werk

Het vertrek van de jobstudente

Drie weken heeft ze aan de bureau naast me gezeten, onze jobstudente die de zware taak kreeg onze bibliotheek op orde te zetten. In die drie weken heeft ze exact (exáct) vijf woorden tegen mij gezegd. Elke poging om een conversatie te starten, strandde op een ultrakort “ja” of “neen”. Wat mij en mijn collega’s erg verbaasde, gezien het meisje in kwestie rechten studeerde en studenten rechten, naar mijn persoonlijke ervaring, niet bepaald om woorden verlegen zitten.

Maar hey, op haar laatste werkdag had ze chocolaatjes bij. Van mij mag ze volgend jaar beslist terugkomen!

Een bezoekje aan Emma

Het was een goed gevulde dag vandaag. In de ochtend moest ik een presentatie geven aan een boel belangrijke mensen en ik had al sinds gisterenavond last van de zenuwen. Zelf vond ik dat ik het er niet zo goed vanaf gebracht had met mijn presentatie. Te snel, te oppervlakkig, niet blijven stilstaan bij sommige punten die ik echt had willen behandelen, maar blijkbaar vond het publiek (waaronder mijn grote baas) het wel goed, dus wie ben ik om hen tegen te spreken.

Na mijn presentatie voelde ik de stress van me afvallen en werd het nog een heel boeiende brainstorm met interessante standpunten, inspirerende meningsverschillen én een lekkere lunch. Na het werk, sprong ik op de trein richting Aalter om het kleine wondertje van Joke en Vincent te bewonderen. Ik wenste Emma een gelukkige vermaanddag en kan niet anders dan zeggen dat Joke en Vincent een knappe en brave dochter op de wereld gezet hebben.

Wegens een conflicterend verjaardagsfeestje deze avond, kon ik niet echt lang blijven en spoedde ik me, vergezeld door gentleman Vincent met de grote paraplu (dank god, want anders was ik beslist nat tot op mijn ondergoed geweest), door de gietende regen naar het station van Aalter.

Op het perron ontmoette ik de meest goedgezinde slechtziende aller tijden. Hij vroeg me hoe laat het was en stopte daarna niet meer met praten. Zo hoorde ik alles over het uitzonderlijke geluk dat hem getroffen had toen een vriendin van hem kaarten voor een concert en meet en greet met Kim Wilde gewonnen had. Toevallig was hij een Kim Wilde superfan. Helaas was hij op dat moment op vakantie in Italië. Even had hij getwijfeld, maar toen besloot hij de trein terug te nemen om dit concert te kunnen bijwonen. Een hele onderneming voor iemand die slechtziend is, maar toen hij het verhaal vertelde had hij uiteraard een dikke knuffel van Kim Wilde gekregen. Je zag hem zo stralen toen hij het verhaal vertelde.

Met een beetje vertraging kwam onze stoptrein richting Gent eraan. Ik hielp mijn nieuwe vriend de trein op en we zetten ons tegenover een heerschap met snor. De slechtziende maakte een opmerking in de aard van: “Goh, ik ga niets uitspelen (hij had een regenjas aan), want ik moet toch maar een halte verder zijn.” Wat uiteraard nogal schunnig werd opgevat door snorremans. Snorremans bleek al even praatgraag te zijn als de slechtziende en uiteraard werd ik bij het gesprek betrokken. Kreeg nog een fijn compliment van snorremans, iets van dat mijn slechtziende kameraad het getroffen had met zo’n knappe begeleidster.

Enfin, een halte later hielp ik de slechtziende van de trein en zette ik mijn reis verder met snorremans. Die het eerst over de Hollands overwinning tegen Brazilië had, dan over hoe mooi hij Leuven wel niet vond, dan over de tragiek van de huidige politieke situatie en dan over hoe schandalig het toch wel niet was dat er ouders waren die hun kleine kinderen mee naar Rock Werchter namen. En dat het kindermishandeling was en dat ze daar een wet tegen moesten maken. En dat je voor de minste verkeersovertreding een zware boete kreeg, maar dat zulke kindermishandeling niet gestraft werd. Enfin, het zat hem duidelijk hoog en ik durfde niet al te veel tegen hem in te gaan. En ik vond de ganse situatie wel een beetje grappig, vooral toen een rosse jongeling van rond de achttien vroeg over welke kindermishandeling het ging (volgens mij dacht hij aan de dure ticketprijzen).

Normaalgezien ben ik niet zo’n fan van zulke conversaties, maar hey, het was vrijdag, ik had voor de verandering eens geen werk mee op de trein, ik was niet gehaast en ik genoot wel van de absurditeit van dit alles. In Gent-Sint-Pieters nam ik afscheid van snorremans en nu zit ik op de trein richting Leuven. Straks nog een verjaardagsfeestje en dan zit deze dag er weer op. Ik ben helemaal klaar voor het weekend.

Vergetelheid

Vandaag door een collega gevonden in de kast op het werk: een envelop met daarin de geldelijke bijdragen van alle collega’s aan het geboortecadeautje van het zoontje van collega Q, de collega die ons binnenkort gaat verlaten. Een geboorte die ondertussen al drie maanden geleden is. Helemaal vergeten en blijkbaar ook ontsnapt aan trashday.

Onder het motto: de baby in kwestie heeft nu toch ook nog pampers nodig, zal ik dit niet onaardige bedrag eens snel storten. Beter laat dan nooit.

PS: Laat ons hopen dat dat niet de reden is dat hij van werk is veranderd.

Trashday today

In de gangen op het werk stonden grote containers. Containers die aan een hoog tempo gevuld raakten met door de jaren heen opgespaard papier. En dan beseft een mens een te meer hoe snel de chaos dreigt. Eens al je documenten uitsorteren en weggooien wat verouderd of overbodig geworden is, het is geen overbodige luxe. En het werkt bevrijdend, zo’n trash day. Al die documentatie die je toch nooit meer bekijkt. Weg ermee!

FYI: Ons bedrijf verhuisde vier jaar geleden naar een nieuw gebouw, dat door de steeds groeiende papierberg nu al kampt met een nijpend opslagplaatsgebrek.

Een succes over de hele lijn

Vorige week werd het slotevent gehouden van het project waarvan ik twee jaar lang projectleider was. Een project dat, na een wat moeizame start, een heel succesvol verloop heeft gekend. Ik ben oprecht trots dat ik deel uitmaakte van het team dat zulke mooie resultaten heeft bereikt en dat we op zo’n goede manier hebben samen gewerkt.

Op het slotevent wilden we de resultaten van ons project met een breder publiek delen en de aanwezigen enthousiasmeren om in het vervolgtraject te stappen. En ik denk dat we daar prima in geslaagd zijn. De presentaties waren stuk voor stuk goed doordacht en niet te technisch. De opkomst was meer dan behoorlijk. We waren er bovendien in geslaagd twee VIP’s op het podium te krijgen om het belang van ons project te onderstrepen. Mijn vroegere baas, die ondertussen met pensioen is, had zelfs voor de gelegenheid een gaatje in zijn drukke agenda gevonden (want ja, gepensioneerden hebben het zelfs nog drukker dan werkmensen). En niet onbelangrijk: de catering was uitmuntend. Volledig vegetarisch, maar lekker, niet te doen. En omdat ik één van de sprekers was, kreeg ik een doosje heerlijke chocolaatjes mee naar huis.

Toen ik na de afsluitende receptie op de trein stapte, voelde ik me dan ook, ondanks mijn vermoeidheid, licht en vrolijk en neen, dat was niet enkel te danken aan de schuimwijn. 😉 Ik hoop van harte dat het vervolgtraject even succesvol wordt.

Een vrolijke noot

Vandaag heb ik een glimlach getoverd op het gezicht van heel wat collega’s. Blijkt dat het enige wat je daarvoor nodig hebt, een stel heel hard knisperende (snerpende, piepende) schoenen zijn. Elke keer als ik naar het toilet ging om mijn blaas te ledigen, keken ze mij met een grote glimlach aan. Als ik nog eens schoenen koop, moet ik beslist letten op het aantal decibels dat ze produceren.

Uitstelgedrag

‘t Is des mensen, zeker? En hoe langer je iets uitstelt, hoe hoger de berg wordt die je over moet. Zo probeerde ik al weken het verslag van de conferentie in Madrid af te werken. Er kwam altijd wel iets tussen dat dringender was. Tot ik er vandaag gewoon genoeg van had en me voornam niet naar huis te gaan voordat het ding af was. En dat heb ik dan ook gedaan. Ik moest langs een achterpoortje uit ons gebouw wegglippen, want de gewone uitgangen waren al afgesloten, maar ik voelde me een paar kilo lichter. Blij dat ik die berg eindelijk overwonnen had.

Amateurisme

Soms kan ik het ook allemaal niet meer goed volgen. Vandaag komt een partner van ons binnenstormen met een document dat dringend dringend getekend moet worden door de Grote Baas. Net op het moment dat ik op het punt sta te vertrekken naar een vergadering. Ik regel het één en ander met de secretaresse, maar bij mijn terugkomst twee uur later blijkt er nog niets getekend te zijn (niet door de schuld van de secretaresse). Na nog wat begrijpelijk gemor van de Grote Baas (onze partner had inderdaad wat eerder met dat document over de brug  moeten komen) is het document eindelijk goed en wel ondertekend en bezorg ik het aan de persoon die al een anderhalf uur zat te wachten op die handtekening (ja, het was zó dringend). Een uur later zijn we weer terug bij af, blijkt dat het verkeerde document ter ondertekening voorgelegd werd. Jullie kunnen je voorstellen dat de Grote Baas not amused was. En ik eigenlijk ook niet. Verregaand amateurisme, noem ik dat.