Koreaans

Aftellen naar het nieuwe schooljaar

Voilà, bij deze ben ik ingeschreven voor Spaans 9 – Effectiveness A (even wennen aan de nieuwe indeling die het CLT hanteert) en Koreaans Beginner 2. Wel spijtig dat ik mij vanaf september op woensdag zal moeten kapot haasten om ‘s avonds na mijn werk om 18u in de les te geraken en op zaterdagochtend vroeg zal moeten opstaan om de trein naar Brussel te nemen. ‘t Was dat of de salsalessen op maandagavond schrappen. Aangezien salsa de enige hobby is die mijn vriend en ik delen, vond ik het doodzonde om dit op te geven. Een jaartje op de tanden bijten, dus.

Ach ja, what’s another year?

Korean Ceremony

Al sinds de start van het schooljaar stond donderdag 23 juni in mijn agenda geblokkeerd. Toen wist ik natuurlijk nog niet of ik erin zou slagen het eerste jaar Koreaans met succes te doorworstelen, maar na de examens was ik er erg gerust in. Naar goede gewoonte was het weer onduidelijkheid troef. Serieus, wat is er nu zo moeilijk aan om alle geslaagde leerlingen een mailtje te sturen met het exacte aanvangsuur en een woordje uitleg over het evenement? En neen, een facebook-communicatie via een leerling telt niet als officiële communicatie.

Via via vernam ik dat partners welkom waren, dus trommelde ik mijn vriend op met het excuus: er zullen hapjes zijn, Koreaanse Hapjes! Alvorens we aan de hapjes toekwamen, moesten we wel nog eerst één voor één ons diploma op het podium in ontvangst nemen. De eerste keer in mijn leven dat ik zoiets moet doen, zelfs bij de diploma-uitreiking aan de universiteit werd dit niet van ons gevraagd. Jawel, u leest het goed, het podium op voor de Officiële Uitreiking van het Certificaat Beginner 1. En nadien een groepsfoto van de ganse klas, allemaal stralend met hun certificaat. Lichtelijk hilarisch, maar tegelijkertijd was ik stiekem wel een beetje trots op mijn prestatie:

IMG_0158

Nadat het officiële gedeelte achter de rug was, was het de beurt aan de studenten. Een aantel groepjes hadden een act voorbereid om op het podium te brengen. Allemaal in het Koreaans. De opvoeringen overstegen het niveau van een erg amateuristisch schoolfeest niet, maar ik kon de energie die in de voorbereiding gestoken was, wel waarderen. Per slot van rekening moet je het maar doen: het podium opkruipen en het beste van jezelf geven in een vreemde taal. Jammer genoeg verstond ik slechts hier en daar een woord, maar dat geeft me iets om naar te streven, volgend jaar! Natuurlijk had niemand van onze klas iets voorbereid omdat onze juffrouw dit slechts zijdelings ter sprake had gebracht vijf minuten voor het einde van de voorlaatste les van het jaar.

Enfin ja, de optredens hadden wat mij betreft gerust een beetje korter mogen zijn, maar de Koreanen vonden het overduidelijk geweldig om al die buitenlanders hun taal te horen verkrachten. 😉 Gelukkig waren de hapjes uitstekend én overvloedig. Al was ik wel lichtelijk teleurgesteld dat er enkel fruitsap geschonken werd. Stiekem had ik gehoopt dat bij deze feestelijke gelegenheid de 소주 rijkelijk zou vloeien.

Op naar het tweede jaar!

Het laatste examen

Allez, toch van deze reeks. Mondeling Koreaans. Piece of cake, echt waar. Mijn partner (een schitterend voorbeeld van deutsche Gründlichkeit, gehuwd met een Koreaanse schone) en ik mochten twee kaartjes uitkiezen en moesten daar wat zinnetjes over zeggen. Op tien minuten waren we buiten en van die tien minuten hebben we hoop en al vijf minuten Koreaans gebabbeld. De juffrouw had niets dan lof voor onze prestaties dit jaar. En eerlijk, ik ben zelf ook erg tevreden als ik terugblik op het voorbije jaar. Mijn resultaten liegen er dan ook niet om: 9/10 op de luistertest, 30/30 op de grammatica en 10/10 op de leestest. Alleen de schrijftest had de juffrouw nog niet verbeterd. Daar heb ik al zeker geen maximum op gescoord, want er is zeker al één woord dat ik fout geschreven heb. 😉

En dan te bedenken dat ik vorig jaar gestart ben met nul voorkennis in een klas waar meer dan de helft van de studenten al iets van voorkennis hadden. Super fier op mezelf. Ik kijk echt al uit naar het moment van de officiële ‘diploma’-uitreiking volgende week.

Vakantie!

Allez, toch wat de cursus Spaans betreft. Deze ochtend mijn mondeling examen gedaan en overwegend positieve feedback gekregen van de leerkracht. Zesde jaar, here I come! Ik zal wel moeten gewoon worden aan het feit dat de cursus Spaans komend jaar op een weekdag zal plaatsvinden, maar hey, alhoewel het lastiger zal zijn om na mijn werk op tijd in de les te zitten (18u is nipt voor mij), kijk ik er stiekem enorm naar uit om weer te kunnen uitslapen op zaterdagochtend.

Nu nog de examens Koreaans door spartelen en laat de zomer dan maar losbarsten!

Switched

Zelfs onoverwinnelijk gewaande leerkrachten Koreaans kunnen geveld worden door ziekte. Al heb ik persoonlijk veel moeite om mij onze tough cookie juffrouw al rillend onder een dekentje voor te stellen.

Onze ganse klas Koreaans was bijgevolg even uit het lood geslagen toen er woensdag opeens een andere dame vooraan stond. Eentje met een totaal andere stijl van lesgeven. Deze leerkracht legde veel meer de nadruk op wat we goed deden en gaf veel positieve feedback. En iet of wat meer pedagogisch verantwoorde aanpak dan we van onze eigen juffrouw gewoon zijn. En naar het schijnt geeft deze charmante dame ook les in het tweede jaar. Duimen dat ik volgend schooljaar bij haar terecht kom!

Zeven

Dat was het totaal aantal studenten dat vandaag is komen opdagen voor de inhaalles Koreaans (de vorige les werd immers geannuleerd vlak na de aanslagen in Brussel).

Laat ons zeggen dat ik in het geheel niet verbaasd was over deze bijzonder lage opkomst en laat mij meteen de redenen opsommen waarom dit zo was:

  1. Aan een student vragen om een poll te organiseren op de facebook groep die slechts door een gedeelte van de leerlingen bezocht wordt en niet meteen barst van het leven: geen goed idee.
  2. Op basis van een poll waaraan in totaal acht leerlingen hebben deelgenomen en waarvan de uitkomst fifty fifty was, beslissen om een inhaalles te organiseren: geen goed idee.
  3. De laatste vrijdag van de paasvakantie via mail communiceren dat de inhaalles de maandag daarop zou plaatsvinden: geen goed idee.

Koreanen, het zijn voorwaar geen Japanners.

De leerkracht zelf scheen er alleszins niet van wakker te liggen dat er zo weinig volk was. Ze nam de gelegenheid te baat om het tempo flink op te drijven (“Now only the good students are here, I can finally teach at a higher pace”), iedereen om beurt aan bord te roepen om zinnetjes op te schrijven en mij mijn opstel te laten voorlezen voor de klas (jullie moeten je niet te veel voorstellen van dat opstel, hoor, niveau tweede studiejaar of zo) en er nog wat nieuwe grammatica door te rammen.

Onze leerkracht slaagt er elke keer opnieuw in mij te verbazen met haar pedagogisch verantwoorde aanpak. 😉

Koreaans diner op Saint Patrick’s Day

Na het samen koken en het samen zingen, kon een gezamenlijk diner in een Brussels restaurant met de medestudenten niet uitblijven. De keuze viel op restaurant Hana, omdat dit uitgebaat wordt door échte Koreanen. We waren met z’n twaalven, maar voor ons eigen comfort (zogezegd om makkelijker naar het toilet te kunnen gaan) hadden de uitbaters beslist om ons per zes aan twee aparte tafels te zetten. Dat leek me niet echt gezellig, dus na wat aandringen van mijn kant werden beide tafels tegen mekaar geschoven. Toegegeven, ik heb een vrij kleine blaas, maar het lijkt me niet onoverkomelijk dat een paar mensen even moeten opstaan om mij door te laten om deze te ledigen. Rare jongens, die Koreanen.

Het eten was werkelijk uitstekend. Veel beter dan in het restaurant waar ik samen met mijn collega’s lunchte. Ik liet meteen wat mede-studenten kennis maken met de Koreaanse versie van umeshu, mijn favoriete pruimenlikeur. We hadden op voorhand onze menukeuze moeten doorgeven en onze gerechten verschenen met een schrikbarende snelheid op tafel. De bulgogi (불고기) was subliem. Alleen jammer dat ik mijn tong verbrandde in mijn enthousiasme om van dit heerlijke gerecht te proeven. Natuurlijk werd er kimchi als bijgerecht geserveerd. Ikke blij, natuurlijk.

Tijdens het eten informeerde ik bij mijn mede-studenten of er sommigen reisplannen naar Korea hadden. Er waren inderdaad een aantal mensen die aan het plannen waren voor 2017. Ik kreeg zelfs het aanbod om bij een groepje aan te sluiten, maar om heel eerlijk te zijn, lijkt het me leuker om deze ervaringen enkel met mijn vriend te delen. Hoe groter de groep hoe moeilijker het vaak is om tot een overeenstemming te kon over reisplannen. En ik zou graag willen dat deze reis even bijzonder wordt als onze twee reizen naar Japan.

IMG_9800

IMG_9802

Ik kon het niet laten om nog een dessertje te bestellen. De Koreaanse versie van mochi (찹쌀떡) sloot de maaltijd in stijl af. Omdat we al om 18.30u hadden afgesproken, waren we vrij vroeg klaar met tafelen. Een deel van de groep haakte af en koos ervoor om op een weekavond tijdig naar huis terug te keren. En zo bleef ik achter met nog vier andere mede-studenten. Zelf had ik met mijn vriend afgesproken dat ik hem en zijn collega’s zou vervoegen als het diner vroeg gedaan zou zijn. Hij zat samen met zijn collega’s Saint Patrick’s Day te vieren in The Meeting Point.

Dit zei ik ook zo aan mijn collega-studenten en tot mijn grote verbazing zagen ze het allemaal geweldig hard zitten om te komen meevieren. Ok, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, uiteraard. En het bijkomende voordeel was dat één van mijn collega-studenten met de auto was en ons zo een fikse wandeling bespaard bleef. 😉

In The Meeting Point aangekomen reageerden de collega’s van mijn vriend lichtelijk verrast, maar wel vriendelijk. We schoven een tafeltje bij en maakten er één grote groep van. Al moet ik er wel eerlijk bij vermelden dat de groepen niet echt vlot mengden. De ruwe bolsters van de Polen, Litouwers en Roemenen zullen de ietwat fragiele meisjes uit mijn Koreaanse klas was afgeschrikt hebben. 😉 Polen zijn natuurlijk geen Aziaten, he. 😉

Verder was het een erg gezellige avond, die eindigde in een sprintje van mezelf en mijn vriend om de laatste trein te halen die ons vóór middernacht in Leuven zou brengen. 2016 is voorwaar het jaar van de treinsprintjes!

사랑해

Het blijft toch een speciaal geval, onze juffrouw Koreaans. Vandaag kregen we de uitslag van ons examen. Normaal zou je verwachten dat je dan een verbeterd exemplaar van je examen terug krijgt, zodat je kan leren uit je fouten. Aan zulk didactisch verantwoord gedoe doet onze juffrouw niet mee, hoor. Neen, in de pauze moesten we één voor één bij haar gaan in een ander lokaal om daar onze uitslag te vernemen. Ze heeft snel mijn punten gezegd (87,5%, heel blij mee, wetende dat 91% de hoogste score was en er mensen in mijn klas zitten die al enkele maanden in Korea gewoond hebben of een Koreaanse partner hebben) en vervolgens dat alles heel goed was, ik moest alleen op mijn uitspraak letten. Dat laatste weet ik zelf wel, maar eigenlijk oefenen we nooit op uitspraak en moet ik altijd thuis opzoeken hoe bepaalde woorden uitgesproken worden. Straks ga ik van pure miserie nog Koreaanse drama’s bekijken…

Haar grootste punt van kritiek voor de ganse klas was dat er teveel schrijffouten gemaakt werden op het examen. Iets wat mij vrij normaal lijkt als je een nieuwe alfabet onder de knie moet krijgen. Maar in plaats van klassikaal de meest voorkomende fouten te bespreken, moeten we het doen met zo’n algemene opmerking. Ze gaat nu elke week een dictee geven. Al een geluk dat we via democratisch stemming konden bekomen dat dit dictee niet zou meetellen voor het examen.

Oja, vandaag hebben we de dagen van de week geleerd, met onderstaand filmpje als didactisch materiaal:

PS: De titel van deze post is ‘I love you’ in het Koreaans.

Twee uur

Zo lang hebben mijn examenpartner en ikzelf staan schilderen in het Korean Cultural Center in Brussel alvorens we ons mondeling examen mochten afleggen. En toen het dan eindelijk onze beurt was, duurde heel het examen amper tien minuten. En dat terwijl ik in de voorgaande lessen aan de leerkracht nog de bijzonder praktische suggestie gedaan had om elke groepje een uur toe te wijzen, anticiperend op een dergelijk scenario. Maar neen, dat was waarschijnlijk te voor de hand liggend. Grr. De volgende keer maak ik zelf een lijst op, als zij het niet doet.

Twee uur van mijn leven die ik nooit meer terug krijg. Ik ben er nog altijd slecht gezind van.

Hectische weken

Amai, januari is stevig uit de startblokken geschoten. Nu is januari sowieso altijd wel een drukke maand, maar dit jaar zijn er toch verschillende records gesneuveld, denk ik. Een combinatie van veel conflicterende deadlines op het werk met sollicitatiegesprekken voor de vervanging van één van mijn medewerkers die ons helaas gaat verlaten en daar dan nog eens de jaarlijkse taalcursusexamens bovenop. Omdat het vijfde jaar Spaans niet voldoende uitdaging vormt, besloot ik me dit jaar in te schrijven voor de wereldtaal Koreaans. 😉 Nu, begrijp me niet verkeerd, ik doe beide talen erg graag, maar toch nét iets minder op het moment dat er gestudeerd moet worden. Gelukkig heeft één van mijn mede-cursisten Koreaans zijn tijd gestopt in het maken van een heel goeie Memrise cursus om de woordenschat onder de knie te krijgen. Ideaal om te studeren op de trein.

Deze vrijdag was de zoveelste dag op rij dat mijn middagpauze opgeofferd werd om verder te werken. Met één hand typen aan een belangrijke nota en met de andere hand je eten in je mond proppen. Niet zo gezond, ik weet het wel, maar aan de andere kant krijg ik er ook een kick van wanneer onmogelijke deadlines toch gehaald worden. En alhoewel ik nog geen uitslagen heb, zijn alle examens goed verlopen. Nog even doorbijten voor de laatste sollicitatiegesprekken en het mondelinge examen Koreaans volgende week en januari is alweer voorbij.

Dat ging alweer ongelooflijk snel!