auto

Car Confession Tag

Gepikt bij Leve Lieze.

Heb je een auto en waarom?

Ik heb nog nooit in mijn leven een auto bezeten en ik plan dat zo te houden. Vooral in steden vind ik dat de auto geen plaats meer heeft en dat het openbaar vervoer of de fiets de ideale manier is om je te verplaatsen. Ik ben over het algemeen niet zo’n fan van auto’s: die dingen stinken, produceren fijn stof, maken lawaai en verpesten het straatbeeld. Stel je voor hoe mooi een stad zou zijn zonder al die lelijke parkeerplekken. Hoe aangenaam zijn straten waar de auto gebannen werd en terrasjes het terrein van de vrijgekomen parkeerplaatsen hebben ingenomen?

Ik discussieer graag over de toekomt van de mobiliteit, maar het verbaast me steeds weer hoeveel mensen koppig vasthouden aan “mijn wagen, mijn vrijheid”. Om ‘s ochtends en ‘s avonds allemaal gezellig in de file te gaan staan? Helaas besef ik dat het openbaar vervoer en de fiets (zelfs niet de elektrische) voorlopig geen sluitend alternatief zijn voor de wagen. Sommige plekken in België zijn quasi niet bereikbaar met het openbaar vervoer, zoals ik zelf reeds ondervond. En ja, als je een roadtrip door Schotland of Corsica wil maken, is de auto natuurlijk de enige manier om veraf gelegen dorpjes en distilleries te bereiken.

Toch vind ik dat het hoog tijd word om het mobiliteitsvraagstuk ten gronde aan te pakken. Weg met die bedrijfswagens! Zet in op een beter en milieuvriendelijker openbaar vervoer. Verhoog het comfort voor fietsers en voetgangers. En ik kijk al uit naar zelfrijdende elektrische taxi’s!

Wat was je eerste auto?

Wel, aangezien ik zelf nooit een auto gehad heb, zal ik het hier hebben over de eerste bedrijfswagen (i know, een gegeven paard en zo) waar mijn vriend en ik gebruik van gemaakt hebben. Dat was toen een splinternieuwe Alfa Romeo 147 in de kleur Afrikagrijs. Een beetje een vreemde keuze voor een bedrijfswagen, maar Alfa Romeo was een belangrijke klant van het bedrijf waarvoor mijn vriend toen werkte en zijn bedrijf kreeg een fikse korting als ze met een Alfa Romeo rondreden. Denk dat mijn vriend en ik één van de eersten waren die met dat toen splinternieuwe model in België rondtoerden en het was opvallend hoeveel mensen onze wagen nakeken wanneer we ermee rondreden in drukke buurten.

Toegegeven, dit is wellicht qua design de mooiste wagen die we ooit gehad hebben, maar ook veruit de meest onpraktische. Een veel te grote draaicirkel voor wat eigenlijk niet zo’n grote wagen was en altijd wel problemen met de elektronica (je weet wat ze van Italiaanse wagens zeggen). Eén keer hebben we ons bijna vastgereden bij het inrijden van de parking onder onze toenmalige woonst in de Parkstraat (we moesten een bocht van 180 graden maken en tegelijkertijd een verdieping naar beneden reden en de ganse inrit was bijzonder krap bemeten). Resultaat: een dikke kras op de flank van de wagen. Een kras die we nooit hebben laten repareren en de wagen, die lieten we voortaan op straat staan.

Heb je wel eens een botsing gemaakt?

Ja, één keer in mijn leven. Met de twee maanden oude wagen van mijn vader dan nog wel. Ik had nog niet zo lang mijn rijbewijs en had mijn broertje naar zijn toenmalige lief gebracht. Bij het vertrekken had ik echter niet gemerkt dat er een brievenbus achter mij stond. De brievenbus was ook niet zichtbaar vanuit de spiegels, met als gevolg een bijzonder onaangenaam ‘pok’ geluid toen ik achteruit reed om de straat op te rijden. Resultaat: bluts in de achterkant van de nieuwe wagen van mijn vader, een scheve brievenbus en een deuk in mijn ego. Een paar dagen nadat de bluts in kwestie gerepareerd was (mijn vader houdt nogal van smetteloze auto’s, zelf zou ik die bluts nooit hebben laten repareren), raakte mijn vader zelf verwikkeld in een ongeval waarbij de ganse snuit van de wagen volledig vernield was. Daarna heeft hij niks meer gezegd over het brievenbusincident.

Heeft je auto een bijnaam?

Nope.

Heb je al eens een lekke band gehad?

Ja, hoor. Al verschillende keren. Ik schreef er hier en hier een stukje over.

In welke auto rijd je over 10 jaar?

Over 10 jaar hoop ik dat ik na een avondje dineren op een afgelegen plek via een app op mijn smartphone een zelfrijdende elektrische taxi kan oproepen om mij veilig thuis te brengen.

Hoe vaak was je jouw auto?

Zo min mogelijk! Wat maakt dat ik over de uitzonderlijke keren dat we wel van een car wash gebruik maakten, ettelijke stukjes geschreven heb. Zie hier en hier en hier en daar. Blijkt dat we onze wagen vooral wassen als we op road trip gaan of als dit één van de voorwaarden is bij het terugbrengen van een huurwagen. 😉

Welke van de 3 kan je het best missen: airco, automaat of 5 deuren?

Automaat.

Wat kan je het minst goed: keren in de straat, achteruit inparkeren of hellingproef?

Goh, omdat ik zelden rijd, ben ik helemaal niet zo’n geoefend chauffeur, maar ik denk dat de hellingproef mij het meest onzeker maakte tijdens mijn rijexamen.

Hoelang heb je jouw rijbewijs?

Sinds december 1996, maar nooit echt graag achter het stuur gezeten. Ik laat mij liever rijden. 😉

Openbaar vervoer versus auto

Toen een tijd geleden de ACOD haar stakingsaanzegging deed voor deze zevenentwintigste februari, had ik het voornemen om die dag gezellig thuis te werken. Een volledige dag in alle rust doorwerken zou eindelijk komaf maken met de chaos die na twee maanden bijna non-stop vergaderen over mijn mailbox is neder gedaald en mij de mogelijkheid geven mij eindelijk een beetje in te lezen in bepaalde dossiers. En dan kon ik ‘s avonds op mijn gemak naar de Ultimas gaan, die dit jaar in Antwerpen uitgereikt werden.

Helaas, ondanks mijn aandringen, bleef er één vergadering hardnekkig in mijn agenda staan. Onmogelijk om te verplaatsen. Al de deelnemers kregen het vriendelijke doch dringende verzoek om hun uiterste best te doen om toch in Brussel te geraken. Zuchtend legde ik me neer bij mijn lot. Al zag ik er bepaald niet naar uit om in de ijzige kou op het perron van Berchem te wachten tot er een trein kwam opdagen.

Onder het motto van gedeelde smart, sprak ik ‘s ochtends af met een collega. Tot ons beider verbazing kwam de trein die we wilde nemen stipt op tijd aangereden. Aangezien de staking talloze mensen had afgeschrikt om het openbaar vervoer te nemen, hadden we bovendien riant veel zitplaats. En: we werden zelfs gecontroleerd! Dat is me in het gewoel van de ochtendspits nog geen enkele keer overkomen sinds ik opnieuw aan het werk ben. En, en, en: onze trein kwam zelfs stipt op tijd aan in Brussel-centraal. De meest aangename en stipte pendeltocht sinds het begin van 2018!

Op het werk bleek dat de meeste collega’s die verwacht werden op de vergadering ook in Brussel geraakt waren. Om de goeie afloop te vieren dronken we dan ook een glaasje schuimwijn na afloop van de (veel te lange) vergadering.

Daarna ging het echter mis. Mijn collega en ik besloten met een derde collega mee naar Antwerpen te rijden voor de uitreiking van de Ultimas. We vertrokken rond 17.15u en kwamen na amper een paar meter in een monsterfile terecht. Alles in Brussel zat werkelijk potdicht. Zelfs Waze kon ons geen weg uit de chaos suggereren. Dikke, dikke ellende. En in plaats van rechtsomkeert te maken en de wagen terug in de garage achter te laten en het toch met de trein te proberen, hielden we koppig vol. Terwijl we langzaam kruipend probeerden uit Brussel te geraken, begonnen we in te zien dat we een foute keuze gemaakt hadden. We deden er ongeveer een uur over alleen al om te ontsnappen uit de Brusselse verkeershel.

In totaal duurde het twee uur om tot aan de Arenbergschouwburg te geraken. Alle plannen die ik had om nog snel een douche te nemen en mij in een iets feestelijker tenue te hijsen, vielen in het water. Mijn collega en ik slaagden er nog snel in een croque binnen te werken in Brasserie Den Antigoon om vervolgens nét op tijd in de Arenberg te zijn.

En na de voorstelling vond ik zelfs zonder problemen een tram die mij naar Borgerhout terug bracht. Nog nooit zoveel geluk gehad met het openbaar vervoer op één dag.

Openbaar vervoer versus auto: 2-0. Ik kan er niet bij dat er mensen zijn die er vrijwillig voor kiezen om elke dag in de file te gaan staan. Dan zit ik duizend keer liever in een trein met vertraging!

1400 CHF

Zoveel zal ons de reparatie aan de remmen van onze wagen kosten in een Geneefse garage. Nu, het goeie nieuws is dat we dus binnenkort definitief verlost zullen zijn van dat mysterieuze en akelige schurende geluid. Maar toch wel straf, wetende dat we de wagen enkele weken vóór onze Schotse roadtrip nog in een Belgische garage hebben binnen gedaan voor nazicht en groot onderhoud. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat het defect aan onze remmen iets met dat Belgische garagebezoek te maken heeft. Helaas, zeker weten zullen we dat wel nooit.

Het belangrijkste is alleszins dat we nu weer zorgeloos over de wegen kunnen scheuren (allez, tot onze leasing afloopt later op het jaar).

Auto’s shoppen

Omdat onze roadtrip door Spanje nu definitief met een jaar wordt uitgesteld, was de aanschaf van een nieuwe, ruimere wagen opeens minder dringend.  Jammer genoeg bleek het niet mogelijk om de leasing van onze bedrijfswagen met een jaar te verlengen omdat de leasingmaatschappij ermee stopt. Een jaartje extra met ons rood wagentje rondrijden, was anders ideaal geweest. Nu moeten we dus op zoek naar een nieuwe auto, iets waar noch mijn vriend, noch ikzelf op staan te springen. Het autosalon lieten we aan ons voorbij gaan, maar we schuimden zaterdag wel een aantal garages met gladde verkopers af. (Just kidding, de verkopers waren heel vriendelijk en helemaal niet opdringerig.)

Van het idee van een hybride wagen zijn we afgestapt, ons budget laat het niet toe en wij gebruiken onze wagen voornamelijk voor langere afstanden. Zijn nog in de running: de Ford Mondeo, de Ford Clipper, de Toyota Verso en de Opel Astra Sports Tourer, een grotere uitvoering van onze huidige wagen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet veel van auto’s ken, dus het zal een beetje op het gevoel afgaan zijn. Ofwel nemen we gewoon de goedkoopste, per slot van rekening zijn het economisch harde tijden voor kleine bedrijfjes.

 

De auto van de toekomst?

Naar aanleiding van dit artikel bij Jan Seurinck vroeg ik me af of er zich onder mijn (beperkt) lezerspubliek mensen bevinden die met milieuvriendelijke wagens rijden. Het toeval wil dat het leasingcontract van de wagen van mijn vriend volgend jaar afloopt en nu we een gloednieuwe bvba hebben, leek dit ons de ideale gelegenheid om eens het goede voorbeeld te geven en ons een milieuvriendelijk exemplaar aan te schaffen. Al heel snel kwamen we uit bij de hybride wagens van Toyota, omdat we toch wel een wagen willen waarmee we een roadtrip kunnen doen. Naar Spanje of zo, ik zeg maar wat.

Maar misschien zijn er alternatieven? Suggesties zijn zeer welkom! Belangrijke randvoorwaarde: er moeten minimaal twee stevige valiezen in de koffer kunnen.

yab en vriend gingen naar de Ikea

En brachten mee:
ikea1

ikea2

ikea3

Dozen, dozen, dozen en dozen. Op de onderste foto zien jullie trouwens hoeveel plaats er nog voor little old me overbleef. Ik kan jullie verzekeren, ik heb al aangenamere autoritjes meegemaakt. Het mag een wonder heten dat we alles in de auto gekregen hebben. Heeft ons twintig minuten puzzelwerk in de parking van de Ikea gekost.

PS: Neen, de L is niet voor mij, maar wel voor een anonieme blogger waaraan mijn vriendje rijles geeft.

Een post-examen namiddag

Het moment waarop al die al veel te lang uitgestelde dingen eindelijk gedaan worden. Dingen zoals:

  • goedkoop en lekker gaan eten
  • kleren kopen voor mijn vriend (in de allerlaatste solden!)
  • kleren kopen voor mezelf (van de nieuwe collectie, uiteraard)
  • strips kopen (ok, niet dat we op dit vlak veel last hebben van uitstelgedrag, maar het is nooit een goed idee strips vóór een examen te kopen)
  • cadeautjes kopen voor twee peuters
  • cadeaubon in de INNO kopen
  • chocolaatjes kopen en er zelf eentje gratis krijgen
  • een bongo-wijnbon verzilveren bij een plaatselijke wijnhandelaar

Al vergde dat laatste punt iets meer inspanning dan voorzien. Doordat wij niet over een garage beschikken, staat onze auto gewoon buiten op straat geparkeerd. Toen wij deze namiddag, blijgezind na zoveel geld uitgegeven te hebben, naar de auto stapten, bleek die niet op de verwachte plaats te staan. Nochtans was mijn vriend er heel erg zeker van dat hij hem op die plaats geparkeerd had. Na een beetje pijnigen van de hersenen kwamen we erachter dat de laatste keer dat mijn vriend de wagen gebruikt had, maandag moest geweest zijn. Nu had het wel gesneeuwd, maar onze knalrode voiture bleek zelfs niet onder een wit laagje sneeuw verborgen te zitten. De ganse straat twee keer afgelopen, niets te vinden. Twee mogelijkheden: ofwel was hij getakeld ofwel was hij gestolen.

Gelukkig heeft mijn vriend de nummer van de Leuvense politie in zijn gsm zitten (wij zijn op alles voorbereid) en leverde een snel telefoontje ons zekerheid. Onze auto was ambtshalve getakeld. Blijkbaar waren er, nadat mijn vriend hem volledig reglementair geparkeerd had, op die plek verboden-te-parkeren bordjes verschenen en had de politie hem daarna laten takelen. De vriendelijke mevrouw van de politie verzekerde mijn vriend echter dat we niet voor de takelkosten zouden moeten opdraaien. Een hele opluchting. Het ongemak dat we de wagen aan de andere kant van de stad op de Bodartparking moesten ophalen, namen we er zonder veel gemor bij. Er rijden veel bussen in het Leuvense en een kleine twintig minuten later waren we opnieuw in het bezit van ons voertuig en konden we toch nog onze wijnflessen ophalen.

Eind goed, al goed.

Stommiteiten

Gelukkig ben ik niet de enige die af en toe stommiteiten uithaalt. Gisteren, zo rond een uur of kwart voor twaalf, kreeg mijn vriend telefoon van K. Ik ving enkele flarden op van het gesprek waaruit ik kon opmaken dat K op zoek was naar een zeskantige sleutel. Nogal een vreemd verzoek, vond ik,  zo om kwart voor twaalf  ‘s nachts. Maar ja, K is een knutselaar die niet zoveel slaap nodig heeft.

Vraagt mijn vriend: “Is het goed dat K effe langskomt, zijn auto zit opgesloten in een parking.” Ik: “huh?”, want we gingen gisteren een poging doen om vóór middernacht in bed te liggen en er scheidden ons nog slechts vijftien minuten van het middernachtelijke uur. Maar een vriend in nood, moet men natuurlijk helpen. Daar offeren we gaarne een beetje slaap voor op.

Zo’n vijf minuten later stond K voor de deur, samen met T en een onbekende jongeman die net zoals K per ongeluk in dezelfde situatie beland waren. Wel grappig, want het was al lang geleden dat ik T nog eens gezien had en hij was duidelijk een beetje gegeneerd. Blijkbaar werd die parking vroeger nooit afgesloten, maar nu dus blijkbaar wel. Om de drie opgesloten wagens te bevrijden, namen ze onze hele gereedschapskist mee. Better safe than sorry.

Gisterenavond hebben we niks meer van hen gehoord, dus ik neem aan dat ze het hek dat de parking afsloot losgekregen hebben. Benieuwd hoe lang ze daar over gedaan hebben…