Breakfast heaven, brandwonden en Belgische kost

Heerlijk geslapen in ons voortreffelijke hotelbed. Alleen jammer dat ik zo vroeg uit de veren moest. Mijn vriend en zijn collega’s wilden namelijk op tijd aan het ontbijt zitten om zeker niets van FOSDEM te missen. Het ontbijtbuffet van het Steigenberger Wiltcher’s hotel veroverde trouwens zonder moeite een plek in mijn top tien van beste hotelontbijtbuffetten. Wat een keuze! Het was onmogelijk om van alles te proeven, hoeveel honger ik ook had. Bonuspunten voor de heerlijke gerookte zalm, het fijne assortiment kazen en de pannenkoeken met Luikse siroop. En dat glaasje schuimwijn wist ik ook wel te appreciëren. 😉

Na het ontbijt trok ik naar het aangrenzende spa- en fitness centrum Aspria Brussels Avenue Louise voor een namiddagje relaxen voor de zeer schappelijke prijs van 25 euro. Ik zwom wat baantjes in het zwembad en nam vervolgens deel aan maar liefst twee opeenvolgende sessies aquagym onder begeleiding van een knappe, donkere jongeling. 😉 Amper één man verwaardigde zich om deel te nemen aan de aqua gym sessies, maar ik vond het best wel leuk. Je kan aqua gym zo inspannend maken als je zelf wil en na twee sessies had ik het gevoel dat ik toch wel een kwart van mijn ontbijt opgebrand had. 😉

Daarna koos ik voor ontspanning in de jacuzzi, het Turks stoombad en de sauna. Die sauna bleek trouwens zo heet te zijn dat ik er letterlijk brandwonden aan overhield. Ik was zo dom geweest om mijn halskettingen niet op voorhand af te nemen. Doordat de sauna zo heet was, warmde het metaal van mijn gouden hangertje met afbeelding van een schorpioen heel snel op. Ik voelde het hete metaal tegen mijn huid, maar reageerde te laat. Met als gevolg: kleine brandblaartjes in mijn decolleté. Ik vloekte even binnensmonds. Gelukkig deed dit incident zich op het einde van mijn bezoek voor. Ik kleedde me terug aan, keerde terug naar de hotelkamer voor een uitgebreide douche en ging vervolgens op zoek naar de dichtst bijzijnde apotheker om flamazine te kopen.

Na de mislukte poging van de dag voordien, lukte het ditmaal wel om samen met de collega’s van mijn vriend te genieten van authentieke Belgische kost bij Au Stekerlapatte. Ik vond het eten eerlijk gezegd minder goed dan vorig jaar bij Le Chou de Bruxelles en Le Bugatti, maar aangezien we pas de dag voordien gereserveerd hadden, was ik al blij dat we gewoon een plek hadden om op een zaterdagavond te dineren met onze groep van tien personen. Mijn mosselen vielen tegen: klein en kapot gekookt. Gelukkig was de tarte tatin wel heel lekker.

Na het avondmaal dronken we nog een afzakkertje in Bar Louie. Al was het een vergissing om een sex on the beach te bestellen. Veel te zoet. Geen fan van deze hotelbar.

Herenigd op vrijdag

Beetje een hectische vrijdag, toch wel. Na een terugrit van Ter Rijst naar Leuven van ongeveer anderhalf uur, met de grote baas als chauffeur, was ik maar nipt op tijd om op de fiets te springen en naar de salsales te fietsen. Helaas, doordat ik zo gehaast was, slaagde ik erin een stuk leer tussen de rits van mijn laarzen te krijgen en blokkeerde de rits onverbiddelijk. Hoe hard ik ook duwde of trok, er viel geen beweging in te krijgen, noch in de ene, noch in de andere richting. Er restte mij dus geen andere oplossing dan mijn mooie zwarte laarzen kapot te knippen om eruit te geraken. Doodzonde. En dus arriveerde ik tien minuten te laat in de salsales.

Oorspronkelijk twijfelde ik of ik wel naar de les zou gaan, want mijn vriend landde diezelfde vrijdag om 20u met zijn collega’s op Zaventem voor hun jaarlijkse FOSDEM-uitstapje. De bedoeling was om rechtstreeks van het vliegtuig naar Brussel te sporen en te genieten van authentieke Belgische kost, maar het leek mij allemaal nogal nipt getimed. Uit persoonlijke ervaring weet ik dat die latere vliegtuigen zelden op tijd vertrekken en bovendien was het aan het sneeuwen geslagen. En jawel, al snel kreeg ik het bericht dat hun vlucht vertraging had. Ik kon dus zonder schuldgevoel mijn salsapasjes oefenen terwijl mijn vriend ergens in de lucht hing.

Uiteindelijk landde de ganse bende pas rond half tien in Zaventem (het uur waarop ze normaal gezien aan een tafel in een Brussels restaurant hadden moeten zitten). Ik stemde mijn treinrit vanuit Leuven af op die van mijn vriend en zijn collega’s en we troffen elkaar rond kwart na tien in Centraal. Al een geluk dat ze die tafel geannuleerd hadden. 😉 Te voet wandelden we met de ganse bende (zeven mannen, één vrouw, tja IT, het blijft een mannenwereld) naar het Steigenberger Wiltcher’s hotel. Alwaar we ons bij aankomst vergaapten aan de overgedimensioneerde, marmeren inkomhal.

We dropten onze spullen op de kamer en eigenlijk was ik liefst in bed gekropen na een drukke en vermoeiende werkweek, maar het vlees is zwak, dus liet ik me toch overhalen om nog één glas te drinken in bar Louie, dat er al even chique uitzag als de rest van het hotel. De bediening daarentegen was matig, maar de warme chocomelk was de perfecte voorbereiding voor een goeie nachtrust.

Teleurstellend

Omdat mijn collega’s zo enthousiast waren over Sakagura, een Japanner niet ver van ons werk, was ik al een tijdje aan het popelen om daar te gaan lunchen. En jawel, ik had zowaar eens een gat van twee uur over de middag zónder dat één of andere onverlaat daar een lunchvergadering met broodjes had gepland.

Helaas de teleurstelling was groot. Een duffe rice bowl die duidelijk was opgewarmd in de microgolfoven, geserveerd in een plastieken kom. Rijst die in dikke klonten aan mekaar plakte en gewoon een algehele smaakloosheid die een aanfluiting was van de heerlijke Japanse keuken. Zelfs de edamame vielen wat tegen. Het restaurant zelf werd nochtans uitgebaat door echte Japanners. Maar goed, voor zes euro kan een mens niet klagen, zeker.?

Met de collega’s naar de Kerstmarkt

Ok, de timing was niet optimaal. Mijn ganse team was tegen de sterren op aan het werken om alle dossiers tijdig af te ronden vóór het eind van het jaar, maar hey, een klein verzetje zou ons ongetwijfeld deugd doen. Oorspronkelijk waren we van plan om rond 16u te vertrekken, maar dat bleek al snel niet haalbaar, dus werd het 17u. Een beetje jammer wel, ook omdat we dit uitstapje gepland hadden als afscheidsmoment voor onze collega.

We startten met een glaasje prosecco op het Sint-Katelijneplein en overhandigden daar onze afscheidscadeautjes: een paar mooie oorbellen en een boek (enfin, ja, de print van de cover, want het boek zat nog in de post). Ze was er heel blij mee. Wel jammer dat ze niet zo lang kon blijven, wegens nog een andere afspraak diezelfde avond. Een beetje een afscheid in mineur vond ik, maar ze scheen het zelf niet zo erg te vinden.

Verder naar de Vismarkt, waar ik kennismaakte met een Portugees eenpansgerecht dat ik nog niet kende: Arroz de Bacalhau. Verrassend lekker en ongetwijfeld gezonder dan de normale brol die je op een kerstmarkt vindt. Uiteraard dronken we ook een glaasje gluhwein, dat kerstmarkt cliché kan ik moeilijk aan mij laten voorbij gaan. Er is iets aan warme wijn met kanaal en een scheutje rum dat mij warm maakt vanbinnen. 😉

Alvorens de trein naar onze respectieve woonplaatsen te nemen, sloten we ons bezoekje af met een jenevertje. Morgen wachtte ons immers een nieuwe pittige werkdag. Schol!

After Work met traantjes

Het was geleden van de maand augustus (kan iemand zich nog die lange hete zomer herinneren?) dat we nog eens een After Work gedaan hadden met de collega’s. Het najaar is zo ongelooflijk druk geweest dat de werken voorbij vlogen en het er gewoon niet van kwam. Gelukkig nam het organiserend comité op de valreep van 2018 de koe bij de horens en werd deze donderdag geblokkeerd voor de laatste After Work van het jaar. We startten de avond in À la Mort Subite met een groep die zo groot was dat het onmogelijk was met iedereen een babbeltje te doen. Fijn om te zien dat er veel nieuwe collega’s deelnamen. Een ideale gelegenheid om al dat nieuw jong volk wat beter te leren kennen.

Met een ietwat uitgedunde groep van elf personen zakten we na een paar drankjes (slechts één in mijn geval, want ik had mij later bij de groep gevoegd) af naar Italiaans restaurant Rugantino, een monument, zo verzekerde één van mijn collega’s mij. Dat viel dan toch dik tegen. De spaghetti vongole was echt de slechtste iteratie van dit beroemde recept die ik in mijn leven gegeten heb: de saus op de pasta bestond volgens mij enkel uit water en peper en de schelpen vielen op twee handen te tellen. Een misser die alleen maar goedgemaakt kon worden door een lekker Italiaans dessert.

En jawel, de zabaglione was heerlijk, maar tegen dat het dessert aan tafel arriveerde, was de collega die tegenover mij zat in tranen uitgebarsten, waardoor we, tussen de happen dessert door, al de moeite van de wereld moesten doen om haar te troosten. Door een stom ongeval is de ex-vriend van mijn collega (die ze in haar hart duidelijk nog niet als een ex beschouwde) zo’n vier maanden geleden gestorven en het rauwe verdriet kwam door een combinatie van drank en de gespreksonderwerpen aan tafel in alle hevigheid naar boven. De tranen bleven maar stromen. Ik had er echt mee te doen, maar denk dat ze in een situatie zit waarbij professionele hulp nodig is. Helaas kon ik niet tot het einde blijven om haar bij te staan, want ik moest de trein naar Leuven halen.

Op zich is het jammer dat de avond in tranen geëindigd is, maar aan de andere kant doet het ook deugd om te weten dat wij er als collega’s voor elkaar zijn. Ook op momenten dat het minder goed gaat.

Teamlunch bij Hémisphères

Voor de vierde en laatste teamlunch van het jaar hadden we voor achttien personen gereserveerd bij Hémisphères, een restaurant dat ik jaren geleden al eens bezocht, maar waarvan ik niet meteen erg onder de indruk was. We moesten toen erg lang wachten op eten dat niet echt bijzonder was. Maar goed, het was een voorstel van één van de collega’s, dus wilde ik het restaurant graag nog eens een nieuwe kans geven. Misschien waren er nieuwe uitbaters die het niveau opgetild hadden.

Helaas, ook dit tweede bezoek viel dik tegen. Nochtans zag ik het al van ver aankomen: bij het bestellen zei de ober dat iedereen (achttien personen) vrij kon kiezen van de kaart. Dat kon uiteraard nooit goed komen… Na wel drie keer met aandrang vragen of we ons niet beter tot een vijftal gerechten zouden beperken, gaf ik het op. En jawel, mijn vrees werd bewaarheid: sommige mensen kregen hun eten maar liefst een half uur (!) later dan hun tafelgenoten. En het was niet eens zo lekker. Mijn lamsstoofpotje was aan de taaie kant en niet warm genoeg. Nochtans waren die mooie metalen potjes waarin de curry’s geserveerd werden bedoeld om er een uurtje onder te zetten…

Jammer dat we ons teamlunchjaar niet in schoonheid konden afsluiten. Volgende keer maar weer naar Jour de Fête?

Magma Cloud Ashes

Gisteren had ik het genoegen te mogen deelnemen aan een rondleiding doorheen de Magma Cloud Ashes tentoonstelling van de Belfius Art Gallery. Deze tentoonstelling is opgebouwd rond drie kleuren die aan de aarde ontspringen, net zoals het magma, de wolken en de as: rood, wit en zwart. Heel symbolisch dus. Ondanks het feit dat ik gisterenochtend om 5 uur moest opstaan, voelde ik me verrassend fris tijdens de rondleiding. Het moet zijn dat kunst energie schenkt. 😉

Een kleine impressie:

Prachtig evoluerend werk van Pieter Stockmans (het porselein barst steeds meer naargelang de tijd verstrijkt):

Par le Feu – Pierre Alechinsky:

Offergave aan Ceres met guirlande van vruchten – Jan Brueghel I en Hendrik van Balen:

Man standing before a wall – Philip Aguirre y Otegui:

Compositie met vier elementen – Hilde Van Sumere:

The Time Being (een zeer ontroerend werk over Alzheimer) – Alexandra Cool:

Mummie van het heden – Jan Dries:

Chinoiserieën – Patrick Couder:

Miranda – Michaël Borremans:

Na de rondleiding werden we getrakteerd op lekkere broodjes en minidessertjes en konden we even een blik werpen op de chique kantoren en vergaderruimtes van de Belfius top. Niet slecht, dat uitzicht, niet slecht…

Alweer feest!

December is niet alleen een maand waarin er hard gewerkt wordt, het is ook een maand waarin er veel reden is tot feesten! Amper een paar dagen na onze zeer succesvolle boeklancering, hielden we opnieuw een feestje om een nieuwe publicatie voor te stellen. Toegegeven, iets bescheidener deze keer, met catering die we zelf gekocht hadden en een beperkt aantal deelnemers. Maar dat maakte het er niet minder gezellig op! Een mooie afsluiter van een zeer boeiend project dat in totaal ongeveer vier jaar duurde.

IMG_0743[1]

In de reeks: waar was yab vandaag?

In de kelders en op het dak van het Herman Teirlinckgebouw! Lang leve de warmtepompen en de zonnepanelen! Al is het wel sneu dat niemand eraan dacht om een uitrusting te voorzien om de ramen te lappen. Naar het schijnt kost zo’n hoogtewerker huren wel wat geld. 😉