Koreaans

Oh My Kimchi!

Genoten van een avondje Koreaanse barbecue bij Oh My Kimchi! in het gezelschap van onze vrienden uit Zichem. En we hadden heel wat te vieren: de succesvol afgeronde eerste bachelor Wiskunde van hun oudste zoon en het feit dat het gelukt was een plaatsje te bemachtigen in het populaire Heilig Hartinstituut voor hun dochter (waaraan ik ook mijn steentje heb bijgedragen). Daar dronk ik graag een glaasje makgeolli op!

IMG_2097

IMG_2096

IMG_2095

Na genoten te hebben van al dat flinterdun gesneden vlees, sloten we de avond een paar huizen verder af bij de Optimist (amai, twee keer op één week bij de Optimist) voor een dessertje en een laatste drankje.

Top! (Zoals de stopwoordje van de oudste zoon luidt.)

Oh, my kimchi!

Een nieuw Koreaans barbecuerestaurant in het pand waar voordien Julie en Elias zat en nog daarvoor de Wentelsteen, ik hoef jullie niet te zeggen dat ik popelde om dit uit te proberen in goed gezelschap. Na ons bezoekje aan Raffat werd Oh, my kimchi! zo het tweede nieuwe restaurant op rij dat we met ons groepje van zes zouden uitproberen. Ik was alvast erg benieuwd naar de indrukken van onze vrienden die nog nooit Korean barbecue gedaan hadden.

Het grote voordeel van Oh, my kimchi! ten opzichte van concurrent XL BBQ is dat je hier wel kan reserveren. Da’s wel zo makkelijk als je met een iets grotere groep bent. Het restaurant voelde voor mij traditioneler aan omdat je bij de bestelling van het vlees automatisch banchan krijgt en een mandje met sla om je vlees echt op de traditionele wijze te eten. De banchan met spirelli pasta snapte ik niet zo goed, maar de verschillende kimchi-bereidingen waren superlekker en het vlees was uitstekend. Voor mij was het de eerste keer dat er ei en een mengeling van kaas en maïs op (of correcter rondom) de barbecue lag. Dat hebben mijn vriend en ik zo nooit geserveerd gekregen in Korea. Geen idee of dit een eerder Westerse toevoeging is.

Het supermalse vlees werd gebakken op echte houtskool. Volgens de vriendelijke ober is Oh, my kimchi! het enige restaurant in België dat die optie biedt. Ik wil hem graag geloven! Ik genoot alvast van de heerlijke makgeolli, die zoals het hoort geserveerd werd en traditionele kommetjes. Heel fijn dat er aandacht wordt besteed aan dit soort details.

IMG_5853

IMG_5859

IMG_5862

IMG_5872

IMG_5873

En wat vonden onze vrienden ervan? Die waren duidelijk maar matig enthousiast. Zegt onze kameraad doodleuk: “Ja, als ik op restaurant ga, dan vind ik het niet leuk om zelf te moeten koken, dat doe ik thuis al genoeg.” Als ik dat eerder had geweten…

We sloten de avond af met een glaasje wijn/bier/een cocktail bij de buren van de Optimist en prikten meteen een datum voor een nieuwe afspraak. Ditmaal in een restaurant waar we zeker niet zelf zullen moeten koken!

Koreaans afscheidsdiner

Na enkele maanden serieus op ons geld gelet te hebben, vonden mijn vriend en ik dat we ons deze zaterdag wel een kleine uitspatting konden veroorloven. We hadden namelijk iets te vieren: ik ben er eindelijk in geslaagd een job te vinden! Een mooie job met heel wat verantwoordelijkheid en een nieuw team om te leiden. Helaas zit er een angeltje onder het gras: de job is in België. Hierdoor komt mijn Zwitserse avontuur nogal abrupt tot een einde. Aan de ene kant vind ik het jammer dat er hier in Zwitserland niets voor mij uit de bus gekomen is, maar aan de andere kant was het aanbod te interessant om te laten liggen. Zo’n mooie kans zou ik hier in Zwitserland waarschijnlijk nooit krijgen (in bijna vier maanden solliciteren ben ik zelfs niet in geslaagd een jobinterview te versieren) en ik was het leven als werkloze hier eerlijk gezegd grondig beu.

Dus vierden mijn vriend en ik mijn nieuwe job en tegelijkertijd mijn afscheid van Genève met een heerlijke Koreaanse barbecue (<3 불고기), want deze week keer ik al terug naar België (ja, het moest opeens allemaal heel snel gaan). Dat wil zeggen dat mijn vriend en ik de komende maanden een LAT-relatie zullen hebben: hij in zijn appartementje in Genève en ik in mijn pas gerenoveerde studio in Borgerhout. Ik voorspel dat er veel op en af gevlogen zal worden. Slecht voor onze ecologische voetafdruk!

IMG_6561

IMG_6563

Eerste van de klas!

Een mens vraagt zich af waarom ik effectief zo zenuwachtig was voor die examens Koreaans. Toen ik vandaag mijn resultaat terug kreeg, blonk daar een schitterende 93 procent op mijn blad en kwam de juf mij feliciteren omdat ik de eerste van de klas was. Ik zal eerlijk toegeven dat ik erg blij ben met dit resultaat. Ik heb het gevoel dat ik me voor geen enkel taalexamen in heel mijn lange, lange carrière zo heb ingezet en dan is het natuurlijk fijn dat je loon naar werken krijgt. Wat het afscheid van mijn taallessen Koreaans nog eens zo moeilijk maakt.

Nadat we ons examen mochten inkijken, was het tijd voor een culturele activiteit! We mochten ons beste schoonschrift boven halen om Koreaanse kalligrafie te oefenen. Het lijkt bedrieglijk eenvoudig: met een penseel wat tekens op een blad papier schilderen, maar het is moeilijker dan het eruit ziet. Het Frans van onze leerkracht was ook erg beperkt, veel uitleg gaf het niet, dus wat het meer een trial and error situatie. In het begin splitsten de haren van mijn borstel altijd, waardoor er naast de hoofdpenseelstreek altijd een extra lijntje opdook. Het duurde even voordat ik door had dat ik het ganse penseel in de inkt moest doppen en niet enkel de punt. Dat had de leerkracht wel eens kunnen toelichten, vind ik persoonlijk.

IMG_4470[1]

Toen ik de juiste techniek min of meer door had, ging het beter, al bleek al snel dat ik gewoon niet het geduld heb om van die prachtige kalligrafische kunstwerken uit mijn penseel te schudden. Raar, want in een ver verleden heb ik nog kalligrafie gevolgd in het middelbaar onderwijs (die speciale kalligrafie-pen moet nog ergens op ons appartement liggen) en toen kon ik het geduld daar wel voor opbrengen. Nog jaren nadien heb ik mijn nieuwjaarsbrieven versierd met gotische letters. Met het ouder worden, neemt mijn ongeduld echter toen. Ik denk dit komt doordat ik me steeds meer bewust ben van het feit dat mijn tijd hier eindig is. En er zijn nog zoveel dingen die ik wil doen in het leven! Time is ticking!

IMG_4472[1]

Na ongeveer een kwartier gespendeerd te hebben aan het uitwassen van de kalligrafieborstel, besloot ik dat Koreaanse kalligrafie toch niet echt iets voor mij was. Na deze leerzame culturele activiteit, was het tijd voor de ceremonie: op min of meer amateuristische wijze kregen we ons getuigschrift overhandigd, waarna we in groep poseerden voor de foto.

Gelukkig duurde de ceremonie niet zo lang als vorig jaar. Na één enkel redelijk aanvaardbaar dansoptreden van wat studenten, konden we ons op de hapjes smijten. En die waren, zoals we dat gewoon zijn, weer dik in orde! Met een dikke knuffel nam ik naderhand afscheid van mijn juf. ‘k Zal haar chaotische manier van lesgeven missen! 😉

IMG_4475[1]

End of an era

Vandaag legde ik mijn examen Koreaans af aan het Korean Cultural Center in Brussel. Een marathonsessie van een schriftelijke, mondelinge en luistertest. Normaal vallen niet al deze examens op dezelfde dag, maar aangezien ik volgende week op weekend ben in de Ardennen, was de juffrouw zo vriendelijk om mij alles op dezelfde dag te laten afleggen. Wel zo gemakkelijk, want dan was ik er meteen ook in één keer vanaf. Tussen haakjes, ik vind het belachelijk van mezelf dat ik na al die jaren examens afleggen nog steeds zenuwachtig kan worden voor iets wat eigenlijk nul komma nul impact op mijn leven heeft, maar goed, ik ben er vrij zeker van dat ik met vlag en wimpel geslaagd ben. Net zoals voor Spaans trouwens, waar ik enkel plusjes oogstte!

Dit betekent ook het einde van een tijdperk (ok, in de grote vakantie ga ik nog een zomercursus Frans volgen, maar die laat ik hier even buiten beschouwing), want het ziet ernaar uit dat het niet zo evident zal zijn om in Genève de draad van mijn taalcursussen weer op te pikken. Helaas is er geen Korean Cultural Center in Zwitserland en Koreaans is niet meteen een taal die je op veel andere plekken kan leren. Heel erg spijtig dat ik mijn studie van deze taal na twee jaar moet stopzetten, want ik had net de smaak te pakken en het gevoel dat ik in een derde jaar mijn niveau echt serieus wou kunnen opkrikken. Ik vind Koreaans eerlijk gezegd een pak leuker dan Japans (ik heb altijd een bloedhekel gehad aan het studeren van die kanji) en hoop nog steeds binnen afzienbare tijd naar Korea te kunnen terugkeren.

Of ik Spaans kan blijven studeren, zal er een beetje vanaf hangen of ik een instituut vind dat een klassikale cursus aanbiedt. Privéleerkrachten genoeg, maar ik geef de voorkeur aan elke week op een vast moment naar een klas af te zakken. Ik heb het even moeten opzoeken: sinds 2004 (dat is dertien jaar!) volg ik onafgebroken taalcursussen aan het CLT: eerst Italiaans, dan Russisch, Japans en Spaans. Ik zou dolgraag mijn Russisch of mijn Italiaans opfrissen. Al heeft het opfrissen van mijn Italiaans ongetwijfeld consequenties voor de kwaliteit van mijn Spaans. Ik weet nog goed hoe ik, toen ik begon met Spaans, vaak per ongeluk Italiaanse woorden gebruikte. Dat is er nu uit, maar de kans dat dit zich opnieuw voordoet is reëel. (Ik snapte trouwens deze ochtend niet waarom de Franstalige dame in de Express GB mij niet verstond toen ik een “lápiz” wou kopen. Dat moest natuurlijk crayon zijn, besefte ik achteraf. Te mijner verdediging, het was vroeg en ik had weinig geslapen.) Het is de vraag of ik in Zwitserland een betaalbare manier zal vinden om mijn talen te onderhouden, want het laagje stof op mijn Russisch vraagt dringend om maatregelen.

Hoe het ook zij, de deur van het CLT zal ik noodgedwongen achter mij moeten dicht trekken. Het waren dertien boeiende jaren!

Kimchi udon soep en domme uitspraken

Gisterenmiddag hadden we met een aantal leerlingen Koreaans afgesproken om na de les samen te gaan lunchen. Aangezien het einde van het schooljaar met rasse schreden nadert, zijn het aantal lessen die ons nog scheiden van het examen op één hand te tellen. Qua timing kwam het mij eerlijk gezegd niet zo goed uit, want vandaag landde mijn vriend uit Genève en ‘s avonds werden we in Lichtaart op het trouwfeest van zijn nicht verwacht. Maar goed, wellicht zou dit de laatste opportuniteit zijn om samen met mijn medeleerlingen iets te gaan eten, dus zegde ik toch toe.

Alles ging wat trager dan ik gehoopt had: eerst moesten we keilang wachten tot twee medeleerlingen bijbetaald hadden voor hun parking en daarna ging het met een slakkengangetje naar restaurant Chez Kimchi (een restaurant uitgebaat door Chinezen, maar wel met een Koreaanse menukaart). Ik was persoonlijk liever naar Hana geweest, maar dat zat blijkbaar al vol. Maar waaraan ik mij het meeste ergerde waren de domme uitspraken van een medeleerlinge. Toegegeven, deze medeleerlinge werkt mij al van dag één op mijn zenuwen, met haar overdreven familiaire houding ten opzichte van de andere studenten, haar aandachtzoekerij en haar honderd en één kwaaltjes (vorig jaar zat er ook al zo’n ergerlijk figuur bij mij in de Koreaanse les). De laatste weken liet ze echter verstek gaan en daar was ik niet bepaald rouwig om, maar speciaal voor de lunch was ze nog eens komen opdagen.

Onderweg naar het restaurant had ik een hele discussie met haar over de Gay Pride, want we passeerden langs het feestterrein om naar het restaurant te gaan. Het feestterrein was volledig afgezet met hoge hekken en iedereen werd gecontroleerd door de security. Kreeg ik een hele tirade over me heen hoe die “gays” heel Brussel op zijn kop hadden gezet en hoe ambetant het wel niet was dat veel straten afgezet waren en er overal politie rondliep. Waarop ik fijntjes antwoorden dat de verhoogde veiligheidsmaatregelen geheel en al op conto van de terroristen te schrijven vielen en dat wellicht niemand loopt te juichen dat ze overal hun rugzakken moeten openen alvorens te kunnen meefeesten. Sommige mensen…

IMG_4087[1]

Enfin ja, aan tafel heb ik me strategisch goed ver weg van haar gezet, in de buurt bij twee bijzonder intelligente artsen (waarvan er eentje van plan is zich om te scholen tot jazzpianist, geweldig om zoveel talent te hebben dat je door het ingangsexamen van het conservatorium geraakt). Oja, de kimchi udon soep was heerlijk en dankzij een klein spurtje slaagde ik erin een trein te halen die mij op een redelijk uur terug naar Leuven bracht.

IMG_4084[1]

Eindelijk lente!

De juf Koreaans stopte iets later dan gewoonlijk vandaag, waardoor ik, zelfs indien ik een wereldrecord op mijn naam zou schrijven, onmogelijk nog mijn normale trein naar Leuven kon halen. Geen nood, kon ik van de gelegenheid gebruik maken om de Minwha tentoonstelling in het Korean Cultural Center te bewonderen. Minhwa zijn schilderijen van mythische figuren en dieren geschilderd in een eenvoudige, naïeve stijl. Ik moet zeggen dat de tentoonstelling me erg aansprak. De felle kleuren en de stilistische weergaven van de dieren, is helemaal mijn ding. Ware het niet dat we binnenkort gaan verhuizen, ik zou het niet erg vinden zo’n schilderijtje te zien pronken aan onze muur.

IMG_3937

IMG_3938

IMG_3933

 

Omdat mijn trein pas over een half uur vertrok, besloot ik nog een kleine wandeling in het Warandepark te maken. Die kleine wandeling werd een grote, want ik werd afgeleid door de foodtrucks en het muziekpodium die opgesteld stonden voor het Koninklijk paleis. Ik kocht me een soepje en at dit met smaak op in het zonnetje op een bank in het park. Het was duidelijk dat de zonnestralen veel mensen naar buiten gelokt hadden. Het was behoorlijk druk. Overal zaten mensen op het gras te picknicken of gewoon van het zonnetje te genieten. Uiteindelijk nam ik de trein een uur later dan oorspronkelijk de bedoeling was. Zo genoot ik van de ambiance en de zon op mijn gezicht.

Toch opmerkelijk hoe goed gezind een mens wordt van een beetje zonlicht.

Koreaanse juffrouwen zijn speciaal

Ondanks het feit dat ik nu al bijna twee jaar Koreaans volg, blijven de Koreaanse juffrouwen mij verbazen. Deze ochtend was het de eerste les na de paasvakantie en in plaats van onze vertrouwde juffrouw, stond mijn juffrouw van vorig jaar voor de klas. Ze was duidelijk heel erg blij om mij terug te zien (ik ben dan ook een modelstudent, kuch), want ze gaf me spontaan voor heel de klas een dikke knuffel. En hoewel ik ondertussen al vaak ondervonden heb dat Koreanen veel spontaner en directer zijn dan Japanners, moet ik er toch altijd weer even aan wennen. Ik heb persoonlijk niet de gewoonte om met mijn leerkrachten te knuffelen. 😉

Ook hun pedagogische aanpak blijft me verbazen. Onderstaande uitspraken, illustreren perfect wat ik bedoel:

I know you are very intelligent, so tell us how to say this.

Geuit tegen mij, ook weer voor de ganse klas. Niet dat ik een compliment niet kan waarderen, maar echt gepast kan je dat toch niet noemen. Al een geluk dat ik het antwoord wist!

Tell me the answer to this question. Don’t disappoint me!

En nadat daarop een foutief antwoord van een medestudent volgde:

Ow, you disappointed me.

Het is altijd lachen met onze Koreaanse juffrouwen, maar ik blijf erbij, echt pedagogisch verantwoord kan je hun lessen toch niet noemen.

한국어

Voilà, de kop is eraf. De eerste les Koreaans van het nieuwe schooljaar is achter de rug. Ik moet eerlijk toegeven dat het even slikken was, na tweeënhalve maand geen woord Koreaans meer gesproken of gelezen te hebben. Van mijn goede voornemen om wat Korean drama te kijken, was evenmin iets in huis gekomen. De nieuwe juffouw schoot als een veer uit de startblokken en ik moest echt elke seconde mijn volle aandacht bij de les houden om niet reddeloos verloren te lopen. Niks herhaling, gewoon direct een nieuw thema met nieuwe woordenschat aansnijden. Those Korean teachers don’t mess around.

Niet dat ik klaag, na dit jaar zal ik hopelijk voldoende basis hebben om mij in het Koreaans uit de slag te slaan. Dat wordt veel woordjes van buiten leren.

Bring it on!