Kanker

Vanochtend telefoon van mijn collega die al een tijdje thuis was om zijn zieke vrouw te verzorgen. Hij belde met slecht nieuws, de behandeling sloeg niet aan en zijn vrouw is deze nacht overleden. In maart kregen ze voor het eerst de diagnose te horen. Een diagnose die eerst goede vooruitzichten bood, maar de situatie verslechterde snel. En nu is ze er niet meer.

En dan hapert je stem in je keel. Want wat zegt een mens in zulke omstandigheden? Een gestameld “sterkte” en een stilte die valt. We hadden allemaal zo hard gehoopt dat zijn vrouw het zou halen. Dat de behandelingen zouden aanslaan. Het heeft niet mogen zijn.

Veel sterkte aan alle mensen die kanker hebben of die familie of vrienden hebben die tegen de ziekte vechten of helaas het gevecht verloren hebben.

En alhoewel niet elke kanker door roken wordt veroorzaakt, kan het geen kwaad om vandaag op de werelddag zonder tabak wat extra aandacht te schenken aan het verderfelijke effect van dit kankerstokje. Er zijn tegenwoordig zoveel programma’s die mensen begeleiden in hun strijd tegen de cigaret dat er geen enkele reden meer is om NIET te stoppen met roken.

C-mine

Vandaag was ik voor een conferentie op de C-mine site. Hoewel ik Limburgse roots heb, had ik de terreinen van de voormalige mijn van Winterslag nog nooit bezocht. En ondanks het feit dat ik op een ontieglijk vroeg uur moest opstaan, beklaagde ik me de lange trip naar het verre Genk niet. Het prachtige weer en de fijne receptie achteraf hielpen natuurlijk ook wel.

Maar vooral: wat een magnifieke omgeving. Heden en verleden worden samengebracht in een schitterend, zij het peperduur project op de vroegere mijnsite. Zo’n plek kan met recht en reden de ambitie koesteren om creativiteit te stimuleren. Als alle werken gerealiseerd zijn, ga ik zeker nog eens terug.

En oja, proficiat aan Jan Hoet. Die prijs voor de Algemene Culturele Verdienste is absoluut verdiend!

Overspoeld door een mail-tsunami

Zo voel ik me sinds mijn terugkeer uit Japan. Het ging vrij vlot om de meer dan 550 werkmails terug te brengen tot een dikke 200, maar nu schijn ik te blijven steken op zo’n 100 ongelezen mails. Er blijven dagelijks maar mails bijkomen en er wordt langs alle kanten aan mijn mouwen getrokken voor input alhier en vergaderingen aldaar. Ik heb het gevoel dat ik aan het verdrinken ben. Eigenlijk zou ik eens een weekend moeten doorwerken om voorgoed komaf te maken met die mailachterstand, maar dat conflicteert dan weer met mijn voornemen om in het weekend aan mijn achterstand Russisch (twee gemiste lessen) te knabbelen.

Ellep.

Saai!

Gisterenavond zijn mijn vriend en ik op bezoek geweest bij een collega van hem. Een verplicht nummer, want de collega had hem al een keer of vijf uitgenodigd en mijn vriend had die uitnodiging steeds vriendelijk afgewimpeld. Maar de aanhouder wint en zo zaten we gisterenavond met een glaasje champagne (god zij dank!) in de sofa in zijn gloednieuwe, verschrikkelijk lege huiskamer-in-opbouw te luisteren naar de snoeverige verhalen van iemand die dacht dat de zon uit zijn gat scheen. Man, man, man, ik heb op mijn tong moeten bijten. Ik had echt medelijden met zijn vrouw, die die verhalen waarschijnlijk al honderd keer had moeten aanhoren.

Maar kijk, ik kan professioneel zijn, als dat moet. Ik toverde een fake glimlach op mijn gezicht, terwijl ik luisterde naar de boeiende verhalen over de gordijnkasten en de bouwplannen die duidelijk nog ettelijke jaren in beslag zouden nemen. Al een geluk dat het lekkere champagne was.

I hate mondays

Man, man, wat was me dat vandaag op het werk. Eén vrijdagje afwezig geweest en het leek wel alsof de hemel naar beneden was gevallen. Ik heb dan maar de scherven bijeengeraapt en ze als een grote puzzel terug aan mekaar gelijmd. Altijd al een liefhebber van mozaïek geweest.

Vakantiefoto’s

Vandaag moest ik een collega uit de nood helpen. Ze was net terug van een reis van vijf weken door Australië en was zo enthousiast over het land dat ze wanhopig graag terug wilde. Nu is er één klein probleempje met reizen naar Australië: de vliegtuigtickets zijn nogal prijzig. Gelukkig had ze een alternatief gevonden om snel terug te gaan: ze was vast van plan om de fotowedstrijd van haar reisbureau te winnen. Hoofdprijs: een ticket naar Australië. Dus kwam ze mij als “fotografiespecialist” (let op de aanhalingstekens) om raad vragen. Ze wilde haar allerbeste foto indienen. Nu had ik haar eerst wat weggewuifd door te zeggen dat de beoordeling van een foto heel persoonlijk is. Wat de ene geweldig vindt, vindt de andere maar niks.

Maar enkele uren later stond ze aan mijn bureau met een paar afdrukken van haar foto’s. De afdrukken op gewoon papier zagen er op het eerste zicht behoorlijk slecht uit, maar ik wilde de schuld nog wel op de printers van het werk steken, die niet gemaakt zijn om kwalitatieve foto’s af te drukken. Maar de digitale exemplaren waren niet veel beter. Sommige foto’s waren zo erg digitaal ingezoomd dat ik de pixels bijna kon tellen, de horizon had op menig foto een glaasje te veel op en het fototoestel waarmee de foto’s genomen waren, was duidelijk van niet al te beste kwaliteit. Maar ik kon het niet over mijn hart krijgen om haar hoop de grond in te boren. Dus koos ik de meest aanvaardbare foto van de reeks. En hoop ik maar dat er niet te veel inzendingen zijn…

Een valse start

De eerste echte werkdag van het jaar (dat schrans- en drinkfeestje van gisteren durf ik echt niet met het woord werkdag aanduiden) met tegenzin uit bed gerold. En het is er de rest van de dag niet op verbeterd. Moe, hoofdpijn en het gevoel totaal niet gerecupereerd te zijn tijdens dat weekje vakantie. Ben dan maar vroeger dan gewoonlijk naar huis gegaan. Kwestie van mezelf al niet direct te forceren, de eerste werkdag van het jaar. 😉

Laatste werkdag van het jaar

Veel collega’s nemen een dagje verlof op 24 december, maar zelf ga ik al jaren traditiegetrouw werken op de dag voor Kerstmis. Ik hou wel van het sfeertje dat dan op de werkvloer hangt. Niemand plant die dag vergaderingen, waardoor je wat dingen kunt opruimen die te lang zijn blijven liggen. De sfeer is een beetje uitgelaten, want iedereen kijkt uit naar de komende vakantie. Mensen lopen rond met kerstmutsen en tijdens de middag wordt er al eens op café gegaan.

En als kers op de taart mag iedereen al om drie uur naar huis vertrekken, iedereen uitbundig een fijn eindejaar toewensend. Ik zou het niet willen missen.

Feestweek

Deze week wordt een prima opwarmer voor de komende feestdagen. Deze middag had ik de eer Thais te lunchen met de onvolprezen Jeronimo en vanavond was het kerstfeestje in de Spaanse les met véél te veel hapjes en net genoeg cava. Volgen nog: een kerstfeestje in de Japanse en in de Russische les. Een nieuwe directeur, een nieuwe wind door het CLT. Al is het duidelijk dat de ene leerkracht al iets enthousiaster reageert op deze nieuwe traditie dan de andere. Dinsdag heb ik een kerstlunch met mijn team. Na al dat harde werk van de laatste twee maanden hebben mijn medewerkers dat dubbel en dik verdiend. Woensdag wordt er geluncht met Peter en Joke en over vrijdag moeten mijn vriend en ik nog eens nadenken. Een avondje recuperatie kan ik tegen dan misschien wel gebruiken. 😉