Cook&Look bij deBuren

Over mijn culinair insectenavontuur schreef ik hier al eerder. Vandaag stond er een iets minder controversieel onderwerp op het programma van de middagsessie bij deBuren: kaas. Een wonderlijk product als je het zo bekijkt. De basis is steeds hetzelfde, maar de variëteit aan verschillende kazen is fenomenaal en de kwaliteit kan lichtjaren van mekaar verschillen.

De documentaire die werd getoond was iets te vooringenomen en te Hollands naar mijn zin, maar de tosti’s (Hollands voor croque-monsieur) van chef Jean-Baptiste Nyssen van Keep on Toasting waren overheerlijk. De chocomousse was de perfecte afsluiter van deze fijne lunchbreak met de collega’s.

Absurd

Ik schreef al eerder over de fusie die momenteel aan de gang is op het werk. Door de fusie moest de afdeling waarvoor ik werk een nieuwe naam krijgen. Over die nieuwe naam moest opeens deze voormiddag in zeven haasten gebrainstormd worden.

Resultaat van de brainstorm: de afdeling die vroeger Afdeling A en X heette, zal in de toekomst door het leven gaan als de Afdeling X en A.

I kid you not.

Een zware dag

Geen goed nieuws van het werkfront vandaag. Momenteel zitten we op het werk volop in een grote fusie-operatie. Fusies brengen reorganisaties met zich mee en helaas, deze namiddag kregen we het nieuws dat mijn team vrij zwaar getroffen is. Het rechtstreekse gevolg van de fusie is dat ik een aantal medewerkers zal zien vertrekken naar een ander team. En alhoewel ik het had zien aankomen, was het toch slikken toen het nieuwe plaatje van onze organisatie werd voorgesteld. Want ergens blijf je toch altijd hopen dat het anders zal uitdraaien. Persoonlijk vind ik het heel erg een goed draaiend en op mekaar ingespeeld team uit elkaar te zien vallen. Maar soms kan je niet anders dan je bij de feiten naar te leggen.

Na de presentatie van de nieuwe organisatiestructuur werd er bijgevolg niet veel meer gewerkt. Iedereen had tijd nodig om de boodschap te verwerken. Geheel toevallig was er net deze namiddag een after work drink in de Monk gepland. Iets wat wij onder de collega’s regelmatig organiseren. We kuisten onze schop wat vroeger af dan gewoonlijk en trokken naar de Monk om het nieuws met wat alcohol door te spoelen.

Spijtig genoeg hadden mijn vriend en ik nog een afspraak ‘s avonds, waardoor ik het bij één drankje moest houden en veel te snel naar mijn zin afscheid moest nemen van de collega’s. Als er ooit een goeie gelegenheid was om samen te diep in het glas te kijken, dan was het nu wel.

‘s Avond waren mijn vriend en ik te gast bij een kameraad van ons die volop in een echtscheiding verwikkeld is. Hij had zijn best gedaan om voor ons te koken en toverde heerlijk zelfgemaakte soep, pasta en panna cotta op tafel. En dat terwijl we zo gezegd hadden dat hij niet te veel moeite moest doen.

Het deed me pijn om te horen hoe een eens liefdevolle relatie zo pijnlijk de mist was ingegaan. Ik heb altijd moeite om te begrijpen waarom het zo moeilijk is op een vriendelijke en beschaafde manier uit mekaar te gaan en ik kan me ook niet voorstellen dat ik een ex van mij niet al het geluk van de wereld zou gunnen. De liefde kan dat wel op zijn, maar het respect voor iemand die je ooit graag gezien heb, dat verlies je toch nooit? (Ok, tenzij het een gewelddadige relatie betrof, maar gelukkig heb ik zoiets nooit meegemaakt.)

Ik zag de tranen in de ogen van mijn vriend en ik wist dat hij, mijn goede vriend die er tijdens mijn studententijd altijd voor mij was, dit niet verdiende. Het is soms niet fair in ‘t leven.

Het laatste weekend van februari

Alweer een weekend gevuld met vriendschap achter de rug.

Zaterdag speelden mijn vriend en ik gastheer en gastvrouw voor een gezelschap van vier volwassenen en vier kinderen. We smulden van pastinaak-peersoep, vitello tonnato, saltimbocca van schelvis met groenten en aardappelgratin. Voor de kinderen waren er tomatensoep met balletjes en Luikse ballen met groenten en purée. Dit alles afkomstig van onze hofleverancier Convento Food. De porties waren zo riant dat we het geplande dessert (chocoladefondue) toch maar beslisten achterwege te laten. Overdaad schaadt, of zoiets.

De kinderen waren zo vriendelijk nog rijkelijk veel balletjes, purée en groentjes over te laten. Zo hebben mijn vriend en ik nog iets te eten voor de komende week. 😉

Onze gasten arriveerden iets voor het middaguur en vertrokken alweer tegen dat het tijd was voor het vieruurtje. Ook drukke mensen die meerdere afspraken op één dag hebben staan, al waren het in dit geval de kinderen die de drukste agenda hadden. En zo brachten we zaterdagavond in alle rust door. Ik hield trouwens twee dozen pralines van mijn twee favoriete chocolatiers (Demeestere en Bittersweet) aan dit bezoekje over. Score!

Zondagnamiddag reden we richting Tongeren om onze vriendin en haar twee kinderen te bezoeken. Het was al een tijdje geleden dat we de kinderen nog gezien hadden en ik schrok ervan hoe groot ze geworden waren. De oudste van de twee gaat volgend jaar al naar het middelbaar en speelt prachtig marimba. En de jongste gaf zonder ook maar een spoor van zenuwen samen met haar mama een prachtig vioolconcert voor ons. Aiaiai, zij worden groot en wij worden oud…

Onze vriendin (een gediplomeerd kokkin) haalde het familierecept voor pannenkoeken (met echte gist) boven en bakte dat het een lieve lust was. Je zou het niet geloven als je deze reusachtige stapel ziet, maar we slaagden erin deze zo goed als te decimeren.

We bleven langer plakken dan gedacht, dus kropen we bij thuiskomst bijna meteen in bed. Dankbaar voor de vriendschap die ons dit weekend te beurt was gevallen.

Een avond onder vrienden

Donderdagavond stond er een triple date op het programma in Leuvens restaurant Nepali House. Nepalese fushion cuisine in goed gezelschap, daar zeggen wij geen neen tegen. Helaas moest last minute één van onze vrienden afhaken wegens een acute lumbago. Pijnlijk.

We begonnen de avond met een toast op de nieuwe job van onze vriendin. Ondanks haar mooie CV bleek het een hele opgave om een passende job te vinden en moest ze zich door een lange reeks teleurstellingen worstelen. Gelukkig was de zoektocht nu tot een goed einde gebracht. Haar zoektocht deed me beseffen dat als zelfs een mooi diploma en een hoop relevante ervaring tegenwoordig geen garantie meer zijn op een job, heel het discours over mensen die zogezegd niet willen werken dikke onzin is. Er is momenteel gewoon geen werk voor iedereen. En jobzekerheid is een schaars goed geworden. De harde waarheid is dat nieuwe jobs creëren niet evident is in een land als België. Ik besef daarom maar al te goed dat ik veel geluk heb met mijn job en prijs me elke dag weer gelukkig.

Enfin ja, de avond vloog om en veel te snel moesten we alweer afscheid nemen. Time flies when you’re having fun.

Over mijn voedselvoorkeuren

Tag gepikt bij Odin in het kader van de #boostyourpositivity challenge, waaraan ik wijselijk beslist heb niet mee te doen. Ik wil mijn zestienjarige wereldverbeterende zelf graag het toekomstbeeld van de banale volwassenheid besparen.

Als je iedere dag nog maar een soort gerecht als avondeten zou mogen eten, wat zou dat dan zijn?
A no-brainer. Sushi!

Welk drankje bestel jij altijd in een restaurant?
Op dat vlak ben ik nogal klassiek. Als ik uit ga dineren, dan graag een glaasje cava of champagne als aperitief en aangepaste wijnen bij de maaltijd. Maar de drank die ik echt áltijd bestel (want ik ga ook vaak lunchen en dan houd ik het liever alcoholvrij), is water. Al blijf ik erbij dat restaurants spontaan gratis kraantjeswater zouden moeten aanbieden aan hun klanten.

Wat was vroeger je lievelingseten?
O, dat is een moeilijke vraag. Ik kan eerlijk gezegd mij niet zo direct iets voor de geest halen dat er bovenuit springt. Altijd wel een fan geweest van tomaat garnaal en kroketjes. Eend vond ik als kind ook heel lekker en dat is nog steeds zo. Zo’n koude schotel met gekookte zalm en veel groenten vond vroeger ook heerlijk. Ik zou moeten kunnen terugkijken in de vriendenboekjes van vroeger om hier een accuraat antwoord op te kunnen formuleren.

Wat is het laatste dat je hebt gegeten of hebt gedronken?
Water!

Als jij mag kiezen waar je uit eten wil, waar ga je dan naartoe?
In de Wulf. Jammer genoeg nogal een aanslag op de portemonnée.

Wat lust je écht niet?
Koffie. Jakkes.

Om welk gerecht sta jij bekend?
Haha, ik denk niet dat er een gerecht is waarom ik bekend sta. Al een geluk dat er goeie traiteurs zijn in Leuven. Ik meng daarentegen aardig goeie cocktails, al zeg ik het zelf.

Chips of chocolade?
Chocolade! Dat lijkt me evident.

Wat eet jij het liefst in de bioscoop?
Niks en ik zou het appreciëren moesten de mensen rondom mij dit principe ook toepassen. Awoert aan de krakende en stinkende nacho’s.

Vis of vlees?
Allebei.

Welke dingen zou je nog willen ‘leren’ eten of drinken?
Ik denk dat ik een heel ruim smakenpalet kan appreciëren. Er is niets dat ik niet zou proeven en ik lust ongeveer alles. Buiten koffie dan, maar dat heb ik nooit als een nadeel ervaren.

Wat eet jij het liefst als ontbijt?
Een authentiek Scottish breakfast of eggs benedict with smoked salmon of een uitgebreid ontbijtbuffet in een vijfsterrenhotel met allerlei specialiteiten uit de ganse wereld. Oja, en als ik dan toch mag kiezen, graag versgeperst sinaasappelsap en verse fruitsla daarbij. En lekkere american pancakes, daar doe je mij ook altijd een plezier mee.

Lievelingsdessert?
Hmm, bij het invullen van deze vragenlijst valt het mij op dat ik het moeilijk heb mij vast te pinnen op één specifiek gerecht. Ik hou nogal van afwisseling. Maar goed, chocomousse is altijd lekker. Sabayon is ook een favoriet, samen met rijstpap en tiramisu. Keuzes, keuzes!

Murphy

Ik had vandaag wat langer gewerkt dan gewoonlijk, omdat ik per sé iets wilde afkrijgen. Terwijl ik na een lange en vermoeiende werkdag de trappen afdaalde naar het perron maakte ik me de bedenking dat ik de vorige keer dat ik zo laat van mijn werk terugkeerde vaak een oud-studiegenoot tegen het lijf liep die nu voor de FSMA werkt. Ik hoopte vurig dat zo’n ontmoeting met deze treinrit gespaard zou blijven, want om heel eerlijk te zijn, verstond ik meestal maar 30 procent van wat hij zijn. Zelden iemand ontmoet die zoveel afkortingen en jargon in één zin weet te krijgen.

Op het perron zag ik hem nergens, maar bij het kiezen van de wagon maakte ik een fatale fout. De rij aan de wagon die ik oorspronkelijk willen binnen stappen was me te lang, dus ik veranderde van gedacht en van wagon. In de wagon liet ik mijn oog op een lege zetel vallen. Ik had me nog maar net één seconde neergeploft toen ik vlak naast mij “Hallo, hoe gaat het ermee?” hoorde. Jawel, mijn oud-studiegenootje die ongelooflijk blij leek mij te zien. Ik was eerlijk gezegd iets minder blij hem te zien en zag mijn rustige treinrit in rook opgaan.

Dus heb ik de ganse treinrit naar Leuven met een vermoeid en zwaar hoofd naar jargon zitten luisteren. Proberend hier en daar een welgemeende hoofdknik of een “is’t echt?” tussen te wringen zonder af te gaan als een gieter.

Het toeval kan een mens soms danig parten spelen.

Eerste Hulp bij Quicheoverschot

Wat doet een mens met een gigantisch quiche-overschot? Simpel! Vrienden optrommelen om ons te helpen de resterende quiches soldaat te maken. Wij hadden al eens eerder van hun diensten gebruikt gemaakt, dus wij wisten dat het quiche-liefhebbers waren. Gelukkig hadden deze maandagavond niets op het programma staan, omdat het wegens de krokusvakantie geen salsales was.

Tot mijn grote verbazing slaagden we er vrijwel moeiteloos in met z’n vieren het ganse overschot weg te werken (of ‘t moet zijn dat zwangere vrouwen toch echt voor twee eten). Het was alleszins een supergezellige avond waarbij we konden bijpraten over de nieuwe job van onze vriend en samen genoten van een lekker glaasje witte wijn (don’t worry, de zwanger vrouw hield het braaf bij de non-alcoholische dranken) en de overschot van de taart.

Heel fijne en relaxte avond!

Valentine, the day after

Het contrast met onze rustige Valentijn gisteren kon amper groter zijn. Vandaag hadden we de familie van mijn vriend op bezoek. In totaal waren we met acht volwassenen en vijf kinderen. Een hele bende om rond de tafel te hebben in ons appartementje. Gelukkig hadden onze gasten twee plastieken picknicktafeltjes bij waaraan de kinderen konden eten.

Omdat wij het (zoals gewoonlijk) niet zagen zitten om voor zo’n grote groep te koken (who am I kidding here, ik kan me de laatste keer dat we nog effectief gekookt hebben zelfs niet meer voor de geest halen), plaatsten we een bestelling bij wat ondertussen onze hofleverancier geworden is: Convento Food. Ik wilde eens een keertje iets anders proberen dan de gehaktballen, dus gingen we voor de quiches. Een quiche lorraine, een quiche met bospaddenstoelen, ricotta en rucola, een quiche met verse zalm, rucola, huisgemaakte pesto en kerstomaatjes en een quiche met forel. Als bijgerecht bij de quiches bestelden we bloemkoolsalade en aardappelsalade met gerookte forel. Voor de aperitiefhapjes gingen we langs bij De Walvis.

Iets zouden die kinderen toch wel lusten? Enfin ja, een hele hoop chips later bleek er van de vijf kinderen maar één quiche-liefhebber te zijn. De rest lieten hun stukje zowat onaangeroerd. Ik was als kind blijkbaar een erg avontuurlijke eter, want zulk lekker eten zou ik niet aan mijn neus voorbij hebben laten gaan. Gelukkig konden de volwassenen de quiches wél smaken. Resultaat: een vrij aanzienlijk quiche-overschot van anderhalve quiche en heel veel bloemkool- en aardappelsalade. Al een geluk dat de chocoladetaart en citroentaart wel heel vlotjes binnen gingen bij het jonge volkje.

Dat jonge volkje amuseerde zich trouwens te pletter: springen op ons bed, al de knuffels uit de boekenkast halen, de windmolentjes op ons terras honderd keer verpotten en met hun vingers in de zwarte potaarde zitten, duizend tekeningen en knipsels maken die een spoor van gekleurd papier en plakband doorheen gans ons appartement achter lieten. Ze vonden het geweldig. De buren die door de openstaande balkondeuren konden meeluisteren (opeens leek het wel lente, wat een prachtig weertje!) naar al het gejoel waarschijnlijk iets minder.

Ons appartement zag er na dit bezoekje dan ook uit als een ware puinhoop. En mijn vriend had nog zo zijn best gedaan om alles te kuisen, kwestie van indruk te maken op zijn mama. 😉 Aan die steen zullen we ons alvast geen tweede keer meer stoten. De volgende keer mogen de kinderen op een vuile vloer spelen!

Valentijn

Ok, normaalgezien doen mijn vriend en ik niet aan commerciële feestdagen, maar hey, zo af en toe mag een mens zijn principes al eens overboord gooien. Zeker als er een mailtje binnenrolt van een goed Leuvens restaurant. Een Valentijnsmenu met oesters en kreeft aan een schappelijke prijs, ik was meteen verkocht.

Uiteraard startten we de avond met een glaasje champagne. Om meteen in de stemming te komen. De rest van de avond zag er zo uit:

Tempura van scampi:

Trio van oesters:

Carpaccio van Sint jacobsnoot met linzen:

Consommé van duif met wilde boschampignons:

Gegrilde kreeft met risotto:

Sabayon met rode vruchten en vanille-ijs:

Dankjewel Bistro Tribunal voor de fantastische avond die we thuis nog verder zetten. 😉

Yet Another Blog

Life on my side