afscheid

Alweer een afscheidsfeestje

Deze avond namen we alweer afscheid van een collega. Toegegeven het feestje was bij lange na niet zo druk bevolkt als mijn fenomenale afscheidsfeestje en iedereen was meer dan vroeg genoeg weg opdat er geen boze bewaker aan te pas moest komen om de laatste feestvierders buiten te zetten, maar het was desalniettemin gezellig. Er waren lekkere broodjes voorzien (wat misschien een beetje raar was, zo om drie uur in de namiddag) en veel te veel aperitiefhapjes. Het afscheidnemend feestvarken (die net als ik op 14 juli ons bedrijf verlaat) moest helaas zelf al om half vijf vertrekken omdat hij zijn zoontje bij de crèche moest ophalen (het was een verrassingsfeestje en zijn vrouw zat net nu een weekje in Rome). Dus kaapte ik het feestje een beetje om mijn eigen afscheidsfeestje nog eens dunnetjes over te doen en bleef ik nakeuvelen met een aantal collega’s in een poging het broodjesoverschot weg te werken.

Er moet wel degelijk iets misgelopen zijn bij de bestelling van die broodjes ofwel hebben er veel mensen last minute hun kat gestuurd, want er waren bijna twee volle manden met elk een stuk of dertig broodjes over. Doodzonde om die lekkere broodjes te moeten weggooien, dus trok ik met een collega de stad Brussel in om als wilde weldoeners broodjes uit te delen aan de clochards en daklozen. Dat bleek al bij al een moeilijkere opgave dan verwacht. Zelfs clochards nemen niet zomaar het eerste het beste broodje aan. We werden voornamelijk op erg wantrouwige blikken onthaald en sommigen weigerden zelfs ons vriendelijke aanbod. Uiteindelijk lieten we het overschot achter op een plek waar we hoopten dat er nog daklozen zouden passeren die er iets aan hadden.

Spijtig, want ik hou niet van voedselverspilling.

Afscheidslunch nummer 4

Geen fancy lunch, maar gewoon gezellig samen eten met één van mijn oudste vriendinnen in het bedrijfsrestaurant van ons werk. Na samen gestudeerd te hebben aan de KU Leuven wilde het toeval dat we, na wat omzwervingen, bij hetzelfde bedrijf terechtkwamen. En sinds dat moment gingen we geregeld samen lunchen. Altijd een ideaal moment om wat bij te praten. Helaas, aan alle mooie liedjes komt een eind: de kans dat we deze traditie na mijn verhuis naar Genève verder zullen kunnen zetten, is zo goed als onbestaande.

Dus ontmoetten we elkaar nog een laatste keer in het te drukke en te luidruchtige bedrijfsrestaurant. De fijne herinneringen aan onze lunches neem ik met me mee naar Genève.

Afscheidslunch nummer 3

Jawel, hier zit ongetwijfeld een reeks in. 😉 Deze middag lunchte ik gezellig met een oud-collega op het terras van de Fanny Thai. Gewoon gezellig bijbabbelen, maar in de wetenschap dat dit misschien onze allerlaatste gezamenlijke lunch ooit zou kunnen zijn. Het maakt dat ik al de ervaringen die ik nu beleef, veel intenser ervaar. Alsof ik voor mezelf genoeg herinneringen wil maken om mee te nemen naar Genève.

IMG_4497[1]

IMG_4498[1]

Afscheidsfeestje

Alweer een collega getroffen door de reorganisatie. Een collega met wie ik supergoed overweg kan en wiens afscheidsfeestje ik dus niet graag wilde missen. Helaas moest daarvoor wel onze Leuvense madammendate sneuvelen en blijkt het achteraf gezien bijna onmogelijk om nog een gezamenlijke datum te vinden waarop we alle acht kunnen deelnemen. :-(

Doordat ik donderdag de ganse dag op een conferentie in de Koninklijke Bibliotheek zat, die helaas pas om 17.45u gedaan was, kwam ik redelijk laat aan op het feestje (op het werk starten de feestelijkheden meestal rond 15u). Gelukkig was er nog een groepje die hard feestvierders aanwezig en werd er speciaal voor mij een nieuwe fles cava open gedaan.

IMG_0104[1]

Naar aloude gewoonte bleven we keilang plakken en op het moment dat de conversatie om te beslissen waar we zouden gaan eten opgestart werd, was het al bijna tijd om de trein naar huis terug te namen. Het toeval wilde trouwens dat mijn vriend zat te vergaderen met zijn ex-collega’s in een restaurant in dezelfde straat als mijn werk. Na zijn vergadering is hij er ook nog eentje komen meedrinken, waarna ik dan samen met hem en mijn lege maag (afgezien van de cava dan) om 22u de trein naar Leuven nam.

Gelukkig blijft mijn nu ex-collega in de buurt werken en kunnen we makkelijk nog eens ‘s middags afspreken.

Hopelijk het laatste afscheidsfeestje

Gisterenavond namen mijn collega’s en ikzelf afscheid van S. S was één van de collega’s waarmee ik de voorbije jaren het nauwst heb samengewerkt en meteen ook de eerste collega die mijn team verlaat die ik persoonlijk heb aangeworven. Het lijkt pas gisteren dat we tegenover elkaar zaten tijdens het sollicitatiegesprek en poef, opeens zijn we zes jaar later en verlaat hij onze organisatie voor een nieuwe uitdaging.

Pas op, ik gun het hem van harte. Als je de kans krijgt om je vleugels uit te slaan, ben ik de eerste om daarvoor te supporteren, maar dat wil niet zeggen dat ik zijn vertrek op persoonlijk vlak niet betreur. Het sociale leven binnen onze organisatie zal er ook een deuk door krijgen, want hij was altijd bij de eersten om een lunch of een after work drink te organiseren en hij was het brein achter The party of the Year. En dat hij geliefd was, blijkt duidelijk uit het afscheidscadeau waarvoor alle collega’s bijlegden: een STEAM-cadeaubon van 50 euro, een AB-cadeaubon van 50 euro en een receptie van iets meer dan 200 euro.

Ik zal hem en zijn gevoel voor humor ongelooflijk missen. (De kater de dag nadien, iets minder.)

Alweer een afscheid

Het lijkt wel alsof dit najaar bestaat uit één langgerekte stroom afscheidsfeestjes. Deze donderdag was het opnieuw zover. Door alweer een reorganisatie zullen een tiental collega’s begin januari ons departement verlaten. Ik kwam zelf slechts sporadisch in contact met deze collega’s die voornamelijk ondersteunende taken uitvoeren, maar toch zal het vreemd zijn om begin januari terug te keren naar de werkvloer en vast te stellen dat het daar alweer een beetje leger is. Hopelijk komen ze op een plek met een positieve werksfeer terecht!

Een afscheid in stijl

Door de reorganisatie die ons bedrijf grondig door mekaar geschud heeft, telt mijn team sinds 1 april vier zielen minder. Vier dierbare collega’s die ik met pijn in het hart naar een andere afdeling zie vertrekken. We hebben altijd erg plezierig samen gewerkt, dus besloten de overblijvers hen een afscheid in stijl te bezorgen.

Omdat de boog niet altijd gespannen hoeft te staan, klapten we vrijdag om iets na drie de computers dicht en ontkurkten we de flessen cava. We toasten op onze collega’s en wensten hen veel geluk in hun nieuwe afdeling. Momenteel heerst er nog chaos en onzekerheid door de transitie, maar eens het stof is gaan liggen, ben ik er zeker van dat ze een schitterende meerwaarde voor de nieuwe afdeling zullen betekenen.

En ja, na een paar glaasjes cava lukte het mijn collega’s zowaar om mij te overtuigen een pingpongballetje te slaan. Jaren geleden alweer. Al dat gaat toch echt niet zo vlot op hakken (helaas een klein slippertje gemaakt, de volgende keer toch maar sportschoenen aandoen) en met een paar glazen op. Maar het was wel fijn en het smaakte zeker naar meer. Misschien moet ik deze oude hobby opnieuw leven inblazen.

Na dit vrij uitgebreid aperitief zakten we met ons gezelschap af naar het Griekse restaurant Strofilia. Voor mij werd het een eerst kennismaken met de Griekse mezes en ik moet zeggen, dat smaakte zeker naar meer!

Een klein overzichtje van wat er (onder andere) op onze borden belandde:

IMG_6754
Tyropita uit Skopelos – bladerdeeg met feta, petimezi en sesamzaad

IMG_6755
Gegrilde vleesballetjes (varken en kalf), yoghurt dressing met soumak

IMG_6752
Kritharaki (Griekse pasta) met bloemkool en broccoli

IMG_6751
In wijn gesmoorde varkensblokjes, prei en metsovone (gerookte kaas uit Macédonië)

IMG_6750
Gevulde roulade van courgettes met Geelvin tonijn uit Alonissos met gerijpte azijn uit Santorini

IMG_6749
Gegrilde octopus van avgotaraho en artisjokken

IMG_6748
Salade van Bulgur, gegrilde groenten en zalmforel uit Ioannina

IMG_6756
Iets wat leek op chocomousse als dessert, maar dat in het midden een soort zachte cake bevatte

Na het diner namen we afscheid van een deel van ons gezelschap en deden we met de die-hards nog een terrasje een paar huizen verder. Het was al een uur of tien, maar de warme, zomerse temperaturen maakten dat we ons even in Griekenland waanden. Fantastisch om in de lente al even een voorsmaakje van de zomer te krijgen.

Ons gezelschap dunde naarmate de avond vorderde verder uit en we namen met vier de trein richting Leuven. Omdat mijn collega’s nog even moesten wachten op de bus, besloten we nog een laatste terrasje te doen. Rond een uur of elf bleken er echter nog bedroevend weinig cafés open te zijn op het Martelarenplein. Uit pure miserie sloegen we dan maar een tafeltje aan op het terras van Café Sport, samen met de Bar Mundo het enige café dat nog open was. Toch een beetje triestig voor een mooie, zomerse vrijdagnacht.

Ik dronk nog een theetje om de avond af te sluiten, terwijl het nu pas goed tot me doordrong dat mijn fijne team nooit meer hetzelfde zou zijn. En dat kan ik alleen maar jammer vinden.

Een emotionele dag

Het was een prachtig zonnige dag. Blauwe lucht gecombineerd met de kilte van de winter die er geen was. Mijn vriend en ik waren allebei in het zwart gekleed. Hij met een nieuw hemd en das, speciaal voor deze viering gekocht.

En een viering werd het, met een prachtig gezongen Avé Maria en schitterende persoonlijke teksten. Een viering die perfect paste bij de zonnige persoonlijkheid van oma. Natuurlijk werd er meer dan eens een traan weggepinkt en was het vaak slikken, maar tegelijkertijd was het wondermooi. Een afscheid in stijl, zonder ook maar één valse noot. Ze zou er zelf van genoten hebben.

Na de viering was ik opgelucht, omdat het zwaarste gedeelte van de dag achter de rug was. We namen aan de uitgang van de kerk de woorden van medeleven in ontvangst. Kusten en schudden handjes.

Van de kerk ging het naar de koffietafel. De zwaarmoedigheid viel van de schouders van de aanwezigen en er kon opnieuw gelachen worden. De kleinkinderen wisselden herinneringen uit. Het jongste achterkleinkind werd vrolijk rondgegeven. Alleen opa zat erbij en keek ernaar, overmand door verdriet, niet in staat deel te nemen aan de conversaties door zijn gehoorproblemen.

Je hoort het soms, van die koppels die zoveel jaren bij mekaar geweest zijn dat wanneer de ene sterft, de andere zich niet meer aan het leven zonder partner kan aanpassen en kort daarna sterft. “Ze was een engel,” zei hij. En ik kon niets anders dan hem gelijk geven.

Na de crematie stonden we me zijn allen rondom de urne. Een hoopje as dat eens een mens was, werd in een plastic buis op het kerkhof neergelaten. De krop in mijn keel bleef uit. Ik speelde met één van de nichtjes van mijn vriend en realiseerde me dat dit afscheid definitief was.

 

Afscheid

Het jaar is nog maar net begonnen en daar raast de eerste schokgolf al door mijn nieuw samengestelde team. Mijn back-up teamverantwoordelijke heeft een nieuwe job gevonden. Ik ben blij voor haar, want ze verdient het echt en het is waar, door de reorganisatie was ze op een zijspoor terechtgekomen. Ik zal haar warme persoonlijkheid en positieve ingesteldheid oprecht missen. Het was altijd een plezier om met haar samen te werken en het is jammer dat onze samenwerking nu tot een einde komt. Maar zo is het leven: een nieuwe kans die zich aandient, die moet je grijpen.

Dat wordt weer puzzelen, de komende weken, want het ziet er niet naar uit dat er snel een vervanging zal komen.

Afscheid

Vandaag afscheid genomen van maar liefst zes collega’s tegelijkertijd. Het project waaraan ze anderhalf jaar werkten, is afgerond en hun contract liep ten einde. Zes lege stoelen op de werkvloer. Het zal serieus wennen zijn. Uiteraard werd er met de nodige egards afscheid van hen genomen: er waren drank en hapjes en veel cadeautjes. Op een gegeven moment werden er tijdens de speeches zelfs wat traantjes weggepinkt. Na de afscheidsreceptie zakten we met een klein groepje af naar de Novo waar we samen iets aten en napraatten over de voorbije anderhalf jaar.

Eén ding is zeker, iedereen op het werk zal die zes vrolijke, hippe jonge dames hard missen.

PS: Ook een dikke dankjewel aan mijn vriend, die mij, terwijl ik vrolijk op een terrasje zat, is gaan inschrijven voor de extra ingerichte cursus fotografie 1 bij het CVO. Thanks, baby!