Vrijdagavond op babybezoek geweest bij een paar vrienden die we helaas wat uit het oog verloren waren. De laatste twee jaren hadden mijn vriend en ik nog wel kaartjes gestuurd, maar daar bleef het bij. We waren dan ook aangenaam verrast om een geboortekaartje in onze brievenbus te vinden. Het kaartje had ons enkele weken te laat bereikt, wegens een fout huisnummer, maar een barmhartige Samaritaan postte het in onze brievenbus. Bleek dat de vrienden in kwestie consequent al hun communicatie naar het foute adres gestuurd hadden, gelukkig raakte dit wel heel bijzondere kaartje wel bij ons. Als dat geen goeie reden was om de banden weer wat nauwer aan te halen, dan wist ik het ook niet meer.

Dus spraken we af om hun kersverse dochter te bewonderen. Terwijl we vingertjes en teentjes telden stonden we even stil bij het wonder van het leven, zo bijzonder, zo kostbaar, zo breekbaar. Want hun eerste kindje kwam na een voldragen zwangerschap dood ter wereld. Een leven dat afbrak nog voor het begon, maar wel herdacht werd bij deze nieuwe geboorte.

Ik ben zo blij voor hen en in de toekomst zullen we er beslist niet meer zoveel tijd over laten gaan om mekaar terug te zien.

Zaterdagavond waren we te gast bij vrienden die onlangs een tweede zoontje gekregen hebben. Het kind had dezelfde naam als mijn broer. En aangezien ik lang, lang geleden verantwoordelijk was voor de keuze van de naam van mijn broertje, kon ik hen alleen maar feliciteren met hun goede smaak. 😉

Grappig hoe verschillend kinderen van dezelfde ouders kunnen zijn. De eerste jongen was een echte huilbaby, terwijl de tweede een modelbaby is: goed eten, braaf slapen en altijd goed gezind. Nu konden onze vrienden smakelijk lachen met de wallen op de foto’s van na de geboorte van de eerste, maar ik herinner me dat bezoek aan hun eerste kindje nog goed: we moesten onze stem de ganse tijd verheffen om het gekrijs te overstemmen. Dan zit je er als ouder toch even door, kan ik me voorstellen.

Ondertussen is hun eerstgeborene uitgegroeid tot een flinke kerel vol energie wiens mond geen moment stil stond tijdens ons bezoek. Het klikte meteen tussen ons en hij heeft mij een hele uiteenzetting gedaan over maaidorsers. En ik mocht zelfs met zijn autootjes en zijn pop spelen! Een hele eer, want zo goed kent het jongetje ons eigenlijk niet.

En nu zijn we alweer op weg naar een babyborrel. De opvolging is verzekerd.

Amper een week na ons vorige bezoekje, zaten we vanavond opnieuw in GHB. Ditmaal voor een geboorte die gelukkig wel helemaal volgens plan verlopen was. Iets te vlot zelfs. Binnengegaan in het ziekenhuis om zes uur, bevallen om twintig voor zeven. Straf. 😉 Terwijl we de nieuwe baby bewonderden, moest ik denken aan dat andere baby’tje dat in een andere kamer in dit grote huis lag. Piepklein, maar dapper. Want ze doet het goed en die 900 gram zijn al bijna een kilo geworden. Hoera!