werk

Murphy

Ik had vandaag wat langer gewerkt dan gewoonlijk, omdat ik per sé iets wilde afkrijgen. Terwijl ik na een lange en vermoeiende werkdag de trappen afdaalde naar het perron maakte ik me de bedenking dat ik de vorige keer dat ik zo laat van mijn werk terugkeerde vaak een oud-studiegenoot tegen het lijf liep die nu voor de FSMA werkt. Ik hoopte vurig dat zo’n ontmoeting met deze treinrit gespaard zou blijven, want om heel eerlijk te zijn, verstond ik meestal maar 30 procent van wat hij zijn. Zelden iemand ontmoet die zoveel afkortingen en jargon in één zin weet te krijgen.

Op het perron zag ik hem nergens, maar bij het kiezen van de wagon maakte ik een fatale fout. De rij aan de wagon die ik oorspronkelijk willen binnen stappen was me te lang, dus ik veranderde van gedacht en van wagon. In de wagon liet ik mijn oog op een lege zetel vallen. Ik had me nog maar net één seconde neergeploft toen ik vlak naast mij “Hallo, hoe gaat het ermee?” hoorde. Jawel, mijn oud-studiegenootje die ongelooflijk blij leek mij te zien. Ik was eerlijk gezegd iets minder blij hem te zien en zag mijn rustige treinrit in rook opgaan.

Dus heb ik de ganse treinrit naar Leuven met een vermoeid en zwaar hoofd naar jargon zitten luisteren. Proberend hier en daar een welgemeende hoofdknik of een “is’t echt?” tussen te wringen zonder af te gaan als een gieter.

Het toeval kan een mens soms danig parten spelen.

Let’s go february!

  • Maandagnamiddag 2 februari: Minireceptie op het werk om de helden van ons voetbalteam in het zonnetje te zetten. Voor het derde jaar op rij wonnen zij immers de interne competitie. En hoe kan een held het best gevierd worden? Met een glaasje cava, natuurlijk!
  • Maandagavond 2 februari: Salsa, baby! Elke les leren we nieuwe bewegingen bij en gaat het weer wat vlotter. Ik ben echt blij dat we ervoor gekozen hebben de beginners plus cursus opnieuw te doen. Wat mij betreft, kan de basis er niet goed genoeg ingedrild worden.Bovendien is het superleuk om zelf bij de besten van de klas te zijn. (Ok, wel mits een beetje vals spelen.)
  • Dinsdagavond 3 februari: Voorstelling van de Landschapstekening van het Leuvense kunstenveld in het STUK. Veel bekend volk en een interessante uiteenzetting. Helaas voelde ik me niet zo denderend, dus besloot ik de aansluitende receptie maar te skippen.
  • Woensdagavond 4 februari: Een avondlijke vergadering met (alweer) een hele hoop (gelukkig erg boeiende) presentaties. De vergadering duurde bijna een uur langer dan verwacht, waardoor ik de prijsuitreiking die ik nog wilde meepikken na de vergadering helemaal miste. Gelukkig was mijn vriend er wel op tijd geraakt. Hij stond al met een glas bier in de hand te socializen toen ik arriveerde.
  • Donderdagavond 5 februari: De verkoudheid die ik al enkele dagen in mijn lichaam voelde sluimeren, brak goed door. Het leek wel alsof er een kraantje in mijn neus was opengezet. Het snot bleef er maar uitstromen. Verschrikkelijk. Normaal moest ik samen met mijn vriend geen winkelen voor de nieuwjaarsreceptie die we op vrijdagavond organiseerden, maar de combinatie loopneus, hoofdpijn en lichte koorts, maakte dat hij er alleen voor stond. Uiteraard bracht hij het er zonder kleerscheuren vanaf. Ik kroop voor mijn doen ontzettend vroeg in bed (kwart na tien) in de hoop me de laatste dag van de werkweek beter te voelen na een goede nachtrust.

Bizarre laatste minuten van de werkweek

Ik dacht de werkweek rustig af te sluiten en op tijd naar huis te gaan, dat was buiten de journalist gerekend die ik op de valreep van het weekend aan de telefoon kreeg i.v.m. enkele werkgerelateerde vragen die hij had. Het gesprek werd echter hoe langer hoe vreemder en ik kreeg sterk het gevoel dat de journalist in kwestie mij woorden in de mond wilde leggen die ik helemaal niet wilde uitspreken. Na een tien minuten over en weer pingpongen, heb ik het gesprek dan maar beëindigd met uitdrukkelijk te zeggen dat ik in geen geval wenste geciteerd te worden. Voordat je het weet, heb je immers een klacht voor laster en eerroof aan je been.

Can insects save the world?

Deze middag ging ik tijdens de lunchpauze samen met drie dappere collega’s naar een activiteit georganiseerd door deBuren. Het thema was een hot topic: kan het eten van insecten een oplossing zijn voor het mondiale voedselprobleem? Ik ben alvast overtuigd. Die kleine beestjes zitten tsjokvol proteïne, zijn gemakkelijk te kweken en veel minder belastend voor het milieu dan zoogdieren.

Leuk extraatje: terwijl we naar de documentaire van Stefan Gates keken, kregen we insectenburgers te eten. Voor mij was het niet bepaald de eerste keer dat ik insecten at, dus echt speciaal vond ik die paar wasmotlarven en sprinkhanen verstopt tussen wat groenten niet. Mijn collega’s daarentegen moesten wat meer moeite doen om hun afkeer te overwinnen, maar iedereen heeft alles opgegeten! Zelfs de buglolly, waarin de wormen toch nét iets prominenter aanwezig waren.

Alweer een culinaire ervaring rijker. Zeker voor herhaling vatbaar!

IMG_6202

Wasmotlarven:
IMG_6203

Krekels:
IMG_6206

En als dessert een buglolly van chocoladegebak met buffalowormen:
IMG_6208

Perhaps all the dragons – Berlin

Dankzij de zeer boeiende conferentie die mijn team organiseerde, had ik de gelegenheid om de fantastische voorstelling “Perhaps all the dragons” van Berlin bij te wonen. Tof concept, op een intrigerende manier uitgewerkt.

Ik nam plaats achter één van de dertig schermen en kon meteen kennismaken met een Japanse hikikomori. Een hikikomori is (meestal) een jongere die zich terugtrekt in zijn of haar kamer en elk contact met de buitenwereld afwijst, omdat hij of zij de druk van de Japanse maatschappij niet meer aan kan. Een soort moderne kluizenaar, want meestal wonen deze jongeren nog in bij hun ouders en zorgen de ouders dat ze eten en drinken krijgen.

Wat deze voorstelling zo bijzonder maakt, is dat elke deelnemers een persoonlijk traject doorloopt. Je doorloopt vijf één-op-één ontmoetingen die schijnbaar los van elkaar staan, maar naarmate de voorstelling vordert, ontdek je linken tussen personen die op het eerste gezicht niets met elkaar te maken hebben en merk je dat de verschillende personages elkaar soms ook tegenspreken. Zo af en toe wordt de één-op-één relatie doorbroken doordat de figuren op de schermen met elkaar interageren of omdat één figuur plots luid begint te roepen en al de andere personages opkijken om te zien wat er aan de hand is. Doordat er niet met koptelefoons gewerkt wordt, kan je op eender welk moment meeluisteren bij de buren.

Mij fascineerde deze voorstelling omdat ik moeilijk de grens tussen fictie en realiteit kon onderscheiden. Zo had ik een ontmoeting met Patryk Wezowski, een lichaamstaalexpert waarvan ik wist dat dit een echt bestaande persoon was. Van andere personages was het mij niet duidelijk of deze al dan niet door acteurs werden weergegeven. Elk verhaal was boeiend op zich, maar het was het samenspel van al deze verhalen dat het meeste indruk op mij maakte. Het was dan ook heel verrijkend om achteraf met andere deelnemers ervaringen te kunnen uitwisselen.

Eén van de verhalen die ik niet uit de eerste hand kon horen, was dat van de toppianiste die het verkeerde stuk had ingestudeerd. Echt gebeurd trouwens! Ik kan iedereen aanbevelen naar het filmpje te kijken. Een ongelooflijke prestatie!

Achtereenvolgens ontmoette ik:

  1. Mitsuko Maruyama, Tokyo, Japan: een hikiomori;
  2. Patryk Wezowski, Antwerp, Belgium: lichaamstaalexpert die enkele nuttige tips voor mij had;
  3. Yuval Feldmann, Rishon LeZion, Israel: pîloot in het Israëlische leger en chirurg (een bijzonder ongeloofwaardige combinatie, maar wel veruit het meest pakkende verhaal);
  4. Een sociologie professor die de six degrees of separation theorie uit de doeken deed en daar ook nog eens krekels bij haalde;
  5. Igor Belousov, Moscow, Russia: een Russische man met een onfeilbaar geheugen die mij haarfijn uitlegde hoe hij erin slaagde alles te onthouden, maar dat het moeilijkste van allemaal is, hoe iets te vergeten.

Voor mij persoonlijk was het een extra meerwaarde om met een Japans en een Russisch personage te kunnen converseren. Niet dat ik hen zonder ondertiteling had kunnen begrijpen, maar het is toch fijn om hier en daar wat woordjes of zelfs een zinnetje in de oorspronkelijke taal te kunnen begrijpen.

IMG_6185[1]

Fotoshoot

Het was al eeuwen geleden dat ik nog eens achter de lens stond voor een heuse fotoshoot met modellen. Mijn collega’s hadden een gezamenlijke foto nodig van hun kersverse team, maar er was helaas geen budget voor een professionele fotograaf. Tja, ‘t is crisis, he.

Normaal gezien, zou ik voor zo’n opdracht zelf een factuur vragen, want ik schiet niet graag professionele fotografen onder hun duiven en ja, ik steek zelf best wel wat werk en energie in zo’n fotoshoot. Maar goed, mijn collega vroeg het zo lief en ik ben een watje, dus zei ik ja.

En ik moet zeggen, het was superplezant. Goeie modellen en een fijne omgeving om te fotograferen. En het resultaat mag er wezen (dankzij de uitstekende modellen, uiteraard). Hopelijk vinden mijn collega’s dat ook.

Lunch met de collega’s

Leuk om na een paar daagjes blokken iets te hebben om naar uit te kijken op het werk. Eén van de collega’s had een tijdje geleden het idee geopperd om een gezamenlijke lunch te organiseren. Aangezien ik toffe collega’s heb, zei ik natuurlijk meteen toe. (En het is ook plezant als iemand anders eens het initiatief neemt om iets te organiseren.)

De lunch bleek een onverhoopt succes: we waren met maar liefst achttien personen in totaal! Nog niet vaak gebeurt dat de groep zo groot was. De Thaise lunch was lekker én snel, zodat we er weer tegen konden voor de rest van de werkdag.

IMG_6147[1]

IMG_6148[1]

De eerste werkweek van 2015

En jawel, na een paar dagen werken, lijkt het alweer alsof die zalig rustige kerstvakantie tot een ver verleden behoort.

Normaal is januari een vrij rustige maand bij ons op het werk. Dit jaar was het echter van bij de start een stressy bedoening, omdat er in de eerste week al meteen belangrijke klanten op bezoek kwamen en ik dit bezoek moest helpen voorbereiden. Kwam daarbij dat ik in dezelfde week een presentatie moest geven over een complex juridisch onderwerp aan een kritisch publiek. Iets wat me toch wel wat nerveus maakte. Tel daar vervolgens nog bij op dat ik een ganse dag verplichte opleiding ingepland had staan en je begrijpt dat ik meteen uit de startblokken moest schieten.

Gelukkig verliepen zowel het belangrijke bezoek als mijn presentatie vlotjes, thanks for asking.

Tussen al het werk door was er thank goodness nog plek voor een klein beetje fun: onze traditionele nieuwjaarslunch!The big boss had veel energie gestoken in een originele speech aangepast aan de locatie. Heel fijn gedaan. Het uitgebreide buffet was lekker, alleen had de cateraar er helemaal niet aan gedacht dat er zich vegetariërs onder ons gezelschap konden bevinden. De enige optie voor hen was een pasta met kaassaus. Vegetariërs die een voorgerechtje wilden, konden kiezen uit kerstomaatjes en wat blaadjes sla. Toch echt niet meer van deze tijd, vind ik dat.

Deze foto geeft meteen de locatie weg van onze nieuwjaarslunch:

IMG_6138[1]

Het venijn zit in de staart

En dat mogen jullie letterlijk nemen. De laatste werkdagen van het jaar liepen over van de eindejaarsstress, nipt gehaalde deadlines en stormen in een glas water.

Maandag werkte ik door tot mijn dossiers afgerond waren, waardoor ik als laatste werknemer in gans het gebouw rond kwart na zeven de deur achter mij kon dichttrekken. De NMBS was mij jammer genoeg niet echt goed gezind. Vertragingen alhier en aldaar en dat terwijl ik gewoon graag snel thuis wilde zijn. Ik sprong dus op de trein die mij vertragingen inbegrepen het snelste thuis zou brengen. Al een geluk dat ik altijd een boek op zak heb om de tijd te doden. Ik maakte echter de vergissing een trein te nemen die over de luchthaven reed. Toen we in de luchthaven stopten, riep de conducteur iets om, maar ik was te verdiept in mijn boek en ik had niet goed geluisterd naar wat hij omriep omdat ik ervan uitging dat de boodschap niet voor mij bedoeld was.

Op een gegeven moment realiseerde ik mij dat ik echter dat de trein nog altijd stil stond in het station van de luchthaven. Meestal stopt de trein daar wat langer, maar zó lang nu ook weer niet. Toen ik opkeek van mijn boek om dat toestand wat nauwer te bestuderen, zag ik dat op de lichtkrant in de wagon als volgende bestemming Brussel Noord stond aangekondigd. Niet bepaald de bestemming die ik in gedachten had. Ik sprong dus snel de trein uit en stapte over op een trein die wel naar Leuven reed. Vermoedelijk had de conducteur omgeroepen dat wegens de grote vertraging de trein niet meer zou doorrijden naar Leuven en was mij dit totaal ontgaan.

Enfin ja, natuurlijk werd ik gecontroleerd op het korte stuk van de Luchthaven naar Leuven en bleek mijn abonnement vervallen. Vroeger stond heel duidelijk de geldigheidsperiode van een abonnement op de abonnementskaart zelf, maar bij de nieuwe abonnementen is dat niet meer het geval. En als je zoals ik een jaarabonnement heb, dan vergeet een mens dat al eens te verlengen. Geen probleem, de conductrice was heel vriendelijk en ik mocht gewoon een kaartje voor de rit kopen. En dan vraag ik mij af: zo moeilijk kan het toch niet zijn om mensen met een abonnement een klein mailtje te sturen om hen eraan te herinneren dat hun abonnement gaat vervallen? Liefste NMBS, make it happen!

Dinsdag de 23ste, de allerlaatste volwaardige werkdag, knoopte ik ‘s ochtends alle losse eindjes aan mekaar, want in de namiddag moest ik in Gent zijn voor een belangrijke afspraak. De afspraak verliep gelukkig goed. Om dat te vieren trakteerde ik mezelf op een knalgroene smoothie van Zest. Op de terugweg van Gent naar Leuven werd ik opnieuw gecontroleerd (iets wat tegenwoordig eerlijk uitzonderlijk gebeurd) en wat bleek: mijn lieve medewerkster die voor mij het ticket besteld had, had zich vergist van datum. Op mijn eID stond een ticket voor maandag de 22ste en niet voor de dinsdag. Gelukkig toonde de conducteur zich begripvol en mocht ik zonder een nieuw ticket te moeten kopen verder sporen naar Leuven. Danku NMBS! En oja, mijn vriendje was sushi gaan afhalen. Joy!

IMG_6098[1]

Woensdagvoormiddag 24 december hield ik me bezig met de aller-, allerlaatste loodjes, want in de namiddag hadden een collega en ikzelf het initiatief genomen om een kleine eindejaarsdrink te organiseren voor de mensen die nog op post waren de laatste werkdag van het jaar. Veel waren er dat niet meer, maar het was toch een fijne, kleine drink. En mijn vriend hield er zelfs een fles geuze aan over.

IMG_6100[1]

Mijn vriend zijn vakantie was een dagje vroeger begonnen dan die van mij en hij was zo vriendelijk om voor de kerstavondmenu te zorgen. Dankzij Convento Food konden we met z’n tweetjes genieten van een lekker én gezond avondmaal. Blij dat ik wat op adem kon komen na de erg stresserende eindejaarsperiode op het werk.