Maharadja

Bijna een jaar geleden kreeg ik voor mijn verjaardag het bordspel Maharadja cadeau. Gisteren zijn we er eindelijk toe gekomen het spel uit te pakken en het effectief te spelen. Het is niet dat ik niet graag gezelschapsspelen speel, het komt er gewoon nooit van. Gebrek aan tijd, het meest gebruikte excuus ooit, jullie kennen dat wel.

Telkens als ik de gulle schenkers zag, voelde ik me een beetje schuldig omdat ik hun cadeau nog altijd niet gespeeld had. En ik probeerde altijd zorgvuldig rond dit gespreksonderwerp te laveren. Omdat het spel al bijna tien maanden stof lag te vergaren in onze kast, besloot ik de koe bij de horens te vatten. Ik legde een datum vast om het spel uit te proberen samen met mijn vriend (helemaal geen liefhebber van gezelschapsspelen), mijn broertje en zijn vriendin.

De avond startte met een flesje Groot Geluk die, tot onze verbazing, besloot helemaal in zijn eentje van de tafel te springen. Door de grote druk in de fles spoot de schuimwijn in het rond. Gelukkig bleef de fles heel, maar de inhoud lag verspreid over onze ganse leefruimte. Enfin, niet getreurd, beetje gedweild, ander flesje open gedaan, de dranklucht genegeerd, Indisch eten besteld en begonnen met het lezen van de spelregels. Die spelregels bleken niet mee te vallen. Maar goed, we gaan een uitdaging niet uit de weg.

Maharadja heeft enorm veel vrijheidsgraden, waardoor er vanalles gebeurt dat je onmogelijk kan voorzien. Ik denk dat je het toch een aantal keer moeten spelen om het goed onder de knie te hebben. Het is wel zo dat wie start vanuit een gunstige positie al van bij het begin van het spel een voordeel kan opbouwen dat nog moeilijk ongedaan te maken valt. Zo was mijn vriend (tot zijn grote vreugde, grommel, grommel) al gewonnen na twee beurten. Het duurde echter nog zes beurten eer wij dat doorhadden. Ik denk wel dat er potentieel in dit spel zit, maar daarvoor moet ik het echt nog een paar keer spelen. En oja, welke dommerik heeft de rode en de paarse stenen zo hard op elkaar laten lijken?

Wat ik dacht

Tijdens de examens dacht ik: “Nadat ik dat verdomde diploma gehaald heb, zal het zeker rustiger worden.”

Nadat ik dat verdomde diploma gehaald had, dacht ik: “Juli is wel druk, maar dat komt omdat ik mijn sociale verplichtingen wat verwaarloosd heb. In augustus word het zeker rustiger.”

Begin augustus dacht ik: “Nog zoveel te doen, maar na Marktrock zal het wel rustiger worden.”

Na Marktrock vloekte ik eens hard op de gigantische hoeveelheid te verwerken foto’s en dacht ik: “Volgende week, volgende week wordt het zeker rustiger.”

Ik denk dat ik een patroon zie.

Wall-e

Gisteren zaten we met zeven vrienden op rij zeven van de filmzaal te genieten van Wall-e. Wall-e is een superschattige film mét een boodschap en een (beetje melig) happy end (het is en blijft Disney, dus ik verklap niks). Ik heb ervan genoten, vooral van de ongelooflijke aandacht voor details die uit deze film sprak en het werkelijk fantastische, woordeloze, eerste deel.

Wel bijzonder jammer dat Kinepolis die het nodig vindt je helemaal uit de sfeer van de film te halen door een pauze in te lassen. Awoert Kinepolis! Als ik pauzes wil tijdens mijn film, schaf ik mij wel een tv-toestel aan. Ik weet dat jullie stiekem hopen mij een te dure en te waterige frisdrank te verkopen of een grote zak popcorn of een duur ijsje. Geef het op, het zal toch niet lukken.

Missing

Een paar gloednieuwe schoenen. Nog maar twee keer gedragen. Mooie blinkende schoenen variërend van grijs aan de vierkante tip naar zwart aan de hak. Geen soldenkoopje, maar nieuwe collectie. :-( Spoorloos verdwenen. Voor het laatst gesignaleerd in een appartement in Leuven. Tips zijn welkom. De eerlijke vinder krijgt een beloning.

Moe

Maar erg tevreden. Ik vond het een bijzonder geslaagde Marktrock. Vrijdag kwam het allemaal wat traag op gang, maar eens CPeX op het podium stond, schoot het festival in een tweede versnelling. Ik ben ongelooflijk tevreden dat ik twee van mijn favoriete nummers: ‘One way’ van the Levellers en ‘Nobody’s wife’ van Anouk (oh my god, what was she wearing?) live heb kunnen horen. Jammer van die gigantische plensbui tijdens the Levellers. Gelukkig konden we schuilen in het Marktrockcafé.

Ik ben ook supertevreden dat ik met de nieuwe zoomlens enkele zeer geslaagde foto’s van de artiesten heb kunnen nemen. Respect voor concertfotografen, dat lijkt mij geen gemakkelijke discipline. Al zal het waarschijnlijk iets comfortabeler fotograferen zijn vanuit de frontstage dan van tussen het publiek (tijdens Anouk werd ik bijna geplet).

Marktrock

Het komende weekend zal geheel en al in teken van Marktrock staan, het Leuvense stadsfestival dat alweer een facelift kreeg (hopelijk een betere dan die van vorig jaar, toen had de chirurg van dienst een beetje te veel weggesneden).

Nu moet ik jullie iets verklappen: ik ben helemaal geen festivalliefhebber en van wat hip en cool is in het huidige muziekwereldje heb ik totaal geen kaas gegeten. Mijn muzieksmaak is blijven steken ergens in de jaren 90′. Al een geluk dat Isabelle A, Anouk en the Levellers komen, die ken ik nog van vroeger. En wie weet kan ik dit weekend keihard “One way” meebrullen, da’s ook al ettelijke jaren geleden.  😉

The dark knight

Goeie film, maar te deprimerend en te donker naar mijn smaak. Op sommige momenten moest ik moeite doen om de actie goed te kunnen volgen, zo’n verwarrende chaos aan beelden: wie was er nu op wie aan het schieten en wie zit nu op welke verdieping? Aan de andere kant zaten er dan weer fantastische, visueel boeiende beelden in, waar je letterlijk hoogtevrees van kreeg. En ja, Heath Ledger is geweldig in deze film, jammer dat hij op zo’n belachelijk manier aan zijn einde is gekomen. Verspild talent, wat een zonde.