De knoop is bijna doorgehakt

Dit wordt hoogstwaarschijnlijk onze nieuwe wagen:

Een OPEL Astra-J ASTRA Sports Tourer Enjoy met de volgende opties:

  • Elektrisch bedienbare ruiten achteraan
  • Elektronische klimaatregeling
  • Digital Audio Broadcast (om eens en voor altijd komaf te maken met die ruis op Klara)
  • Sight & Light Pack (bevat regensensor, automatische koplampen en zelfdimmende achteruitkijkspiegel)
  • Park Pilot (voor- en achteraan)
  • Elektrisch inklapbare buitenspiegels
  • Volwaardig reservewiel 16-duims
  • En een ingebouwde GPS natuurlijk, geen idee hoe we vroeger ergens geraakten zonder dit snufje.

Een rode, uiteraard.

Een laagje poëzie voor mijn iPhone

Met dank aan Boek.be siert deze skin nu de achterzijde van mijn iPhone:

Het pure spectrum
Lang in vloed gelegen

Ebde jij
Onwaarschijnlijk weg

Door mij onder alle sterren verkozen
Heropgeroepen, verdampt

Vele woorden van liefde
Bij het finale aflopen van alles, absurd

En toch, en evengoed, zal niets gedaan zijn
Wat achteraf gezien onmogelijk bleek

Nergens resten wat ooit zeker zou
Geen wijsheid of richtlijn

Dan in het brandpunt
De verdwenen parabool

Die cirkel werd, meisje
Hemelsblauw

Jan Lauwereyns (1969) – Uit ‘Hemelsblauw’

De laatste nieuwjaarsreceptie van het jaar

Maandagavond skipten mijn vriend en ik het laatste half uur van de Spaanse les om naar de (voor ons toch) allerlaatste nieuwjaarsreceptie van 2012 te gaan. Ik moet toegeven dat er zich op den duur een zeker receptiemoeheid begint voor te doen. Blijkbaar kan je zelfs bubbels een beetje beu worden (ofwel waren het niet zo’n goede bubbels, we zijn wat verwend de laatste tijd). Maar het was gezellig. Handjes geschud met belangrijke mensen en interessante contacten kunnen leggen die ons in de toekomst hopelijk nog iets opleveren.

En nu gaan we, denk ik, een periode van matigheid inlassen.

De laatste zondag van januari 2012

Woonden we de doopviering bij van het jongste nichtje van mijn vriend. Doopvieringen en ik, het zal nooit wat worden. Gelukkig kon ik foto’s nemen om me wat af te leiden van het gebeuren en deed de priester zijn best om er zo nu en dan een flauw grapje tussen te wringen. Waarom mensen per sé deze traditie in stand willen houden, het is me niet geheel duidelijk.

Na de (gelukkig) korte viering werden we uitgenodigd op een copieuze maaltijd. We kregen de klassieker der klassiekers voorgeschoteld: balletjes met kriekjes en gebraden kippenbillen met aardappelsla. Het hoeft niet altijd culinair hoogstaand te zijn: deze eenvoudige maaltijd, zo weggelopen uit onze kindertijd, smaakte zeker zo goed. Het was grappig dat op het feest opnieuw een koppel met een tweeling aanwezig was. Zo werd dit weekend een dubbel-tweeling-weekend. Tweelingen zijn helemaal in tegenwoordig. 😉

Na de taart kregen alle aanwezigen een cupcake met de naam van het pas gedoopte nichtje in suikerpasta als souvenir mee naar huis. Cupcakes zijn ook helemaal in tegenwoordig (zelfs Windows gebruikt ze als verkoopsargument), al moet ik zeggen dat het voor mij de allereerste keer was dat ik een cupcake met suikerpasta proefde. Ik vond het niet bijster lekker en een beetje smaakloos, die suikerpasta, maar ja, het oog wil ook wat en niemand kan ontkennen dat de cupcakes die je tegenwoordig op Facebook ziet voorbijscrollen, echte kunstwerkjes zijn.

We namen afscheid omdat we ‘s avonds nog verwacht werden op een kampioenenviering met mosselen. De kampioenen werden verdiend in de bloemetjes gezet, maar de mosselen waren zanderig. Al een geluk dat ik veel balletjes met kriekjes gegeten had. 😉

Kinetische energie

Vanavond vijf kinderen, waaronder één tweeling, tussen één en zes over de vloer samen met hun ouders. Man, man, wat een hoop gebalde energie schuilt er in zo’n kinderlichaampje, zeg. Ik sta er altijd weer van versteld. Er werd getekend, gerend, gegeten (maar niet van alles), in boekjes gebladerd, geroepen, geweend, gelachen en dat allemaal in een tijdspanne van luttele uurtjes. De temperatuur in ons appartement steeg er zelfs enkele graden van. De rust die er over ons appartement neerdaalde toen we afscheid hadden genomen, was bijna onwezenlijk.

Als voorgerecht serveerden we groentjes met humus en allerlei gerechtjes uit de oven (mini-quiches en gevulde bladerdeeghapjes met dank  aan de Delhaize). De wok met kip, asperges, peultjes en paksoi viel in de smaak bij de gasten en voor de kinderen hadden we wat appelmoes en kip klaargemaakt. De kip ging er vlot in, de appelmoes wat minder. Waarschijnlijk te gezond of zo. 😉

En oja: mini-croques zijn een grote hit bij de kinderen. Te onthouden voor de volgende keer!

Een goedgevulde donderdagavond

Van de openingsreceptie van het Park Inn hotel met een overvloed aan drank en hapjes (die chutney! die curry’s! die eend in preipannenkoekjes! die toastjes met grijze garnaal! die champagne!) naar M Leuven voor het interview met en de tentoonstelling van Mika Rottenberg, het contrast was groot. Omdat ik een zwak karakter heb, bleef ik natuurlijk te lang plakken bij het overheerlijke eten van de Park Inn, waardoor ik een groot deel van het interview met Mika miste.

Gelukkig heb ik een superlieve collega die me per kunstwerk briefde over de anekdotes die de kunstenares over het werk in kwestie vertelde. In de gesprekken die ik de laatste tijd over kunst gehad heb (ik ben zelf een kunstwerk, remember) vertelde ik steeds dat videokunst mijn minst favoriete kunstdiscipline is. Ik denk dat ik dit na het bekijken van het werk van Mika toch enigszins moet nuanceren. Intrigerend, betoverend en tegelijkertijd maatschappijkritisch, je moet het maar doen.

Zwemmende wodkaflessen

Dat is het antwoord op de vraag wat we vandaag gefotografeerd hebben in de cursus. Veel gepruts met een te klein aquarium, een touwtje aan een dwarsbalk, reflectieschermen en een fles Absolut wodka (na vorig weekend, ga ik even een wodkavrije periode inlassen, denk ik). Genoeg om te beseffen dat productfotografie toch niet echt mijn ding is. Geef mij maar levende fotomodellen! Veel leuker.

Het station van Vilvoorde

Ideale plek voor mensen die op zoek zijn naar een fotografielocatie die romantisch verval uitstraalt. Alleen jammer dat het er veel en veel te donker was, ik alleen een iphone op zak had en mijn trein op zich liet wachten, terwijl ik op dat moment al lang in de fotografiecursus had moeten zitten. Gelukkig had ik nog een wrap meegepikt op de receptie, zodat mijn inwendige mens alvast niks te kort kwam, ondertussen kijkend naar de verroeste overkappingen op het perron van Vilvoorde.

Oefening baart kunst

En dat geldt natuurlijk dubbel als je zelf dat kunstwerk bent. Twee keer vlak na mekaar geoefend alsof het echt was. De feedback van de kunstenares was over het algemeen positief, belangrijkste opmerking was dat ik teveel praat. Ik moet er baandacht aan besteden dat ik de mensen die mijn ‘performance’ komen bewonderen, genoeg tijd gun om het één en ander te verwerken. Pauzes en stiltes inlassen, zodat ze niet overdonderd raken en het geheel niet meer in zich kunnen opnemen.

Uiteraard was deze feedback helemaal terecht, maar ik had nog zoveel meer te vertellen! Snik. :-(