Zou ik een nieuwe favoriete zaak in het Brusselse hebben? Of misschien ligt het gewoon aan het feit dat Frank. een groot terras heeft en vlakbij mijn werk is? Feit is dat mijn twee collega’s en ik vandaag genoten hebben van onze lunch. Al was het net iets té fris om op het terras te blijven zitten en moesten we verkassen naar binnen. Maar die fluffy pancakes waren echt fe-no-menaal!
Gisteren was het een drukke dag op sociaal vlak, want na de zeer fijne lunch ‘s middags, trok ik ‘s avonds de stad in met een andere fantastische collega. We startten ons avondje uit met een ritje in het reuzenrad aan het Justitiepaleis om te genieten van Brussel aan onze voeten. En toegegeven vanuit de lucht gezien, is Brussel echt prachtig. Zeker met een spectaculaire wolkenhemel erboven.
Aangezien we pas om 19u gereserveerd hadden in Le Wine Bar des Marolles, hadden we nog net genoeg tijd om een lekkere cider als aperitief te drinken in de strandstoelen aan de voet van het reuzenrad. Terwijl we genoten van onze cider, zagen we een vreemd figuur allerlei tai chi-achtige bewegingen uitvoeren op het muurtje dat het Poelaertplein van de dieper gelegen Minimenstraat scheidt. Enfin, hij is er niet vanaf gevallen, dus it’s all good.
Stipt om 19u waren we bij Le Wine Bar des Marolles. Zoals jullie kunnen zien waren we de allereerste klanten. We kregen een fijne tafel achteraan in het restaurant toegewezen met een mooie art nouveau lamp.
De reviews hadden gelijk. Het eten en de atmosfeer bij Le Wine Bar des Marolles waren dik in orde. De visgerechten waren zeer verzorgd en niet te zwaar, zodat we nog net genoeg ruimte hadden voor een dessert! Echt genoten van deze heerlijke maaltijd en het fijne gezelschap van mijn collega. Al moet ik toegeven dat we te veel over het werk gebabbeld hebben. Dat krijg je ervan als je twee workaholics samen zet, zeker? 😉
Carpaccio de daurade royale:
Sole à l’Ostendaise:
Glace au lait d’amande et fruits exotiques
We sloten de avond af zoals we die begonnen waren: met een ritje in het reuzenrad. ‘s Nachts een heel andere ervaring!
En zonder dat we dit zo gepland hadden, kwamen we toevallig allebei net op tijd in het Centraal station aan om met een paar minuten marge onze trein te nemen. Perfecte timing!
Sinds de maatregelen om het coronavirus onder controle te krijgen opnieuw verstrengd zijn, is ook op mijn werk, na een initiële versoepeling, opnieuw het maximaal telewerken ingevoerd. Zeker nu het aantal besmettingen in Brussel nog steeds in stijgende lijn gaat, staan veel van mijn collega’s niet te springen om het openbaar vervoer te nemen naar Brussel. Zelf had ik gehoopt na mijn vakantie mijn aanwezigheid op kantoor naar drie dagen in de week te kunnen opvoeren, maar dat zit er dus niet in. Ik ben wel van plan te proberen één dag per week naar Brussel te sporen, al is het maar om de binnengekomen post te verwerken. Verbazingwekkend dat er nog steeds bedrijven zijn die papieren facturen opsturen, terwijl wij er hen standaard op attent maken dat wij e-facturatie verkiezen.
Enfin ja, lange introductie om te zeggen dat ik woensdag voor het eerst na mijn vakantie opnieuw naar Brussel spoorde. Tot mijn grote vreugde waren er maar liefst vier (4!) andere mensen op mijn verdieping. Zo deugd dat het deed om niet via een scherm met collega’s te kunnen babbelen. En ja, de maatregelen op de werkvloer zijn aangescherpt: wij moeten nu ook een mondmasker dragen bij verplaatsingen in het gebouw, alleen wanneer we achter onze bureau zitten, mogen we ons masker afnemen. Maar dat ongemak neem ik er graag bij.
Zo fijn om samen met de enige aanwezige collega van mijn team op anderhalve meter afstand van mekaar te kunnen genieten van een noedelsalade van Banh Mi Express en van mens tot mens vakantie-ervaringen te kunnen uitwisselen. Al merk ik zelfs bij mijn meest plichtbewuste collega’s een zekere moeheid: de maatregelen veranderen te vaak, de instructies zijn dubbelzinnig op te vatten en iedereen raakt het zo stilletjes aan beu. Helaas ziet het er niet naar uit dat we snel naar een normale toestand zullen terugkeren. Voorlopig ga ik er vanuit dat mijn collega’s en ik tot eind december maximaal zullen thuiswerken. Een idee waar ik niet meteen wild van word, maar waar ik me noodgedwongen bij zal moeten neerleggen.
En hoe beter een werkdag afsluiten dan met een heerlijk salted caramel ijsje van Neuhaus? Helemaal gratis voor Neuhaus insiders! Al kocht ik me ook wat studentenhaver, want ocharme die chocolatiers in de Koninginnegalerij, die hun inkomsten de voorbije maanden ongetwijfeld zwaar hebben zien teruglopen door het uitblijven van buitenlandse toeristen. Het enige probleem: om dat ijsje te kunnen opeten, moest ik wel de mondmaskerplicht in Brussel even aan mijn laarzen lappen. De uitdagingen waar een mens tegenwoordig mee worstelt!
PS: Ons Hello Fresh avondmaal van vandaag: Oosters gemarineerde zalmfilet met geroosterde broccoli en zilvervliesrijst.
Erg genoten van de laatste Brusselse lunch voor mijn verlof, samen met mijn collega-teamverantwoordelijke. Het was de eerste keer dat we met ons tweetjes gingen lunchen en ik heb veel bijgeleerd over de taken en medewerkers van haar team. Heel verrijkend. Ik wil me namelijk zo goed mogelijk voorbereiden op mijn nieuwe functie, zodat ik vanaf 1 januari goed uit de startblokken kan schieten.
Drie keer moesten we deze lunch uitstellen omdat het coronavirus ons noodzaakte tot social distancing, maar vandaag is het er dan eindelijk van gekomen: de lang beloofde dankjewel-om-ons-na-de-Ultima-veilig-thuis-te-brengen-lunch! We hadden zelfs chocolaatjes voorzien voor onze dappere chauffeur!
We zakten voor de gelegenheid af naar Brussels jongste food court: Wolf. Het leuke aan dit concept is dat iedereen bij een ander standje een gerecht kan kopen en je dit vervolgens gezellig samen kan opeten. Natuurlijk golden ook hier de regels van social distancing. We raken er ondertussen zo langzamerhand aan gewoon. Gelukkig was het niet al te druk.
Mijn twee collega’s gingen voor de pizza, maar ik kon niet weerstaan aan de heerlijke Vietnamese phở, met een stevige geut sriracha, uiteraard. En ja, er was nog net een plekje voor een dessert.
Fijne middag met twee coole dames!
Vandaag moest ik op een ontiegelijk vroeg uur uit bed om op tijd in Brussel te zijn voor een vergadering om 8.30u. En ja, ik weet dat op dit tijdstip sommige mensen al een uur aan het werk zijn, maar ik lig dan gewoonlijk nog in bed… Dus het is een understatement om te zeggen dat het pijn deed, die ochtendlijke gemaskerde treinrit naar Brussel. De vergadering zelf hadden mijn twee collega’s en ik tot in de puntjes voorbereid, we waren dan ook erg teleurgesteld toen we merkten dat de stellingen die we zo zorgvuldig gewikt en gewogen hadden weinig discussie opwekten aan de andere kant van de tafel. Gelukkig kon de collega die dit project trekt de reacties kaderen en ebde de initiële teleurstelling snel weg. Als we slechts beperkte feedback van onze opdrachtgevers krijgen, drukken we zelf onze stempel op dit project.
Voor de lunch zakte ik met maar liefst vier collega’s van mijn team af naar de autovrije Anspachlaan voor een lunch bij Wagamama. Ja, mijn eerste ervaring was niet onverdeeld positief, maar we zochten een plek waar we buiten op een terras konden zitten en snel bediend zouden worden. Ik had immers om half twee alweer een vergadering. Het is raar, maar het voelde een beetje als een feestje, die lunch onder ons vijven. Zoveel deugd dat het deed om een normale conversatie te hebben die niet via een scherm verliep. Het weer was iets minder, maar de parasol beschermde ons tegen de regendruppels én het gerecht dat ik koos, de spicy tuna kokoro bowl, was deze keer wel een schot in de roos. Al kreeg ik bij terugkeer een boze blik van mijn vegetarische collega omdat ik tonijn had geconsumeerd. (Ik weet dat de visvangst op tonijn moeilijk ethisch te verantwoorden is, maar ik heb het extreem moeilijk om deze heerlijke vis af te zweren, zeker omdat ik zo’n grote sushiliefhebber ben.)
Op het werk was de paashaas trouwens, na veel omzwervingen, langs geweest. Jammer genoeg was de fair trade chocolade echt niet lekker. Sorry, paashaas, volgende keer toch maar op zoek naar een andere leverancier, maar het zakje was wel schattig!
Bij thuiskomst wachtte er trouwens nog een verrassing op mij. Overdag was er een pakje geleverd van een onbekende weldoener met daarin een escape puzzel. Echt geen idee aan wie we deze fijne verrassing te danken hebben. De onbekende weldoener in kwestie, mag mij altijd een seintje geven.
Nu de kop eraf is, ben ik van plan weer op regelmatige basis naar Brussel te sporen. Minstens één dag, maar waarschijnlijk eerder twee dagen per week. Kwestie van weer wat onder de mensen te komen. Het is raar hoe verschillend mensen met deze situatie omgaan. Sommige van mijn collega’s staan te trappelen van ongeduld om weer achter hun vertrouwde bureau plaats te nemen, anderen hebben zich helemaal verzoend met de voordelen van het thuiswerken en zien een snelle terugkeer naar kantoor niet bepaald zitten.
Persoonlijk ben ik al dat praten tegen een scherm kotsbeu. Ik mis de sociale contacten en spontane babbels op het werk. Ik merk ook dat ik veel minder goed op de hoogte ben van de onderwerpen waarmee andere teams bezig zijn dan voor de uitbraak van deze pandemie. Die informele informatie-uitwisselingsmomenten, tijdens de lunch, aan de koffiebar, in de gang,… zijn immers volledig weggevallen. Je kan nu immers moeilijk een Teams meeting inplannen voor informele contacten.
Het deed dus deugd om samen met mijn collega’s in onze keuken op anderhalve meter van mekaar te kunnen genieten van mijn favoriete street food: een noedelsalade met pulled pork lunch van Bánh Mì Express. Ook dat heb ik enorm gemist!
En aan dat gemaskerd sporen zal ik ook wel snel wennen!
Het voelde echt een beetje als een eerste schooldag: voor het eerst sinds 17 maart spoorde ik deze vrijdag opnieuw naar Brussel. Mét mondmasker op de trein, uiteraard. Het was bijzonder rustig in mijn wagon, dus strikt genomen was dat masker niet nodig, maar hey, regels zijn regels en toegegeven, ik show graag met mijn coole mondmaskers van Plan International. Als je dan toch een mondmasker moet dragen, dan liefst eentje met een boodschap, niet? Al kon ik niet wachten om het ding weer uit te doen. Comfortabel is anders…
Bij aankomst in Brussel Centraal was het akelig leeg en stil. Het anders zo bruisende station lag er verlaten bij en veel zaken waren nog gesloten. Ook in de Brusselse straten was het stilletjes en het was raar om na zolang weggeweest te zijn opnieuw ons kantoor binnen te stappen. Ik had nog maar net twee passen in onze inkomhal gezet, toen ik onze gebouwverantwoordelijke tegen kwam, druk in de weer om het ganse gebouw coronaproof te maken, met pijlen en linten om eenrichtingsverkeer te garanderen. Ook de koffiebar in ons gebouw maakte maar een trieste indruk, zo zonder klanten. Wel een voordeel van de coronamaatregelen: er mag maar één persoon tegelijkertijd in de lift. Voorlopig geen ongemakkelijke stiltes meer in de lift!
Op mijn bureau trof ik een gigantische, chaotische stapel post aan, waarmee ik een ganse voormiddag zoet was om die weg te werken. Maar er was ook goed nieuws: niemand had mijn secret stash paaseitjes ontdekt, dus de weinige collega’s op de werkvloer konden meegenieten van deze eitjes na Pasen. In totaal waren we met vijf mensen op onze verdieping, wat al bij al nog meeviel. En amai, het deed deugd om weer gewoon een babbeltje te kunnen doen, zonder het risico te lopen dat de verbinding wegviel, zelfs al was het op anderhalve meter afstand. Zó gemist mijn lieve collega’s. <3
‘s Middags steunden we de Brusselse horeca door een wrap en een slaatje bij de Foodmaker te halen. Echt compassie met de jongen die gans alleen in een zaak zonder klanten stond, terwijl het daar normaal bruist van de bedrijvigheid. De rest van de dag werd er voornamelijk veel vergaderd, op dat vlak, niets nieuws onder de zon. Al bleven we mooi de “anderhalve meter afstand” regel respecteren.
De dag eindigde met minder nieuws: één van mijn collega-teamverantwoordelijken gaat ons bedrijf verlaten. Een ongelooflijke sympathieke dame bij wie ik altijd terecht kon, ik ga haar enorm missen. Wie gaat nu al mijn HR-vragen oplossen? Aan de andere kant ben ik natuurlijk heel blij voor haar. Ik besefte maar al te goed dat zij in een moeilijke positie zat en ik ben er zeker van dat de job die ze nu gaat doen haar op het lijf geschreven is. Alleen jammer dat we, gezien de omstandigheden, geen spetterend afscheidsfeest voor haar kunnen organiseren.
Gelukkig wachtte er thuis een troostende, vegetarisch maaltijd op mij: tapas van de Optimist:
Bruschetta met roomkaas & zongedroogde tomaten:
Maïskolf met manchego & zure room:
Salade met tomaat, mozzarella & kappertjes:
Bami goreng:
Geroosterde venkel met yoghurt & olijf:
Veggie bobotie met perzik & seitan:
Alweer een nieuw gerecht ontdekt, trouwens. Het Zuid-Afrikaanse gerecht bobotie was mij totaal onbekend, maar het smaakte alvast naar meer. Op het eerste gezicht ook simpel om klaar te maken. Het proberen waard!
Rond zonsondergang werden we trouwens op een hevige regenbui getrakteerd (eindelijk!) gevolgd door een dubbele regenboog en een spectaculaire zonsondergang. De plantjes slaakten een zucht van opluchting.
Het was akelig leeg op de werkvloer deze vrijdag, nog leger dan gewoonlijk, want vrijdag is traditioneel een telewerkdag voor veel collega’s. Na de maatregelen opgelegd door de Nationale Veiligheidsraad donderdagavond koos het merendeel begrijpelijk voor thuiswerk. Je kon het aantal aanwezigen letterlijk op één hand tellen. Aangezien de Nationale Veiligheidsraad de sluiting van cafés en restaurants vanaf middernacht oplegde, besloten mijn baas, mijn collega en ik de Brussels horeca nog een laatste keer een hart onder de riem te steken. Het zal de komende weken heel lastig worden voor de horeca, dat beseffen we maar al te goed en het is niet zeker dat elke zaak deze gedwongen sluiting zal overleven.
We kozen voor Le Comptoir des Galeries, omdat het daar altijd lekker is en er genoeg plaats is om op een respectabele afstand van de andere klanten te zitten. Bij het binnen komen, bleek dat we ons geen zorgen moesten maken over de afstand ten opzichte van andere klanten. Buiten ons tafeltje waren er slechts twee andere tafeltjes in gebruik.
Dit aten we als Laatste Brusselse Lunch:
Fris slaatje met zalm:
Skrei met groentjes:
Zoetigheden voro bij de koffie:
Oh boy, ik kijk echt niet uit naar de komende weken…
Na de Bistronomie, de Brassonomie. Misschien de woordspeling te ver? Maar goed, de online reviews van Brusselse brasserie GUS waren lovend, dus reserveerde ik een tafeltje voor mezelf en mijn oud-collega. Omdat het niet altijd Antwerpen moet zijn, zakte hij voor onze afspraak af naar Brussel. Wij houden allebei van lekker eten, dus wat is er leuker dan samen een nieuw restaurant ontdekken? (Tip: dit is een restaurant voor bierliefhebbers, in veel van de gerechten is bier verwerkt en ze hebben ook een fijne selectie speciale bieren.)
We hadden onderwerpen zat om over bij te praten: zijn nieuwe half time job (die misschien een full time job gaat worden), het ontslag van iemand die we allebei goed kennen en het steeds dichterbij sluipende coronacrisis, waarvan de gevolgen moeilijk in te schatten zijn. Tussen al dat gebabbel door genoten we van de prachtige gerechtjes van GUS en de ongelooflijke gastvrijheid van het team dat ons bediende. Wat een supervriendelijke mensen. Je voelde duidelijk dat bij GUS een gepassioneerd team werkt. Elke gang was tot in de puntjes verzorgd en dat glas rum was gewoonweg de perfecte afsluiter van een avond die echt voorbij gevlogen was.
Appetizers:
Mosselen met bierazijn, waterkers en vitelotte:
Kwartel met Cajun, karkas sap, stout en koffie:
Passievruchtmousse, chutney, bier meringue:
Rum:
Na het diner wandelden we samen terug naar Brussel-Centraal en namen afscheid van elkaar met de welgemeende woorden: ‘En blijf vooral gezond!’