cursus

Nationale Feestdag

Jaja, zelfs op de Belgische Nationale Feestdag, gaan de zomercursuslessen aan het CLT gewoon door. Niet dat ik dat erg vond, want veel affiniteit met België heb ik toch niet en de cursus Frans bevalt me bijzonder goed. Omdat één van onze medestudenten (een Spaanse die net de middelbare school achter de rug had) voor het eerst in België was en nog nooit Belgische frietjes gegeten had, besloten we tijdens de middagpauze ter gelegenheid van de Belgische Nationale Feestdag frietjes te gaan eten. Niet dat ik zo dol ben op frietjes van ‘t frituur, maar enfin, onze frietcultuur is wel immaterieel erfgoed, he!

Helaas, blijkt dat op de Belgische Feestdag verrassend veel frietkoten gesloten zijn. Ook frituristen hebben recht op een vaderlandslievend dagje vrijaf. En om nu frieten te gaan eten bij een kebabzaak, dat is er toch ook wat over. We stonden wat besluiteloos te draaien op het kruispunt van de Muntstraat en de Naamsestraat toen iemand voorstelde om naar de Domus te gaan. Op zich een goed idee, de Domus serveert typisch Belgische brasseriekeuken én ze serveren zelfgebrouwen bier op hun mooie binnenkoer. Behoorlijk Belgisch als je het mij vraagt.

Het onthaal bij de Domus was echter allesbehalve hartelijk. De ober trok een lelijk gezicht toen we vroegen of we wat tafels bij elkaar mochten schuiven voor onze groep van een tiental personen. Of we gereserveerd hadden? Uiteraard hadden we dat niet. De ober zuchtte eens diep en legde uit dat zulk een verzoek onmogelijk kon ingewilligd worden. Ik had geen zin om een scène te maken, ik kan me voorstellen dat dit lastig voor hen zijn tijdens een drukke lunch, maar ik stoorde me wel aan de allesbehalve vriendelijke manier waarop hij die boodschap overbracht.

We verdeelden ons dus noodgedwongen over een aantal tafels. Terwijl een aantal studenten in ons groepje afhaakten, wellicht wegens het prijskaartje van een brasserielunch. Uiteindelijk bestelden mijn tafelgenoten weinig echt typisch Belgische gerechten (een hamburger met frieten kan je amper Belgisch noemen, nietwaar?) en was ik de enige die de moeite nam om een Belgische klassieker te bestellen: tomaat garnaal.

IMG_4960

Ons eten kwam gelukkig vrij snel, want de juffrouw begon al wat zenuwachtig te worden dat onze middagpauze te lang zou uitlopen. Het humeur van de ober verbeterde er echter niet op. Hij kwakte de schotels zowat neer en de glazen die moesten we zelf maar verdelen over tafel. Hij deed wel de moeite om te komen vragen of het smaakte, maar op een toon die insinueerde dat je het vooral niet moest wagen om negatief te antwoorden.

Gelukkig scheen de zon en was ik in het gezelschap van fijne mensen. Maar mij zal je alleszins niet snel meer terugzien bij de Domus, mooie binnenkoer of niet.

Cursusweek

Het was een week vol met cursussen: cursussen Spaans, Japans, Russisch en coachend en resultaatgericht leiding geven in Kapelle-op-den-Bos (of all places). (Ofwel denkt mijn bedrijf dat ik er niks van bak als leidinggevende ofwel wil men mij stiekem klaarstomen om de grote baas van de troon te stoten; zóveel cursussen leiding geven heb ik dit jaar gevolgd (en dat werk blijft ook maar liggen, ondertussen)) .

Gelukkig konden we de week afsluiten met een supergezellig etentje bij Werkmens en vriendin. Het eten was lekker en de tijd vloog voorbij. En voordat we het wisten was het tijd om de laatste trein richting Leuven te nemen, want morgen wacht me de laatste cursus van de week: digitale fotografie. En dan kan het weekend écht beginnen.

Ingeschreven!

Voila, sinds vanavond ben ik officieel ingeschreven voor de cursus digitale fotografie van het CVO. Ik had stiekem liever fotografie aan de academie gevolgd, maar ik moet realistisch blijven en toegeven dat een dag maar 24 uur heeft en een week maar 7 dagen. Een ganse zaterdag opofferen zag ik niet zitten. Ik houd er graag nog een sociaal leven op na, ook. Vanaf september offer ik enkel de zaterdagvoormiddag op en een beetje slaap. Who needs sleep anyway. 😉

Om dit heuglijke feit te vieren, heb ik meteen wat strips in het Besloten Land gekocht. Omdat een stripcollectie nu eenmaal nooit groot genoeg kan zijn. 😉

Volzet :-(

Blah, blijkbaar was al dat getwijfel een maat voor niks. Mijn vriend is mij vanochtend gaan inschrijven voor die fotografiecursus aan de academie. Blijkt dat die cursus al héél lang volzet is. Maar denk je dat de mensen van de academie de moeite nemen om dat op hun site te zetten? Natuurlijk niet. Al dat digitaal gedoe, wie houdt zich daar nu mee bezig?

Ik sta nu op de reservelijst, maar besef dat de kansen om deze cursus te kunnen volgen miniem zijn. Goed, dit zal mij geen twee keer overkomen. Volgend jaar sta ik daar op de eerste dag van de open deurdagen om mij in te schrijven. Goh, hoe ga ik nu mijn zaterdag gevuld krijgen? 😉

Twijfel

Een tijdje geleden had ik het voor mezelf uitgemaakt: het schooljaar 2008-2009 zou ik mij wat meer inwerken in de wereld van de fotografie. Ik fotografeer al jaren, maar neem zelden de tijd om écht na te denken over instellingen en compositie. Hierdoor stijgen mijn foto’s niet uit boven het niveau van deftige snapshots. Daar wilde ik iets aan doen en bij voorkeur onder deskundige begeleiding. Mijn voorkeur ging uit naar een CVO-cursus, omdat deze cursus maar een half jaar duurt en niet te veel uren in de week opsoupeert, waardoor de invloed op mijn toch al overvolle agenda beperkt blijft. Helaas, digitale fotografie is populair en de cursus is al een hele tijd volzet.

Een alternatief gezocht dan maar. Ook Syntra bleek opleidingen fotografie aan te bieden. Helaas valt de enige korte opleiding samen met onze reis naar Australië. Goed, dan toch maar eens gekeken wat ze bij de Academie te bieden hadden. En dat terwijl ik op voorhand gezegd had, dat ik dit zeker niet zou doen, omdat ik weet hoe intensief die opleiding is. Ok, ik heb de vorige jaren nog wat bijgestudeerd, maar ik denk dat drie dagen blokken voor een examen per jaar en wat papers schrijven niet te vergelijken valt met een opleiding van tien uur in de week plus bijkomende opdrachten.

Nu zag ik dat er sinds dit jaar een nieuwe formule aangeboden werd: een weekendcursus digitale fotografie. Een opleiding van vijf jaar van acht uur in de week en die acht uur worden enkel op de zaterdag gegeven. Ik zag het helemaal zitten. Dit zou ik gaan doen! De opleiding viel zonder problemen te combineren met mijn twee taalcursussen tijdens de week. Maar toen de inschrijvingsdatum naderde, sloeg de twijfel weer toe. Zou ik dat kunnen volhouden? Een ganse zaterdag opofferen in combinatie met een druk sociaal leven en twee talen die toch ook een zeker engagement vragen. Ik heb nu al vaak het gevoel dat ik mezelf achterna hol en het is nota bene vakantie!

Aan de andere kant is fotografie iets waar ik me meer op zou willen toeleggen, maar me inschrijven en het vervolgens niet volhouden is niet alleen een geldelijk verlies maar ook gezichtsverlies. Enfin, ik geef mezelf tot dit weekend om de knoop door te hakken en daarna zal ik er nooit meer over zeuren.

Receptie

De beste recepties zijn degene waarvoor je niet uitnodigd bent. Dit motto indachtig, had ik niet veel overreding nodig toen mijn collega’s van de IT-dienst me vroegen om na het einde van de Documentum-cursus met hen mee te gaan naar de receptie van onze IT-outsourcer. Vorig jaar kreeg ik nog een uitnodiging, dit jaar werd ik echter jammerlijk over het hoofd gezien. Vermoedelijk omdat ik wegens tijdsgebrek niet meer de maandelijkse oersaaie overlegmomenten bijwoon. Na drie dagen cursus zou een beetje vroeger stoppen mij beslist deugd doen.

De receptie ging door in een chic blauw gebouw vlakbij het Noordstation. Het had wat voeten in de aarde voordat we binnen geraakten. De visitorsbadge hadden we redelijk snel, maar de hostessen die ons naar de juiste plek moesten begeleiden, bleken in rook te zijn opgegaan. Dat zal ons leren te laat te komen op een receptie. 😉 Na wat heen en weer gebel door de mevrouwen aan het onthaal en net toen we aan het overwegen waren om met hangende pootjes huiswaarts te keren, kwam een reddende engel de deuren voor ons openen. Zij voerde ons door het doolholf van gangen naar de juiste verdieping.

Dat we inderdaad wat aan de late kant waren, bleek uit het feit dat de schuimwijn al bijna helemaal op was. Gelukkig waren er nog zeer veel verse oesters om van te proeven. Mét een keur aan verschillende sausjes en dressings, die ik natuurlijk allemaal uitgeprobeerd heb. 😉 Mijn favoriete oester-garnituren: de dressing met koriander en rode peper en het tequilasausje. Very jummie. Volgens mij zijn oesters echt etenswaren die je moet leren appreciëren. Ik herinner me nog mijn allereerste oester: gekocht in de delhaize, na veel wrikken met een gewoon keukenmes eindelijk open gekregen en verorberd in de keuken van onze studentenresidentie. Geen succes. Tegenwoordig bevalt de zilte smaak van oester mij veel beter.

Omdat de schuimwijn op was, heb ik mij even gewaagd aan de bierproeverij (letterlijk te nemen, je kon een keur aan Belgische bieren degusteren). Om nóg maar eens tot de conclusie te komen dat bier mijn ding niet is. Alleen de Oude Kriek kon mij enigszins bekoren. Gelukkig waren er leuke en toffe gesprekken om van de receptie een succes te maken. En oja, onze outsourcer is natuurlijk geweldig en helemaal niet zo duur als het lijkt. 😉

Tijdens de terugrit naar Leuven, bleek trouwens dat we in dezelfde wagon zaten als Kathleen. Na het uitstappen nog even een praatje gemaakt met deze goedlachse jongedame. En oja, Kathleen, ik vind je haar prima zo! Helemaal geen nood aan een kappersbezoek, wat mij betreft. 😉

Yab is een slechte student

En zal dat ook wel altijd blijven, vrees ik. Via via ben ik in contact gekomen met een meisje dat hetzelfde vak volgt als ik dit semester. Het vak is een ferme kloefer van zeshonderd pagina’s of zo, volledig in het Engels, vergezeld van een toffe bundel teksten van nog eens tweehonderd pagina’s of zo. Het leek mij wel aangewezen om voor zo’n vak een handig en gecondenseerd overzicht te hebben in de vorm van notities van een brave student of studente die altijd mooi naar de les gaat. Jaja, dat soort mensen bestaat wel degelijk! Ik heb dat van horen zeggen. 😉

Dus vanavond stond ik in het gezelschap van mijn reddende engel en prachtige handgeschreven notities in een Leuvens copycenter. Om het gesprek wat gaande te houden, begon ik wat te klagen over de hoeveelheid van de cursus en polste ik voorzichtig of alleen de notities doornemen al voldoende zou zijn. Waarop mijn reddende engel gortdroog antwoordde: “Och, ik heb die ganse cursus al volledig doorgenomen.” Ik kan u verzekeren dat de altijd op het laatste nippertje-, nachtje doordoen-, onderlijnen is voor mietjes-, dit is niet belangrijk laten we dit fijn overslaan-, lessen zijn voor watjes-student in mij even slikte bij dit antwoord.