werk

Afscheid

Vandaag afscheid genomen van maar liefst zes collega’s tegelijkertijd. Het project waaraan ze anderhalf jaar werkten, is afgerond en hun contract liep ten einde. Zes lege stoelen op de werkvloer. Het zal serieus wennen zijn. Uiteraard werd er met de nodige egards afscheid van hen genomen: er waren drank en hapjes en veel cadeautjes. Op een gegeven moment werden er tijdens de speeches zelfs wat traantjes weggepinkt. Na de afscheidsreceptie zakten we met een klein groepje af naar de Novo waar we samen iets aten en napraatten over de voorbije anderhalf jaar.

Eén ding is zeker, iedereen op het werk zal die zes vrolijke, hippe jonge dames hard missen.

PS: Ook een dikke dankjewel aan mijn vriend, die mij, terwijl ik vrolijk op een terrasje zat, is gaan inschrijven voor de extra ingerichte cursus fotografie 1 bij het CVO. Thanks, baby!

Luxemburg

Mijn tweejaarlijkse (werk-)uitstapje naar Luxemburg zit er weer op. Toch vermoeiend, zo ‘s avonds na het werk drie uur sporen om in een hotel snel nog een kom soep te eten. Niet dat ik klaag, want ik hou wel van alleen overnachten in hotels. Een groot bed helemaal voor mij alleen en ik kan gaan slapen wanneer ik wil! En zo’n uitstapje geeft me ook een beetje een zakenvrouwgevoel. Al heb ik nog nooit van mijn leven een mantelpakje aangehad.

De vergadering was saai zoals altijd. Gelukkig stopten ze op tijd zodat ik al om twintig na vijf de trein richting Brussel kon nemen. Terwijl in Luxemburg de hemel stralend blauw was, pakten de donderwolken zich langzaam samen naarmate de trein het centrum van het land naderde. Al bleef ik een beetje op mijn honger zitten wat gigantische hagelbollen betrof. En dat terwijl ik op twitter de ene hagelmelding na de andere zag passeren. Een fiks onweer, ik vind dat geweldig fascinerend om naar te kijken.

Het kan geen kwaad om af en toe herinnerd te worden aan de ontembare kracht van de natuur.

Werkgerelateerd gezaag

Vandaag was zo’n dag waarvan je grijze haren zou krijgen (ware het niet dat ik dankzij de genen van mijn vader de zekerheid heb dat die grijze haren nog wel een jaar of twintig op zich zullen laten wachten). Rare beslissingen van het hoger management, foute communicatie, een onterechte terechtwijzing via mail, onrealistische deadlines, chaos ende verwarring,… The works.

Maar! Morgen heb ik een dagje verlof! En! Voor dit weekend geven ze goed weer. Hopelijk worden dat zwembad en die jacuzzi even goed gebruikt als vorig jaar.

Pijnlijk

In een vergadering met je ganse team zitten en dan een telefoontje krijgen: “We zitten al een half uur op jou te wachten. Waar blijf je?” En dan beseffen dat je een verkeerde dag in je agenda geplaatst hebt en dat de superbelangrijke vergadering waarvan je dacht dat die de volgende dag zou plaatsvinden, helaas op dat eigenste moment plaatsvindt. De ene vergadering dan maar opschorten en in zeven haasten vertrekken naar de andere. Met het schaamrood op de wangen. Uiteraard.

Culinaire overdaad

Maandag een receptie waarop de cava rijkelijk vloeide, dinsdagmiddag een lunch met de collega’s om de goede afloop van de conferentie te vieren, dinsdagavond een uitgebreid etentje in De Rode Loper met onze Japanse vriendin M, woensdagmiddag een lunch met de collega-leidinggevenden.

De asceet in mij wordt niet verwend…

Kanker

Vanochtend telefoon van mijn collega die al een tijdje thuis was om zijn zieke vrouw te verzorgen. Hij belde met slecht nieuws, de behandeling sloeg niet aan en zijn vrouw is deze nacht overleden. In maart kregen ze voor het eerst de diagnose te horen. Een diagnose die eerst goede vooruitzichten bood, maar de situatie verslechterde snel. En nu is ze er niet meer.

En dan hapert je stem in je keel. Want wat zegt een mens in zulke omstandigheden? Een gestameld “sterkte” en een stilte die valt. We hadden allemaal zo hard gehoopt dat zijn vrouw het zou halen. Dat de behandelingen zouden aanslaan. Het heeft niet mogen zijn.

Veel sterkte aan alle mensen die kanker hebben of die familie of vrienden hebben die tegen de ziekte vechten of helaas het gevecht verloren hebben.

En alhoewel niet elke kanker door roken wordt veroorzaakt, kan het geen kwaad om vandaag op de werelddag zonder tabak wat extra aandacht te schenken aan het verderfelijke effect van dit kankerstokje. Er zijn tegenwoordig zoveel programma’s die mensen begeleiden in hun strijd tegen de cigaret dat er geen enkele reden meer is om NIET te stoppen met roken.

C-mine

Vandaag was ik voor een conferentie op de C-mine site. Hoewel ik Limburgse roots heb, had ik de terreinen van de voormalige mijn van Winterslag nog nooit bezocht. En ondanks het feit dat ik op een ontieglijk vroeg uur moest opstaan, beklaagde ik me de lange trip naar het verre Genk niet. Het prachtige weer en de fijne receptie achteraf hielpen natuurlijk ook wel.

Maar vooral: wat een magnifieke omgeving. Heden en verleden worden samengebracht in een schitterend, zij het peperduur project op de vroegere mijnsite. Zo’n plek kan met recht en reden de ambitie koesteren om creativiteit te stimuleren. Als alle werken gerealiseerd zijn, ga ik zeker nog eens terug.

En oja, proficiat aan Jan Hoet. Die prijs voor de Algemene Culturele Verdienste is absoluut verdiend!

Overspoeld door een mail-tsunami

Zo voel ik me sinds mijn terugkeer uit Japan. Het ging vrij vlot om de meer dan 550 werkmails terug te brengen tot een dikke 200, maar nu schijn ik te blijven steken op zo’n 100 ongelezen mails. Er blijven dagelijks maar mails bijkomen en er wordt langs alle kanten aan mijn mouwen getrokken voor input alhier en vergaderingen aldaar. Ik heb het gevoel dat ik aan het verdrinken ben. Eigenlijk zou ik eens een weekend moeten doorwerken om voorgoed komaf te maken met die mailachterstand, maar dat conflicteert dan weer met mijn voornemen om in het weekend aan mijn achterstand Russisch (twee gemiste lessen) te knabbelen.

Ellep.

Saai!

Gisterenavond zijn mijn vriend en ik op bezoek geweest bij een collega van hem. Een verplicht nummer, want de collega had hem al een keer of vijf uitgenodigd en mijn vriend had die uitnodiging steeds vriendelijk afgewimpeld. Maar de aanhouder wint en zo zaten we gisterenavond met een glaasje champagne (god zij dank!) in de sofa in zijn gloednieuwe, verschrikkelijk lege huiskamer-in-opbouw te luisteren naar de snoeverige verhalen van iemand die dacht dat de zon uit zijn gat scheen. Man, man, man, ik heb op mijn tong moeten bijten. Ik had echt medelijden met zijn vrouw, die die verhalen waarschijnlijk al honderd keer had moeten aanhoren.

Maar kijk, ik kan professioneel zijn, als dat moet. Ik toverde een fake glimlach op mijn gezicht, terwijl ik luisterde naar de boeiende verhalen over de gordijnkasten en de bouwplannen die duidelijk nog ettelijke jaren in beslag zouden nemen. Al een geluk dat het lekkere champagne was.