Afscheidslunch bij Humphrey

Toch handig zo’n blog. Dankzij de zoekfunctie kon ik pijlsnel achterhalen dat ik een kleine vier jaar geleden ook een afscheid vierde met collega’s op het terras van Humphrey. Ditmaal zat ik echter met drie andere dames aan tafel om afscheid te nemen van een sympathieke collega die ik in het verleden nog zelf geselecteerd heb. Ondertussen al vijf jaar geleden, niet te geloven… Ik zie haar nog zó voor me zitten tijdens dat sollicitatiegesprek en nu slaat ze haar vleugels uit en kiest ze resoluut voor een andere richting. Mooi om te zien hoe ze gegroeid is de jaren dat ze bij ons gewerkt heeft.

Het weer zat niet echt mee, gelukkig hield de terrasoverkapping ons droog terwijl de regen over Brussel neerdaalde. Ondanks het feit dat er amper drie tafeltjes bezet waren op het terras, moesten we bijna drie kwartier (vijfenveertig minuten!) wachten op ons eten. Om dan te moeten vaststellen dat mijn collega’s amper drie asperges op hun bord gekregen hadden (en neen, ze hadden geen voorgerecht besteld). Was ik blij dat ik vis had besteld, want met drie asperges heb ik echt niet gegeten… Helemaal op het einde van de maaltijd kwam de ober vragen of mijn tafelgenoten nog wat extra asperges wilden. Euh, ja, uiteraard! Heel zuinigjes kregen ze elk nog één asperge. Sorry, maar voor zo’n minimaal gerecht is 22 euro echt te veel aangerekend, zelfs al kregen mijn collega’s daar een fancy broodje bij. Ik denk niet dat ik nog snel zal terugkeren naar Humphrey…

Tijdens de lunch volgden we met een half oog en oor het vragenuurtje dat ons bedrijf via teams organiseerde. Het was een ietwat saai onderwerp, dus veel misten we niet… We haalden herinneringen op en klonken op het succes van onze collega, die vooraleer aan haar nieuwe uitdaging te beginnen, eerst nog een taalcursus in Barcelona gaat volgen. JALOERS!

Gelukkig vulde de pasta van Convento Food die mijn vriend en ik ‘s avonds aten een beetje meer dan deze ietwat magere lunch.

The Lighthouse in Villa Empain

De laatste vrijdag van de paasvakantie hadden mijn vriend en ik vrijaf genomen. De boog kan immers niet altijd gespannen staan en we werken al meer dan genoeg.

We spoorden naar Brussel Centraal en van daaruit fietsten we naar Villa Empain vlakbij Ter Kamerenbos in Elsene. Deze prachtige art-deco villa mét zwembad is nu een museum voor moderne kunst. Tijdens ons bezoek waren er twee tijdelijke tentoonstellingen te bezichtigen: The Light House met tal van installaties en sculpturen rond het thema licht en Aleppo, dat de ravage toont veroorzaakt door de burgeroorlog in Syrië.

De fietstocht naar Villa Empain was iets pittiger dan verwacht, met een aantal stevige klimmetjes onderweg. Een kwartiertje voor het begin van ons tijdslot parkeerden we onze fiets een beetje hijgend en bezweet aan de villa. Gelukkig moesten we niet wachten en mochten we meteen al binnen.

Ik neem jullie graag mee langs een aantal van mijn favoriete werken.

Hemels licht van Mounir Fatmi. Op de neon buizen is de soera 24 uit de Koran aangebracht:

Eternal Contradiction van Iván Navarro:

Fade Villa Empain van Erwin Redl:

To Breathe van Kimsooja:

Mona Hatoum – Misbah:

En een klein werkje in de conciërgewoning waarvan ik de kunstenaar niet ken, maar dat me wel aansprak:

Van de Aleppo tentoonstelling heb ik geen beelden, want die bestond voornamelijk uit videomateriaal. Ik moet zeggen dat ik enorm onder de indruk was van deze tentoonstelling die de resultaten van het werk van Iconem toont: dronebeelden van het prachtige erfgoed dat verwoest is door de burgeroorlog. Maar liefst 30% van de door UNESCO als werelderfgoed erkende monumenten zijn volledig verwoest en meer dan 60% van de Oude stad is ernstig beschadigd. Op basis van de verzamelde beelden heeft Iconem de stad in 3C gemodelleerd om zo de staat van de oude stad en haar verwoesting te documenteren aan de vooravond van de wederopbouw.

Voor liefhebbers van architectuur is de villa op zich trouwens al de moeite van een bezoek waard.

Na ons bezoek wandelden we met onze fiets in de hand de statige Franklin Rooseveltlaan af om de prachtige villa’s waarin een aantal ambassades gevestigd zijn, te bewonderen.

Na onze blue-bike in de parkeergarage achter gelaten te hebben, kochten we ons in het centraal station een typisch Brussels souvenir: chocolade! Want ook ná Pasen smaakt zo’n paasei nog!

A Very Important Meeting

Deze namiddag zat ik in een meeting met onze MP, mister JJ himself. Die, na wat ongetwijfeld een heel onaangenaam overlegcomité moet geweest zijn, nog redelijk opgewekt voor de dag kwam. Waarschijnlijk blij dat hij eens in een meeting zat waar het beruchte C-woord niet de orde van de dag was.

En zo heb ik nog eens een namiddagje in Brussel doorgebracht. Altijd een goed excuus om wat paaseitjes van Neuhaus te kopen!

Roger Raveel in BOZAR

Doordat de hallucinante vergadering dubbel zo lang duurde dan gepland, had ik geen tijd meer om vóór ons tijdslot van 19.00u nog snel iets te eten. Maar geen erg, de retrospectieve gewijd aan het werk van Roger Raveel in BOZAR slaagde er moeiteloos in mijn aandacht weg te leiden van mijn rammelende maag. Echt een zeer mooi overzicht van de interessantste jaren uit de carrière van één van de belangrijkste Belgische schilders van de tweede helft van de 20e eeuw.

Ik deel graag enkele van de werken die er voor mij uitsprongen:

Persoonlijk niet zo’n fan van vogels in te kleine kooitjes. Ik hoop dat ze na deze tentoonstelling terug mogen keren naar een grote volière.

In sommige zalen was het naar mijn aanvoelen net iets té druk om volledig veilig te zijn. Maar da’s eigen aan een vernissage natuurlijk. Zoveel mensen die elkaar al lang niet meer gezien hebben, dan is het moeilijk om de neiging te onderdrukken om een babbel te slaan.

Niet twijfelen, gewoon gaan! Het zal er op normale tijdstippen ongetwijfeld rustiger zijn.

Hallucinant

Speciaal naar Brussel getreind voor een ultieme verzoeningspoging met één van onze opdrachtnemers. De vergadering die initieel één uur zou duren, duurde er uiteindelijk twee en eerlijk, we hadden er ons ook op vijf minuten vanaf kunnen maken. De opdrachtnemer toonde geen enkel begrip voor de moeilijke situatie waarin hij ons plaatste. Ondanks onze pogingen om hem de problemen waarvoor hij ons plaatste in het lang en in het breed uit te leggen, weigerde hij zich klantvriendelijk op te stellen en zich in te zetten om tot een voor alle partijen aanvaardbaar compromis te komen. Wij bleven pogingen doen om begrip bij hem op te wekken voor onze situatie, hij bleef halsstarrig vasthouden aan zijn zienswijze. Enfin, dit is alleszins een vergadering die ik niet licht zal vergeten. Klantvriendelijkheid nul. Onvoorstelbaar.

PS: Fotootje van een indrukwekkende Brusselse werf om de gedachten wat te verzetten.

Serieus…

Mij naar Brussel laten komen voor een vergadering van een half uur die zonder problemen digitaal had kunnen plaatsvinden. Da’s eigenlijk niet ok.

Lesson learned: leren neen zeggen.

Team coaching in Brussel

Vanochtend moest ik veel te vroeg uit bed, want om 9u werd ik in Brussel verwacht voor de eerste team coaching van het managementteam waarvan ik sinds 1 januari 2021 officieel deel uitmaak. Uiteraard liet Murphy zich gelden en kregen we het grote scherm niet aan de praat in de grootste vergaderzaal van het gebouw. Waarschijnlijk kapot gegaan door te lang niet gebruikt te zijn. 😉 Na een kwartier tevergeefs aan dat scherm geprutst te hebben, zijn we dan maar verhuisd naar de tweede grootste vergaderzaal, waar het nog net mogelijk was om anderhalve meter afstand van mekaar te houden.

Blijft toch raar, zo’n teamcoaching met mondmaskers op. Je mist een hoop mimiek die voor dit soort interactie bijzonder waardevol is. Oja, ik leerde (weer) een nieuwe persoonlijkheidstest kennen: DISC. Net zoals MBTI totaal niet wetenschappelijk onderbouwd, maar hey, wie leest er al eens niet stiekem zijn horoscoop? Persoonlijk hecht ik weinig waarde aan dit soort testen, maar hopelijk helpt dit om een aantal zaken te benoemen… Voor wie het zich dus afvraagt, ik ben een I gedragstype (Influencer, Inspirerend & Interactief) volgens DISC en volgen MBTI een ESTJ.

Doordat we te laat gestart waren, liep de team coaching uit en hadden we uiteindelijk een krap half uurtje om onze lunch naar binnen te werken alvorens de volgende vergadering begon. Gevolg: we zaten nog half te kauwen, toen de andere deelnemers zich virtueel toevoegden aan onze vergadering. Ondanks de vrij stevige vergadering van de namiddag toch genoten van mijn slaatje! En van het uitstapje naar Brussel. Het deed deugd om weer onder de mensen te zijn.

Back to Brussels

Voor een halve dag dan toch. Was ondertussen alweer van vóór de kerstvakantie geleden dat ik nog eens naar ons kantoor in Brussel spoorde. Hoog tijd om te controleren hoeveel ongeopende post en aanmaningen voor onbetaalde facturen er daar op mij lagen te wachten Gelukkig was de NMBS mij ditmaal beter gezind en geraakte ik vlotjes in Brussel. Ik maakte zelfs een kleine omweg langs de akelig lege Grote Markt alvorens mij naar ons al even akelig leeg kantoor te begeven. Alsof ik per ongeluk op een feestdag was gaan werken, zo leeg was het.

Gelukkig viel de hoeveelheid post mee en om te vieren dat ik alles vlotjes weggewerkt kreeg, trakteerde ik mezelf op de terugweg naar het station op een doos met heerlijke chocolade hartjes van Marcolini. Kwestie van die zielige chocolatiers in de Koninklijke Sint-Hubertusgalerijen, die voornamelijk leven van de verkoop aan toeristen, een hart onder de riem te steken.

Een voormiddag in Brussel

Na weken niet meer fysiek op het werk geweest te zijn, spoorde ik vandaag opnieuw naar Brussel. De directe aanleiding was een fotoshoot op de valreep van 2020 met mijn huidige afdelingshoofd en collega-teamverantwoordelijken. Bleek dat er immers geen enkele foto bestond waarop we met ons team van vier power women samen figureerden. Dat moest dus hoogdringend en nog vóór het einde van 2020 rechtgezet worden. Al moet ik toegeven dat ik iet of wat gegrommeld heb, omdat ik daardoor met én mijn fototoestelrugzak én mijn laptoprugzak én een statief moest sleuren.

Uiteraard had de trein van 9.04u die ik wilde nemen twintig minuten vertraging, waardoor ik de Teams vergadering om 9.30u noodgedwongen op de trein moest meevolgen. En omdat een ongeluk niet alleen komt, was ik natuurlijk vergeten mijn oortjes mee te nemen. Níet ideaal, gelukkig was het een vergadering waarbij ik niet aan het woord moest komen.

Op mijn bureau in Brussel lag een berg post op mij te wachten. Toch onvoorstelbaar dat er nog steeds papieren facturen en aanmaningen bij ons blijven binnen komen. Ondertussen zou je toch verwachten dat er bij die leveranciers een belletje moet gaan rinkelen zijn over het feit dat hun facturen zo lang onbetaald blijven… Gelukkig zat er bij de post ook een leuke verrassering: een heus aperitiefpakket, bedoeld om samen met alle deelnemers te klinken op het einde van een (virtueel) congres. Het congres in kwestie had eigenlijk al maandagavond plaatsgevonden. Maar hey, dit pakket zal ik ook op een ander moment met plezier degusteren.

Verder was het ijskoud op de bureau, de chauffage was duidelijk op de minimum stand gezet. Terecht uiteraard, want er is dezer dagen nog amper iemand op kantoor. Maar de koude maakte dat het alles behalve ideaal was om geconcentreerd te werken. Rond kwart na twaalf hield ik het dan ook voor bekeken en trok ik met mijn afdelingshoofd en collega-teamverantwoordelijken naar de trappen van de St-Michiels en St-Goedelekathedraal voor een coronaveilige fotoshoot op anderhalve meter afstand van mekaar. Ter elfder uren wisten we nog ergens een collega op te duikelen die fotograaf wilde spelen. Het kostte een paar pogingen (zo’n full frame spiegelreflexcamera is natuurlijk iets moeilijker te bedienen dan een smartphone), maar uiteindelijk kwam er een aanvaardbare foto uit de bus.

Mission accomplished. En dus konden mijn collega en ik opnieuw naar Leuven sporen. Al genoeg kou geleden met dat verwarmingsketelincident.

PS: Het was de dag van de fijne verrassingen, want in Leuven werd ook een tof pakketje geleverd…

Lunch bij Davi Thai

Twee redenen om naar mijn werk in Brussel te sporen vandaag: de ongeopende post wegwerken (voornamelijk aanmaningen en onbetaalde facturen, serieus, wij werken al jaren met e-invoicing!) en een lunch met de collega aan wie ik mijn oude digitale reflexcamera had gegeven. Mijn collega had me al bedankt met een heerlijke doos pralines van Marcolini, maar stond erop toch nog samen te gaan lunchen. Ik had hem uitdrukkelijk gezegd dat hij zich helemaal niet verplicht moest voelen om mij op een lunch te trakteren, ik was al heel blij met die pralines, maar hij drong aan. En laten we eerlijk zijn, een aanbod om te lunchen met een collega sla ik zelden af, zeker niet als daar lekker Thais eten bij te pas komt.

Ik was wel extra voorzichtig om deze lunch minstens op anderhalve meter van mijn collega te zitten, want hij hoort tot verschillende risicogroepen (leeftijd, gewicht en kankerpatiënt). Gelukkig was er weinig volk in het restaurant en hadden we een grote tafel waardoor we schuin tegenover elkaar konden zitten. Het was fijn om deze collega wat beter te leren kennen, want wij werken niet zo vaak samen. En eigenlijk liggen zijn werkelijke passies ook buiten het werk. Heel wat interessante zaken bijgeleerd, dat is zeker!

Het eten bij Davi Thai mocht er ook zijn. Genoten van mijn favoriete soep (Tom yam kung) en de heerlijke knapperige eend in zoetzure saus smaakte eveneens geweldig. Maar het blijft zeer doen om te zien hoe hard de horeca getroffen is door de maatregelen. Een restaurant als dit zou tijdens een gewone werkweek normaal stampvol zitten rond lunchtijd.

Yet Another Blog

Life on my side

brussel