafitti-tour op onze eerste dag in Londen, opnieuw een andere kant van de buurt rond Old Spitalfields Market. Het voorgeschotelde eten was niet altijd helemaal mijn smaak, maar wel een goeie aanleiding om eens uit mijn foodie comfortzone te komen. Na de tour konden we er alleszins voedselgewijs weer voor even tegen en namen we de metro naar Oxford Circus om daar de kaarten voor het concert van Jeremy Loops af te halen. Vanaf Oxford Circus trokken we langs Piccadilly Circus en Trafalgar Square naar The Shard. We genoten van de wandeling langs prachtige, statige lanen in het herfstige Londen. We wilden zoveel mogelijk profiteren van het feit dat de weergoden ons alweer goed gezind waren. Het enige nadeel aan deze lange wandelingen was dat we de batterij van onze gsm zienderogen zagen slinken en ook de twee externe battery packs die we bij hadden, waren bijna helemaal leeg. Gelukkig vonden we vlakbij The Shard een klein souvenirwinkeltje dat (opgeladen!) externe battery packs verkocht. Oef, hoe zouden we zonder onder smartphone door Londen moeten navigeren? (Bijna niet te geloven dat we dat vroeger gewoon deden met de kaarten in onze toeristische gids.)

Stipt op tijd voor ons bezoekje aan The Shard van 17.30u meldden we ons aan met onze vooraf gekochte toegangstickets. Ik had speciaal opgezocht wanneer de zon onderging zodat we optimaal konden genieten van het blauwe uurtje. The Shard is het hoogste gebouw van de UK en een indrukwekkende nieuwe toevoeging aan de Londense skyline. 72 verdiepingen telt dit gebouw en op de allerhoogste verdieping bevindt zich het observatiedek in open lucht. Een zeer bijzondere ervaring om op zo’n hoogte in open lucht te staan, al waren er natuurlijk wel hoge glazen panelen die ons van de buitenwereld scheidden. Met een ticket voor The view from the Shard, krijg je toegang tot de drie hoogste verdiepingen en kan je zo lang als je wil genieten van een indrukwekkend 360 graden uitzicht. Bij goed weer kan je tot meer dan 64 kilometer ver zien. Vanaf de 72ste verdieping zagen we de zon ondergaan en genoten we van het zicht van de lichtjes die één voor één aan gingen. Magisch.

Na een paar gigabyte aan foto’s geschoten te hebben, keerden we terug naar de begane grond. Grote honger hadden we niet na onze food tour uitspattingen, maar een licht avondmaal voor het slapen gaan leek ons een goed idee. Helaas zat de oesterbar waarop we onze zinnen gezet hadden stampvol. De zoveelste keer op rij dat we naar een alternatief voor onze eerste keuze moesten zoeken. Die Londenaars gaan duidelijk meer op restaurant dan de Leuvenaars, want in Leuven vind je op een doordeweekse werkdag altijd wel een plekje.

Volgens tripadvisor was er vlakbij een goed tapasrestaurant. En jawel, weggestopt onder de spoorwegbrug vonden we Lobos Meat and Tapas. Het restaurant zat (surprise, surprise) stampvol toen we binnen stapten, maar de ober zei ons dat we binnen een twintigtal minuten wel een tafeltje zouden kunnen bemachtigen. Prima! De vriendelijke atmosfeer en de jovialiteit van de bediening trok ons meteen over de streep. We zochten ons een plekje aan de bar en bestelden twee glazen cava. De bediening was trouwens volledig Spaanstalig, dus ik heb de hele avond mijn best gedaan om in het Spaans met hen te converseren. Aan de bar raakten we al snel aan de praat met één van de obers. Toen hij hoorde dat we van België waren, verscheen er een grote glimlach op zijn gezicht. Zijn vriend bleek immers een Waal te zijn. Zo grappig.

De wachttijd aan de bar vloog voorbij en veel sneller dan verwacht kregen we een tafeltje toegewezen in een lang, smal tonvormig gewelf. Heel bijzonder! De tapas op de kaart zagen er allemaal zo verleidelijk uit dat we uiteindelijk toch meer aten dan gepland. En dan zwijg ik nog over de heerlijke Spaanse wijnen. Wat een onverhoopte meevaller! Super ambiance, knappe, Spaanstalige ober en uitstekende tapas, met als uitschieter het lamsvlees in kruidenkorst. Wat een zaligheid!

The East End of London Food Tour – 20 oktober 2016

Startpunt van the East End of London Food Tour was Old Spitalfields Market. Na de Alternative Londen Tour een vertrouwde plek voor mijn vriend en mezelf. Maanden op voorhand had ik een plekje voor ons beiden gereserveerd, omdat ik deze ervaring niet wilde missen. Ik keek echt uit naar de kennismaking met de meer traditionele Engelse keuken, een keuken die ik uit mezelf minder geneigd ben uit te proberen.

Het fijne aan de Food Tour was dat we niet enkel een mooie selectie aan gerechten konden uitproberen, maar dat we ook de buurt rond Old Spitalfields Market beter leerden kennen. Onze sympathieke gids vertelde dat de East End of London altijd een bijzondere plek geweest is. Oorspronkelijk bevond dit gebied zich buiten de stadsmuren van Londen en in de 17de eeuw werd het een toevluchtsoord van Franse Hugenoten. Na de Fransen kwamen (en gingen) de Ieren, de Joden en, in de twintigste eeuw, de Bangladeshi, die nog steeds in deze buurt vertoeven. Al krijgen ze heden ten dage stevige concurrentie van de hipsters die massaal aangetrokken worden door deze bijzondere plek en hierdoor een spectaculaire stijging in de woningprijzen veroorzaakt hebben. East End of London is nu the place to be om artiesten and hipsters tegen het lijf te lopen.

Dat dit een buurt in verandering is, bleek uit de talrijke bouwprojecten die we tijdens onze wandeling tegen kwamen. Niet elk project kon even geslaagd genoemd worden, met als dieptepunt een studentenresidentie waarbij de universiteit er niets beter op had gevonden dan de oorspronkelijke muur te laten staan en met wat ijzers te bevestigen aan een nieuwe muur die zo’n halve meter achter de oorspronkelijke muur gebouwd werd. Alsof dat nog niet erg genoeg was, kwam de plaatsing van de nieuwe ramen in de verste verte niet overeen met die van de oorspronkelijke gevel. Wat een gedrocht!

Grote delen van de buurt hebben zwaar te lijden gehad tijdens de Blitz, maar gelukkig vonden we nog enkele historische gebouwen en een schattig smal straatje die de bombardementen overleefd hadden. Ik kon mezelf trouwens wel voor het hoofd slaan dat ik in ‘Spitalfields’ niet de afkorting van ‘Hospitalfiels’ herkend had. Het lag nochtans voor de hand.

De eerste stop van de dag was St. John Bread and Wine, een restaurant dat erom bekend staan geen enkel lichaamsdeel van het varken verloren te laten gaan (“from nose to tail eating”). St. John Bread and Wine zou volgens onze gids de beste bacon sandwich van heel Londen serveren. Het varken dat voor onze sandwich gestorven was, was afkomstig van Butt’s farm, een boerderij die er prat op gaat hun dieren in de beste omstandigheden te kweken. Het brood van de sandwich werd ter plekke gebakken en de huisgemaakte ketchup bevatte een beetje appel om de heerlijk zoetzure smaak nog beter tot zijn recht te laten komen. Helaas moet ik eerlijk bekennen dat ik niet echt een fan was van deze bacon sandwich: het brood dat er mij iets te zwartgeblakerd uit zag, werd echter door onze gids liefdevol omschreven als ‘caramelized’.

Volgende halte: The English restaurant, een prachtige pub waarin hout uit de Spitalfields’ Christ Church gebruikt werd voor het interieur en waar ze Brugse Zot op de tap hadden. We proefden er een authentieke Engels bread & butter pudding die haast verdronk in de custard. Echt overheerlijk en wat mij betreft één van de toppers van deze culinaire ontdekkingstocht.

Onderweg naar onze volgende culinaire bestemming, passeerden we de plek waar één van de slachtoffers van Jack the Ripper gevonden werd, een verrassend mooi gebouw dat vroeger een Joodse gaarkeuken was en een voormalig daklozenopvangtehuis. Herinneringen aan het feit dat the East End of London vroeger helemaal niet zo’n prettige buurt was om te leven.

Androuet Cheese leek op het eerste gezicht een vreemde halte voor onze food tour, want deze kaaswinkel (met eigen kelder om de kazen te laten rijpen), werd oorspronkelijk gesticht door een Fransman. Maar de gids stelde ons gerust: in de UK zelf zijn er meer dan 600 vreschillende soorten kazen, waarvan wij er twee mochten proeven bij Androuet;: de cheddar en de stilton. Van de twee kazen was de blauwe stilton mijn favoriet.

Natuurlijk kon op onze food tour hét Britse gerecht bij uitstek niet ontbreken: jawel, u raadt het al: fish and chips. Poppie’s Fish and Chips is bijzonder populair bij de Britten en de zaak zat dan ook stampvol toen wij er halt hielden. Nu moet ik voor de eerlijkheid twee dingen bekennen:

ik hou helemaal niet zo van frieten, je zal mij dan ook nooit ‘frietjes van ‘t frituur’ zien eten, tenzij ik echt geen andere keuze heb
ik hou niet zo van gepaneerde bereidingen: geen cordon bleu, schnitzel of gepaneerde vis voor mij

Zoals te verwachten, was ik dan ook niet echt een fan van de fish and chips. Alleen de mashed peas konden mij bekoren. Daar had ik gerust een grotere portie van willen eten. De frieten zelf vond ik bijzonder droog en flets smaken en ik stond hierin niet alleen, mijn vriend, wel groot liefhebber van frietjes van ‘t frituur, vond de frieten ook niet geweldig. We moffelden dan ook allebei ongeveer de helft van onze zak frieten in de vuilbak. Leuk weetje: toen de overheid het gebruik van krantenpapier verbood om de fish and chips in te verpakken, besloot de uitbater van Poppie’s om zijn fish and chips in papier bedrukt met eetbare inkt te verpakken. Van een USP gesproken!

We zetten onze wandeling verder langs de Truman Brewery. Deze failliete brouwerij werd onlangs nieuw leven ingeblazen door een paar hipsters die de nostalgie naar de naam als een handig verkoopsargument voor hun bier gebruiken. Spijtig genoeg wordt het nieuwe Truman bier niet meer in de originele brouwerij gebrouwen. De gebouwen van de Truman Brewery bevatten tegenwoordig pop-ups, food markets en allerlei creatieve start-ups.

Kuierend langs Princelet Street, een prachtige historische straat die vaak dienst doet als filmset, kwamen we bij onze volgende halte: The Pride of Spitalfields Pub, een bijzonder klassieke pub waar we ale en cider mochten proeven. De ale was niet te drinken, en gaf ik snel door aan mijn vriend, maar de cider ging er vlotjes in. We maakten ook kennis met Lenny, The Pub Cat, die majestueus op een barkruk zat te pronken. Sympathiek beest dat duidelijk niet vies was van een biertje.

Verder naar Aladin, het oudste curry restaurant in Brick Lane, alwaar we drie verschillende curries mochten proeven. Van zacht naar bijzonder pittig. Ik vond de curries overheerlijk. Helemaal mijn ding (de Aziatische keuken en ik, a match made in heaven). En jawel, ik besef dat curries niet oorspronkelijk Brits zijn, maar ze zijn ondertussen uitgegroeid tot één van de populairste gerechten in de UK, een beetje zoals bij ons de spaghetti bolognaise. 😉

De voorlaatste halte was de Joodse Beigel Bake, beroemd om wille van de bagels, uiteraard. Wij proefden van de hot salt beef bagel met mosterd. Het gezouten vlees kon ik nog min of meer smaken, maar de bagel zelf vond ik verschrikkelijk. Ik viste dan ook het vlees van tussen het broodje uit en liet de bagel zelf snel in een vuilbak verdwijnen. Veel te vettig!

Afsluiten deden we in schoonheid bij Pizaeast, alwaar we een overheerlijke gezouten karamel taart aten. Dat mini-stukje was een perfect einde van een interessante kennismaking met een ruime variëteit aan Britse gerechten. Hoe lekker het stukje taart ook was, ik was blij dat het niet groter was, want ik zat eigenlijk al vol na de curries (waarvan ik stiekem wat te veel at omdat ze zo lekker waren).

Zeer fijne tour en een dikke aanrader, zelfs al wist ik niet alle gerechten even hard te smaken. Een mens moet open staan voor nieuwe ervaringen.

London: Sky Garden, Borough Market, Southwark Cathedral en Camdem Market – 19 oktober 2016

Een nieuwigheidje bij het ontbijt vandaag: bij het plaatsnemen aan onze tafel kregen we lekkere smoothie aangeboden. Smaakte naar meer, wat mij betrof.

Na het ontbijt nam ik afscheid van mijn vriend. Voor mij volstonden twee (halve) dagen conferentie, maar mijn vriend is een die hard en breide nog een extra dagje cursus aan zijn tweedaagse. Op aanraden van onze Poolse vriendin had ik voor mezelf een ticket geboekt om de Sky Garden te bezoeken. De Sky Garden biedt een prachtig uitzicht op The Shard, de Thames, de Tower en de Tower Bridge en dat, jullie geloven het nooit, helemaal gratis. Je bent zelfs niet verplicht om ter plekke iets te consumeren. Enige beperking is dat je het tijdslot moet respecteren dat je toegewezen krijgt en dat je een security check moet passeren vergelijkbaar met die op een vliegveld. Je moet dus wel een beetje moeite doen om het hoogste ‘publieke’ park van Londen te bezoeken.

Ik nam de circle line naar Monument Station en liep vervolgens een klein beetje verloren, omdat mijn iphone geen gps-ontvangst had tussen de hoge gebouwen. Gelukkig duurde mijn toestand van verwarring maar even, want ik spotte al snel het walkietalkievormige gebouw waar ik moest zijn. (Volgens wikipedia is het gebouw waarin de Sky Garden gevestigd is, 20 Fenchurch Street, nogal controversieel. Ik kon de architectuur van het gebouw nochtans wel smaken.) En jawel, onze vriendin had niet gelogen, het uitzicht vanaf de 34ste verdieping was fenomenaal. Qua uitzichten heb ik nog niet veel te klagen gehad, deze trip. Het openluchtterras aan de voorkant was ruim, maar stelde op fotografisch vlak een beetje teleur. De hoge glazen panelen (uiteraard voor de veiligheid van de bezoekers geïnstalleerd) zorgden voor veel reflectie, het was echt zoeken naar een optimale hoek om foto’s te nemen. Een nadeel dat de Switch van Tate Modern niet had. Al zat ik nu wel 24 verdiepingen hoger, natuurlijk.

Ik overschreed het mij toegewezen tijdslot zeker met meer dan een half uur. Gelukkig is er eens boven niemand die controleert hoe lang je er rond hangt. De Sky Garden is ook een fijne plek om iets te gaan drinken of een stukje taart te eten, maar aangezien ik alleen was, besloot ik elders heen te trekken om mijn inwendige mens te versterken. Op naar Borough Market, London’s most renowned food and drink Market! Ik was alleszins van plan om grondig te onderzoeken of die zelf gegeven titel terecht was. 😉

Een korte wandeling over London Bridge bracht me naar Borough Market. De geschiedenis van Borough Market gaat meer dan 1000 jaar terug in de tijd. Ondanks het feit dat ik er rond lunchtijd arriveerde, viel de drukte aldaar goed mee. Het duidelijk dat Borough Market tijdens de week een populaire lunchplek was voor de bedienden van de omliggende bedrijven. Gelukkig duurt een lunchpauze meestal niet zo lang, dus blijven de meeste mensen er juist lang genoeg voor een snelle hap. Borough Market zelf stelde niet teleur, van de mooie art deco ingang tot het indrukwekkende aanbod aan eetstandjes, van exotisch tot traditioneel. Borough Market weet ongetwijfeld elke hongerige maag te vullen. Een goeie tip is om te kijken bij welk kraampje de rij het langst is, de kans dat er daar iets lekkers te rapen valt, is groot.

Ik probeerde zoveel mogelijk kleine hapjes uit:

hand dived scallops bij een viskraam: om duimen en vingers af te likken (en ja, ik zie er geen graten in om twee dagen na mekaar Sint-Jacobsvruchten te eten):
slow cooked veal bij Gourmet Goat (alleen al voor de naam moet je daar gaan eten): geserveerd met twee verschillende slaatjes, fenomenaal lekker:
oesters: moeilijk kiezen uit het overweldigende aanbod, ik probeerde drie verschillende soorten uit:
organic icecream with salted caramel: niet helemaal mijn ding wegens te veel harde stukjes karamel:
mulled apple juice: lekker!

Mijn volgende bestemming was Shakespeare’s Globe. Ik had op voorhand de openingsuren opgezocht, maar ik had pech: uitzonderlijk waren er deze namiddag geen rondleidingen en dat stond niet vermeld op hun website (of ik had er misschien over gelezen). Iets met het winterklaar maken van het bouwwerk. Omdat ik dringend naar het toilet moest, besloot ik dan maar een beetje verder door te lopen om mijn blaas te ontlasten op de bijzonder propere toiletten van het Tate Modern. En toen ik dan toch daar was, was het een kleine moeite om de lift naar de tiende verdieping te nemen om opnieuw van het uitzicht aldaar te genieten. Waar de dag voordien de zon zich van haar beste kant het laten zien, was het nu betrokken. Een gans ander uitzicht.

Aangezien mijn bezoekje aan The Globe in het water gevallen was, twijfelde ik over mijn volgende bestemming. Ik besloot de tip van een collega te volgen en naar Hampstead Heath te trekken. Onderweg naar het metrostation liep ik even binnen in Southwark Cathedral en bleef daar veel langer plakken dan ik oorspronkelijk van plan was. Echt een prachtig bouwwerk met te veel uitzonderlijke historische monumenten om hier op te noemen. Al verdient het glasraam met scènes uit werken van Shakespeare natuurlijk een speciale vermelding.

Na deze ietwat lang uitgevallen tussenstop nam ik de metro naar Hampstead Heath. Een een veel te lange metrorit stapte ik iets na vijf uur af in station Kentish Town. Van daaruit was het nog een flink stuk wandelen naar Hampstead Heath. Ik deed een moedige poging, maar terwijl de avond viel, maakte ik mij de bedenking dat het misschien niet zo’n strak plan was om op dit tijdstip helemaal alleen in een park in de buitenwijken van Londen te gaan rondlopen. Geen idee of Hampstead Heath een onveilige plek is, maar misschien moest ik het lot niet tarten. Ik maakte dus rechtsomkeer en besloot naar Camden Market te wandelen. Onderweg passeerde ik toevallig de concertzaal waar het concert zou plaatsvinden waarvoor mijn vriend en ik voor vrijdag tickets geboekt hadden. Wist ik ook meteen waar dat was. 😉

Op de website van Camden Market stond dat ze elke dag tot ‘late’ open waren. In mijn ogen is 19u niet echt ‘late’, maar dat was wel het moment waarop de meeste winkels en kraampjes begonnen te sluiten. Jammer, want ik had gehoopt de culinaire ervaring van deze middag nog eens dunnetjes over te doen in het gezelschap van mijn vriend. Ik liep nog snel door de overdekte hallen volgestouwd met winkeltjes die uitpuilden van de prullaria. De ervaring deed mij nog het meest denken aan de China Towns die ik in het verre Oosten bezocht. Ik had oprecht spijt dat ik hier niet eerder was, want vanuit fotografisch standpunt was dit een fantastische plek. Op goed geluk liep ik een grote kledingzaak binnen waarvan de voordeur geflankeerd werd door twee reusachtige robots. Vanbinnen was het al fluo wat de klok sloeg. Bijzonder.

Ondertussen was de cursus van mijn vriend afgelopen en was hij onderweg naar Camdem Market. Het zou echter nog even duren voordat hij er was, dus besloot ik mij gewonnen te geven en de lokroep van een grote roltrap in combinatie met een gigantisch ‘happy hour’ bord niet langer te weerstaan. De roltrap bracht mij naar restaurant Gilgamesh, een Aziatische zaak met een bijzonder kitscherige inrichting die ik wel kon smaken. Ik zocht me een plekje aan de bar een bestelde mij een Honey Smash cocktail. Ondertussen volgde ik via whatsapp de vorderingen die mijn vriend maakte. Aangezien hij wellicht net na het einde van happy hour zou arriveren, dus bestelde ik nog snel twee cocktails voor ons beiden. De barman dacht ongetwijfeld dat ik een drankprobleem had ofwel dat mijn date me had laten stikken. 😉

Zijn cocktail stond mooi op hem te wachten toen mijn vriend stipt om 19u aka het einde van Happy Hour, arriveerde. We dronken onze cocktails op en besloten in Camden Town op zoek te gaan naar een fijn restaurantje. Tripadvisor leidde ons achtereenvolgens naar Daphne en Andy’s Taverna, twee Griekse restaurants die duidelijk erg populair waren bij de locals, want stampvol en geen tafeltje meer te vinden om ons bij te wringen.

Jammer, jammer, want ik had echt wel zin in lekker Grieks eten. Dan maar naar onze traditionele fall back optie: Japans! Restaurant Asakusa bleek zowaar door échte Japanners uitgebaat te worden en een verrassend authentiek menu aan te bieden. Wat een ontdekking! Ook dit restaurant zat goed vol, maar de uitbater kon ons nog twee plekjes aan de toog bij de sushichef aanbieden. Super om deze sushikunstenaar aan het werk te zien. Volgens mij zaten we op de beste plek van het ganse restaurant. De uitbater had ons gewaarschuwd dat het wel even kon duren voordat we ons eten kregen, maar hey, nog geen tien minuten later, werden onze voorgerechtjes al geserveerd: gyoza asakusa en horenso oshitashi. De sake-proevertjes volgden al snel. De Asakusa kaisen (een kom met warme rijst een daarop rauwe vis en groenten) was fenomenaal lekker. Ik waande me echt in Japan. Niet in het minst omdat we een kort gesprekje in ons gebrekkig Japans hadden met de uitbater. (Japanners zijn nogal snel onder de indruk als je een paar woorden Japans spreekt.)

De mochi in combinatie met de umeshu was de perfecte afsluiter van een bijzondere maaltijd. Daarna bracht een tergend lange bustocht ons terug naar ons hotel. In het algemeen moet me van het hart dat ik niet echt onder de indruk ben van het openbaar vervoer in Londen. Metro en bussen doen vaak erg lang over betrekkelijk korte afstanden. Al geef ik toe dat de vergelijking met steden als Tokyo en Singapore die over indrukwekkende moderne infrastructuur beschikken niet helemaal fair is.

London: Tweede conferentiedag, Tate Modern en The Winter Garden – 18 oktober 2016

Ontbijt lekker, blablabla, you know the drill by now. 😉

Benieuwd naar wat deze tweede conferentiedag voor ons in petto zou hebben! De eerste keynote was meteen een schot in de roos: de Head of Innovation Development van de Britse Government Communications Headquarters (een inlichtingendienst die zich bezighoudt met informatiebeveiliging en signals intelligence) kwam uitleggen hoe de Britse inlichtingendienst stapsgewijs steeds meer voor open source koos. Als je uitdrukkelijk instructies krijgt om de spreker op het podium niet te fotograferen en zijn echte naam ook nergens vermeld wordt, dan weet je dat het serieus is… Goeie spreker met een boeiend verhaal. Het promopraatje van Zalando daarentegen was om snel te vergeten. Gelukkig wist de laatste keynotespreker van de ochtend, Cory Doctorow van de Electronic Frontier Foundation, wel te begeesteren. Hij bracht een fantastische talk doorspekt met persoonlijke anekdotes. Wat een begenadigd spreker!

Na de pauze (mét koekjes!) woonde ik nog twee talks bij. De eerste (Making community decisions without consensus) kon mij nog wel boeien, maar bij de tweede voelde ik mijn aandacht verslappen. Tijd voor het middagmaal met alweer heerlijke kleine kommetjes met lekker én gezond eten. Dit lunchconcept verdient navolging! Tijdens de lunch gingen we even langs bij de mannen van de iText booth, omdat Bruno Lowagie, de drijvende kracht achter iText, me facebook-gewijs gevraagd had zijn medewerkers de groeten te doen, terwijl hij aan de andere kant van de aardbol vertoefde. Deed me terugdenken aan een gelijkaardige vraag van een kameraad toen we in op Hack in the Box in Kuala Lumpur waren.

Na de heerlijke lunch liet ik mijn vriend (alweer) achter en nam ik de metro naar Embankment voor een schitterende wandeling over de Golden Jubilee Bridges, langs de Thames, over de Millennium Bridge naar Saint Paul’s Cathedral. Saint Paul’s Cathedral is mijn favoriete gebouw in Londen (ja, zelfs nog meer dan The Shard) en het leek wel alsof de zon speciaal voor mij de koepel met prachtig herfstlicht omhulde. Een droom voor amateurfotografen. Ik was oorspronkelijk van plan om Saint Paul’s Cathedral te bezoeken, maar de hoge kostprijs voor een ticket hield me tegen. Per slot van rekening had ik de kathedraal al twee keer eerder bezocht (één keer vlak na de restauratie) en had ik meer zin om buiten rond te lopen en te genieten van het mooie weer.

Ik stak de Millennium Bridge opnieuw over naar het Tate Modern, omdat ik graag het Switch House, het nieuwe bijgebouw van Tate Modern, wilde bezoeken. Tip voor Londen reizigers: een groot deel van de collectie van Tate Modern is gratis te bezoeken en ook van het uitzicht vanaf de tiende verdieping het Switch House kan je gratis genieten. Een ideale plek om van Londen te genieten en één van de weinige plekken waar er geen vervelend glas is dat je van het uitzicht scheidt. Het openlucht terras loopt helemaal rondom het nieuwe gebouw, dus je krijgt een 360 graden uitzicht op Londen. Dat dit één van de beste plekken is om Saint Paul’s Cathedral in volle glorie te bewonderen, was een fijne bijkomstigheid. Al had ik wel medelijden met de bewoners van de ongetwijfeld peperdure flats vlakbij. Al die bezoekers konden zonder moeite binnen kijken in hun chique appartementen. Bye, bye, privacy.

Het uitzicht was zo prachtig dat ik me er moeilijk van kon losrukken en ik besloot drie verdiepingen lager iets te gaan drinken in het restaurant. Ik bestelde me een (duur) glaasje wijn en zette me op een barkruk om nog wat verder te genieten. Terwijl ik daar zat, kreeg ik bericht van mijn vriend dat er op Oscon alweer drank en hapjes te krijgen waren. Het zou mij vanaf Tate Modern minstens drie kwartier kosten om metrogewijs terug te keren naar het Hilton Metropole Hotel, maar ik hoopte dat er tegen dan nog wat hapjes over zouden zijn.

Ik arriveerde pas om 19.15u in het Hilton, net op tijd om nog wat hapjes en een paar interessante ignite talks mee te pikken. Fijn concept, die ignite talks: elke spreker kreeg vijf minuten om zijn of haar punt te maken, waardoor de kans dat je je begon te vervelen nihil was. Ik onthou vooral drie vrouwelijke bijdrages:

The secret lives of chairs: A journey along the global supply chain door Yuelin Li: dat me, onbedoeld, aan het denken zetten over de ecologische impact van onze geglobaliseerde economie.
How to flourish in an age of digital distraction door Anastasia Dedyukhina: een talk over digitale detox, interessant, maar niets voor mij, ik ben zowat vergroeid met mijn smartphone en zorg dat ik altijd een externe batterij bij heb, om toch maar te vermijden dat ik zonder zou vallen.
Lessons I learned from the plate in my skull door Denise Jones: een prachtig verhaal vertelde over revalidatie na een zwaar ongeval. Boeiende dame.

Helaas was ik net te laat om nog een tweede drankje mee te pikken en de hapjes die ik te pakken gekregen had, volstonden niet als avondmaal. Ik zocht via tripadvisor een restaurant in de buurt om nog iets kleins te eten. Zo kwamen we terecht in het fenomenale The Winter Garden, de binnentuin van het poepchique Landmark Hotel. Een locatie die ik nooit gevonden zou hebben, mocht ik aan digitale detox doen. Echt fenomenaal, sfeervol verlicht, met hoge palmbomen en live pianomuziek. De dienster keek eerst een beetje ongelukkig toen we aangaven enkel iets kleins te willen eten, maar na wat aandringen, kregen we toch een tafeltje toegewezen. Mijn vriend en ik bestelden allebei een voorgerecht. Zowel de Sint-Jacobsvruchten als de gemarineerde zalm waren heerlijk. Natuurlijk kon ik het niet laten toch nog een dessert te nemen. De sticky toffee pudding was de kers op de taart van een mooie dag.

London: Brick Lane, street art en Vertigo 42 – 15 oktober 2016

Om 6.30u ging de wekker. Pijnlijk vroeg voor een niet-ochtendmens als mezelf. We namen snel een douche, gooiden de laatste toiletspullen in onze valies en waren mooi op tijd voor de trein van 7.19u naar Brussel-Zuid. Het begin van onze negendaagse in Londen.

Het fijne aan de Eurostar is dat er geen gezeur is over vloeistoffen aan de security en dat je ook geen uren op voorhand aanwezig moet zijn. En we hadden in de trein zelfs een zitplaats met stopcontact. Ideaal om volledig opgeladen in Londen aan te komen.

Na een bijzonder vlotte rit, kwamen we aan in St Pancras International. Vandaar was het nog maar een korte metrorit naar Paddington station. Googlemaps bracht ons probleemloos naar ons hotel en eens te meer waren we ons bewust van het comfort dat mobiel internet en smartphones ons bieden. Blij dat we niet meer met afgedrukte routebeschrijvingen moeten sleuren!

Tot onze vreugde konden we in Novotel Paddington al meteen op onze mooie, ruime kamer met uitzicht op de sporen. Meevaller! We fristen ons een beetje op en namen vervolgens de metro om te gaan lunchen in Brick Lane. Het was moeilijk kiezen uit al die Bangladeshi restaurants die allemaal beweerden de beste curry ter wereld te serveren. Ook tripadvisor maakte ons niet veel wijzer. Uiteindelijk belandden we in restaurant The Monsoon, waar we de enige klanten waren en dus de volledige aandacht van de bediening kregen.

Een beetje ondoordacht knikte ik ja op de vraag of we graag papadum wilden. Ik had al gezien op de menukaart dat we hiervoor extra moesten betalen, maar ik verwachtte niet dat we zo’n grote portie zouden krijgen. Nu, het smaakte! Een lekkere mango chutney gaat er altijd wel in. Ook het hoofdgerecht (een vegetable thali voor mij, The Monsoon chicken voor mijn vriend) was erg lekker. Alleen veel te veel. Ik deed mijn best, maar moest de handdoek in de ring gooien. Die papadums waren er duidelijk te veel aan.

Tijdens de lunch kreeg ik een bericht van een kameraad die toevallig ook dit weekend in Londen was. We overlegden whatsapp-gewijs of er een mogelijkheid is om ergens af te spreken voor een drankje. Als het niet lukt om in Brussel af te spreken, is Londen een aanvaardbaar alternatief. 😉

Na de overvloedige lunch begaven we ons naar het vertrekpunt voor de Alternative London walking tour. Ik boekte deze tour omdat ik er bij Anneke een artikel over las en een streepje street art er altijd wel in gaat. Londen heeft een bloeiende scène op dat vlak, dus ik keek uit naar de rondleiding van een insider.

Onze gids Doug bleek een zeer chill persoon mét kennis van zaken. Ik hield erg van zijn ontspannen manier van uitleg geven, gecombineerd met een overduidelijke passie voor street art. Het werd een boeiende tocht langs de street art in de omgeving van Brick Lane. We zagen werk van zeer uiteenlopende kunstenaars. En genoten van de zon die haar beste beentje voor zette. Het is moeilijk om een favoriet werk eruit te pikken, maar ik hield enorm van de 3D kunst van Citizen Kane en de gigantische dieren van de Belg ROA (een beetje chauvinisme kan geen kwaad in tijden van slechte pr voor België).

De rondleiding verveelde geen moment, maar het comfort van de deelnemers was spijtig genoeg niet al te hoog. Doug verzekerde ons dat normaal slechts zestig procent van de ingeschreven deelnemers kwam opdagen, maar dat nu uitzonderlijk al de ingeschreven present waren. Dat mocht dan wel zo zijn, maar de te grote groep maakte dat het heel moeilijk was om de wandeling en de toelichtingen op een prettige manier te volgen. (Oja, we zagen zelfs een échte Banksy, enfin ja, een print van een werk van hem gespot doorheen het raam van een appartement.)

Na de wandeling hadden mijn vriend en ik allebei nood aan een drankpauze. Op goed geluk belandden wij in Big Chill Bar, een grote bar met een industriële look and feel. Het was er heel druk maar we slaagden erin twee barkrukken te veroveren. Onze barman uit Melbourne wist van aanpakken en mengde ons twee cocktails die zonder moeite in onze top tien van beste cocktails ooit belandden (na die van het Palm Cafe in Wrocław, uiteraard). Genieten.

Na deze zeer welgekomen pauze keerden we terug naar Old Spitalfields Market. De zon had ondertussen plaats geruimd voor donkergrijze regenwolken waaruit zo nu en dan een dikke druppel viel. Gelukkig is Old Spitalfields Market overdekt! We hadden spijt van ons overvloedig middagmaal want overal rondom ons stegen heerlijke geuren uit markkraampjes op. Street Art en Street Food, een gouden combinatie. Helaas was er voor al dat lekkers geen plek meer in onze magen. Een drankje daarentegen, gaat er altijd wel in.

In de steeds heftiger wordende regen gingen op zoek naar een leuke bar. Tripadvisor bood zoals steeds een helpende hand. Vertigo 42 beloofde een mooi uitzicht op Londen vanaf de tweeënveertigste verdieping, dus gingen we ervoor. De regenjasjes boden bescherming tegen de neergutsende regen en na wat zoeken, vonden we de ingang in een fancy building met veel glas.

Uiteraard moesten we ons eerst aan een uitgebreide security check onderwerpen, maar hey, aan die soldaten in Brussel-centraal ben ik ook verrassend snel gewend geraakt.

Vertigo 42 bleek effectief zijn naam waar te maken. Wat een duizeligmakende bar. De ruimte waar je iets kan eten of drinken beslaat drie zijden van de toren en is verrassend smal om op die manier zoveel mogelijk zitplaatsen aan het raam aan te bieden. Door gebruik te maken van spiegels aan de binnenkant van de ruimte lijkt het alsof je op een smalle weg loopt langs beide kanten omgeven door een afgrond en wordt effectief een heel desoriënterend effect gecreëerd.

Het uitzicht was inderdaad geweldig, maar helaas was er voor ons geen zitplaats meer en waren we genoodzaakt recht te staan. Erg jammer, want er waren wel degelijk nog tafeltjes vrij. Ik begrijp uiteraard dat deze gereserveerd waren, maar geef ons die plekken en jaag ons tien minuten voor het gereserveerde tijdstip weg. Nu stonden er heel veel stoelen met een prachtig uitzicht gewoon meer dan een half uur leeg en moesten wij noodgedwongen rechtstaan op onze pijnlijke voeten.

Het uitzicht was daarentegen langs alle kanten de moeite: een prachtig verlichte Tower Bridge, de Thames, the Shard en één of andere wolkenkrabber vlakbij. Alleen jammer dat de slagregen ons uitzicht vertroebelde. Met of zonder regen, mijn glaasje Chardonnay smaakte, al had mijn vriend minder geluk met zijn glaasje rode wijn. Jammer, want zelfs al wordt de locatie verrekend in de prijs van de drank, dan nog rechtvaardigt dat niet het schenken van inferieure wijn. Zo’n toplocatie verdient topwijn en daar wil ik gerust voor betalen.

Na heel, heel langzaam ons glas wijn opgedronken te hebben, keerden we metrogewijs terug naar ons hotel, alwaar we nog snel een laatavondsnack aten (het was ondertussen al bijna 22 uur): een soepje voor mij en een panini voor mijn vriend.

Na het eten was onze energie volledig opgebruikt en gaven we ons zonder tegensputteren over aan de armen van Morpheus.

Londen in ‘t kort

Net dit weekend waren er onderhoudswerken aan de circle line in Londen. Hierdoor hebben we veel meer gewandeld dan voorzien met zere voeten als resultaat.
Kensington Palace is echt de moeite.
Sir John Soane’s Museum, een huis vol kop tot teen volgestouwd met kunstvoorwerpen, is een unieke belevenis.
Je mag bijna nergens fotograferen. Uit protest heb ik het stiekem toch gedaan. En ik was niet de enige. Ik heb heel veel stiekeme fotografen gespot.
12 pond voor een inkomkaartje is een Londen een gemiddelde prijs.
De HMS Belfast is een museum op zich. Gaat dat vooral zien.
De volgende keer bestellen we al onze tickets op voorhand online.
De Big Ben staat er nog.
Piccadilly circus is nog altijd een superdruk plein met lelijke reclameborden.
Een ritje in de London Eye is er niet van gekomen wegens te duur.
Het was volop lente in Londen: overal krokussen en narcissen.
We zijn er weer niet in geslaagd Shakespeare’s Globe te bezoeken.
We vierden de verjaardag van mijn vriendje in Harrods met een glaasje voortreffelijke champagne en de beste gerookte zalm die ik ooit geproefd heb.
In Chinatown kan je goedkoop en lekker eten.
Drie dagen is veel te kort.

PS: Iemand gemerkt dat ik zelf figureer op één van de foto’s die ik op deze blog plaatste?

London – de laatste dag

Gezocht: hotel in Londen

Mijn vriendje en ik plannen een weekendje Londen en omdat op straat slapen ons maar niks lijkt, zijn we op zoek naar een hotel in Londen, liefst niet te ver van het centrum en (évidemment) met een goede prijs-kwaliteitsverhouding. Iemand tips?

Yet Another Blog

Life on my side

londen