bezoek

Blitzbezoek

In mijn agenda stond vandaag: bezoek aan vrienden E, L en hun lieflijke dochter M in Den Haag. Helaas kon deze afspraak niet doorgaan omdat E en L op het laatste nippertje andere, dringende verplichtingen hadden ergens in het verre West-Vlaanderen. Omdat ze op de terugweg naar Den Haag toch bijna langs Leuven passeerden, stelden ze voor om het goed te maken met een superblitzbezoekje. Dochter M is net één jaar en moet ‘s avonds op tijd in bed, dus lang konden ze niet blijven.

Mijn vriend en ik vonden dit een perfect voorstel. E, L en M zouden rond het avondeten bij ons zijn. We kochten quiches op de kerstmarkt. Gewoon in de oven steken en klaar. Op die manier beperkten we onze tijd in de keuken tot het minimum en konden we voluit bijpraten.

En bijpraten hebben we gedaan. Amai. Het is gewoon onmogelijk om al de opgespaarde verhalen van bijna een jaar in twee uur te proppen. Het gesprek sprong van de hak op de tak. En oja, dit ook nog en dat en ja, hoe is het daar nog mee? En Australië? En wat zijn jullie plannen? Kleine M demonsteerde dat ze al goed aan het handje liep, al zal alleen lopen nog niet voor morgen zijn. Haar dikke wangetjes tonen alvast dat ze een echte levensgenieter is, net als haar ouders.

Na het blitzbezoek namen we afscheid. Een beetje spijtig dat we geen ganse dag hadden om bij te praten, maar ik ben heel blij dat ik E, L en M nog eens gezien heb. En na hun plannen gehoord te hebben, zit het er dik in dat we hen de volgende keer in Zwitserland mogen bezoeken…

Onverwacht bezoek

Gisterenavond was ik op mijn gemak mijn tanden aan het poetsen, terwijl mijn vriendje in bed op mij lag te wachten, toen ik plots gemorrel aan de deur hoorde. Ik verwijderde snel de overtollige tandpasta en deed een sprong naar de deur die plotseling openging. Minstens even hard geschrokken als wij: werkmens die de plantjes kwam water geven en zich vergist had van dag waarop we terugkwamen. Jammer, want een paar extra dagen Australië, daar zou ik beslist geen neen tegen zeggen.

Al een geluk dat we niet net in onze blote flikker de chachacha stonden te dansen. 😉

Stortregen en baby’s

Gisterenavond gingen we op babybezoek. Ik ben ondertussen een beetje de draad kwijtgeraakt van het aantal baby’s geboren in onze vriendenkring. Ik hou het op veel. 😉 Het was ons niet gelukt de pasgeborene in het ziekenhuis te gaan bezoeken, maar dat maakten we goed door een bezoekje bij hem thuis in Mechelen.

Terwijl wij ons ontdeden van natte jassen en rugzakken, was baby O net aan zijn huiluurtje begonnen. Bij nadere inspectie bleek baby O een flink uit de kluiten gewassen baby te zijn met een gezonde eetlust. Drie weken oud en hij was er al in geslaagd zich van zijn rug op zijn buik te rollen. Baby’s zijn mijn specialiteit niet, maar dit lijkt me toch heel vroeg, niet? Enfin, ‘k heb met wisselend succes gepoogd baby O te troosten: wat rondlopen, wat wrijven over het pijnlijke buikje en sussende woordjes spreken. Alleen de moederborst kon hem echt troosten.

De ouders van baby O waren erg vermoeid en lieten er geen twijfel over bestaan dat ze de impact van de komst van baby O een beetje onderschat hadden. Te weinig slaap en de vele krampjes en huilbuien maakten het redelijk zwaar. Vrienden Q en L bekloegen zich ook over het feit dat veel ouders een beetje lacherig doen over die zware eerste maanden. Veel meer dan een luisterend oor bieden, konden we niet. “Het zal wel beteren,” maar wanneer tja, dat weet je natuurlijk niet.

We zijn niet al te lang gebleven, want Q en L waren duidelijk afgemat. Helaas hadden we net het moment van de zondvloed uitgekozen om naar onze wagen terug te stappen. Drijfnat was ik. Zelfs mijn ondergoed kon ik uitwringen. Al een geluk dat het niet koud was en de rit Mechelen – Leuven heel vlot verliep. Terug in Leuven ontdeden we ons van de natte kleren en genoten we van de rust in ons babyloze appartementje. 😉

Ziekenhuisverveling

Vanavond zijn we op pré-kraambezoek geweest bij het zwangere nichtje van mijn vriend. Het nichtje is zwanger van haar eerste kindje en moet al anderhalve maand platliggen omdat ze last heeft van voortijdige weeën. Ze is al enkele keren in het ziekenhuis opgenomen geweest, maar mocht meestal na een dag of twee naar huis. Vorige week was de hartslag van het baby’tje echter te hoog en heeft haar gyneacoloog haar laten opnemen ter observatie. Ze is nu 30 weken ver en hoopt de 34 weken te halen. Wij duimen alvast dat het lukt. Elke dag extra is een dag gewonnen. Ondertussen verveelt ze zich natuurlijk steendood, daar in dat bed in het ziekenhuis. Ze leest niet graag, dus boeken kunnen de verveling niet verjagen. En de ganse dag tv-kijken, daar wordt een mens debiel van. Vanavond hebben mijn vriend en ik voor wat entertainment gezorgd. Ik hoop dat ze er deugd van gehad heeft.

PS: Uit de parking van het ziekenhuis van Middelheim geraken, is moeilijker dan je op het eerste gezicht zou denken.

Rotterdam / Den Haag

Gisteren een uitstapje gemaakt naar onze sympathieke noorderburen om aldaar onze sympathieke uitgeweken vrienden te bezoeken die onlangs hun gezin uitgebreid hebben met een prachtige dochter. Omdat over en weer rijden naar Den Haag voor het avondeten er toch een beetje over is, plakten we een uitstapje naar Rotterdam aan ons bezoekje. Heel veel van Rotterdam hebben we niet gezien, omdat we ‘s ochtends niet vroeg genoeg uit ons bed raakten, maar toch een kleine impressie:

graffitti

Weerkaatsing

Vuurtoren

Maas

Erasmusbrug

Brug

Grappig feit van de dag: dat we van een onvervalste inwoner van Waasmunster een pak Belgische pralines kochten op de markt in Rotterdam omdat we onze pralines thuis vergeten waren.

En de dochter van onze vrienden was een schatje. Amper gehoord en alleen wakker worden voor de voedingen. Een modelbaby.

Vermoeiend

Man (of vrouw), twee kleuters kunnen een hoop lawaai maken.  Mijn vriend en ik slaan altijd een zucht van verlichting als het jonge volkje weer de deur uit is. Verder was het een zeer gezellige namiddag in ons appartementje. Een beetje hectisch want die kindjes kruipen overal op en af en willen alles eens uitproberen. Ik kan ze geen ongelijk geven. 😉 Grote hit bij de jongste van het stel (twee jaar): onze pikante scampi met tomatensaus. Meer, meer! En dan maar water drinken. 😉

A family affair

Gisteren waren we uitgenodigd voor een etentje bij X, de broer van mijn vriend. X woont al sinds mei samen met zijn vriendin, maar tot op heden hadden we nog geen tijd gevonden om hun liefdesnestje te keuren. We kregen niet alleen voor het eerst het appartement te zien waar X zich door zijn vriendin laat vertroetelen (en dat mogen jullie gerust letterlijk nemen, het klassieke rollenpatroon is blijkbaar weer helemaal terug), het etentje was ook de vuurdoop van het nieuwe vriendje van W, de zus van mijn vriend. (Sorry mensen, de knappe vrijgezelle zus van mijn vriend is van ‘t straat. Jullie mogen allemaal in een hoekje gaan zitten huilen.)

Het mag gezegd: de nieuwe aanwinst voor de familie heeft zijn maidentrip met glans overleefd. We waren zelfs erg blij toen K en W na wat vertraging arriveerden. Het gesprek met broer X en zijn vriendin verliep een beetje stroefjes. Broer X en zijn vriendin zijn een beetje aan de stille kant en we hebben niet zo heel veel met elkaar gemeen, wat soms zorgde voor ongemakkelijke stiltes. Van ongemakkelijke stiltes in het gezelschap van nieuwe aanwinst K was er echter geen sprake. Een vlotte babbelaar met een brede glimlach. Alleen jammer dat hij van Antwerpen is. 😉

Friendship never ends?

Gisteren hebben mijn vriend en ik de vooruitgang van baby O bewonderd. Baby O is in september ontsproten aan de lenderen van mijn beste vriendin uit het middelbaar. Omdat baby’s de neiging hebben om als kool te groeien, werd het hoog tijd om met eigen ogen te aanschouwen hoeveel vooruitgang ze al gemaakt had. Baby O beschikt alvast over de nodige mensenkennis, want ze trakteerde mij zowaar op een (zij het aarzelend) glimlachje. 😉

Een bezoekje aan vriendin F en haar man heeft altijd iets nostalgisch. Op een zeker moment mondt het gesprek steevast uit in herinneringen ophalen aan vroeger. En hoe zou het met die zijn? En die, heb jij daar nog iets van gehoord? En dan komen we telkens weer tot de vaststelling dat al die vroegere klasgenootjes uit ons leven zijn verdwenen. Foetsie, weg. Zelfs van ons vaste meisjeskliekje van vier (de meisjes van de Latijnse, neen, echt populair waren we toen niet) zijn wij twee de enige restanten. Via via hebben we vernomen dat nummer drie ondertussen al twee kindjes heeft en nummer vier is geëmigreerd naar Italië.

Vind ik het jammer dat die vriendschapsbanden verbroken zijn? Soms wel, meestal niet. Ik maak ook geen aanstalten om het contact te vernieuwen en dat zegt genoeg. Niets duurt eeuwig.

Kobe

Gisterenavond zijn we blogbaby nummer twee gaan bewonderen. We arriveerden een beetje te laat omdat ik te lang getreuzeld had met uitstappen in Mortsel en dus de deuren van de trein voor mijn neus zag dichtgaan net voordat ik mijn voet op de trede wilde zetten om uit te stappen. Rap mijn vriend gebeld en gezegd dat hij me in het station van Berchem moest komen ophalen. Deze kleine verstrooidheid van mijn kant was goed voor een tijdverlies van een vijftiental minuten. Onderweg moesten we dan nog even stoppen voor een klein interview met radio Scorpio (waarover later meer) en zo kwam het dat we een goeie veertig minuten laten waren dan gehoopt. De controlefreak in mij kon er niet mee lachen.

Gelukkig werd het na die kleine adrenalineopstoot een heel erg gezellige avond. Kobe is een flinke baby. En hij heeft duidelijk de stembanden van zijn vader geërfd. Dat wordt later zeker een groot zanger. 😉 Ik heb ook de smoelentrekkercapaciteiten van Kobe mogen bewonderen. Ik kan jullie verzekeren: hij kan er wat van. En hij heeft duidelijk een gezonde interesse voor de wereld rond hem. Zoveel interesse dat er van slapen soms niet al te veel in huis komt. Hoe zou je zelf zijn als er zoveel te ontdekken valt? 😉

Bedankt Eveline en Karel voor de vriendelijke ontvangst!

Slaap

Gisteren zijn we met een groepje vrienden gaan poolen. (Mijn poolkunsten zijn nog steeds voor grote verbetering vatbaar, al heb ik even een klein vreugdesprongetje gemaakt toen ik – bij grote uitzondering – vier ballen achter mekaar potte en daar – bij nog grotere uitzondering – geen witte of zwarte bal tussen zat.) Omdat vriend C geen kot meer had in Leuven, bleef hij bij ons slapen. Leuk om nog eens een logé te hebben. Dat stapelbed moet renderen, he!

Nadat we elkaar rond middernacht goeienacht gewenst hadden, viel ik bijna direct in slaap (het voordeel van chronische vermoeidheid). Helaas werd deze slaap enkele keren onderbroken door nachtelijke toiletbezoekjes. Blijkbaar heeft appelkers een stimulerend effect op mijn blaas. Nog meer helaas: om half zeven werden mijn vriend en ik ruw uit onze slaap gewekt door een gigantische vrachtwagen-met-betonmolen die vlak onder ons raam zijn (lawaaierig) ding stond te doen. To onzer grote frustratie.

Na tevergeefse pogingen om de slaap terug te vatten en het irritante geluid buiten te sluiten, ben ik dan maar opgestaan. We hadden afgesproken dat ik C om half acht zou wakker maken. Maar omdat ik dacht dat hij toch al lang wakker zou zijn door al dat lawaai nam ik eerst de tijd om uitgebreid te douchen. Zo rond een uur of acht, ben ik dan toch maar op de deur gaan kloppen. En wat bleek: C was nog fijn aan het slapen. Van al het lawaai buiten had hij niks gemerkt. En jaloers dat ik was.