barbecue

Barbecue in het park + Ciné transat

Donderdag hadden mijn vriend en ik afgesproken met vrienden om samen van de Zwitserse zomer te genieten. Deze vrienden wonen al een tijdje in Genève en zijn twee ingenieurs die ik heb leren kennen tijdens een cursus Russisch aan het CLT. Het toeval wil dat onze vriendin nog als onderzoekster samengewerkt heeft met een goede vriend en mij en momenteel voor hetzelfde bedrijf als mijn vriend werkt. It’s a small world.

De Zwitserse zomer staat dit jaar trouwens volop in het teken van Lucifer. Dit om te zeggen dat, sinds mijn vriend en ik in Genève zijn gearriveerd, het kwik al elke dag boven de 30 graden gestegen is. Dat was donderdag niet anders. Om 17.30u ‘s avonds haalden we nog moeiteloos de 36 graden. Al een geluk dat de bus die mij naar het bedrijf van mijn vriend bracht van airconditioning voorzien was! De afspraak was dat ook de echtgenoot van onze vriendin naar ginder zou komen en dat we dan samen zouden gaan winkelen voor onze barbecue in het park. Kwestie van meteen een goede Zwitserse gewoonte over te nemen, want in het park een barbecue aansteken, is hier behoorlijk populair.

Ik was een beetje te vroeg op de afspraak, dus kreeg ik nog een kleine rondleiding op het mooie dakterras van het bedrijf, mét splinternieuwe kleurrijke stoeltjes én uitzicht op de Jet d’Eau.

Toen de echtgenoot van onze vriendin arriveerde, begaven we ons gezamenlijk naar de dichtstbijzijnde COOP om barbecuevlees en groentjes in te slaan. Ikzelf had een flesje champagne en rode wijn meegenomen. Om er zeker van te zijn dat de champagne nog enigszins koud zou zijn, had ik hem op voorhand in het vriesvak van onze frigo gelegd. De champagne was bijna helemaal bevroren toen ik vertrok, maar met deze hete temperaturen maakte ik mij  geen zorgen dat de fles snel zou ontdooien.

Ik moet zeggen dat ik op voorhand niet helemaal overtuigd was van de efficiëntie van zo’n kleine draagbaar barbecuestel, maar mijn twijfel bleek ongegrond. Meer zelfs, zelden een barbecue gezien die zo snel het vlees gaar kreeg. Misschien moeten mijn vriend en ik ons ook zo’n ding aanschaffen. Als we naar een groter appartement verhuizen, wel te verstaan, want in onze huidige stek hebben we geen plaats om zo’n ding op te bergen.

IMG_5101

IMG_5104

We waren alleszins niet de enigen die besloten hadden van het mooie weer gebruik te maken voor een barbecue. De concentratie aan barbecues in het Parc de La Perle du Lac was hoog. Op het grasveld waar wij zaten waren ook een paar publieke barbecues ter beschikking die druk gebruikt werden. Het is duidelijk dat de Genèvois elke mogelijke kans grijpt om te genieten van de gezonde buitenlucht. En oja, die fles champagne was helemaal ontdooid toen ik de fles ontkurkte (al schuimde de champagne wel heviger dan normaal). De fles rode wijn die ik had meegenomen bleek echter per ongeluk een fles witte wijn te zijn. Vergissing van mijn kant, maar geen reden om de fles niet te kraken. 😉

Na de barbecue huurden we een strandstoel om samen te genieten van de gratis openluchtprojectie van de film Me and Earl and The Dying Girl, met dank aan Ciné transat. Ergens halverwege de filmvertoning werd ik ietwat afgeleid door het vuurwerk op de achtergrond. Maar ik moet zeggen dat de film een dikke aanrader is die me oprecht ontroerd heeft. Al vond ik het thema wel wat zwaar voor een luchtige zomeravond.

IMG_5111

Na de film namen we afscheid van onze vrienden en gingen we nog iets drinken bij een andere collega van mijn vriend die ook naar de filmvertoning was gekomen. Een glaasje rum was de ideale manier om de brok in mijn keel na het bekijken van de film door te spoelen.

Bierbeekse barbecue

Toen mijn collega vernam dat ik na mijn laatste werkdag nog twee weken in Leuven zou vertoeven, liet hij er geen gras over groeien. Hij drong er ten stelligste op aan dat ik nog een laatste keer bij hem en zijn vrouw zou dineren. Kon ik meteen ook zijn nieuwe aankoop bewonderen: een splinternieuwe mobilhome.

Mijn collega kan nogal overtuigend zijn, bijgevolg stond de afspraak in mijn agenda voordat ik twee keer met mijn ogen had kunnen knipperen. Gisterenavond was het dan zover en begaf ik me op mijn krakkemikkige fiets naar Bierbeek, alwaar de tuintafel klaarstond voor het aperitief.

We dronken een heerlijk flesje prosecco en genoten van de zachte avond in de tuin. Ondertussen vooruitblikkend op mijn tijd in Genève. Mijn collega is een begenadigd kok en en bakte voor het voorgerecht sint-jacobsvrachten en scampi op de barbecue. Smaakte heerlijk vergezeld van een slaatje uit de eigen tuin. Meer is er alleszins niet nodig om mij in de feeststemming te krijgen.

IMG_4927

Voor het hoofdgerecht verkasten we naar de afgeschermde eettafel buiten, omdat het ondertussen wat begon af te koelen. De heerlijk dikke eendenfilets zagen er bijzonder smakelijk uit, al moesten we het nodige geduld uitoefenen voordat ze helemaal gaar waren. Uiteindelijk zat er weinig anders op dan de eend in stuken te snijden en deze apart op de barbecue te leggen. Ik moet zeggen dat ik zelden zulke lekkere eend gegeten heb. Het sausje naar grootmoeders recept dat de vrouw van mijn collega bereid had, maakte het gerecht helemaal af. Zalig! We klonken op de mooie zomeravond.

IMG_4930

Toen was het eindelijk tijd voor een rondleiding door de mobilhome. Ik was echt onder de indruk van de moderne inrichting in zwart-wit. Paste helemaal bij mijn collega en zijn vrouw. Ze waren duidelijk apetrots op hun nieuwe aanwinst. Nu ze zo’n fantastisch rijdend huis hebben, houdt niets hen tegen om mijn vriend en mij te komen opzoeken in Genève!

Om de mobilhome in te wijden, aten we er samen het dessert op: heerlijke chocoladetaartjes. Een perfecte afsluiter van een perfecte avond. De lichte kater deze ochtend nam ik er graag bij.

Een opgeruimde barbecue

Vorige zondag spoorde ik naar Limburg, omdat ik bericht had gekregen van het thuisfront dat er nog ergens wat dozen met spullen van mij stof stonden te vergaren op de zolder van mijn ouders. Ikzelf verkeerde in de overtuiging dat ik bij een vorige opruimactie alles had weggegooid wat er weg te gooien viel, maar blijkbaar waren er nog wat dozen aan mijn aandacht ontsnapt. En omdat mijn broertje en zijn vriendin, in afwachting van de afbraak van hun huidige woonst en vervolgens de totstandkoming van hun nieuwe woonst, tijdelijk bij mijn vader intrekken, is de beschikbare ruimte in mijn ouderlijke huis behoorlijk schaars geworden.

Aangezien ik mij er niet voor schaam om toe te geven dat opruimen mij gelukkig maakt (niets fijner dan oude cursussen bij het oud papier zetten), stroopte ik mijn figuurlijke mouwen op en dook ik in de jarenlang vergeten rommeldozen. En jawel, daar verschenen nog een hele hoop oude cursussen en tijdschriften. Het merendeel kon linea recta bij het oud papier, maar ik ontdekte nog enkele pareltjes waarvan ik het bestaan al lang vergeten was. Uiteraard laat ik jullie graag meegenieten van deze bijna archeologische vondsten. Waar is de tijd dat ik als modelstudent ijverig stukjes pende voor het schooltijdschriftje? Er verschenen zelfs enkele (anonieme) karamellenversen van mij in datzelfde tijdschriftje. Bij het herlezen kwamen lang vervlogen herinneringen terug naar boven. Als ik mijn schrijfstijl van toen trouwens vergelijk met die van nu, zijn de gelijkenissen opvallend. Grappig zo’n teletijdmachine die je een blik laat werpen op je jongere zelf.

De allereerste keer dat ik kennismaakte met Schotland (en meteen verliefd was):

IMG_4941

IMG_4942

Verslag van een uitstapje naar Brussel, dat ik toen een fascinerende stad vond met veel tegenstellingen. Ik denk dat ik deze analyse nog steeds kan onderschrijven. Al is mijn woordenschat er duidelijk op achteruit gegaan, want een spinnenvicarium deed niet zo direct een belletje rinkelen:

IMG_4955

Wat dichterlijke onzin (ik was in het middelbaar tegen gedichten die rijmden):

IMG_4954

IMG_4947

IMG_4943

Na al dat harde opruimwerk, schoten er nog twee kleine stapeltjes over met herinneringen waarvan ik geen afscheid wilde nemen. Goed gewerkt! Dat verdiende een barbecue als beloning. Mijn broer stond in zijn marcelleke aan het vuur vlees te bakken, terwijl zijn vriendin en ik genoten van een glaasje champagne. Om de één of andere reden was de stemming heel uitgelaten (bij mij wellicht omdat mijn verhuis naar Genève steeds dichterbij komt en bij mijn broer en zijn vriendin wellicht omdat na veel moeilijkheden hun bouw eindelijk gerealiseerd zal worden). Het vlees en de groentjes waren simpel, maar smaakten me enorm. En na één fles champagne volgde er nog één en dan was het tijd om in de witte wijn te vliegen. Ondertussen was ook mijn vader aan de feestdis komen zitten en besloot ik de trein die ik oorspronkelijk wilde nemen, te laten passeren en nog twee uur langer in Limburg te blijven.

Ik kon toch moeilijk dat glas Bunnahabhain aan mij voorbij laten gaan? De treinrit terug naar Leuven is alleszins in een roes voorbij gegaan. 😉

Barbecue in De Pinte

Heerlijk geslapen na het Beste Communiefeest Ooit. Een beetje te lang, zo bleek, want toen ik mij rond kwart na negen losmaakte van mijn verrassend comfortabele luchtmatras, bleek iedereen al lang gegeten te hebben en druk bezig met de opruim. Die was al zo ver gevorderd dat ik mij zelfs niet nog een klein beetje kon nuttig maken. Woeps.

We praatten nog wat na en toen was het al tijd om mij opnieuw naar het station van Kortrijk te laten brengen. In Kortrijk nam ik de trein naar De Pinte, kwestie van dit verlengde weekend twee vliegen in één klap te slaan. De datum voor deze afspraak lag al lang vast, nog voordat we de knoop om naar Genève te verhuizen hadden doorgehakt. Toevallig kwam de combinatie met het communiefeest de dag voordien perfect uit. Kortrijk en De Pinte liggen helemaal niet zo ver van mekaar verwijderd en zo kon ik mooi tegen lunchtijd in De Pinte zijn.

Ik had onze vrienden laten weten wanneer mijn trein zou arriveren en ze zouden me te voet tegemoet komen. Doordat ik echter aan de andere kant van het spoor was uitgestapt misten we mekaar. Het kostte ons twee telefoontjes en een hoop verwarring (er zijn twee tunnels onder het spoor in De Pinte) om elkaar eindelijk te vinden. Het was een blij weerzien met onze vriendin en haar schattige dochter (haar man was nog inkopen aan het doen voor de lunch). Het merkbaar dikker buikje van onze vriendin deed vermoeden dat er gezinsuitbreiding op komst was. En jawel! Fijn nieuws, want die tweede zwangerschap was niet bepaald van een leien dakje gelopen.

Het dochtertje van onze vrienden was een beetje ziekjes, maar dankzij de wonderen van de moderne geneeskunde (kuch, perdolan) leek ze er niet zoveel last van te hebben. We brachten samen een erg gezellig middag en namiddag door, buiten op het terras in de tuin. In de schaduw van een parasol, wel te verstaan, want de vlakke zon was echt té heet, zelfs voor een zonneliefhebber als mezelf.

Een heerlijke barbecue in goed gezelschap. Meer moet dat echt niet zijn! En de NMBS bracht mij ‘s avonds zonder problemen terug naar Leuven. Dat mag ook gezegd worden!

IMG_4159[1]

Barbecue onder de lindeboom

Wat doet een mens op een zwoele vrijdagavond? Barbecuen in het schattige stadstuintje van Goofball & friends onder de mooie lindeboom, natuurlijk! Heerlijk om zo lang buiten te zitten en te genieten van de nazinderende warmte van de dag, drinkend van een goed glas wijn en smullend van een lekker stukje vlees. Terwijl wij culinair in de watten gelegd werden, kregen we daar bovenop ook nog eens hopen tips voor onze komende Canadareis. We keerden ‘s nachts terug naar huis met hopen ideeën, Canadese dollars en toegangspassen voor de Canadese nationale parken en historische sites. Ik denk dat we er nu helemaal klaar voor zijn! Thanks, Goofball!

En ja, kabouter is gewoon nog schattiger in het echt dan op de foto’s. 😉

 

Zondagse barbecue

De oorspronkelijke voorspellingen waren wat aarzelend, maar uiteindelijk bleek het zondag schitterend barbecueweer. Omdat we amper nog door de ruiten van onze wagen konden kijken (de bomen op de Leuvense ring scheiden één of andere plakkerige substantie af), reden we eerst langs de carwash. Een automatische wasbeurt bleek niet echt voldoende om al het vuil eraf te krijgen (naast plakkerige bomen hebben we in Leuven ook last van wild in het rond schijtende duiven), maar goed, het zicht was toch een beetje gered.

Ik was er rotsvast van overtuigd dat we om 12u bij onze gastheer en gastvrouw verwacht werden, tot ik een kwartier voor aankomst nog even in mijn agenda keek en zag dat ik als beginuur 12.30u had genoteerd. En het gebeurt niet zo vaak dat ik iets verkeerd noteer in mijn agenda. Dubbel gecheckt en jawel, ik had me vergist van aanvangsuur. Doordat ook de carwash minder lang geduurd had dan gedacht, zouden we maar liefst drie kwartier te vroeg op onze bestemming aankomen. Dat leek me toch wat van het goede te veel. Ik ben zelf iemand die vlak voor een bezoek nog hard aan het werken is om alles tot op orde te krijgen en zou het zelf ook niet echt appreciëren, mochten mijn gasten drie kwartier te vroeg opdagen.

Dus parkeerden we op goed geluk onze wagen ergens langs de kant van de weg en maakten we een kleine wandeling langs een visvijver met een nep-reiger erin. Best nog wel een mooi stukje bos, met een paar bijzonder bomen. Fijn om even in de natuur tot rust te komen.

IMG_7247[1]

Na deze onverwachte wandeling begaven we ons naar het huis van onze vrienden. De twee jongens zaten al in het kinderzwembadje en we werden met open armen ontvangen. Een dik kwartier later arriveerde het tweede koppel met hun vier zonen en brak het watergevecht los. 😉 Het werd echt een super-ontspannen namiddag, met als voorgerecht meloen met parmaham en heerlijk vlees vergezeld van uitstekende slaatjes (onze gastheer en gastvrouw hadden hun best gedaan). We speelden badminton, haalden acrobatische toeren uit met de jongens en voordat we het wisten was het zes uur ‘s avonds. Ik maakte zelfs plannen om me samen met de mama van de vier jongens voor een parkour cursus in te schrijven (ja, die mid-life crisis is echt niet meer veraf).

Tijd om afscheid te nemen. Echt genoten van het gezelschap en de interactie met de kinderen. Fijn wanneer het zo goed klikt.

Het eerste lenteweekend van 2013!

We hebben er lang op moeten wachten, maar dit weekend stegen de temperaturen dan toch eindelijk boven het vriespunt uit. Gelukkig maar, want ettelijke maanden geleden hadden we, ervan uitgaande dat april wel mooi weer zou brengen, afgesproken om met Goya, Lies, Karel, Eveline en de kindjes om naar Planckendael te gaan. Helaas moesten Goya en Lies verstek laten gaan wegens ziekte. Gelukkig waren Karel, Eveline, Kobe en Lore wel van de partij. Ook van de partij: kleine F, het oudste petekindje van mijn vriend. Drieënhalf en een brok vol energie. Mijn vriend is speciaal vroeg opgestaan om haar op te halen bij haar ouders in de verre Kempen, terwijl ik nog wat lag te soezen in bed (ja, opstaan, het is nooit mijn sterkste punt geweest). Terwijl ik op mijn gemak in de trein naar Planckendael zat, moest mijn vriend onderweg stoppen voor een kleine plaspauze, de zielepoot. Gelukkig hebben zowel kleine F als mijn vriend deze uitdaging glansrijk doorstaan.

Buiten het feit dat het voor mij gerust een paar graden warmer had mogen zijn, was het een heel geslaagde dag. We klommen in bomen, zagen olifanten, reigers, zebra’s, bizons, gazelles en nog veel meer. We bewonderden het nieuwe huis van Kai-Mook in het prachtig aangelegde nieuwe stuk van het park. De kinderen beleefden nog meer plezier aan elkaar dan aan de beestjes. Vooral tussen Kobe en kleine F bleek het buitengewoon goed te klikken. Een boomstam om op te balanceren of enkele schoolbanken, meer is er niet nodig om de kinderlijke fantasie te activeren. Ook bootjes of andere dobberende tuigen geschikt om van de ene naar de andere oever te varen, vielen in de smaak. En Kobe  kan zo aan een carrière als schoolmeester beginnen.

We eindigden de dag in de souvenirshop en brachten kleine F ongeschonden weer naar huis. Al kan datzelfde helaas niet van Kobe gezegd worden die onzacht in aanraking kwam met mijn hele zware lens en daar een flinke blauwe plek aan over hield.

Om de dag helemaal mooi te laten eindigen, aten we Thais bij Siam, een klein maar fijn restaurantje in Heverlee. Blijkt trouwens dat zo’n dag achter kinderen aanhollen behoorlijk vermoeiend is. Lang geleden dat we nog zo vroeg in bed lagen op een zaterdagavond. Chapeau voor al die mensen met kinderen!

De zondag was er van uitslapen geen sprake, want in de voormiddag stond een fotoshoot met een communicantje op het programma. Aangezien de jongen nogal een fan van treinen is, leek het station van Leuven een goeie locatie om wat stoere foto’s te maken. Het was een beetje zoeken naar een toffe achtergrond, maar het resultaat mocht er zijn, al zeg ik het zelf.

In de namiddag gingen we nog eens langs het rusthuis voor een bezoekje aan mijn bomma wiens geest steeds verder wegzinkt. We houden onze bezoekjes altijd kort, want vrolijk wordt een mens daar niet van.

Waar ik wel vrolijk van word, zijn zomerse temperaturen en barbecues. Zalig, die zon op mijn gezicht. Het oudste neefje van mijn vriend vierde zondag zijn derde verjaardag en de ouders hadden kosten nog moeite gespaard om er een geslaagd feest van te maken. Het manneke kreeg voor één verjaardag meer speelgoed dan ik tijdens mijn hele minderjarige levensloop verzameld heb. Er moesten zoveel pakjes van hun verpakking ontdaan worden dat er assistentie moest ingeroepen worden. Die jeugd van tegenwoordig, verwend!

Eten was er ook meer dan voldoende, want nadat alle aanwezigen hun uiterste best gedaan hadden om hun wekelijkse portie vlees tijdens één avondmaal naar binnen te werken, bleef er nog genoeg vlees over voor een tweede barbecue. De taart liet ik dan ook wijselijk aan mij voorbij gaan.

Laat ons hopen dat na dit geweldige weekend de lente nu echt uit de startblokken geschoten is!

 

Barbecue

Gisterenavond waren we bij vrienden uitgenodigd voor een barbecue. Eindelijk eens een mooie zonnige zaterdag, ideaal barbecueweer dus. Ware het niet dat de barbecue nog ergens in een opslagplaats stond, al waren de gastheer en gastvrouw daar helemaal niet zeker van, want het kon ook zijn dat ze hem hadden weggegeven.

Enfin, geen barbecue dus, maar wel een erg lekkere maaltijd met pasta, kerstomaatjes en verse vis. De vier kinderen (twee meisjes van de gastheer en de gastvrouw en twee jongens van het andere koppel dat uitgenodigd was) kocht ik om met boekjes en de avond werd afgesloten onder de sterrenhemel in een gezellig stadstuintje met plastieken gras en een glas Russisch wodka.

Meer moet dat niet zijn.

Verwend

We werden dit weekend weer goed verwend. Zaterdag waren we te gast bij Lime en haar vriend en ontdekten we zo een stukje Antwerps Centraal Station waar we helemaal geen weet van hadden.

In het gezellige huis van Lime en vriend werden we onthaald op een voortreffelijk driegangenmenu, vergezeld van zo mogelijk nog voortreffelijkere wijnen, die er behoorlijk vlotjes ingingen. De avond vloog voorbij en de glazen bleven vol. Fun was had by all. We namen in opperbeste stemming de laatste trein naar Leuven terug. Met dank aan de NMBS, want we gebruikten de “sorry dat we u zoveel in de kou laten staan”-voucher. Helaas waren de eerste-klasse wagons van het type met bruine stoffe zetels waar vroeger in gerookt werd. Het muffe geurtje maakte dat we toch maar besloten in tweede klas te reizen. Ach ja, toch een ticket uitgespaard.

Zondag rolden we met een lichte kater uit bed en trokken we rond het middaguur richting Kumtich alwaar ons een barbecue wachtte met veel te veel vlees en veel te veel groentjes. De gastheer en gastvrouw hadden onze eetlust lichtelijk overschat, al kan men ons als gasten zeker niet verwijten dat we niet ons best gedaan hebben om alles weg te werken. We speelden met de kindjes van het andere koppel die samen met ons te gast waren (een iphone, het blijft scoren bij de jongere generatie) en bewonderden de bijenkorven van de gastvrouw die bekend staat om haar bijzondere hobby’s. Imker, een nuttige én op de koop toe smakelijke hobby. Bijen zijn supernuttige beestjes die lang niet genoeg lof toegezwaaid krijgen.

Als dessert kregen we een probeersel voorgeschoteld: Baked Alaska. Gebakken ijs op de barbecue, je moet er maar aan denken. Heel erg lekker en kan ook in de oven gemaakt worden, moet ik zeker eens proberen.