Conferentie in Madrid

Man, man, man, vandaag was echt een beetje van het goede te veel. Van tien uur ‘s ochtends tot zeven uur ‘s avonds opgesloten gezeten in een muffe aula en dat terwijl het buiten zo’n prachtig weertje was. Ok, we hebben wel één uur middagpauze gekregen, maar voordat we effectief eten voorgeschoteld kregen was het half drie in de namiddag. Jullie kunnen je voorstellen dat mijn humeur tegen dan ongeveer tegen het vriespunt zat. En wat we voorgeschoteld kregen stelde ook niet veel voor. Meer dan wat schijfjes kaas en ham kregen we niet.

Niet dat ik iets tegen kaas en ham heb, maar als middagmaal is dat toch behoorlijk magertjes te noemen. Bovendien begonnen de ham en kaas die in de volle zon stonden, na een tijdje lekker smakelijk te zweten. Zo nu en dan kwam de bediening nog rond met andere hapjes, maar die vielen bij niemand echt in de smaak. De eerste keer in mijn leven dat ik de namiddag van een conferentie met honger inging. Gelukkig was de catering minder zuinig met de wijn. Of moet ik zeggen ongelukkig, want van de twee volgende panelgesprekken heb ik bitter weinig meegepikt. Al vermoed ik ergens dat ik niet veel gemist heb.

Ik was dan ook behoorlijk opgelucht toen ik na zeven uur ‘s avonds eindelijk buiten stond en het weer het toeliet om nog een mooie wandeling te maken in avondlijk Madrid. Om het karige middagmaal te compenseren trakteerde ik mezelf op een lekker etentje. En zo werd het toch nog een leuke dag.

Vlek

Een goed gevulde dag, gisteren. ‘s Ochtends van de gelegenheid gebruik gemaakt om lekker lang uit te slapen, terwijl mijn vriendje zat te linuxen met zijn vriendjes. Daarna begonnen aan de grote opruim-actie, omdat ‘s avonds de familie Titeca bij ons kwam eten en een mens wil toch een beetje een goeie indruk maken, niet?

In de namiddag was mijn vriendje terug en trokken we samen de stad in voor een snelle boodschap. We kochten een strip om cadeau te geven aan de baby met dezelfde naam als de hoofdfiguur en gingen dan op zoek naar een geschikte feestoutfit voor mij. Volgende week trouwen B en K en ik had zin om me iets nieuws aan te schaffen voor de gelegenheid. Nu is het zo dat ik niet zo’n shopaholic ben, dus ik had me voorgenomen niet meer dan 1 winkel aan te doen. Ik las een tijd geleden bij Lien en Ilse dat er in de Dirk Boutslaan een nieuwe kledingwinkel was bijgekomen. Dus trok ik naar daar en liet me helpen door de supervriendelijke uitbaatster. Et voila, een klein half uur later was ik een volledig nieuwe outfit rijker, schoenen inclusief.

Na ons kort shoppinguitstapje haastten we ons naar vrienden L en J om hun nieuwe dochter met het mooie zwarte haar te bewonderen. Ze lag snoezig te slapen in haar wiegje en de ouders waren duidelijk moe, maar gelukkig, om het met een cliché te zeggen. We verontschuldigden ons toen de nieuwe lading bezoekers zich aandiende, want het werd tijd om richting huis te trekken om de rest van de rommel op te ruimen.

De laatste natte plekjes op het aanrecht waren net aan het opdrogen toen Karel en Eveline aanbelden. Wat een timing! Het werd een gezellige avond met lekker eten, toffe gesprekken en een kleine uitschuiver van mijn kant. Het allerlaatste stukje eend kwam ongewild ipv op het bord van Eveline, op de grond terecht en veroorzaakte zo een vetplek op haar mooie schoenen. ‘k Zag het gebeuren in slow motion, maar kon de val niet meer voorkomen. Dom, dom, dom. Gelukkig kon Eveline er nog mee lachen. Oef.

PS: Dit verslagje werd getypt op de luchthaven van Zaventem. And now it’s boarding time!

Een vrijdagavond in de PurPur

Sommige mensen zien we echt veel te weinig. Ondanks ons goeie voornemen van de vorige keer, dateerde de vorige afspraak met het vriendenkliekje van ‘t cité (officiële benaming studentenwijk Arenberg) alweer van augustus vorig jaar. Het is vreemd dat het er niet vaker van komt om af te spreken, want als we elkaar zien, wordt er altijd goed gelachen en de gesprekken vallen nooit stil. Hoofdonderwerp was gisterenavond de huwelijksaankondiging van S en L (iets om naar uit te kijken!) en het verblijf van drie maanden van vriend L in Canada. We duimen trouwens allemaal superhard dat vriend L zijn ambities om prof te worden kan waarmaken, wat dan meteen een verdubbeling van het aantal proffen in mijn vriendenkring zou betekenen. Ook fijn om zien dat mijn vriend en mijn ex-vriend zo goed met mekaar overeenkomen. Ben trouwens erg blij dat mijn ex-vriend zo’n toffe vriendin gevonden heeft. Wie weet komt daar ook nog een trouwfeest van. 😉

Vrijgezellen

27 maart stond al een maand of vier aangeduid in mijn agenda als de dag waarop vriendin B afscheid zou nemen van haar vrijgezellenbestaan. Of zoiets. Ik zag er eerlijk gezien wat tegenop, omdat ik geen zin had in die typische vrijgezellenactiviteiten, maar goed, ik wilde geen spelbreker zijn. Samen met vriendin L en de toekomstige schoonzus van B boksten we gedrieën een dag in mekaar die helemaal op maat van B was gemaakt.

We startten de dag met een uitgebreide brunch op een gezellig binnenkoertje ergens in Leuven. Gastvrouw schoonzus B had erg haar best gedaan om de tafel mooi te versieren en ons van vers gebakken croissantjes, koffiekoeken en natuurlijk een glaasje champagne te voorzien. B kreeg haar tweede opdracht van de dag voorgeschoteld: een kruiswoordraadsel dat moest prijsgeven wat de volgende stop van de dag zou zijn. De woorden die we zochten, waren de antwoorden op de vragen die we aan haar toekomstige bruidegom gesteld hadden. Het invullen ging niet altijd even vlot (wie weet er nu hoe zijn of haar partner het liefst zijn of haar eitje eet, maar dat meest romantische moment had toch een weggever moeten zijn), maar met de nodige hints kwam ze er wel.

Omdat de bruidegom in spé een Hollander is, kreeg de bruid een typisch kaasmeisjesuniformpje aan mét kapje op haar blonde krullen. Het stond haar werkelijk beeldig. Wij, haar gezellen, waren iets minder modieus uitgedost: wij gingen verkleed als Gouda-kaas. Onderweg naar onze volgende bestemming, moest B aan toevallige passanten vragen wie ze dachten dat haar toekomstige echtgenoot was. We hadden een groot kartonnen bord gemaakt met daarop al de foto’s van de mannen en vriendjes van de dames in ons gezelschap. Er werd veel verkeerd gegokt, dat is een feit. 😉

Volgende stop: Santé Magic voor een workshop natuurlijke make-up en een massage. Make-up is helemaal mijn ding niet. Verder dan een beetje lippenstift aanbrengen, ben ik nog nooit geraakt. Persoonlijk vind ik dat helemaal niet nodig en ik kan er ook de energie niet voor opbrengen om met al die potjes en borsteltjes en crèmes te prullen. Bovendien maakte ik de grote fout om tegen het meisje dat de make-up workshop gaf, te zeggen dat ik haar zonder make-up zeker zo mooi vond. Een boze blik was mijn deel. Ik heb maar een beetje gezwegen de rest van de uitleg en foto’s genomen van mijn enthousiaste vrouwelijke gezellen. De massage daarentegen wist ik zeker te smaken! Meer massage, minder make-up!

Daarna was het tijd voor nog wat opdrachtjes. De bruid in spé moest mannen van meer dan twee meter kussen, yoga-oefeningen doen met bereidwillige voorbijgangers, de salsa dansen met een slachtoffer naar keuze en uit een bord met lichaamsdelen die van haar echtgenoot-to-be kiezen, wat door de crappy kwaliteit van de foto’s niet echt zo evident was. Onze dorst lesten we in de Villa Ernesto met een paar mojito’s. Ondertussen waren de zussen van de bruidegom (vier in totaal) ons komen vervoegen en werd het een gemengd Hollands-Belgische bedoening. Best wel gezellig. 😉

Voor het avondmaal trokken we naar The Loft. Samen koken, schept een band. L en ik waren al een beetje vrolijk door de cocktails en het aperitief en besloten ons niet aan culinaire spitstechnologie te wagen. Een simpel dessertje zou nog wel lukken. Al hadden we onder het snijden van de appels en het bereiden van het deeg zoveel lol dat we ons recept maar voor de helft klaar hadden. Oh well, de kok moest toch nog íets te doen hebben, nietwaar? Het eten smaakte voortreffelijk. Je proefde dat het met liefde en heel veel plezier bereid was.

Na het eten begonnen de dames een beetje moe te worden. Ik was van plan om vanaf het station de bus naar de afsluiter van de avond, de Downtown Jack te nemen, maar door de traagheid van mijn compagnons, zagen we de bus voor onze neus verdwijnen. Ik probeerde de dames een beetje aan te moedigen, maar het was duidelijk dat sommigen onder hen de lange tocht van het goede te veel vonden. Zeker toen de laatste meters de hemelsluizen open gezet werden en dikke druppels op onze hoofden vielen.

Gelukkig was de Downtown Jack niet ver meer. En kijk eens wie daar al stond te poolen: de heren, die er na een dagje paintballen en gamen bijzonder vrolijk en opgewekt uit zagen. We sloten de avond af rond een uur of drie. Moe, maar tevreden.

Seksisme

Hij: Ik heb altijd schrik dat ik een verkeerd rekeningnummer invul en dat mijn geld op een foute rekening terechtkomt.
Ik: De kans daarop is bijzonder klein. Danzij het controlegetal moet je al verschillende nummertjes fout hebben om tot een correct rekeningnummer te komen.
Hij: Dat wist ik niet. Waw, dat jij dat weet, als vrouw.

Er kwam nog net geen stoom uit mijn oren.