Klinken op de vriendschap in Victor Bozar Café en BrewDog

Gisterenavond had ik afgesproken met een oud-studiegenoot die nu in Mechelen woont, maar net als ik in Brussel werkt. Origineel kon je de plek die ik had uitgekozen voor het diner niet echt noemen, want net als bij onze vorige afspraak had ik een tafel voor twee in het Victor Bozar Café gereserveerd. Naar goede gewoonte was ik eerst op de plek van afspraak en maakte ik van die gelegenheid gebruik om nog wat mails te beantwoorden. Een paar minuten later wandelde mijn date het restaurant binnen met een prachtige bos bloemen! Helaas waren de bloemen niet voor mij bestemd, maar voor zijn vrouw. Ze vierden namelijk de volgende dag hun huwelijksverjaardag. Wat een romanticus!

Mijn oud-studiegenoot wilde de bloemen eerst gewoon naast mij op de zitbank leggen, maar dat leek me toch geen goed idee. Ik vroeg heel vriendelijk aan onze ober of we een emmer voor de bloemen konden krijgen en prompt verscheen er een met water gevulde ijsemmer aan onze tafel. Wat een service!

Vervolgens genoten we samen van een lekker hoofdgerecht en omdat de porties bij Victor Bozar heel redelijk zijn, hadden we allebei nog plek voor een dessert. Want ja, hoe kon ik neen zeggen tegen het dessert van de dag? Een overheerlijke sabayon!

Terwijl ik en mijn date gezellig aan het eten zaten, was mijn vriend met Swissair onderweg naar België. Ik had mijn vriend op voorhand gezegd dat ik een afspraak had met onze kameraad en dat ik hem van zodra hij geland was zou laten weten of het nog de moeite was om te vervoegen. Dus na het dessert vroeg ik of onze kameraad nog iets wilde drinken. En jawel, dat was het geval. We zakten met ons tweetjes af naar de Brewdog vlakbij Brussel-centraal en, na ongetwijfeld een memorabele spurt om de trein in Zaventem te halen, sloot mijn vriend rond kwart na negen aan bij ons gezelschap. Onze kameraad en ik hadden al een flesje witte wijn achter de kiezen, dus mijn vriend had een lichte achterstand, die hij snel wegwerkte met een speciaal biertje. 😉

We bleven nog meer dan een uur plakken in de Brewdog om vervolgens ietwat aangeschoten de trein terug naar Leuven en Mechelen te nemen. Echt een supertoffe avond. Voor herhaling vatbaar!

Is het al bijna Pasen?

In Brussel is het aftellen alvast begonnen!

Indicator-apero

Tweede keer goeie keer. De eerste poging om onze indicator-apero te organiseren in december viel in het water wegens ziekte van de gastheer, maar kijk, uitstel is geen afstel! En nu vragen jullie je ongetwijfeld af wat in godsnaam een indicator-apero is. Wel, een tijd geleden rondden wij succesvol een project af om meetbare indicatoren te definiëren voor de doelstellingen van ons bedrijf. Dat verdiende een feestje volgens de projectmedewerkers en op dat feestje kon ik, als sponsor van het project, natuurlijk niet ontbreken.

Om op de feestlocatie te geraken, een prachtig appartement met hoge plafonds in een bijzonder statig gebouw in Sint-Gilis, nam ik vanuit Brussel-Noord de tram. Ik was een goed half uur onderweg, maar ik vond het appartement gelukkig zonder problemen. Ik was een uur20 later dan de andere feestvierders, omdat ik nog tot na 18u had vergaderd. Gelukkig had ik ‘s middags een goeie ingeving gekregen en mijn twee flessen champagne al meegegeven aan de organisator van het feestje. Anders hadden mijn collega’s geen aperitief gehad. 😉

Ik sloot met graagte aan bij het aperitief en bewonderde ondertussen het zeer stijlvol ingerichte appartement van mijn collega’s (het was duidelijk dat één van de bewoners een architect was). Vervolgens werden we op een uitstekend, met liefde bereid vegetarisch hoofdgerecht getrakteerd. Gevolgd door een dessert klaargemaakt door twee andere collega’s: een heerlijke moelleux met vanille-ijs. Daar zeg ik geen neen tegen!

Samen met mijn Leuvense collega nam ik de tram terug naar Brussel-Zuid. Alwaar we wat doelloos ronddwaalden in het ongezelligste station van België, omdat we moesten wachten op de eerstvolgende trein naar Leuven. Kwestie van toch in de buurt te komen van mijn tienduizend stappen per dag!

Nieuwjaarslunch bij Beaucoup Fish!

Genoten van een heerlijke nieuwjaarslunch met mijn vier directeurs bij Beaucoup Fish. De lunchmenu is daar altijd heel lekker en omdat het een feestelijke gelegenheid was, hoorde daar uiteraard een flesje prosecco rosé bij.

Rillettes van gerookte makreel, toast & koolsla:

Gelakte octopus met zwarte look, risotto van champignon:

De kabeljauw met rivierkreeftjes van één van mijn tafelgenoten:

Plaisirs d’Hiver 2024

Gisteren trokken mijn vriend en ik met zijn ouders naar de kerstmarkt in Brussel. Aangezien de Brusselse kerstmarkt qua schaal vele malen groter is dan die van Leuven, spraken we af rond het middaguur in Brussel Centraal. We wandelden door de prachtig versierde Koninklijke Sint-Hubertusgalerijen naar het Beursplein, omdat daar de meeste etensstandjes zijn. Ik at er gegrilde octopus en pelmeni, terwijl mijn vriend en zijn ouders zich te goed deden aan een pitabroodje.

Na de lunch wandelden we het prachtig gerestaureerde Beursgebouw binnen. Voor mij de eerste keer dat ik daar kwam sinds de heropening. We bewonderden de pracht en praal en maakte gebruik van de toiletten.

Onze eerste glühweinvariant van de dag dronken we op het De Brouckèreplein: een Rhum PomPomPomme met warm appelsap, gember, kaneel en (uiteraard) bruine rum. Erg lekker.

Tijd voor een streepje cultuur als tegengewicht voor al die kerstkitsch. Met een bezoek aan de St-Michiels en St-Goedelekathedraal konden we meteen één van de meest iconische gebouwen van Brussel afvinken. We betaalden een paar euro inkomgeld voor een bezoek aan de schatkamer en kregen zowaar bijna een privérondleiding van de zeer vriendelijke gepensioneerde vrijwilligster aan het onthaal. Over elk kunstwerk had ze wel een verhaal te vertellen en mocht er niet een volgende bezoeker zich aangemeld hebben, was ze nu waarschijnlijk nog aan het praten. Ook leuk: de kerststallen gemaakt door de verschillende internationale parochies in Brussel.

Continue reading →

Business lunch bij Les Brigittines

Een beetje een onverwachte lunch op deze eerste werkdag van de week, want ik was eigenlijk de invaller voor de invaller. Derde keus, dus. 😉 Initieel was ik best wel zenuwachtig voor deze lunch, want ik moest onze grote baas vergezellen voor een ontmoeting met belangrijke business partners uit Québec en de ganse lunch zou ik Frans moeten spreken. Nu is mijn Frans niet zo slecht, maar het niveau B2.3 waarvoor ik vorig jaar met vlag en wimpel slaagde, is toch iet of wat weggedeemsterd ondertussen. Vooral omdat ik nog amper de kans krijg om Frans te spreken en ik in deze context wel geacht werd twee uur een intelligente conversatie over complexe werkgerelateerde onderwerpen aan te gaan. En dat Québécois Frans vind ik niet altijd even makkelijk te verstaan.

Kwam daar nog eens bij dat mijn baas uiteraard te laat op de afspraak was en ik in mijn eentje onze drie gasten moest entertainen, maar hey, blijkbaar helpt een beetje gezonde adrenaline, want ik denk niet dat ik het er slecht vanaf heb gebracht. Toegegeven onze gasten spraken Frans met slechts een licht Québécois accent, waardoor ik hen perfect verstond. Al was ik toch wel opgelucht toen mijn baas een kwartier later alsnog aan tafel opdook. 😉

En oja, Les Brigittines is echt een pareltje. Wat een prachtige brasserie! Al had ik liever iets verder van het haardvuur gezeten, want mijn rug kreeg het op een bepaald moment wel heel erg warm. Trouwens de eerste keer in mijn leven dat ik paardenfilet met wulken en waterkers at. Zoveel plekken zijn er sowieso al niet meer waar er paardenvlees op het menu staat en dat in combinatie met wulken en de saus die recht vanuit de pan op mijn bord werd geschept. Het was heerlijk!

De doorstart van de Belga Queen

Heel blij dat dit Brusselse monument onlangs de deuren heeft heropend. Niet dat ik er voor de sluiting de deuren plat liep, maar zo’n fantastische historisch plek verdient een invulling op niveau. Dé ideale plek dus voor een afspraak met mijn oud-collega, net als ik liefhebber van het goeie leven.

En ja, het interieur was nog even indrukwekkend als ik mij herinnerde en de ober, pas gearriveerd vanuit het buitenland, deed zijn uiterste best om ons in de watten te leggen. Zij het dat zijn Frans en Nederlands iet of wat onbestaande waren, maar dat maakte hij dubbel en dik goed met zijn vriendelijkheid en hulpvaardigheid.

De hertenfilet was zonder overdrijven de beste die ik ooit gegeten heb. Zo mals! Al mocht de garnituur wat mij betreft wel wat meer zijn voor de toch wel stevige prijs van 42 euro. Ook de klassieke dame blanche was heerlijk. Op de foto lijkt de bol niet zo groot, maar in werkelijkheid was dit de grootste bol ijs die ik ooit in mijn leven gezien heb. Maar dé hoofdvogel van de avond werd afgeschoten door de uitstekende fles Barbera d’Alba Raimonda die we bij het hoofdgerecht dronken. Zalig lekker wijntje!

Ondanks de ietwat hoge prijzen had ik zeker het gevoel dat we waar voor ons geld kregen. Dus ik keer zeker nog eens terug. Al is het maar om opnieuw te genieten van zo’n uitstekend flesje wijn.

Diner met een oud-studiegenoot

Altijd fijn om bij te praten met mensen die je al lang niet meer gezien hebt! Voor de gelegenheid had ik Victor Bozar Café uitgekozen: meeting in de middle, want mijn oud-studiegenoot werkt in de omgeving van Brussel-Zuid, terwijl ikzelf in de omgeving van Brussel-Noord werk. Het eten is altijd lekker bij Victor Bozar Café en de ligging vlakbij Brussel-Centraal is natuurlijk een extra troef.

Ondanks het feit dat we elkaar al meer dan twee jaar niet meer gezien hadden, leek het alsof er veel minder tijd verstreken was sinds onze vorige ontmoeting. Dat de tijd wel degelijk niet stil had gestaan, bleek uit het feit dat zijn twee zonen ondertussen allebei in de lagere school zitten. En dat terwijl de herinnering aan mijn fietstocht van Antwerpen naar Mechelen voor de babyborrel van zijn jongste zoon mij nog vers in het geheugen ligt.

Ik genoot alleszins van mijn hoofd- en voorgerecht, allebei met rijst in de hoofdrol.

Sint-Jakobsvruchten, kreeftenbisquerisotto met sjalot en prei, chips van boerenkool:

Rijstpap (amai, het duurde even voordat we begrepen dat de ober riz au lait zei toen hij het dessert van de dag voorstelde):

Opstartlunch!

Na de uitwuifreceptie van gisteren volgde vandaag de opstartlunch. Bedoeling was dat elk afdelingshoofd een elevatorpitch zou geven over de nieuwe afdeling. Met wat hulp van mijn collega’s en ChatGPT was ik tot een mooie pitch gekomen.

Alleen waren vier van de vijf leden van het management (waaronder ikzelf) te laat op het feestje, omdat we allemaal deel uitmaakten van de jury van dezelfde bevorderingsprocedure. Niet echt een ideale timing, maar goed, met wat vertraging kregen onze collega’s dan toch de elevator pitches te horen. En kon ik vervolgens genieten van een lekker slaatje en fijne babbels met de collega’s.

Uitwuifreceptie

Vandaag namen we afscheid van onze oude, vertrouwde afdeling, want vanaf morgen schudden we de teams en afdelingen eens goed door mekaar om te landen met een gloednieuw en verbeterd organigram. Ik geloof echt dat we met deze reorganisatie een aantal weeffouten uit het verleden kunnen rechtzetten. Ikzelf ben alvast bij met mijn nieuwe, vereenvoudigde functietitel. De vorige zorgde voor heel veel verwarring, vooral in internationale contexten.

Omdat we aan de andere kant zeer veel fijne herinneringen hadden aan onze oude afdeling en we tegelijkertijd moesten afscheid nemen van een team dat de oversteek naar een nieuwe afdeling waagt, vond ik het aangewezen om even het glas te heffen en terug te kijken op wat we de voorbije jaren gepresteerd hebben. En dat is best indrukwekkend.

Wat ik niet verwacht had, was dat ikzelf cadeautje zou krijgen: heerlijke chocolaatjes van Leonidas en Chocolatier Deduytschaever (de beste chocolatier van Gent) en een Leuvense cadeaubon. Ik was er echt van aangedaan. Een fijne appreciatie van mijn collega’s die me oprecht gelukkig maakt.

Yet Another Blog

Life on my side

brussel