winkelen

Een laatste keer Japans in 2010

Woensdagmiddag hadden we een lunchdate in Brussel met een medestudent uit de Japanse les die in september op vakantie geweest is in Japan. Ideaal dus om wat tips te krijgen voor onze eigen reis die opeens helemaal niet meer zo veraf is en ons reisschema staat nog niet eens vast (paniek!). Het was de bedoeling om shabushabu te eten in restaurant Kabuki, maar helaas bleek dat je daar op voorhand voor moest reserveren. Doodjammer, want deze vorm van de Japanse keuken had ik nog niet geproefd. Het werd dan maar een gewone Bentolunch, die minder goed smaakte dan de vorige keren dat we er waren.

Na de lunch gingen mijn vriend en kameraad K terug aan het werk en liep ik nog even over de Brusselse kerstmarkt op zoek naar enkele last minute cadeaus. Ik zag veel rommel en prulletjes die ik zelf nooit zou willen krijgen, dus hield ik het bij chocolade en chocoladejenever. Iets lekkers, dat krijgt iedereen graag.

Cadeautip van Unicef

Een tijdje geleden belandde er een e-mail van Unicef in mijn inbox met daarin een originele cadeautip. Want zeg nu zelf, het is niet makkelijk om een origineel én leuk én nuttig cadeau te vinden voor mensen die eigenlijk toch al alles hebben…

Unicef komt daarom met een origineel cadeau idee op de proppen: de HappyPacks. Een HappyPack is een cadeau dat je online kiest uit een groot aanbod aan geschenken: voeding, vaccins, tenten, fietsen, voetballen en zoveel meer. Er is voor elk budget iets: van 5,5€ (micronutriënten) tot … 21849€ (een terreinwagen).

Eens je keuze is gemaakt, ontvang je een persoonlijk elektronisch certificaat dat je aan iemand kan geven. Dit geeft jouw keuze weer en wat de kinderen uiteindelijk op het terrein zullen ontvangen dankzij jouw cadeau. Unicef zal er voor zorgen dat je geschenk ter plaatse geraakt in functie van de lokale noden.

Zo ben je tenminste zeker dat je cadeau echt geapprecieerd zal worden.

Todo-lijstjes afwerken

Vandaag re(n)den we van hot naar haar:

  • We kochten brood bij de bakker.
  • Deden oude kleren naar de container van het Spit en onze chique kleren naar de droogkuis.
  • Kochten pralines voor de babyborrel/barbecue van morgen.
  • Deden het glas naar de glascontainer.
  • Kochten een toiletborstel bij Metaleuven (eentje van Brabantia waarvan we zeker zijn dat die niet na een half jaar al verroest is).
  • Kochten een houten lat en een product om eindelijk eens iets te doen aan die vervelende bladluizen die mijn terrasplant het leven zuur maken in de Gamma.
  • Brachten een stukje vergeten Nikon terug naar de eigenaar.
  • Zetten onze drie bongobonnen om in flessen wijn.
  • Gingen naar de markt om fruit te kopen voor de fruitsla.
  • Deden inkopen in de Delhaize om onze gasten straks op een lekkere maaltijd te onthalen.

En nu zijn we druk in de weer om ons appartementje een beetje presentabel te maken.

The 4th of july

Na eerst verschrikkelijk lang in bed gelegen te hebben (ik kan me zelfs de laatste keer dat we tot 1 uur ‘s middags geslapen hebben niet meer herinneren), stonden we met verwarde haardos op en constateerden dat de zon uitnodigend scheen. We trokken snel wat kleren aan en richtten onze schreden naar de Bondgenotenlaan voor een overvloedige maaltijd aan de Langste Tafel voor slechts tien euro. En dat terwijl ik het huwelijksdiner van de dag ervoor nog aan het verteren was. Ik had meteen genoeg gegeten voor de rest van de dag.

Na het eten slenterden we door de Leuvense winkelwandelstraten, want het was de eerste koopjeszondag en onze outfit kon wel eens een opfrisbeurt gebruiken. Zowel mijn vriend als ik werden helemaal in het nieuw gestoken bij onze favoriete kledingwinkel Ritss. Helaas was dit de laatste keer dat we de uitbaatster “een klein maatje zeker?” tegen mijn vriend zullen horen zeggen, want het pand waarin de winkel gelegen was, is verkocht en het huurcontract wordt niet vernieuwd. De uitbaatster was er zichtbaar niet goed van. Erg spijtig.

Een hoop zomerse kleedjes, t-shirts en shorts rijker, keerden we ‘s avonds terug naar huis. Een mooie afsluiter van een geweldig weekend.

PS: Een jaar geleden brachten we onze fourth of july door aan de oevers van Hudson terwijl we naar het vuurwerk keken. Ongelooflijk hoe snel de tijd vliegt.

Op naar Libin

Ons jaarlijkse weekendje Ardennen komt met de minuut dichterbij. Dit jaar zijn we slimmer geworden en hebben we ons een stresserende race tegen de tijd bespaard door gebruik te maken van Collect&Go. Wat een luxe, zeg! Je komt bij je Colruyt aan en alles staat voor je klaar in mooie opvouwbare bakjes. Ok, hun stapeltechnieken zijn nog voor verbetering vatbaar, maar wie klaagt daarover als je inkopen voor een gans weekend voor een groep van drieëntwintig volwassenen en vijf kinderen op een kwartiertje gedaan hebt?

Libin (opgepast, website die duidelijk nog uit de beginjaren van het web stamt), here we come!

Adieu Marie-Antoinette

Onze favoriete bakker om de hoek heeft definitief de deuren gesloten “wegens omstandigheden”. God mag weten welke omstandigheden, want het was een goed draaiende zaak. Zo goed draaiend dat er vaak rond een uur of zes ‘s avonds geen brood meer was (de bakker bleef elke dag tot zeven uur open, een zegen voor de werkmens) en we onverrichter zaken moesten terugkeren. Ik had al iets opgevangen over een sluiting, maar dacht dat dit tijdelijk was. Nu blijkt het definitief te zijn.

Eén ding is zeker: het wordt een quasi onmogelijke opdracht om ‘s avonds nog aan brood te geraken. De enige andere bakker in de buurt kan er maar wel bij varen, want die ziet zijn klantenbestand verdubbelen en is elke avond steevast uitverkocht tegen de tijd dat wij er langskomen. Hopelijk wordt de zaak snel overgenomen, want elke avond beschuitjes eten, dat steekt ook tegen op den duur.

Chocolade

We zijn al een hele tijd goede klant bij een ambachtelijke chocolatier in de Diestsestraat die uitgebaat wordt door een hele lieve dame van wie ik altijd een chocolaatje krijg als ik in de winkel sta. Als het niet te druk is, doen we soms een babbeltje. Heel gemoedelijk. Vandaag stonden mijn vriend en ik weer in de winkel voor twee grote dozen pralines, toen ik een klant haar bij de voornaam hoorde aanspreken. Dit was de eerste keer in al die tijd dat ik haar naam hoorde. Een naam die ik helemaal niet bij haar vond passen, dan nog. En mijn wereldbeeld veranderde weer een klein beetje.

Miscommunicatie

Ondanks het feit dat ik deze week maar liefst drie dagen van de vijf opleiding gehad heb over communicatie, luisteren, hoe een boodschap over te brengen en vervolgens concrete afspraken te maken, stond mijn vriend rond het middaguur in de stripwinkel (mét mijn gsm) en zat ik mij thuis na afloop van de laatste fotobespreking van het jaar af te vragen waar hij in godsnaam uithing.

Heeft hij de boodschap gehoord? Waarschijnlijk wel.
Heeft hij ze begrepen? Neen.
Heeft hij ze toegepast? Absoluut niet.
Heeft hij ze aanvaard? Tja, als hij ze al niet begrepen heeft…

Gelukkig bestaat er zoiets als het internet en zijn mensen tegenwoordig altijd en overal online. Zo kregen we toch nog een happy end.

Een weekendje Ardennen – vrijdag

Mijn vriend en ik verbleven dit weekend samen met zijn neven en nichten en hun nakomelingen in Sunparks in Vielsalm. Hoofddoel van dit weekendje was gezellig samen zijn. Dit keer had ik de organisatie van het weekend niet op mij genomen wegens te weinig tijd en vooral te weinig goesting. Mijn vriend en ik hadden wel aangeboden om de boodschappen te doen voor het ganse weekend.

Omdat mijn vriend en ik het de laatste tijd ontzettend druk hebben op het werk, waren we later dan wenselijk in de Colruyt in Leuven. We winkelden al hollend door de Colruyt op basis van een onvolledig boodschappenlijstje dat ons door één van de nichtjes bezorgd was. Het was al half acht voordat we richting Vielsalm konden vertrekken. Al een geluk dat we ons oorspronkelijk plan om pas in Luik te gaan winkelen veranderd hadden.

Het geluk was echter niet aan onze kant, want vlak voor Luik bleek er een tunnel gesloten zijn, waardoor we een omleiding moesten volgen doorheen Luik. Het pluspunt: ik zag voor de eerste keer de overdonderdende schoonheid van het station Luik-Guillemins in het echt. Het minpunt: het verkeer ging stapvoets en we zagen heel onze timing overhoop gehaald. Onze eigen magen begonnen ondertussen serieus te rammelen en we vermoedden dat het bij de neefjes en nichtjes die op onze boodschappen zaten te wachten niet anders zou zijn.

Uiteindelijk waren we pas rond half tien in Vielsalm en bleken we zowat de laatsten te zijn. Gelukkig waren er onder de deelnemers twee professionele koks die het heft in handen namen en in een mum van tijd overheerlijke pannenkoeken op tafel toverden. Na een eerste hap van mijn pannenkoek met appeltjes voelde ik de stress in mijn lijf afnemen.

De rest van de avond babbelden we en speelden we spelletjes. We kropen vroeg in bed, een beetje bang gemaakt door het vooruitzicht van wenende baby’s in de ochtend.